แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 778

เดิมทีเวลาสามวันแน่นไปหน่อย แต่จัดการเรื่องของตัวเองเท่านั้น ซ่งฉงปิงก็รู้สึกว่าเพียงพออยู่

แต่ถึงเวลาที่ต้องใช้จริง เวลาก็ไม่เพียงพออย่างที่คิด

เพราะจะออกเดินทางไกล เรื่องที่ต้องจัดการมีมากมาย

ถึงแม้ตอนที่ซ่งฉงปิงคิดว่าอาจต้องออกเดินทางไกล ก็ได้จัดการหลายๆเรื่องแล้ว แต่เรื่องที่ยังไม่จัดการมีอยู่มากมายกว่าที่ตัวเองคิด

โดยเฉพาะ ในวันที่สอง ซ่งฉงปิงก็ได้รับข่าวจากพื้นที่ที่เป่ยอันแบ่งมาให้ ที่นั่นมีน้ำมันที่อุดมสมบูรณ์จริงๆ

คนสมัยนี้ล้วนไม่ค่อยคุ้นเคยกับน้ำมัน มีเพียงซ่งฉงปิงรู้มากหน่อย

ดังนั้นเรื่องบางอย่าง ซ่งฉงปงานต้องเป็นคนทำเอง

เรื่องบางอย่างสามารถดำเนินการได้ในระหว่างทาง แต่บางอย่างต้องจัดการเอง แม้แต่ฉีเทียนเห้าก็ไม่สามารถทำแทนได้

ทำให้สามวันนี้ ซ่งฉงปิงเหนื่อยจนถึงขีดสุดแล้ว

ดีที่ก่อนจะออกเดินทาง ซ่งฉงปิงก็กว่าจะจัดการเรื่องที่สำคัญจนเสร็จ

แต่ก้มหน้านานเกินไป ซ่งฉงปิงเพิ่งคิดจะลุกขึ้นมา ก็รู้สึกเวียนหัวมาก

ตอนที่ซ่งฉงปิงนึกว่าตัวเองจะล้ม ก็มีมือที่แข็งแรงรองรับซ่งฉงปิงเอาไว้ วินาทีต่อไป กลิ่นที่คุ้นเคยก็แพร่เข้าไปในจมูกของซ่งฉงปิง

"เจ้าเป็นไรหรือ?"ฉีเทียนเห้าทำหน้าห่วงใย จากนั้นก็ตะโกนไปที่ข้างนอก"เชิญหมอหลวงมา"

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ รีบดึงฉีเทียนเห้าเอาไว้"ไม่ต้องเชิญหมอหลวงแล้ว"

ฉีเทียนเห้าขมวดคิ้ว ไม่เห็นด้วยยิ่งนัก"แต่ร่างกายของเจ้า......"

ซ่งฉงปิง"แค่ว่าหลายวันนี้ข้าไม่ได้พักผ่อนดีๆ รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย พักผ่อนให้เพียงพอก็พอ"

เห็นว่าสีหน้าของฉีเทียนเห้ายังไม่ผ่อนคลายลง ซ่งฉงปิงก็ดึงแขนเสื้อของฉีเทียนเห้า"ไม่ต้องเชิญหมอหลวง ข้าเป็นหมอเอง ร่างกายของตัวเองข้าจะไม่รู้ได้อย่างไรล่ะ?หากให้หมอหลวงมา เสด็จพ่อและเสด็จแม่จะเป็นห่วงแน่นอน ถึงเวลานั้นเจ้าคงต้องไปคนเดียว"

ฉีเทียนเห้าได้ยินเช่นนี้ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

จริงๆแล้ว เมื่อเทียบกับร่างกายของปิงเอ๋อร์ เขายอมไปเองดีกว่า

ถึงแม้ไม่อยากจากไปกับปิงเอ๋อร์อีก แต่เมื่อเทียบกับร่างกายของปิงเอ๋อร์ อย่างอื่นล้วนไม่ใช่เรื่อง

ตอนที่ฉีเทียนเห้าครุ่นคิดอยู่ว่าจะให้ซ่งฉงปิงอยู่ต่อหรือเปล่า ซ่งฉงปิงก็เอื้อมมือไปปิดปากของฉีเทียนเห้า"เชื่อข้าได้ไหม?"

ซ่งฉงปิงอยากไปกับฉีเทียนเห้ามากๆ

ไม่เพียงแต่ไม่อยากแยกกัน แต่ว่านางอยากจะออกไปเดินเล่นจริงๆ

แม้ตอนที่อยู่ในสมัยปัจจุบัน นางก็ไม่ใช่คนที่สามารถอยู่ในที่เดียวกันได้นานๆ ไม่อย่างงั้นนางจะเรียนทักษะได้มากมายขนาดนี้อย่างไรได้?

ตั้งแต่ที่มาที่นี่ก็ผ่านไปนานพอสมควรแล้ว ถึงเวลาที่จะออกไปเดินเที่ยวสักหน่อย

ฉีเทียนเห้าเห็นถึงความปรารถนาในสายตาของซ่งฉงปิง ในที่สุดก็อ่อนข้อ"อย่าฝืนนะ"

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ ก็จูบลงใบหน้าของฉีเทียนเห้า สัญญาว่า"ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ฝืนหรอก"

นับบัดนี้ซ่งฉงปิงยิ้มอย่างสดใสมาก

ดวงตาของฉีเทียนเห้าเต็มไปด้วยแสงสว่าง แต่ไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น

หลายวันนี้เขาเห็นกับตาว่าปิงเอ๋อร์เหนื่อยขนาดไหน ดังนั้นเวลานี้เขาจะไม่ทำให้ปิงเอ๋อร์เหนื่อยอีกหรอก

"ข้าอุ้มเจ้าขึ้นรถม้า เจ้าพักผ่อนดีๆในอ้อมอกของข้า"ระหว่างที่พูด ฉีเทียนเห้ายังไม่ทันรอให้ซ่งฉงปิงปฏิเสธ ก็อุ้มซ่งฉงปิงขึ้น

สีหน้าของซ่งฉงปิงแดงเล็กน้อย"เดี๋ยวให้คนอื่นเห็นมันไม่ดีเลย"

นางไม่ชอบแสดงความรักต่อหน้าคนอื่น

"ข้ารู้สึกว่าทำแบบนี้ก็ดีอยู่ จะได้ให้พวกเขาไปหาคู่ อย่ามาเป็น กขค. "

ฉีเทียนเห้าเห็นว่าสิ่งที่ควรพูดก็พูดไปแล้ว เลยไม่ได้ให้ซ่งฉงปิงและไป๋ซู่คุยนาน อุ้มซ่งฉงปิงและเดินออกไปข้างนอกด้วยก้าวใหญ่

นอกประตู รถม้าติดอยู่ที่นั่นตั้งนานแล้ว

เป็นรถม้าคันหนึ่งที่ข้างนอกดูธรรมดา แต่ข้างในหรูหรามาก

คนที่ขับรถม้าคือหนานซิง ไป๋เสายืนอยู่ข้างๆหนานซิง

พอฉีเทียนเห้าอุ้มซ่งฉงปิงมาถึง หนานซิงก็รีบเอาที่เหยียบมา

ฉีเทียนเห้าไม่ได้มองอย่างอื่น อุ้มซ่งฉงปิงขึ้นรถม้าโดยตรง

ไม่นานรถม้าก็เคลื่อนที่ ฉีเทียนเห้ากดหัวของซ่งฉงปิงเข้าอ้อมอกของตัวเองอย่างครอบงำ"รีบนอนสิ"

ซ่งฉงปิงก็เหนื่อยแล้วจริงๆ ดังนั้นก็หลับตาอย่างเชื่อฟัง

ตอนที่นอนหลับอยู่ ซ่งฉงปิงรู้สึกได้ว่ารถม้าได้จอดที่หน้าประตูเมือง และเหมือนมีเสียงวุ่นวายบางอย่างส่งมา

แต่ซ่งฉงปิงยังไม่ทันได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็หลับไปอย่างสนิท

แม้กระทั่งซ่งฉงปิงเองก็คิดไม่ถึงว่า ตัวเองจะนอนหลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืน

รอตอนที่ซ่งฉงปิงตื่นมา นางก็อยู่ในโรงเตี้ยม ฉีเทียนเห้ามองซ่งฉงปิงด้วยความเป็นห่วง

ซ่งฉงปิงปวดหัวเล็กน้อย คิดอยู่ในใจว่าหากครั้งต่อไปเหนื่อยไป ก็กินน้ำแร่วิญญาณก่อนนอนดีกว่า

อย่างน้อย หลังจากได้กินน้ำแร่วิญญาณแล้ว นางก็ดูผ่อนคลายลงเยอะ

ซ่งฉงปิงที่กำลังคิดเช่นนี้อยู่นั้น ไม่ได้เห็นเลยว่าสายตาที่ฉีเทียนเห้ามองตัวเองนั้นเต็มไปด้วยความซับซ้อน

จนกว่าฉีเทียนเห้าได้ออกเสียง

"ปิงเอ๋อร์ ข้าจะให้คนพาเจ้ากลับเมืองหลวง"