แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 789

บนกระดาษนั้น ได้กล่าวถึงความผิดต่างๆของหลัวหงและหลัวเจิ้งหยางสองพ่อลูก และความผิดต่างๆนาๆของลูกชายคนโตและลูกชายคนที่สองที่ออกโดยเมียน้อย

ความผิดที่พวกเขาทำไว้นั้นมากมายจนบันทึกไม่หมด

ตอนแรกๆความผิดเหล่านี้ถูกหลัวหงสองพ่อลูกปิดบังเอาไว้ หลายคนล้วนไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำไป

แต่คนในฝูงชนมีผู้ที่เป็นผู้อยู่ในเหตุการณ์พอดี

เมื่อก่อนโดนกดขี่และข่มขู่ ทำให้คนเหล่านี้ไม่กล้าพูดมาก

วันนี้เรื่องเหล่านี้ถูกเปิดเผยอีกครั้งหนึ่ง ทำให้พวกเขารู้ว่าไม่ต้องนั่งรอความตาย ไม่ต้องซ่อนไปซ่อนมาแล้ว

ทันใดนั้นก็มีหลายคนออกมาร้องทุกข์ และชี้ตัวหลัวหงสองพ่อลูก

ทันใดนั้นสถานการณ์ก็ยุ่งเหยิงมาก

และในเวลานี้ ซ่งฉงปิงก็หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ

"นี้เป็นหนังสือสัญญาที่อู่หมิงโหวและซื่อจื่อเขียนขึ้นตอนที่กระทำผิดในเมืองหลวง มีคนอยากดูหรือเปล่า?"

คำพูดของซ่งฉงปิง ทำให้สีหน้าของหลัวหงแย่ถึงที่สุด

ตอนนี้เขาไม่สงสัยความจริงเท็จของสิ่งที่ซ่งฉงปิงหยิบออกมาแล้ว

แต่เขาก็ยังรู้สึกโกรธอยู่เหมือนเดิม

ให้ซ่งฉงปิงอาบน้ำเปลี่ยนชุดก็เพื่อจะค้นหาว่ามียาพิษหรือหนังสือสัญญาซ่อนอยู่หรือเปล่า แต่ตอนนี้พบว่าทุกอย่างล้วนเปล่าประโยชน์ จะทำให้เขาไม่โกรธอย่างไรได้?

ในที่สุดหนังสือสัญญาก็ไปถึงมือของเหล่าประชาชน

ดังนั้นเหล่าประชาชนล้วนรู้สาเหตุที่อู่หมิงโหวถึงมอบอำนาจทาหรให้ราชสำหนัก

คนที่เมื่อกี้ยังรู้สึกว่าหลัวหงน่าสงสารนั้น ตอนนี้รู้สึกแต่ว่าจวนอู่หมิงโหวสมควรได้รับกรรมที่ตามมาจริงๆ

คำด่าว่าของประชาชนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ล้วนเป็นการกล่าวตำหนิหลัวหง

หากพูดว่าเมื่อกี้นี้ทุกคนยังไม่กล้าทำอะไรเกินไปด้วยฐานะตำแหน่งของหลัวหง งั้นตอนนี้พวกเขาก็คือโกรธขรึมสุดๆ จนไม่อยากไปคำนึงถึงเรื่องอื่นแล้ว

ในระหว่างนี้ ซ่งฉงปิงไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงมองไปทางหลัวหง

ถึงขั้นนี้แล้ว นางจะลองดูว่าหลัวหงจะทำอย่างไร

ทันใดนั้น ลมหายใจของซ่งฉงปิงก็เบาลง ทั้งรู้สึกตื่นเต้นและคาดหวัง

หลัวหงในตอนนี้ยังคงก้มหน้าอยู่ตลอด มองไม่เห็นสีหน้า

ตอนนี้เขาเหมือนตัดขาดจากโลกภายนอกแล้ว

นานมาก กว่าที่หลัวหงจะเงยหน้าขึ้นมา ในสายตามีความโหดร้ายอยู่ด้วย แต่ใบหน้ากลับปรากฏรอยยิ้ม

ครั้งนี้ หลัวหงไม่ได้คิดจะดิ้นรนต่อ แต่กลับมองไปทางซ่งฉงปิง

"เจ้าทำได้ดีมาก"อยู่ๆ หลัวหงก็มองไปทางซ่งฉงปิงแล้วพูดเช่นนี้

ซ่งฉงปิงไม่ได้เอ่ยเสียงใดๆ

นางรู้ว่าหลัวหงยังมีวิธีอื่นอีก

"ซ่งฉงปิง เจ้าต้องจำไว้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างของวันนี้ล้วนเป็นเพราะเจ้าหมด"ระหว่างที่พูด หลัวหงก็มองไปที่ทุกคนที่อยู่ข้างล่าง"แม้พวกเจ้ากลายเป็นผีแล้ว ก็ต้องจดจำใบหน้าของซ่งฉงปิงเอาไว้"

ทุกคนยังคงมึนงงอยู่ ไม่รู้ว่าคำพูดนี้ของหลัวหงหมายความว่าอย่างไรกันแน่

แต่ในเวลานี้ หลัวหงหยิบของอย่างหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ

นั่นเป็นกระบอกไม้ไผ่ที่ยาวประมาณสองนิ้วมือ

ซ่งฉงปิงขมวดคิ้ว เหมือนกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าหลัวหงจะทำอะไร

จากนั้นก็เห็นหลัวหงดึงเชือกของกระบอกไม้ไผ่นั้น

ตามด้วยเสียง'พริ้ว' กระบอกไม้ไผ่ก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้า และระเบิดออก

เสียงไม่เบา แต่ก็ไม่ได้ดังเหมือนดอกไม้ไฟของสมัยปัจจุบัน

ซ่งฉงปิงรู้ว่านั่นเป็นตัวส่งสัญญาณ

ซ่งฉงปิงไม่รู้คิดอะไรขึ้นมาได้ ขมวดคิ้วเล็กน้อย

และตอนนี้ หลัวหงกำลังมองไปทางซ่งฉงปิงอย่างดีใจ"ในเมื่อเจ้ากล้ามา งั้นก็อย่าคิดจะไปแล้ว"

หลัวหงในตอนนี้ มีความมั่นใจในตัวเองสูงมาก

ซ่งฉงปิงนานมากไม่ได้พูดอะไร ในตอนนี้หลัวหงนึกว่าซ่งฉงปิงเกิดความกลัว อยู่ๆซ่งฉงปิงก็พูด

"อย่าเพิ่งดีใจ เดี๋ยวอาจจะต้องร้องไห้อย่างหนักเลยนะ"ซ่งฉงปิงตักเตือนเขา

หลัวหงรู้สึกว่าปากของซ่งฉงปิงเคยถูกปลุกเสกมาก่อน คำพูดที่พูดออกมานั้นไม่มีคำพูดไหนดีเลย ดังนั้นพอซ่งฉงปิงพูดเช่นนี้ออกมา หลัวหงที่เดิมทียังมั่นใจในตัวเองอยู่นั้น ก็ไม่ได้ที่จะหวั่นไหวใจ

เวลาเหมือนสงบตั้งแต่วินาทีนี้

เรื่องเมื่อกี้นี้พวกเขาล้วนเห็นอยู่กับตา หากไม่มีการป้องกันขององค์หญิงใหญ่ พวกเขาคงตายอยู่ในมือของหลัวหงตั้งนานแล้ว

ดังนั้นคนที่กลัวตายเลยไม่กล้าออกจากซ่งฉงปิงในฐานะที่เป็นผู้ปกป้องพวกเขา

แต่เสียงม้าวิ่งเข้าใกล้เรื่อยๆ แถมยังมีเสียงสัมผัสกันของเกราะ

เสียงแบบนี้ประชาชนธรรมดาจะรับได้อย่างไรล่ะ?

ในที่สุดก็เข้าใกล้มา

ทหารกลุ่มหนึ่งขี่ม้าวิ่งมา แล้วโอบล้อมประชาชนและจวนอู่หมิงโหวเอาไว้

"พวกเจ้ามาได้พอดีเลย รีบฆ่าคนเหล่านี้ให้ข้าที คนเหล่านี้ล้วนสมควรตาย"

ขอให้พวกเขาตาย ก็ไม่มีใครรู้เรื่องที่เขาเคยทำมา ในสายตาของประชาชน ราชสำนักยังคงเป็นราชสำนักที่เลวร้ายแต่เดิม เขายังคงเป็นอู่หมิงโหวที่ดีต่อประชาชนเช่นเคย

แต่ไม่นาน หลัวหงก็สังเกตเห็นถึงสิ่งผิดปกติ

เพราะว่าไม่มีเขาทำตามคำสั่งของเขา

ทหารเหล่านั้นไม่มีใครฟังเขาทั้งสิ้น

หลัวหงขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะมองไปทางทหารเหล่านั้น

แน่นอนว่า ทหารมีนับพันนับหมื่น หลัวหงในฐานะที่เป็นโหวเย๋ เป็นไปไม่ได้ที่จะจำหน้าตาของทหารได้หรอก

แต่เกราะบนร่างกายและม้าของพวกเขา ล้วนเป็นของเขา

แต่เหตุใดคนของเขาถึงไม่ฟังคำสั่งของเขาล่ะ

แล้วแม่ทัพของพวกเขาล่ะ?

หลัวหงเพิ่งมีความคิดแบบนี้ ทหารเหล่านั้นก็ขยับตัว

ไม่นานพวกเขาก็หลบทางกัน

จากนั้นมีคนๆหนึ่งออกมาจากข้างหลังของเหล่าทหาร

พอหลัวหงเห็นคนที่มาก็อึ้งไปอย่างสิ้นเชิง

จากนั้นหลัวหงรู้สึกว่าขาอ่อนแรง แล้วล้มลงไปกับพื้น

จบแล้ว