แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 830

เวลา ผ่านไปทีละนาทีทีละวินาที แต่ว่า ซ่งฉงปิงไม่ได้รอข่าวคราวการเคลื่อนไหวใดๆ

กล่าวอีกอย่างก็คือ พวกเขาไม่ได้รอจนกระทั่งมีข่าวดี

ซ่งฉงจับจ้องอยู่ที่เซี่ยงเซียวเซียนกับเหมียวหลาน เดิมทีลมหายใจที่รวยรินเป็นอย่างมาก ก็ค่อยๆ หายไป

ซ่งฉงปิงไปคลำชีพจร กลับคลำหาไม่เจอแล้ว

เห็นสีหน้าของเซี่ยงเซียวเซียนกับเหมียวหลานที่ซีดขาว ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นหมองคล้ำลง ร่างกายค่อยๆ แข็งทื่อเย็นชา หัวใจของซ่งฉงปิงค่อยๆ บีบแน่นขึ้นเล็กน้อย และรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

นาง ในที่สุดก็เข้าใจแม่มดกู่ผิดอย่างนั้นหรือ?

ทันใดนั้น ซ่งฉงปิงก็รู้สึกใจเลอยเล็กน้อย

ฉีเทียนเห้าเห็นท่าทางนี้ของซ่งฉงปิง จึงนำซ่งฉงปิงมาโอบกอดไว้ในอ้อมแขนอย่างสงสาร

"ไม่เป็นไรนะ เจ้าพยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว"

ฉีเทียนเห้าปลอบประโลมซ่งฉงปิง แต่น้ำเสียงของเขาแหบพร่าเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่า ฉีเทียนเห้าในเวลานี้ รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

ซ่งฉงปิงที่อยู่ในอ้อมแขนของฉีเทียนเห้า ขอบตาแดงก่ำเล็กน้อย "ข้าก็แค่......ไม่รู้ว่าควรจะบอกกับเซี่ยงเซี่ยงอย่างไร"

เซี่ยงเซี่ยงยังเด็กขนาดนั้น แต่ต้องสูญเสียพ่อแม่ไปในคราวเดียว นาฝจะโศกเศร้าเสียใจขนาดไหน?

ยิ่งคิด ซ่งฉงปิงก็ยิ่งสลดใจ

ฉีเทียนเห้าสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่แปรปรวนของซ่งฉงปิง จึงรีบตบๆ หลังของซ่งฉงปิง และกล่าวปลอบโยนว่า "นี่ไม่ใช่ความผิดของเจ้า นี่ไม่ใช่ความผิดของเจ้า——ในท้องเจ้ายังมีลูกอยู่นะ อย่าหวั่นไหวจนเกินไปเลย"

เขากลัวว่าซ่งฉงปิงจะหวั่นไหวจนเกินไป จนทำร้ายร่างกายของตนเอง

"อืม——ข้าจะพยายามควบคุมให้ได้มากที่สุด" น้ำเสียงกลัดกลุ้มใจเล็กน้อย

ฉีเทียนเห้ายังคงตบๆ หลังของซ่งฉงปิงเบาๆ ราวกับว่ากำลังตบๆ เด็กเบาๆ ก็มิปาน

ในเวลานี้ ฉีเทียนเห้ามองไปที่ด้านข้าง

จากนั้น ร่างกายก็แข็งทื่อ

เขาผลักๆ ซ่งฉงปิงที่ยังเศร้าเสียใจอยู่ในอ้อมกอดของตนเอง

"ปิงเอ๋อร์ เข้าดูสิ"

ซ่งฉงปิงเงยหน้ามองฉีเทียนเห้าอย่างประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นก็มองตามสายตาของฉีเทียนเห้าไป

ต่อมา ซ่งฉงปิงก็ต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ

ในขณะนี้ นางเห็นกู่ใจเดียวสองตัวคลานออกมาจากปากของเซี่ยงเซียวเซียนและเหมียวหลาน

เพียงแค่ว่า จะบอกว่าเป็นกู่ใจเดียว ก็ไม่นับว่าเป็นกู่ใจเดียว

เนื่องจาก ตอนที่เข้าไป ยังคงเป็นสีขาวและมีขนาดเท่าเล็บนิ้วมือ แต่เมื่อออกมามีขนาดเท่าไข่ไก่ อีกทั้งสีขาวก็แปรเปลี่ยนเป็นสีดำไปแล้ว

ซ่งฉงปิงอดไม่ได้ที่จะถูกกระตุ้นจนทำให้อาเจียน หลังจากมองดูกู่ใจเดียวสองตัวนั้นออกมา กระทั่งร่วงหล่นลงบนพื้น

โดยจิตใต้สำนึก ซ่งฉงปิงถอยหลังไปหนึ่งก้าว

และในเวลาเดียวกัน ฉีเทียนเห้าห็โอบกอดเอวของฉีเทียนเห้าเอาไว้ และถอยหลังไปหลายก้าว

กู่ใจเดียวทั้งสองตัวราวกับสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของซ่งฉงปิงและฉีเทียนเห้า จึงคลานเข้าไปหาคนทั้งสอง

ฉากนี้ ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างยิ่ง และยังทำให้คนรู้สึกคลื่นไส้อาเจียนอีกด้วย

เพียงแต่ว่า หลังจากที่คลานมาได้หนึ่งเมตร จู่ๆ กู่ใจเดียวทั้งสองตัวกลับกลายเป็นก้อนเลือดสีดำ

ในน้ำเลือดนั้น ยังมีจุดสีขาวๆ จำนวนมาก

"เร็วเข้า ใช้ไฟ!"

หัวใจของซ่งฉงปิงแทบจะกระโดดขึ้นมาที่ลำคอ และสีหน้าก็ตึงเครียดเป็นอย่างมาก

ฉีเทียนเห้าได้ยินเช่นนั้น มองไปยังแสงสว่างจากเทียนไข

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลากลางวัน แต่ในห้องค่อนข้างมืด ฉะนั้นจึงมีการจุดเทียนไข

หยิบเทียนไขขึ้นมา ฉีเทียนเห้ารีบฉีกผ้าบนร่างกายของตนเองมาชิ้นหนึ่ง จากนั้นก็จุดไฟโยนลงไปโดยตรง

เสียงดัง"ฟึบ——" เปลวไฟลุกขึ้นมา เสียงระเบิดปึงปังที่พื้นดังทอดออกมา

ในอากาศ ยังมีกลิ่นขนไหม้ส่งออกมา

และในเวลานี้ ซ่งฉงปิงทนไม่ไหว รีบวิ่งไปที่หลังฉากกั้นห้อง แล้วเริ่มอาเจียนออกมา

เรื่องจาก นางรู้ดีว่า ของที่ถูกเผานั้น น่าจะเป็นไข่หนอนพิษกู่

เมื่อทั้งสองคนออกไปก็เห็นเยหลินยืนอยู่ข้างนอก

เห็นคนทั้งสองเดินออกมา สายตาของเยหลินกวาดมองไปที่ฉีเทียนเห้า และท้ายที่สุดก็มองมาที่ใบหน้าของซ่งฉงปิง

"นางเป็นอย่างไรบ้าง?" เยหลินเอ่ยถาม

เมื่อเทียบกับท่าทางดื้อรั้นในตอนแรก เยหลินในเวลานี้ดูสงบลงอย่างเห็นได้ชัด

แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ สายตาของเยหลินยังคงมีความเป็นห่วงต่อเหมียวหลานอย่างเห็นได้ชัด

เพียงแต่ เซี่ยงเซียวเซียนฟื้นขึ้นมาแล้ว เยหลินคนนี้ก็จะต้องหมดหวังเสียแล้ว

แต่ว่า ในแง่ของตัวตน ก็รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย

อย่างไรเสีย เยหลินก็เป็นสามีของเหมียวหลาน

ตัวตนของเยหลินถูกเปิดเผย หลังจากถูกพระราชทานให้เป็นท่านอ๋องของหนานเจียง และเหมียวหลานก็แต่งงานแล้ว ก็จะต้องประกาศอย่างแน่นอน

ถึงเวลานั้น เหมียวหลานจะเลือกอย่างไร?

เมื่อซ่งฉงปิงคิดที่จะซุบซิบนินทาเช่นนี้ แต่กลับสบสายตาของเยหลินเข้า

ซ่งฉงปิงจึงได้สติกลับมา ตนเองลืมตอบคำถามของคนอื่นแต่กลับคิดอะไรบ้าๆ บอๆ จึงรู้สึกเขินอายเล็กน้อย "นางไม่เป็นอะไรแล้ว"

เห็นได้ชัดว่าเยหลินโล่งอก จากนั้นก็มองไปที่ซ่งฉงปิงอย่างตั้งใจจริง "ขอบใจเจ้ามากนะ"

ซ่งฉงปิงไม่พูดอะไร

คำขอบคุณ นางจะรับมันไว้

ส่วนเรื่องอื่นๆ ก็ถือว่าผ่านไปแล้ว

เพียงแต่ เวลานี้เยหลินหยิบจดหมายหนึ่งฉบับออกมาจากในอ้อมแขน "ได้โปรดเจ้าจงมอบสิ่งนี้ให้นางด้วย"

นาง แน่นอนว่าคือเหมียวหลาน

ซ่งฉงปิงก้มหน้าลงมอง บนจดหมายเขียนด้วยตัวอักษรหนานเจียง นางอ่านไม่ออก

เพียงแต่ว่า นางไม่รับมัน

"ทำไมเจ้าไม่มอบให้นางเองล่ะ?" ลางสังหรณ์บอกกับนางว่า ในนั้นจะต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน