แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 831

เยหลินเองก็ไม่ได้หลบซ่อนและเอ่ยด้วย “ข้าจะไปแล้ว”

ซ่งฉงปิงชะงัก

แม้ว่าพอจะเดาได้ แต่พอได้ยินเยหลินพูดออกมาจากปากตัวเอง นางก็อดประหลาดใจไม่ได้

“ตอนนี้ข้าออกไปจากหนานเจียงได้แล้ว เป็นเวลาที่ต้องออกไปลองดูแล้ว”

นัยน์ตาของเยหลินเต็มไปด้วยความใฝ่ฝัน

ราวกับว่าตอนนี้ความคิดของเยหลินโบยบินไปยังโลกภายนอกเรียบร้อยแล้ว

ซ่งฉงปิงมองดูและเอ่ยแค่ว่า “ยินดีกับเจ้าด้วย”

ดูเหมือนนางจะพูดอะไรไม่ได้แล้วนอกจากคำคำนี้

เยหลินยิ้ม จากนั้นจึงวางจดหมายลงบนมือของซ่งฉงปิงและหันหลังจากไปโดยไม่พูดอะไร

เพียงแต่เมื่อหันกลับไปแล้ว ความใฝ่ฝันและรอยยิ้มในแววตาของเยหลินก็จางหายไปจนหมดสิ้น หลงเหลือไว้เพียงแววตาสีแดงระเรื่อ

เขารู้ตัวดีว่าตนเองไม่มีทางได้ ดังนั้นจึงไม่ควรจะยืนกรานต่อไป

ตั้งแต่นี้ต่อไปเขาควรจะมีชีวิตใหม่และใช้ชีวิตเพื่อตัวเขาเอง

ส่วนข้างๆ นั้น เขาไม่มีสิ่งใดให้ต้องเป็นห่วงอีกต่อไป

เยหลินจากไปแล้ว

เยโม่เพิ่งจะรู้ในวันรุ่งขึ้น

เรื่องมาถึงจุดที่เปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว และเยโม่ก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน

ตอนนี้เอง ซ่งฉงปิงถึงได้รู้ว่าสิ่งที่เยหลินให้เหมียวหลานคือ ‘หนังสือหย่า’

และเหมียวหลานก็ตื่นขึ้นมาหลังจากวันที่เยหลินจากไป

แม้ว่าร่างกายจะอ่อนแอ แต่สุดท้ายร่างกายก็ค่อยๆ ฟื้นสภาพกลับมา

จากคำบอกเล่าของเยโม่ เหมียวหลานจึงรับรู้ความจริงทั้งหมด รวมทั้งรู้ด้วยว่าพ่อของนางไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของนาง

เหมียวหลานจมดิ่งอยู่ในความเงียบ

เหมียวหลานรู้ว่าเซี่ยงเซียวเซียนอยู่ถัดไปอีกห้องหนึ่ง แต่นางกลับไม่เคยก้าวออกไปจากห้องของตนเองเลย

อีกด้านหนึ่ง เวลานี้เซี่ยงเซี่ยงรู้แล้วว่าเซี่ยงเซียวเซียนเป็นพ่อของตนเอง

ทั้งพ่อและแม่ฟื้นขึ้นมาแล้ว เซี่ยงเซี่ยงมีความสุขมากและวิ่งกลับไปกลับมาที่ห้องของพ่อและแม่ทุกวัน

ในช่วงนี้ สิ่งที่เซี่ยงเซี่ยงโปรดปรานมากที่สุดก็คือการออกจากห้องของพ่อตรงไปยังห้องของแม่ บอกเล่าอาการของพ่อและบอกต่อคำพูดของพ่อให้แม่ฟัง

รวมถึงออกจากห้องของแม่ตรงไปยังห้องของพ่อด้วย

แบบนี้สนุกมากจนไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย

สำหรับเรื่องของเซี่ยงเซียวเซียนและเหมียวหลานกับเซี่ยงเซี่ยง ฉีเทียนเห้ากับซ่งฉงปิงทำเพียงแค่มองดูและไม่ได้ยื่นมือเข้าไปแทรกแซง

บางเรื่องตนเองยังต้องเปิดใจและต้องคิดใคร่ครวญ

เข้าใจผิดมานานหลายปี แต่เห็นได้ชัดว่าภายในใจยังมีกันและกันอยู่ หากไม่มีใครสักคนเป็นฝ่ายเริ่มปรับความเข้าใจ ทั้งสองก็คงถูกกำหนดให้ไม่มีวาสนาต่อกัน

ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพวกเขาเอง

ตลอดสองวันมานี้ซ่งฉงปิงเองก็ยุ่งมาก

ระหว่างเหมียวหลานกับเซี่ยงเซียวเซียน ซ่งฉงปิงเองก็สั่งให้ไป๋เสาส่งน้ำแร่วิญญาณไปให้ทุกวันเพื่อช่วยให้ร่างกายของพวกเขาฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

ส่วนทางแม่มดกู่ ซ่งฉงปิงก็สั่งให้คนไปส่งตั๋วเงินเช่นกัน

และในช่วงนี้เวลานี้ นางกับฉีเทียนเห้าก็ไม่มีอะไรให้ทำอีกแล้วนอกจากเดินเที่ยวไปตามถนนของหนานเจียงด้วยกัน

เพราะสัมภาระเดินทาง คนรับใช้ก็จะเก็บให้

ถูกต้อง พวกเขาเตรียมจะเก็บสัมภาระและออกเดินทาง

แน่นอนว่าพวกเขาย่อมไม่กลับไปที่ต้าชิ่ง แต่เตรียมจะเดินทางไปที่แคว้นซีหรง

ซ่งหลิงหลิงกับอู้เจินกำลังจะแต่งงานกัน พวกเขาต้องไป

ในวันนี้เมื่อซ่งฉงปิงกับฉีเทียนเห้ากลับมาจากการเดินเล่น พวกเขาจึงพบว่าเซี่ยงเซียวเซียนเหมียวหลานกำลังอาบแดดกันอย่างสงบ

ที่ข้างๆ พวกเขา เซี่ยงเซี่ยงกำลังจดจ่ออยู่กับการเล่นมด

ภาพที่เห็นอบอุ่นและละมุนมาก

ซ่งฉงปิงรู้ว่าทั้งสองคนน่าจะคืนดีกันได้เพราะเซี่ยงเซี่ยง

หรือไม่ ทั้งสองคนอาจมีกันและกันอยู่ในใจอยู่แล้ว และเซี่ยงเซี่ยงก็ทั้งว่าง่ายและน่ารัก ทุกวันที่เซี่ยงเซี่ยงถ่ายทอดสถานการณ์ของอีกฝ่ายให้ฟัง ไม่ว่าทั้งสองคนจะเล่นแง่แค่ไหนก็เกรงว่าจะเล่นแง่ต่อไปไม่ได้อยู่ดี

เมื่อเซี่ยงเซียวเซียนกับเหมียวหลานเห็นซ่งฉงปิงกลับมา นัยน์ตาของทั้งคู่ก็มีประกายของความเขินอายและยิ่งรู้สึกขอบคุณมากขึ้น

ได้ยินเหมียวหลานเอ่ยดังนั้น นางจึงยิ้มและเอ่ยว่า “เซี่ยงเซี่ยงน่ารักมาก”

เหมียวหลานยิ้มเมื่อได้ยินดังนั้น

ซ่งฉงปิงก็ยิ้มเช่นกัน

ทันใดนั้นฉีเทียนเห้าก็โอบไหล่ของซ่งฉงปิงไว้ ด้วยท่าทีที่แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

ฉีเทียนเห้าหันไปทางเซี่ยงเซียวเซียน “พรุ่งนี้พวกข้าจะออกเดินทาง ทางที่ดีพวกเจ้าควรกลับไปเสียแต่เนิ่นๆ”

ว่าแล้วฉีเทียนเห้าก็คิดจะพาซ่งฉงปิงเดินไปข้างหน้า เขายังเหลือบมองเซี่ยงเซียวเซียนอย่างมีความหมายและเอ่ยว่า “คราวนี้อย่าหาว่าข้าดูถูกเจ้า”

หลังจากเอ่ยไปดังนั้น ฉีเทียนเห้าก็โอบซ่งฉงปิงเดินจากไป

ครอบครัวมีกันอยู่สามคนแล้ว ทำไมพวกเขาจะต้องไปรบกวนด้วย ปล่อยให้พวกเขาสองคนมีเวลาดีๆ ร่วมกันจะไม่ดีกว่าหรือ

เซี่ยงเซียวเซียนได้ยินคำพูดของฉีเทียนเห้าและรับรู้ได้ว่าฉีเทียนเห้าหมายถึงอะไร

จากนั้นเขาจึงหันไปมองเหมียวหลาน

ในแววตาของเซี่ยงเซียวเซียนแฝงไปด้วยรอยยิ้ม

คราวนี้เขาจะต้องพาภรรยาและลูกกลับไปที่ต้าชิ่งด้วย...

วันต่อมา...

ซ่งฉงปิงกับฉีเทียนเห้ากำลังจะออกเดินทางแล้ว

ทุกคนออกมาคำนับและส่งขึ้นรถม้าตั้งแต่เช้าตรู่

เซี่ยงเซี่ยงร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหล

ซ่งฉงปิงปลอบว่า “อย่าร้องไปเลยเซี่ยงเซี่ยง เราจะต้องได้พบกันอีกอยู่แล้ว”

ว่าแล้วซ่งฉงปิงจึงกอดเซี่ยงเซี่ยงอย่างอ่อนโยน

หลังจากปลอบโยนอยู่ครู่หนึ่ง ซ่งฉงปิงจึงส่งเซี่ยงเซี่ยงเข้าไปในอ้อมกอดของเหมียวหลาน จากนั้นจึงยิ้มกับเหมียวหลานและเอ่ยว่า “หวังว่าจะมีโอกาสได้พบเจ้าที่เมืองหลวงต้าชิ่งนะ”

ว่าแล้วซ่งฉงปิงจึงก้าวขึ้นรถม้า

ในเวลาเดียวกันนั้นก็มีกลุ่มคนที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล นัยน์ตาโหดเหี้ยมคอยเฝ้ามองภาพตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ

เมื่อรถม้าเคลื่อนตัว คนเหล่านั้นก็ไล่ตามไปยังทิศทางที่รถม้าเคลื่อนไปด้วย...