แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 832

รถม้าของซ่งฉงปิงหยุดลงเมื่อมาถึงประตูของหนานเจียง

เนื่องจากเยโม่กษัตริย์แห่งหนานเจียงกำลังพาเหล่าขุนนางมาส่งพวกเขาที่กำลังจะออกเดินทาง

ในฐานะกษัตริย์แห่งหนานเจียง เยโม่จึงมาส่งด้วยตนเอง นี่คือการให้เกียรติต้าชิ่งรวมถึงให้เกียรติซ่งฉงปิงและฉีเทียนเห้า

ทั้งในแง่ของความรู้สึกและเหตุผล ซ่งฉงปิงกับฉีเทียนเห้าจะไม่ลงจากรถม้าก็ไม่ได้

“บอกลากันคราวนี้ ไม่รู้ว่ามีวันได้พบกันอีกหรือไม่” เยโม่มองทั้งสองคนและเอ่ยออกมา

แต่มีแค่เยโม่เท่านั้นที่รู้ว่าคำพูดนี้คือคำพูดที่เขากล่าวกับซ่งฉงปิง

ฉีเทียนเห้ามองออก แต่เขาไม่คิดจะพูดอะไรในโอกาสเช่นนี้

ถึงอย่างไรเยโม่ก็ทำได้แค่รักนางข้างเดียว

ปิงเอ๋อร์มีแค่เขาอยู่ในสายตา

ซ่งฉงปิงไม่รู้ว่าฉีเทียนเห้ากำลังคิดอะไรอยู่ และยิ่งฟังน้ำเสียงของเยโม่ไม่ออก นางเพียงแค่ยิ้มและเอ่ยว่า “อาจมีวาสนาที่ทำให้ได้พบกันอีก”

คำพูดนี้ไม่ว่าใครก็ฟังออกว่าเป็นคำพูดตามมารยาท

มีร่องรอยของความเศร้าในแววตาของเยโม่

แต่เยโม่ก็ไม่พูดอะไรและปรบมือขึ้นมา

ทันใดนั้นประชาชนบางส่วนก็ขยับเข้ามาใกล้ จากนั้นจึงคุกเข่าหันมาทางซ่งฉงปิง

ซ่งฉงปิงเห็นแล้วทำสีหน้าอย่างอธิบายไม่ถูก

นางเงยหน้ามองเยโม่ “นี่มันเรื่องอะไรกันหรือ”

“คนเหล่านี้ล้วนอยากจะขอบคุณท่านด้วยตัวเอง” ว่าแล้วเยโม่จึงอธิบายว่า “พวกเขาทุกคนล้วนมีฝาแฝดในครอบครัว”

ฝาแฝดในหมู่ประชาชนไม่ได้มีเจตนาจะเข่นฆ่า แต่พวกเขาถูกเหยียดหยาม

ชนเผ่าอูเป็นพวกที่ดุร้ายและตายมากที่สุด

คนพวกนี้ เยโม่ก็ชำระสะสางไปแล้ว ไม่มีอะไรด้านในที่ยังเป็นมลทิน

และในบรรดาคนเหล่านี้ก็มีผู้หญิงจำนวนหนึ่งที่เพิ่งจะคลอดลูกแฝด

ผู้หญิงเหล่านี้หน้าซีดขาวและเห็นได้ชัดว่ายังไม่ผ่อนคลายลง

แต่ถึงกระนั้นพวกนางก็ยังอุ้มลูก คุกเข่าและโค้งคำนับให้ซ่งฉงปิง

เพราะสำหรับพวกนาง ถ้าไม่ใช่เพราะซ่งฉงปิง ลูกของพวกนางจึงจะถูกฆ่าตายไปแล้ว หากเป็นแบบหน้าคนเป็นแม่ที่ไหนจะไปทนรับไหว

ดังนั้นแม้ว่าจะเพิ่งผ่านประสบการณ์ที่เจ็บปวดจากการคลอดบุตร พวกนางก็ยังมาอยู่ตรงหน้าซ่งฉงปิงและคุกเข่าเพื่อขอบคุณนางด้วยตัวเอง

เมื่อได้ยินคำขอบคุณของพวกนาง ซ่งฉงปิงก็เกิดความรู้สึกอันหลากหลายขึ้นมาในใจ

เห็นได้ชัดว่าการให้กำเนิดฝาแฝดควรจะเป็นข่าวดีที่สร้างความสุขให้เป็นเท่าทวี

แต่ผู้คนที่นี่ได้รับการปฏิบัติอย่างเลวร้ายมาก ด้วยเหตุนี้จึงต้องสูญเสียชีวิตของฝาแฝดที่บริสุทธิ์จำนวนมากไป

เพราะเวลานี้สามารถปกป้องฝาแฝดไว้ได้แล้ว จึงรู้สึกขอบคุณนางเป็นอย่างมากเช่นนี้

แต่ในความเป็นจริงนางเองก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากเลย

เพียงแต่มันเกี่ยวข้องกับนางจริงๆ

ซ่งฉงปิงไม่ได้แก้ต่างใดๆ นางยกแขนเสื้อขึ้นมาและนำขวดกระเบื้องสามขวดออกมา

ณ ที่แห่งนี้มีผู้หญิงสามคนที่เพิ่งคลอดบุตร และพวกนางล้วนคุกเข่าพลางอุ้มลูกฝาแฝดไว้ในอ้อมกอด

ส่วนนางเองก็มีชะตากรรมบางอย่างกับฝาแฝด

ในเมื่อเป็นเช่นนี้นางยิ่งต้องช่วยพวกนาง

ซ่งฉงปิงยื่นขวดกระเบื้องเคลือบให้สตรีทั้งสามคน “นำน้ำในนี้ให้ลูกของพวกเจ้าดื่ม จะช่วยปกป้องพวกเขาให้ปลอดภัยได้”

ความจริงภายในขวดก็เป็นเพียงน้ำแร่วิญญาณ

เด็กแฝดเหล่านี้ส่วนมากคลอดก่อนกำหนดและมีน้ำหนักตัวน้อย และในยุคนี้ ฝาแฝดแบบนี้ก็ไม่ได้ถูกเลี้ยงดูอย่างดีนัก

ดังนั้นซ่งฉงปิงจึงมอบน้ำแร่วิญญาณให้พวกเขา ให้พวกเขานำไปใช้บำรุงสุขภาพร่างกาย ทำให้แน่ใจว่าพวกเขาจะมีสุขภาพที่แข็งแรงต่อไป

ว่าแล้วซ่งฉงปิงจึงหยิบออกมาอีกสองขวดแล้วทิ้งไว้ให้เยโม่ “ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ นี้ต้องขอบคุณจริงๆ สำหรับการต้อนรับของกษัตริย์แห่งหนานเจียง”

เนื่องจากราชสำนักหนานเจียงมีประเพณีการให้กำเนิดฝาแฝด ดังนั้นนางจึงมอบน้ำแร่วิญญาณสองขวดให้เยโม่ใช้ในยามจำเป็นในอนาคต

“ต่อไปถ้าพระชายาของท่านคลอดบุตรไม่ราบรื่นหรือคลอดก่อนกำหนด ท่านสามารถให้พวกเขาดื่มน้ำนี้ได้”

กระดูกซี่โครงหักไปสองซี่ และที่มุมปากก็มีเลือดไหลออกมา

ทว่าสายตาที่มองซ่งฉงปิงกลับยังเต็มไปด้วยความเกลียดชังคั่งแค้น

แฝงไปกระทั่งความโหดเหี้ยม

“ลั่วเสี่ยวปิง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เฮอะ!” แววตาของลั่วเหอซิ่งเต็มไปด้วยความมืดมนขณะที่พูด

ทั้งที่รู้ว่าชื่อปัจจุบันของลั่วเสี่ยวปิงคือซ่งฉงปิง แต่ลั่วเหอซิ่งก็ยังจงใจเรียกนางว่าลั่วเสี่ยวปิง

ราวกับว่าการเรียกแบบนี้จะทำให้เขามีความสุขขึ้นบ้าง

“ลั่วเสี่ยวปิง เจ้าทำไม่ดีไว้กับข้า ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของข้า ดังนั้นข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ ในนรกน่ะ ข้าจะรอเจ้า”

หลังจากพูดจบ ลั่วเหอซิ่งก็ใช้ท่อนไม้ไผ่ที่กำไว้ในมือปักลงไปที่หัวใจของตนเองทันที

เลือดสีแดงฉานไหลออกมาอย่างช้าๆ และแววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งร้ายของลั่วเหอซิ่งก็ยังจับจ้องอยู่ที่ซ่งฉงปิงอยู่อย่างนั้น

จนกระทั่งลั่วเหอซิ่งล้มลง

แต่ดูเหมือนแววตาของลั่วเหอซิ่งจะประทับอยู่ในใจของซ่งฉงปิง

ซ่งฉงปิงมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีนัก

ไม่ใช่แค่ซ่งฉงปิงเท่านั้น แม้แต่ฉีเทียนเห้าก็รู้สึกแบบเดียวกัน

ตั้งแต่มาที่หนานเจียง หลังจากลั่วอิงปรากฏตัว ฉีเทียนเห้าก็รู้สึกไม่ดีมาตลอด

เวลานี้เมื่อเห็นสายตาของลั่วเหอซิ่ง ความรู้สึกนี้ก็ยิ่งเข้มข้นขึ้นเรื่อย

ฉีเทียนเห้าตื่นตระหนก

และทันใดนั้นเอง ซ่งฉงปิงก็หลับตาลงอย่างฉับพลันและล้มลงไปกับพื้น

“ปิงเอ๋อร์!”

ความตื่นตระหนกพุ่งพล่านจนถึงขีดสุด

ดวงตาของฉีเทียนเห้าแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ และเขาก็เข้าไปรับซ่งฉงปิงไว้อย่างรวดเร็ว

แต่อย่างไรก็ตาม ซ่งฉงปิงหมดสติไปแล้ว