แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 851

วันรุ่งขึ้น เรือนที่คนพวกซ่งฉงปิงพักอยู่นั้นก็กว่าจะมีคนมาถึง

คนที่มายังคงเป็นองครักษ์ของจวนเจ้าเมือง

เขากวาดมองไปที่คนในเรือน และจับจ้องไปที่เยหลิน

"เจ้ารีบๆเตรียมตัวสิ ไปรักษาโรคให้สามีของท่านเจ้าเมือง"

เยหลินได้ยินเช่นนี้ ก็มองไปทางซ่งฉงปิงด้วยจิตวิญญาณ

พอดีซ่งฉงปิงก็มองไปทางเยหลิน

สองคนเพียงแลกเปลี่ยนสายตากัน เยหลินก็เดินไปกับองครักษ์อย่างใจเย็น

หลังจากเยหลินไป ซ่งฉงปิงก็ตื่นเต้นอยู่ตลอด

นางกลัวว่าตัวเองคิดมากไป แค่พอดีว่าเจ้าเมืองได้เก็บคนหนึ่งมาจากริมน้ำในห้าปีก่อนเท่านั้น

นางกลัวว่า คนนั้นไม่ใช่ฉีเทียนเห้า

ผ่านไปทั้งคืนนางก็คิดได้ชัดเจนแล้ว

ไม่ว่าหลายปีนี้ฉีเทียนเห้าผ่านมายังไง ไม่ว่าตอนนี้เขาได้กลายเป็นสามีของคนอื่นหรือเปล่า ขอแต่......ขอแต่เขายังมีชีวิตอยู่ก็พอ

เมื่อเทียบกับชีวิตของเขาแล้ว อย่างอื่นล้วนไม่สำคัญ

ถึงแม้พวกเขาอยู่ด้วยกันไม่ได้ก็ไม่เป็นไร

ซ่งฉงปิงนั่งคิดแบบนี้อยู่คนเดียว ถวนถวนและหยวนหยวนมองหน้ากันเป็นครั้งคราว ทำหน้ามึนงง

ในที่สุด ถวนถวนอ้าปากถาม"ท่านแม่คิดถึงท่านพ่ออยู่หรือ?"

ตอนนี้พ่อในปากของเด็กสองคนก็คือฉีเทียนเห้า

เด็กสองคนล้วนเชื่อฟังมาก

หลังจากรู้ว่าเยหลินไม่ใช่พ่อแต่เป็นน้า พวกเขาใช้เวลาไม่นานก็เปลี่ยนคำเรียกได้

ท่านแม่บอกว่า ท่านพ่อของพวกเขาจะรักพวกเขาแน่นอน

สิ่งที่ท่านแม่พูดนั้นถูกต้องทุกอย่าง

ดังนั้นพวกเขาจะรักท่านพ่อด้วย

ท่านแม่บอกว่า ที่บ้านยังมีญาติพี่น้องหลายๆคนที่รักพวกเขามากๆด้วย หลังจากหาเจอท่านพ่อก็จะกลับบ้านได้

ดังนั้นพวกเขาใฝ่ฝันเป็นพิเศษ

ใฝ่ฝันที่จะรีบเจอท่านพ่อ

เพราะมีแต่เจอท่านพ่อ พวกเขาถึงจะมีญาติที่รักพวกเขาเพิ่มมากขึ้น

สิ่งสำคัญที่สุดคือ พวกเขาอยากเจอพี่สาวและพี่ชายมากๆ

ซ่งฉงปิงได้ยินคำพูดของถวนถวนก็ฟื้นสติกลับมา จากนั้นพยักหน้า"ใช่แล้ว แม่คิดถึงพ่อของพวกเจ้า"

หยวนหยวน"แล้วท่านแม่สามารถเล่าเรื่องของท่านพ่อให้ฟังได้ไหมเจ้าคะ?"

ถึงแม้ก่อนหน้านี้ซ่งฉงปิงได้พูดถึงฉีเทียนเห้าคร่าวๆ แต่สำหรับท่านพ่อของตัวเอง เด็กสองคนยังคงไม่เข้าใจ

ดังนั้น พวกเขาจึงมีความอยากรู้อยากเห็นต่อท่านพ่อ

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ ก็ครุ่นคิดสักพักหนึ่ง เมื่อเทียบกับคิดมั่วซั่วอยู่ที่นี่ เล่าเรื่องให้เด็กสองคนฟังยังดีกว่าเลย จะได้ให้พวกเขามีความเข้าใจต่อฉีเทียนเห้า

ซ่งฉงปิงคิดอยู่เช่นนี้ ก็ได้เล่าเรื่องของนางและฉีเทียนเห้าออกมารอบหนึ่ง

และตอนนี้เยหลินก็ถูกพาเข้าไปในห้องนอนของเฝิงซิว

ตอนที่เห็นคนที่นอนอยู่บนเตียง สีหน้าของเยหลินก็ซับซ้อนมาก

ใช่แล้ว!

คนบนเตียงก็คือฉีเทียนเห้าโดยไม่ต้องสงสัย

ฉีเทียนเห้ายังมีชีวิตอยู่จริงๆ

เสี่ยวปิงรู้จะต้องดีใจแน่ๆเลยสิ?

ถึงแม้คิดอยู่เช่นนี้ แต่สีหน้าของเยหลิน ไม่เห็นความดีใจแม้แต่นิดเลย

นับบัดนี้ อารมณ์ทุกอย่างของเขาล้วนอยู่ในดวงตา

แต่ว่าดวงตาคู่นั้นซับซ้อนมาก

"นี่คือสามีของข้า เจ้าดูให้หน่อยสิ โรคของเขาเจ้ารักษาได้หรือเปล่า?"ปารีย่าอ้าปาก

เยหลินได้ยินเช่นนี้ก็เดินขึ้นไปจับชีพจรให้ฉีเทียนเห้าที่นอนอยู่บนเตียง

ชีพจรมั่นคงมาก นอกจากร่างกายอ่อนแอหน่อย อย่างอื่นไม่มีอะไรมาก

ฉีเทียนเห้าในตอนนี้ก็เหมือนแค่นอนหลับไป

แต่เหมือนแตกต่างไปจากการนอนหลับ

การนอนหลับของเขา น่าจะเป็นการบำรุงอย่างหนึ่ง

แต่......ก็ไม่ใช่อย่างสมบูรณ์

เพราะเขาสามารถสังเกตได้ว่าร่างกายของเขาได้ฟื้นคืนจากการบำรุงมานานแล้ว

ตอนนี้เขาเหมือนเป็น......

"เป็นยังไงบ้าง?"ปารีย่าเห็นว่าเยหลินปล่อยมือ ทันใดนั้นก็มีความรีบร้อน

เยหลินเงยหน้ามองไปทางปารีย่าอย่างใจเย็น"ข้าไม่มีวิธีอะไร"

แต่หากไม่ได้ งั้นคนเหล่านี้ล้วนต้องตาย

รวมถึงคนต่อหน้านี้

เยหลิน"จริงหรือเปล่าลองดูก็รู้เลย"

......

ซ่งฉงปิงเล่าเรื่องใกล้จบแล้ว

เด็กสองคนล้วนฟังอย่างเพลิดเพลิน

เวลานี้องครักษ์ของจวนเจ้าเมืองก็เข้ามา

"เจ้า ไปรักษาโรคให้สามีของท่านเจ้าเมืองสิ"องครักษ์ชี้ไปที่ซ่งฉงปิง

ให้นางไปรักษาโรค หรือว่า......

สายตาของซ่งฉงปิงเต็มไปด้วยความตื่เต้น

ในเมื่อเยหลินมาในนามของหมอ ก็จะไม่บอกกับคนอื่นๆง่ายๆว่าตัวเองถึงเป็นหมอที่แท้จริง

นอกจากว่า สามีของท่านเจ้าเมืองก็คือฉีเทียนเห้า

"ข้าจะพาเด็กๆของข้าไปด้วย"ซ่งฉงปิงตั้งสติขึ้น และพูดเงื่อนไขออกมาอย่างชัดเจน

เด็กๆยังอายุน้อยอยู่ นางจะไม่ปล่อยให้พวกเขาอยู่ที่นี่หรอก

เหล่าองครักษ์ไม่ยินยอม

ซ่งฉงปิงเห็นเช่นนี้ ก็แข็งแกร่งขึ้นมา"เจ้าไม่ให้ข้าพาเด็กๆไป งั้นข้าก็ไม่ไปแล้ว"

เห็นกับตาว่าองครักษ์คนนั้นจะเปลี่ยนสีหน้า สีหน้าของซ่งฉงปิงก็เย็นชาลง พูดอย่างไม่แยแส"ข้าจะลองดูว่า พอถึงเวลานั้นใครจะซวยก่อนกัน"

นางสามารถควบคุมจิตใจของคนได้ดี

อย่างที่คิด พอองครักษ์คนนั้นได้ยินคำพูดนี้ของซ่งฉงปิง ก็ไม่กล้าทำอะไรเลย

เพราะว่าเรื่องที่ท่านเจ้าเมืองสั่งนั้น หากเขาทำช้า ต้องโเนลงโทษแน่ๆ

แถมยังอาจจะถึงชีวิตด้วย

เมื่อนึกถึงท่านเจ้าเมือง องครักษ์ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

"ในเมื่อเจ้าจะพาเด็กสองคนนี้ไปด้วย งั้นเจ้าจะต้องรับผิดชอบผลที่เกิดขึ้นเอง"

องครักษ์พูดจบก็นำทางอยู่ข้างหน้า ไม่ได้พูดอะไรต่อ

ซ่งฉงปิงจับมือข้างละคนตามอยู่ข้างหลัง

ตอนนี้เขาตื่นเต้นขนาดไหนคงมีเพียงซ่งฉงปิงที่รู้หรอก