แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 852

"นึกว่าที่นี่เป็นที่ไหนหรือ?ใครอนุญาตให้นางพาเด็กมาด้วย?"

ปารีย่าเห็นว่าซ่งฉงปิงพาเด็กมาด้วย ก็ใช้ถ้อยคำโจมตีทันที

องครักษ์ได้ยินเช่นนี้ก็ขาอ่อนและคุกเข่าลงพื้น

แต่ซ่งฉงปิงไม่ได้ให้โอกาสแก่องครักษ์คนนั้นในการคุกเข่าขอร้อง ก็มองไปทางปารีย่าอย่างไม่เกรงกลัวอะไร

"ข้าไม่เชื่อถือเจ้า หากเจ้าไม่ให้ข้าพาเด็กมาด้วย งั้นข้าว่าการรักษาครั้งนี้คงไม่จำเป็นหรอก"

ปารีย่าได้ยินเช่นนี้ก็โมโหสุดๆ"เจ้ามาขู่ข้าหรือ?"

"หากท่านเจ้าเมืองรู้สึกว่าเป็นการขู่ งั้นก็ถือว่าเป็นการขู่ละกัน"สีหน้าของซ่งฉงปิงใจเย็นมาก

"เจ้า..."นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าท้าทายนาง ปารีย่าก็ต้องโมโหอยู่แล้ว

แต่นึกถึงเฝิงซิวที่อยู่ข้างใน ถึงแม้สีหน้าของปารีย่าแย่ขนาดไหนก็ต้องยอม

"เด็กอยู่ที่นี่ ส่วนเจ้าเข้าไป"ปารีย่าอ้าปาก

แต่ในใจกลับคิดอยู่ว่า ถ้าเฝิงซิวหายดี งั้นผู้หญิงคนนี้ก็ต้องตายแน่นอน!

แต่ในปัญหาของเด็ก ซ่งฉงปิงไม่อยากจะอ่อนข้อให้คนอื่นเลย

"ข้าบอกแล้ว ข้าไม่เชื่อถือเจ้า เด็กต้องอยู่ในสายตาของข้า"ซ่งฉงปิงพูดทีละคำ ไม่ได้คิดจะอ่อนข้อให้เลย

ปารีย่ารู้สึกว่า วันนี้ตัวเองถูกท้าทายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

นางอยากจะชักดาบลงมือโดยตรงเลย

แต่ปารีย่าหายใจเข้าลึกๆ แล้วกัดฟันพูดว่า"เจ้าดีจริงๆ"

ระหว่างที่พูด ก็ให้คนปล่อยให้เข้าไป

ซ่งฉงปิงพาเด็กๆเข้าไปในห้องนอน

แต่ปารีย่าตามอยู่

แต่สำหรับนางนั้น นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย

จับมือเด็กๆและเดินหน้าไปทีละก้าว ทุกก้าวที่เดินนางล้วนรู้สึกตื่นเต้นสุดๆ

คนข้างในตกลงเป็นเทียนเห้าหรือเปล่า?

นางยังคิดจะหยุดลง เพราะยิ่งถึงตอนที่จะเปิดเผยความจริง นางก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น

เยหลินที่ยืนอยู่ข้างเตียงนั้นเห็นลักษณะที่ตื่นเต้นของซ่งฉงปิง ก็แค่ก้มหน้าเล็กน้อย ไม่ได้เอ่ยเสียงใดๆ

ซ่งฉงปิงเดินเข้าใกล้เตียงเรื่อยๆ แต่สายตาไม่ได้มองไปที่เตียงเลย

เพราะนางอยากจะไปยืนยันที่ข้างเตียง

แต่ไม่ว่าห้องจะใหญ่ขนาดไหน เดินจากหน้าประตูถึงเตียงก็จะสักครู่หนึ่งเอง

พอมาถึงข้างเตียง ซ่งฉงปิงยังคงไม่ได้เงยหน้า

ทำให้ปารีย่าอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

"เจ้ายังมัวทำอะไรอยู่ตรงนั้นอีก?รีบมารักษาโรคให้สามีของข้าสิ"ปารีย่าเร่ง

แต่สายตาที่มองซ่งฉงปิงนั้น ก็มีความสงสัยเกิดขึ้น

มักจะรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ผิดปกติ

แต่นางก็พูดไม่ถูกว่าผิดปกติตรงไหน

แต่ซ่งฉงปิงรู้ว่า ไม่รู้คนบนเตียงใช่หรือเปล่า นางก็ต้องเผชิญหน้า

ดังนั้นนางแอบหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้ามองไปที่คนบนเตียง

ตอนที่เห็นใบหน้าที่ซีดขาวและหล่อเหลาบนเตียง ซ่งฉงปิงก็อึ้งไปเลย

ทันใดนั้น ฉากที่นางกับเขาตกลงไปในแม่น้ำก็วนอยู่ในสมองของนาง

ขอบตาแดงไปทันที

น้ำตาไหลลงอย่างแรง

เขาเอง

คือเขาเองจริงด้วย

ดีมากที่เขายังมีชีวิตอยู่

ร่างกายของซ่งฉงปิงสั่นเล็กน้อย

แต่นสงสามารถสังเกตถึงสายตาที่แหลมคมจากข้างหลัง

ซ่งฉงปิงพยายามทำให้ตัวเองใจเย็นลง แล้วปล่อยมือของถวนถวนและหยวนหยวน จากนั้นนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง มือจับชีพจรของฉีเทียนเห้า

ถึงแม้ตอนนี้ตื่นเต้นขนาดไหน ซ่งฉงปิงก็พยายามให้ตัวเองใจเย็นลง และจับชีพจรให้ฉีเทียนเห้าด้วยจิตใจที่สงบ

แต่ว่าเวลาผ่านไปทีละนิดทีละหน่อย ดวงตาที่คลุมเครือของซ่งฉงปิงก็มีความสงสัยเพิ่มขึ้น

ร่างกายของเขาเหมือนจะได้รับบาดเจ็บอย่างต่อเนื่อง จากนั้นซ่อมแซมเองไปเรื่อย

ปารีย่าขมวดคิ้ว

แต่ดูจากสีหน้าของนางก็มองออกได้ว่า ปารีย่าไม่หวั่นไหวใจเลย

ก็ใช่แล้ว ห้าปีนี้ไม่รู้ว่ามีหมอกี่คนมาพูดแบบนี้หน้าประตูจวนเจ้าเมืองเลย

แต่หลายปีนี้ถึงแม้สามีของท่านเจ้าเมืองเคยได้ตื่นมา แต่ไม่มีครั้งไหนที่ตื่นมาเป็นเพราะการรักษาของหมอเหล่านั้น

และทุกครั้งที่ตื่นมาไม่นานก็จะหมดสติไปอีกครั้ง

ไม่ว่าเป็นหมอคนไหนล้วนไม่มีปัญญาเลย

ดังนั้นนางจึงไม่เชื่อว่ามีคนสามารถทำให้เฝิงซิวตื่นมาได้

ส่วนพี่น้องต่อหน้าคู่นี้

ถ้าให้ดีพวกเขาต้องทำให้สามีของนางตื่นมาให้ได้ ไม่อย่างงั้นสิ่งที่รอคอยพวกเขานั้นก็มีแต่ความตาย

องครักษ์เห็นว่าเจ้าเมืองไม่สนใจเลย ก็รู้สึกกังวลขึ้น

โดยเฉพาะตอนที่เขาสบตากับเจ้าเมือง ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

วินาทีนี้ เขามีความเสียใจภายหลัง

เสียใจภายหลังที่มาแจ้งให้เขา

เงินจะสำคัญกว่าชีวิตได้อย่างไร?

ในตอนที่องครักษ์คนนี้นึกว่าตัวเองต้องตายแน่ๆ อยู่ๆเขาก็มีความคิดเกิดขึ้น

รีบพูดว่า"ท่านเจ้าเมืองขอรับ ชายหนุ่มข้างนอกคนนั้นหน้าตาดีมาก เป็นชายหนุ่มที่หล่อที่สุดเท่าที่ข้าน้อยเคยเจอมาขอรับ"

ความรู้สึกแห่งความตายนั้นจางลงมากมาย แต่องครักษ์รู้ว่าตัวเองยังไม่ได้พ้นจากความอันตราย

หลังจากกลืนน้ำลายเข้าไปแล้ว องครักษ์ถึงกล้าพูดต่อว่า"ชายหนุ่มคนนั้น หน้าตาหล่อกว่าสามีของเจ้าอีก"

ปารีย่าขมวดคิ้ว"โลกนี้มีคนที่หล่อกว่าสามีของข้าอีกหรือ?"

นางไม่เชื่อ

แต่นางมองไปที่ชายน้อยที่อยู่ข้างๆซ่งฉงปิงโดยจิตสำนึก

ชายน้อยคนนั้น ก็ดูดีเช่นกัน

แต่ทำไมถึงดูคุ้นเคยมาก?

ปารีย่าเกิดความคิดนี้ขึ้นในใจอีกครั้งหนึ่ง