ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 218

ชารอนหลับตาลงและพยายามจัดระเบียบความคิดของตัวเอง “สองสามวันก่อน ฉันขอโทษที่ไม่ได้มาเยี่ยมคุณเลย ฉันแค่กลัวว่าคุณจะยังคงโกรธฉันอยู่"

ไซม่อนเงียบไปครู่หนึ่ง “แล้วผมได้รับบาดเจ็บขนาดนี้เพราะปกป้องใครกันล่ะ? ถึงแม้ว่าผมจะโกรธ แต่ผมก็ไม่ได้ห้ามคุณสักหน่อยว่าเข้ามาเยี่ยมผมไม่ได้"

ผู้หญิงคนนี้ไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเลยรึยังไงกัน? ทำไมเธอถึงต้องข้ออ้างอยู่เรื่อย?

“ก็ฉันแค่กลัว ฉันกลัวว่าคุณจะโกรธมากกว่าเดิมถ้าเห็นหน้าฉัน ฉันกลัวว่าตัวเองจะเป็นเหมือนตัวปัญหาที่ทำให้อาการของคุณแย่ลง"

“แต่ผมคิดว่าคุณคงยุ่งกับการกอดกับยูจีนสินะ เพราะแบบนั้น คุณเลยลืมตัวตนของตัวเองไปเลย คุณจะหาเวลามาเยี่ยมผมได้ยังไงกันล่ะ?" ไซม่อนไม่อยากเชื่อชารอน

“ฉัน... คุณเข้าใจฉันผิดหมดแล้ว!”

“เข้าใจผิดอะไรอีกล่ะ?” ไซม่อนเห็นทั้งสองกอดกันเต็มสองตา มีอะไรให้เข้าใจผิดอีกล่ะ?

“เรื่องของฉันกับยูจีน เราไม่ได้มีอะไรกันเลยจริง ๆ สำหรับฉัน เขาเป็นแค่เจ้านายเท่านั้น แถมวันนั้นเขากอดฉันก็เพื่อปลอบใจมากกว่า ฉันได้รับบาดเจ็บระหว่างการทำงาน เขาเลยรู้สึกเสียใจกับเรื่องนั้น”

อันที่จริง ชารอนเองก็ยังไม่รู้ว่ายูจีนกำลังคิดอะไรอยู่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อยูจีนเอ่ยคำพูดแปลกประหลาดเหล่านั้นออกมา

ชารอนไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ายูจีนกำลังแอบชอบเธออยู่รึเปล่า เขาทำเหมือนรู้จักเธอ แต่เธอจำหน้าเขาไม่ได้เลย

ในตอนแรก ชารอนไม่คิดด้วยซ้ำว่ายูจีนจะรู้สึกอะไรกับเธอ

“คุณปฏิบัติเหมือนกับเขาเป็นเจ้านาย แต่เขาอาจไม่ปฏิบัติกับคุณเหมือนเป็นลูกน้องก็ได้” ไซม่อนกล่าว

ชารอนเงียบไป ไซม่อนพูดถูก บางที ชารอนน่าจะหาเวลาไปถามยูจีนสักหน่อยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

ทันทีที่เห็นว่าชารอนไม่ได้พูดอะไรตอบโต้กลับมา ไซม่อนพูดต่อ “ยูจีน นิวตันไม่ใช่ผู้ชายที่เรียบง่ายอย่างที่คุณเห็นจากภายนอกหรอกนะ ถึงแม้ว่าเขาจะปฏิบัติกับคุณอย่างดี แต่เขาต้องมีแรงจูงใจอย่างอื่นซ่อนเร้นอยู่แน่”

ชารอนหลับตาลงและกล่าวคำพูดออกมาอย่างไม่พอใจ “คุณก็แค่ไม่ต้องการให้ฉันทำงานกับเขา คุณก็กล่าวหาเขาแบบนั้นได้สิ”

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของไซม่อนยังบูดบึ้ง ชารอนจึงยื่นมือออกมาและดึงแขนเสื้อของไซม่อนขึ้น หลังจากนั้น ชารอนพลันลดน้ำเสียงของตัวเองลงและกล่าวคำพูด “คุณอย่าโกรธฉันเลยนะ ได้ไหม? ฉันสัญญาว่าฉันจะอยู่ที่นั่นเพื่อทำงานเท่านั้น ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกับยูจีนเลย ถ้าฉันทำอะไรผิดไป ฉันยอมตัดขาดกับเซบาสเตียนเลย ฉันกล้าสัญญาขนาดนี้แล้วนะ คุณเชื่อใจฉันได้รึยังล่ะ?"

ชารอนไม่รู้เลยว่าต้องทำยังไงให้ไซม่อนเชื่อ แต่ไซม่อนก็น่าจะรู้ว่าเซบาสเตียนนั้นสำคัญกับชารอนมากแค่ไหน ในตอนนี้ ชารอนกำลังใช้ลูกชายเป็นหลักประกัน ไซม่อนก็น่าจะรู้ได้แล้วว่าชารอนจริงใจขนาดไหน

อันที่จริง หลังจากพูดแบบนั้นออกไป แม้แต่ตัวชารอนเองยังตกใจเลย ความเชื่อใจจากไซม่อนกลับมีความสำคัญกว่าลูกชายของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

บางที มันอาจเป็นเพราะไซม่อนเต็มใจเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องเธอเอาไว้ ชารอนรู้สึกประทับใจในเรื่องนั้นอย่างสุดซึ้ง สิ่งหนึ่งที่ปฏิเสธไม่ได้เลยคือชารอนรู้สึกบางอย่างกับไซม่อนไปแล้ว

ดวงตาที่ล้ำลึกของไซม่อนจ้องมองชารอน ผู้หญิงคนนี้กำลังพูดไปเรื่อยอยู่ไหมนะ?

ทันใดนั้น ความโกรธของไซม่อนลดลงเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ได้ แต่ทว่า เขายังคงเผยหน้าเย็นชาอยู่ “ถ้าคุณอยากทำงานขนาดนั้น ผมก็คงจะหยุดคุณไม่ได้ แต่ยังไงก็เถอะ ถ้าคุณถูกหมอนั่นหลอกใช้มา ก็อย่ามาร้องไห้ต่อหน้าผมแล้วกัน"

ชารอนผงะไปครู่หนึ่งก่อนจะถามขึ้น “งั้นแสดงว่าคุณก็อนุญาตให้ฉันทำงานในบริษัทของเขาแล้วใช่ไหม?"