ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 219

“ถ้าทำตามที่พูดได้ก็ดี จำเอาไว้ด้วยว่าตัวเองเป็นผู้หญิงของใคร ผมไม่ชอบพวกที่พูดแล้วคืนคำหรอกนะ" ไซม่อนเตือนชารอนด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ฉันว่าแล้ว คุณน่ารักที่สุดเลย!” ด้วยความตื่นเต้น ชารอนพุ่งเข้าไปกอดไซม่อนทันที

เขาฮัมเสียงตอบกลับ ทันทีที่ตระหนักถึงอาการบาดเจ็บของไซม่อน ชารอนก็รีบปล่อยตัวเขา แต่ทว่า ฝ่ามือขนาดใหญ่ของไซม่อนกลับจับหลังของชารอนเอาไว้แน่น เขาไม่ต้องการให้ชารอนหลุดออกจากอ้อมแขน

“ฉันเผลอไปแตะถูกบาดแผลของคุณรึเปล่า?” ชารอนถามด้วยความเป็นห่วง

“อ่า...” ไซม่อนตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เขาโอบชารอนไว้ในอ้อมแขน กลิ่นหอมของชารอนยังอบอวลไปทั่วประสาทสัมผัสของไซม่อน บรรยากาศความอึดอัดระหว่างในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาของทั้งสองหายไปเกือบจะในทันที

ชารอนไม่กล้าขยับไปไหน “ปล่อยฉันได้แล้ว ถ้าคุณทำตัวเองเจ็บตัวอีก เดี๋ยวฉันก็โดนดุอีกหรอก” ชารอนกล่าว พี่สาวของไซม่อนจะไม่มีวันให้อภัยเธอในเรื่องนี้แน่

ไซม่อนพลันหายใจเข้าเฮือกใหญ่ “โชคดีจังที่คุณยังจำได้ว่าผมได้รับบาดเจ็บขนาดนี้เพราะใคร" เขากล่าวและยังไม่ปล่อยเธอไปไหน

ชารอนเอนตัวพิงไซม่อน เธอไม่กล้าขยับไปไหนเลย ทันใดนั้น อารมณ์อันซับซ้อนพลันผุดขึ้นมาในหัวใจของเธอ “ทำไม... ทำไมคุณถึงปกป้องฉันแบบนั้นล่ะ?” เธอถามไซม่อน

ไซม่อนเองก็รู้สึกกับเธอเหมือนกันรึเปล่านะ?

ชารอนเงยหน้าขึ้นมองไซม่อน เธอรู้สึกประหม่าและตื่นเต้นเล็กน้อยทันทีที่ได้ยินคำตอบของไซม่อน

ในตอนนั้นเอง ไซม่อนเหลือบมองชารอนและตอบกลับ “ผมเป็นสามีของคุณนะ ถ้าไม่ใช่ผม แล้วใครจะเป็นคนปกป้องคุณล่ะ?"

ความตื่นเต้นทำให้ชารอนหรี่ตาลง นั่นคือเหตุผลงั้นหรือ?

“แต่... การแต่งงานของเราเป็นแค่การแต่งงานในนามเท่านั้นนะ” ชารอนกล่าว เขาจำเป็นต้องจริงจังขนาดนั้นเลยหรือ?

“ถ้าคุณไม่อยากให้มันเป็นแค่การแต่งงานในนาม ผมก็จะฉีกสัญญาทิ้งไปเสีย”

ชารอนถึงกับตกตะลึงทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น หลังจากกลับมารู้สึกตัวแล้ว เธอจ้องมองไซม่อนด้วยดวงตาเบิกกว้าง "คุณพูดว่าอะไรนะ?" เธอถาม

“ผมบอกคุณไปแล้ว แต่คุณไม่เชื่อผมเลยมากกว่า”

“แต่รูปถ่ายนั้น...” ชารอนพยายามแย้ง แต่ทว่า เธอพลันหยุดพูดไปครึ่งทาง เธอไม่ควรพูดถึงรูปถ่ายนั้นในตอนนี้ เพราะมันจะทำให้เธอดูโง่ที่ถูกรีเบคก้าหลอกเพียงเพราะภาพถ่ายรูปเดียว

ทันทีที่สังเกตเห็นความสับสนและความทุกข์ใจบนใบหน้าของชารอน ไซม่อนก็พลันเผยยิ้มออกมา “อ๋อ คุณดูสนใจกับรูปภาพนั้นเป็นพิเศษเลยนะ งั้นก็แสดงว่าคุณหึงใช่ไหมล่ะ?"

“ฉัน... ฉันไม่ได้หึงสักหน่อย!” เธอโต้กลับทันที แต่ถึงกระนั้น สายตาของชารอนก็เปล่งประกายด้วยความปีติยินดี

ไซม่อนพยักหน้าและแสร้งทำเป็นจริงจัง “ก็ได้ คุณไม่ได้หึง คุณก็แค่อารมณ์เสียจนรู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมา...” เขากล่าว

“ฉันไม่ได้เศร้าสักหน่อย ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะคุณด้วย อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย”

“คุณไม่เศร้าเลยเหรอ? ถ้าอย่างนั้น ทำไมคุณถึงรีบวิ่งออกไปร้องไห้ตอนที่รีเบคก้าโกหกว่าผมหลับนอนกับเธอล่ะ?" ไซม่อนพยายามหยอกชารอน