ใต้หล้าสยบรัก นิยาย บท 24

ตกเย็น จักรพรรดิหมิงหยวนมาเข้าเฝ้า พบว่าอาการของไท่ซ่างหวงดีขึ้น พระองค์พูดคุยกับไท่ซ่างหวงอยู่ครู่หนึ่งก็ไป

หยวนชิงหลิงได้แต่ก้มหน้า การมีอยู่ของเธอจึงไม่ได้เป็นที่สนใจ จักรพรรดิหมิงหยวนเลยไม่ทันสังเกต ทุกอย่างเป็นไปอย่างปกติ

หลังจากที่จักรพรรดิหมิงหยวนกลับไป ฉางกงกงก็ทำเหมือนอย่างเคย คือเช็ดตัวให้ไท่ซ่างหวง หยวนชิงหลิงจึงเลี่ยงออกไปนอกวัง

ถือโอกาสตอนที่ยังมีเวลา ฉีดยาให้ตัวเธอเอง น่าเสียดายที่ไม่ได้เปลี่ยนผ้าพันแผลใหม่ ตอนนี้รู้สึกได้ว่าแผลเปียกชื้น เหมือนว่าจะมีเลือดซึมออกมา

หลังจากที่ฉีดยาแล้ว เธอก็ฟุบลงพักผ่อนอยู่สักพัก ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่ข้างใน จึงรู้ว่าฉางกงกงเสร็จเรื่องแล้ว เธอเหยียดตัวขึ้นตรง การขยับตัวทันที ทำให้เลือดลมของหัวใจเธอรวนขึ้นมาชั่วขณะ และรู้สึกถึงกลิ่นคาวในช่องคอ ภายในปากปนไปด้วยเลือดเล็กน้อย

เธอเดินสั่น ๆ ออกไปด้านนอก บ้วนเลือดลงบนรากไม้

พิงต้นไม้เอาไว้ สักพักเธอก็ดีขึ้นจนเลือดลมคงที่

“พระชายาเป็นอะไรหรือเปล่าพ่ะย่ะค่ะ”

ข้างหลัง ตามมาด้วยเสียงของฉางกงกง

หยวนชิงหลิงหมุนตัวกลับไปโบกมือ “ไม่เป็นอะไร กินเยอะไปหน่อยน่ะ”

“อ้อ!” สีหน้าของฉางกงกงฉายแววประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรก็เดินจากไป

หยวนชิงหลิงทนต่อความหวาดหวั่นในใจจากนั้นก็กลับเข้าไปภายในวัง ไท่ซ่างหวงนั่งพิงหลังอยู่บนเตียง ตัวทั้งตัวดูมีชีวิตชีวาขึ้นมามาก

หยวนชิงหลิงกล่าว “ไท่ซ่างหวงเพคะ ต้องเจาะสายน้ำเกลือแล้วเพคะ”

ไท่ซ่างหวงยื่นมือออกไป มองเธออย่างเฉยเมย “ข้าทิ้งของเก่าไปแล้ว เจ้าสนใจแค่แขวนอะไรของเจ้าก็พอแล้ว”

หยวนชิงหลิงฟังเสียงหัวใจเต้นและลมหายใจก่อน การหายใจยังไม่ค่อยไหลลื่น จึงให้โดพามีนไปหนึ่งโดส จากนั้นค่อยให้น้ำเกลือ

เธอนำยาอมใต้ลิ้นออกมาหนึ่งขวด ส่งให้ไท่ซ่างหวง “นี่คือยาที่ใช้ปฐมพยาบาล หากรู้สึกเจ็บหน้าอก หายใจไม่ออก ก็ให้เอาวางไว้ใต้ลิ้นนะเพคะ”

ฉลากยาอมใต้ลิ้น เมื่อสักครู่เธอได้ฉีกทิ้งตั้งแต่อยู่ด้านนอกแล้ว

แต่ว่าขวดยายังถือว่าเปราะบางอยู่ ไท่ซ่างหวงเอามาไว้ในมือ จากนั้นก็เก็บไป

ผ่านไปสักพัก ไท่ซ่างหวงเห็นหยวนชิงหลิงยกน้ำมา ในมือถือยาเม็ดไว้แต่ก็ไม่เหมือนสิ่งที่เรียกว่ายาเม็ด สีสันหลากสี พระองค์มีท่าทีร้อนรนเล็กน้อย “แล้วนี่อะไรอีก?”

“ยาเพคะ ต้องกินยาแล้ว”

“ไม่กิน!” ทุกอย่างที่ดูมีสีสันสว่างสดใส แน่นอนว่าไม่ใช่สิ่งที่ดี

“ต้องกินเพคะ!”ตอนนี้ หยวนชิงหลิงสามารถจับทางไท่ซ่างหวงได้แล้วว่าจะไม่ทำให้เธอลำบาก เพราะงั้นเวลาพูดอาจจะดูใจร้ายไปสักหน่อย “กินแล้วจะดีขึ้น ทั้งยังไม่ขมด้วยนะเพคะ”

“ยุ่งยาก!” ไท่ซ่างหวงมองอย่างไม่สนใจ แต่ก็ยังหยิบขึ้นมาใส่เข้าปากไป หยวนชิงหลิงส่งน้ำให้ แต่กลับเห็นว่าไท่ซ่างหวงได้เคี้ยวไปแล้ว ใบหน้าวัยชราคน บีบอัดกันป็นผักดอง

“รีบดื่มน้ำเพคะ!” หยวนชิงหลิงรีบเอาแก้วน้ำยื่นให้ ทำไมหยิบขึ้นมาเคี้ยว? ขนาดเด็กยังรู้เลยว่ากินยาต้องกลืนน้ำตาม ในวังไม่มียาเม็ดงั้นหรอ?

น้ำแก้วหนึ่งลงไป จึงจะพาความขมในปากลงไปด้วย ไท่ซ่างหวงพูดด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง “รอข้าหายดีก่อนเถอะ ข้าจะผ่าสมองเจ้า”

“เพคะ เพคะ!” หยวนชิงหลิงคำรามอย่างขบขัน ในใจแทบอยากจะหัวเราะ นึกนับถือตนเอง สถานการณ์แบบนี้ยังจะหัวเราะได้อีก

ไท่ซ่างหวงก็บ่นพึมพำ ๆ ไปไม่กี่ประโยค ก็ค่อย ๆ หันหน้าไปอีกทางหยวนชิงหลิงรู้ว่าพระองค์จะพักแล้ว จึงเอาหมอนออก พยุงให้พระองค์เอนตัวลง

ขวดน้ำเกลือที่แขวนมาประมาณหนึ่งชั่วโมงหมดแล้ว หยวนชิงหลิงจัดการเก็บของอยู่สักพัก ฉางกงกงก็พาหมอหลวงมา

ฉางกงกงบอกกับหยวนชิงหลิงว่า “ไท่ซ่างหวงเคยรับสั่งไว้ ว่าให้พระชายากลับไปพัก พรุ่งนี้เมื่อตะวันขึ้น พระองค์ค่อยมาดูแล”

หยวนชิงหลิงเองก็เหนื่อยจะไม่ไหวแล้ว และรู้ว่าคืนนี้คงไม่มีปัญหาอะไร เธอจึงพยักหน้าแล้วออกไป

ทางห้องโถงด้านนอก เป็นที่ ๆ อวี่เหวินห่าวนอนวันนี้ หยวนชิงหลิงปิดประตูลง ฟุบลงบนที่นอน ราวกับโดนเตียงดูด แล้วธอก็หลับไป

กลางดึกตื่นขึ้นมา เธอลอบเข้าวังมาดูสักหน่อย ฉางกงกงนั่งสัปปะหงกอยู่บนพื้น ไท่ซ่างหวงก็หลับสบาย เธอจึงขยี้ตาแล้วออกมากินยา จากนั้นก็นอนต่อ

ฟ้ายังไม่สว่างเธอก็ตื่นแล้ว ไม่ได้ฝันอะไรทั้งคืน แต่ว่าตื่นขึ้นมาก็บ้วนเลือดทิ้งอีก อวัยวะภายในทั้งห้าอวัยวะกลวงทั้งหกปวดอยู่สักพัก เธอรีบกลืนยาแก้อักเสบลงไป รอจนความเจ็บทุเลาลง แล้วค่อยเข้าวังไปดูแลไท่ซ่างหวง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน