ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 106

"เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่?"

"ตอนที่นายท่านอายุเพียงสิบหกปี"

ในสมองของโหลชีมีฉากภาพของชายหนุ่มที่ต่อสู้กับหมาป่าเพียงลำพังผุดขึ้นมา ฉากนั้นพลิกกลับไป แล้วพลิกกลับมาตรงหน้า เฉินซ่าในชุดสีดำกำลังเข้าไปหาหมาป่าหิมะที่กำลังพุ่งลงมา หมาป่าหิมะนั้นถูกเขาจับไว้ได้ โดยที่มันยังไม่ทันตั้งตัว เฉินซ่าก็สะบัดแขน แล้วเหวี่ยงร่างของมันไปทางโขดหินบนภูเขานั้นอย่างแรง

"วู้ว!"

หมาป่าหิมะกรีดร้องอย่างน่าสมเพช และมีเสียงกระแทกอีกครั้ง และกระแทกลงบนโขดหิน น้ำเหลืองในสมองของมันก็ระเบิดออกมา และเลือดพุ่งกระฉูด เฉินซ่ายืนอยู่บนเนินเขาถือร่างหมาป่า ออร่าพิฆาตในร่างกาย ต่อหน้าเขา มีหมาป่าหิมะหลายตัวจ้องมาที่เขา แต่ชั่วขณะไม่กล้าเคลื่อนไหว ซากศพของหมาป่าและกลิ่นเลือดในมือเขาโดยสัญชาตญาณของพวกมันทำให้รู้สึกหวาดกลัว และออร่าพิฆาตในร่างกายของเขาเองยังทำให้พวกมันพบว่ามนุษย์ผู้นี้เป็นคนที่อันตรายอย่างยิ่ง

โหลชีเบิกตากว้าง เพียงคิดว่าลักษณะเช่นนี้ของเฉินซ่านั้นหล่อมาก หล่อสุดๆ ทำให้หัวใจนางเต้นแรง สุภาพบุรุษแบบไหน ความอ่อนโยนแบบไหน ไสหัวไปให้หมดซะ คนที่แข็งแกร่งเช่นนี้นางยิ่งชอบ!

ในขณะนี้ เฉินซ่าได้โยนซากศพหมาป่าที่อยู่ในมือของเขาลงมา บังเอิญหล่นลงใต้เท้าของเฉิงสิบ "เอาไปเก็บไว้" เฉิงสิบรีบนำหมาป่าหิมะไปเก็บไว้ข้างๆทันที และใช้หิมะกลบไว้

โหลชีงุนงง "ทำไมถึงต้องเก็บไว้?"

เฉิงสิบมองไป พร้อมรอยยิ้ม "ฝ่าบาทเคยพูดว่า หมาป่าตัวที่วิ่งเร็วที่สุดในฝูง มีเนื้ออร่อยที่สุด"

ราวกับว่ากำลังตอบคำถามของเขา เฉินซ่าเหลือบมองนาง และพูดเบาๆ "ตัวนั้นให้เจ้า"

โหลชีตกตะลึง

ที่แท้นี่......กำลังเตรียมอาหารเย็นให้นาง เพียงเพราะเมื่อกี้นางพูดว่าอยากกินเนื้อหมาป่าย่างเหรอ! โอ้โห ความโรแมนติกของผู้ชายคนนี้ ทำไมนางถึงชอบขนาดนี้!

"นายท่านฆ่าอีกตัว คืนนี้ข้าจะย่างให้ท่านกิน!" นางก็รีบกระโดดตัวขึ้นทันทีและกำมือไว้เพื่อให้กำลังใจเขา

องครักษ์เยว่สับสน

"ได้" เฉินซ่าไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องตลก นางย่างเนื้อได้อร่อยมาก ก็ต้องให้นางย่างให้เขากินอยู่แล้ว มีนางอยู่ใกล้ๆ เขาชอบกินของย่างที่นางลงมือย่างเอง

แต่เมื่อพวกเขากำลังอยากดูเฉินซ่าฆ่าหมาป่า กลางภูเขามีเกล็ดหิมะโปรยปรายลงมา และดูเหมือนว่ามีทหารนับพันกำลังวิ่งลงมา เมื่อพวกเขาตั้งใจมองดีๆ เกล็ดหิมะที่โปรยปรายลงมาจากฟากฟ้าก็คือหัวและร่างหมาป่าหิมะที่มีร่างกายสีขาวจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังพุ่งลงมา! หมาป่าที่กำลังอ้าปากกว้าง เขี้ยวแหลมที่น่ากลัว ดวงตาเป็นประกายด้วยความดุร้าย และเจตนาฆ่าที่ดุเดือด มุ่งมาที่ตีนเขาเพื่อพุ่งเข้าหาพวกเขา คนแรกที่รับภาระหนักที่สุดคือเฉินซ่าที่กำลังยืนอยู่บนเนินเขา

"องครักษ์เยว่ เจ้านี่ปากหมาสุดๆ!"

โหลชีตกตะลึงสุดๆ ดุด่าอย่างเจ็บแสบ และตะโกนบอกเฉินซ่าที่อยู่บนภูเขา "นายท่าน วิ่ง รีบวิ่งหนีเร็ว"

เยว่ตบหน้าผาก "แม้นายท่านจะพ่ายแพ้ก็ไม่เคยหลบหนี"

"นิสัยแย่ๆอะไรเนี่ย!" โหลชีเห็นว่า เฉินซ่าไม่ยอมวิ่งหนีจริงๆ แต่กลับวิ่งเข้าหาหมาป่า ร่างสูงนั้นดูเหมือนจะจมอยู่ในฝูงหมาป่าหิมะทันที

"ทุกคน เข้าไป!"

เยว่ดึงดาบยาวออกมา ปลายเท้าแตะบนพื้นเบาๆ และบินไปทางเนินเขา ด้วยการแทงปลายดาบ แทงเข้าที่คอของหมาป่าหิมะที่กำลังพุ่งเข้ามา และหมาป่าหิมะก็หล่นลงพื้นอย่างแรง

คนอื่นๆก็ชักดาบยาวของพวกเขาด้วย หมุนเวียนพลังใน ร่างทั้งสิบแปดก็พุ่งเข้าไปฆ่าฝูงหมาป่าทันที

แต่ว่า ทันทีที่ขึ้นเขา โหลชีก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ!

ไม่ใช่ ไม่ใช่เฉินซ่านิสัยเสีย ไม่ใช่ว่าเขาไม่วิ่ง แต่มันสายเกินไปที่จะวิ่ง! ทันทีที่พวกเขาขึ้นไปบนภูเขา พวกเขาพึ่งค้นพบว่า บนเนินเขาสีขาว หมาป่าหิมะก็ปรากฏขึ้นทีละตัว พวกเขาอยู่ด้านล่างเห็นไม่ชัดเจน คิดว่าเป็นหิมะขนาดใหญ่ ไม่คาดคิดว่าจะเป็นหมาป่าหิมะ!

เป็นเช่นนี้จะวิ่งยังไง วิ่งยังไง! ฝูงหมาป่าหิมะบนภูเขาพุ่งลงมาอย่างดุเดือด แต่ฝูงที่อยู่ใต้ภูเขาดูเหมือนจะเป็นทหารที่ซุ่มโจมตีพวกเขาอยู่ตลอดเวลา! การล่าถอยของเฉินซ่า ถูกปิดกั้นมานานแล้ว ด้านหน้าด้านหลังมีหมาป่าผู้หิวโหยมากมาย มีทั้งด้านหน้าด้านหลังด้านซ้ายและด้านขวา

ขนสีขาวเหมือนหิมะ เป็นสีที่ป้องกันพวกมันอย่างดีที่สุด แต่เมื่อพวกมันบีบเข้ามาใกล้ ดวงตาหมาป่าสีเขียวคู่หนึ่งเปล่งแสงประกายด้วยความโลภและความหิวโหยช่างน่ากลัวอย่างยิ่ง

เนื่องจากได้หลงเข้าไปในฝูงหมาป่า และไม่สามารถวิ่งหนีได้ มีเพียงทางเดียวเท่านั้น ฆ่า ฆ่าๆๆ!

"ฆ่า!" องครักษ์เยว่สั่ง

ชั่วพริบตา บนเนินเขาเต็มไปด้วยแสงดาบ เสียงเห่าหอนของหมาป่า

น้ำแข็งหิมะโบยบิน และเจตนาฆ่าก็ทะยานขึ้น

พวกเขาทั้งหมดมีกังฟูระดับสูง และพวกเขาก็กล้าหาญพอ แต่เพราะมีหมาป่าหิมะมากเกินไป หมาป่าหิมะแต่ละตัวดูเหมือนจะหิวโหยมาครึ่งศตวรรษแล้ว ตอนนี้พวกมันเห็นคนกลุ่มนี้ราวกับเห็นอาหารสดๆ พวกมันกระโดดโลดเต้น ลมหายใจในร่างกายมนุษย์นั้นกระตุ้นความอยากอาหารและนิสัยธรรมชาติของสัตว์ร้าย หมาป่าหิมะแต่ละตัวตามสัญชาตญาณ อยากฉีกเนื้อพวกเขาทีละคน กัดคอพวกเขาจนเละ และกลืนกินอย่างโหดเหี้ยม!

หมาป่าหิมะแต่ละตัวส่งเสียงเห่าหอน ด้านหน้าด้านหลังพุ่งเข้าหาพวกเขาทีละตัว ถ้าโดนกรงเล็บอันแหลมคมของพวกมันเสื้อผ้าก็จะฉีกขาด บนร่างกายผิวหนังจะฉีกขาดได้รับบาดเจ็บ! ฟันที่แหลมคมของหมาป่า เมื่อมีโอกาสก็จะกัด และเมื่อถูกกัด พวกมันก็จะกัดเนื้อชิ้นใหญ่ออกไป

พวกเขาฆ่าหมาป่าหิมะจำนวนมาก แต่ก็ยังไม่สามารถไล่หมาป่าหิมะตาสีเขียวให้ล่าถอยไปได้

ขณะที่ต่อสู้กับหมาป่ามากมายเช่นนี้ นางถึงกับฟุ้งซ่านและใจลอย! ถ้าเขาไม่เห็น หมาป่าตัวเมื่อกี้คงกัดคอนางไปแล้ว!

"เฉินซ่า ข้า......"

"ข้าจะแบกเจ้า" เขาโกรธมาก คิดว่านางเหนื่อยล้า ขณะที่เขาพูด และกำลังจะเหวี่ยงนางขึ้นหลัง เหมือนก่อนหน้านี้หลายครั้งที่เขาแบกนางแล้วต่อสู้ ขณะเดียวกัน มืออีกครั้งได้เหวี่ยงดาบเล่มหนึ่งออกไป และดาบชี่ก็แทงทะลุคอหมาป่าตัวนั้น

"ไม่ ไม่ต้อง ข้าหมายถึง ข้ารู้แล้ว หมาป่าเหล่านี้กำลังปกป้องถ้ำหมาป่า!" โหลชีดิ้นรนจนอิสระ กำพิชิตวันไว้แน่นและยังคงฆ่าหมาป่าด้วยกัน ในขณะที่เร่งรีบพูด "ถ้ำหมาป่าที่นี่มันต้องไม่ใช่ถ้ำหมาป่าธรรมดา หมาป่ามากมายเช่นนี้ จะต้องมีถ้ำขนาดใหญ่มาก!" ในทุ่งน้ำแข็งนี้หิมะตกตลอดทั้งปี ตรงนี้ไม่มีป่า หมาป่าหิมะย่อมต้องมีถ้ำของมันแน่นอน และเนื่องจากตรงนี้มันมีภูเขาขนาดใหญ่ และมีหมาป่ามากมายเช่นนี้ มันต้องมีถ้ำขนาดใหญ่แน่นอน

พวกเขาฆ่าหมาป่าจำนวนมากมาย เลือดของหมาป่าก็ไหลไปทั่วภูเขาอันกว้างใหญ่ และซากศพของหมาป่าก็กองอยู่ทุกหนทุกแห่ง แต่พวกเขาไม่ได้มีเจตนาแม้แต่น้อยที่จะล่าถอย จ่าฝูงก็ยังไม่ออกมา นี่หมายความว่าที่นี่ต้องมีบางอย่างที่พวกเขาต้องปกป้องจนตายหรือเปล่า! และจ่าฝูงของพวกมัน ก็กำลังปกป้องสิ่งของนั้นในถ้ำโดยไม่ยอมห่างแม้แต่ก้าวเดียว! ในถ้ำ สิ่งของที่ต้องปกป้องมันคืออะไร?

แค่การคาดเดาแบบนี้ นางก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น!

นางเพิ่มระดับเสียงให้ดังขึ้นอย่างตื่นเต้น ทุกคนต่างได้ยิน บางคนไม่เข้าใจเกี่ยวกับถ้ำหมาป่าที่นางพูดตอนนี้ เป็นไปได้ไหมที่พวกเขาไม่หนี และยังต้องการหาถ้ำหมาป่า และเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในถ้ำหมาป่าแทนเหรอ?

แต่ก็มีบางคนที่เข้าใจทันที อย่างเช่นเฉินซ่า หรือเยว่

"พวกเจ้าช่วยข้าหาหนทางขึ้นไป!" โหลชีกัดฟันพูด "ข้าจะขึ้นไปบนภูเขา!" นางจะขึ้นไปบนยอดเขา ก่อนหน้านี้เห็นความเขียวขจีที่นั่น นางคาดเดาว่า จะมีทางเข้าถ้ำน้ำแข็งอยู่ที่นั่น !

"ตกลง!" เฉินซ่าไม่ได้พูดไร้สาระ และยื่นมือไปหานาง "ขึ้นมา!"

เขาไม่ได้พูดอะไรมาก และโหลชีก็เข้าใจทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร ยกปลายเท้าแตะ ร่างบินขึ้นกลางอากาศ และเหยียบฝ่ามือเขาด้วยเท้าข้างเดียว ในเวลาเดียวกัน แขนของเฉินซ่าเต็มไปด้วยกำลังภายใน ใช้พลังทั้งหมดที่มี ผลักนางไปไกลมาก

ร่างกายของโหลชีเหมือนกับนกนางแอ่น ค่อยๆบินออกจากพวกเขาและฝูงหมาป่าเหล่านั้นขึ้นไปบนท้องฟ้า กำลังภายในของเฉินซ่านั้นแข็งแกร่งมาก การผลักครั้งนี้ ก็เพียงพอที่จะส่งนางไปไกลหลายเมตร

"ฆ่า!" องครักษ์เยว่ตะโกนเสียงดัง รีบพุ่งเข้าไป ขวางทางขึ้นเขา และเตะหมาป่าที่วิ่งขึ้นเขาหล่นลงไป

องครักษ์ทั้งหมดพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรวมตัวกันในทิศทางนี้ พวกเขาต้องการหยุด ขัดขวางหมาป่าเหล่านี้ ไม่ให้พวกมันไล่ล่าโหลชีขึ้นไป

เฉินซ่าลืมตาขึ้นและแหงนมอง บนภูเขา รูปร่างผอมบางขึ้นๆลงๆ และกำลังบินขึ้นไปบนยอดเขาอย่างรวดเร็ว บางครั้งมีหมาป่าหิมะหนึ่งหรือสองตัวพุ่งเข้ามาหานาง นางโจมตีอย่างเร็วโหดเหี้ยมแม่นยำ ยกพิชิตวันขึ้นและปลิดชีวิตหมาป่าหิมะตัวหนึ่ง

ด้วยสีหน้าเย็นชา เขาดึงความสนใจกลับมา และฆ่าหมาป่าต่อไป!

ในความเป็นจริงโหลชีมือไม้อ่อนแล้ว และไม่มีใครสามารถทนไหวต่อการต่อสู้แบบนี้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเขาเดินทางมาเป็นเวลาหนึ่งวันท่ามกลางหิมะที่ตกหนัก!