ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 115

เขามองดูพวกเขา และพูดว่า "พวกเจ้าเชื่อฝ่าบาท แต่ฝ่าบาท เชื่อโหลชี"

ดังนั้น แล้วจำเป็นต้องพูดอะไรอีกไหม?

ฝ่าบาทเชื่อโหลชี มันก็เพียงพอแล้ว

อันที่จริงไม่ใช่แค่ฝ่าบาทเชื่อโหลชี ทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็เชื่อใจโหลชีเกือบหมด เพียงแค่ว่าองครักษ์คนนั้นเกิดความสงสัยชั่วขณะ ถ้าถามเขาว่าเชื่อใจโหลชีไหม ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เชื่อ

เยว่แบ่งกลุ่มเรียบร้อย และตอนนี้เหลือสิบเอ็ดคนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ เหลือไว้สี่คนได้รับมอบหมายให้อยู่ดูแลผู้บาดเจ็บ สามคนไปหายา และอีกสี่คนที่เหลือไปหาโหลชี

เยว่เองอยู่ในกลุ่มที่ต้องไปหาเยว่ และยังมีโหลวซิ่นและเฉิงสิบอีกด้วย พวกเขาทั้งหมดต้องการติดตามเขาเพื่อไปตามหาโหลชี เพราะเป็นห่วงมาก

แบ่งการออกเดินทางเป็นสามทางชั่วขณะยังไม่ต้องพูดถึง

แต่ว่าโหลชีซึ่งหลายคนกำลังตามหาค่อยๆตื่นขึ้นมา ทันทีที่นางตื่นนอน ก็ได้กลิ่นหอมของเครื่องสำอาง และความรู้สึกของร่างกายช่วงล่างมีผ้าห่มที่นุ่มและหนามาก

นางค่อยๆลืมตาขึ้นมา เพียงพบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่ปิดมิดชิด และกำลังเคลื่อนไหว แม้ว่าจะไม่ได้เร็วมากก็ตาม และพื้นที่นี้แคบมาก เล็กกว่ารถม้าทั่วไปมาก นางลุกขึ้นนั่งมีระยะแค่กำปั้นหนึ่งก็จะชนถูกหลังคา และข้างๆก็มีพื้นที่เพียงครึ่งแขนเท่านั้น

ชั่วขณะโหลชีคิดว่าตัวเองถูกใส่ในโลงศพ เป็นความรู้สึกที่แย่มาก และถึงแม้ว่านางจะไม่ได้เป็นโรควิตกกังวล แต่ไม่ว่าใครก็ตามที่ถูกขังอยู่ในพื้นที่แคบๆแบบนี้คงอึดอัด

นางไม่ได้ใช้กำลังภายในใดๆ แค่ค่อยๆลองยกมือขึ้นและดันเหนือศีรษะ ไม่ขยับเขยื้อน เมื่อมองไปรอบๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนถูกขังอยู่ในกล่องยาว รู้สึกเหมือนเหล็ก หนาและแข็งแรงมาก และคงไม่ใช่เหล็กธรรมดา ตะเข็บที่ประกอบติดกันทั้งสี่ด้านหนาแน่นมาก จนไม่มีแสงทะลุผ่านเข้ามาได้

โหลชีอยู่ในยุคปัจจุบันมานานหลายปี สามารถครองตำแหน่งราชินีแห่งโลกสีเทา ซึ่งหนึ่งในนั้น เกิดจากเจตจำนงและพลังทางจิตวิญญาณอันแข็งแกร่งของนาง ยิ่งอยู่ในสถานการณ์อันตรายที่คาดไม่ถึงมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งนิ่งสงบ สมองยิ่งปลอดโปร่งเท่านั้น

แม้ว่าความรู้สึกนี้จะเลวร้ายมาก แต่ก็ไม่ส่งผลต่อการตัดสินใจของนาง

ข้างนอก เป็นเสียงหมาป่าหายใจหอบกับเสียงวิ่ง บางที อาจเป็นหมาป่ากำลังลากนางวิ่ง แต่ว่านางไม่ได้ยินเสียงคนเลย

ก่อนหน้านี้ขณะที่นางกำลังหลอมรวมไขหินพันปีเข้าด้วยกันนางก็เข้าสู่ดินแดนที่วิเศษแห่งหนึ่ง อยู่ในถ้ำน้ำแข็งดูเหมือนแค่ลมพัดมาเบาๆก็สัมผัสได้ถึงกระแสลม และเหมือนกับว่าประสาทสัมผัสทั้งห้าถูกตัดขาดทุกอย่าง ตื่นเต้นดีใจจนลืมทุกอย่าง ในเวลานี้หากมีใครต้องการจะฆ่านาง หรือมีเจตนาฆ่า นางจะต้องตกใจตื่นขึ้นอย่างแน่นอน ในกรณีนี้ถ้าลมปราณแตกซ่านมันก็จะไม่รุนแรง แต่มันง่ายที่พลังจะย้อนกลับมาทำร้ายจนตาย และตอนนี้นางถูกขังไว้ในกล่องเหล็กนี้อย่างปลอดภัย บ่งบอกว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการชีวิตของนาง หรือแม้แต่ไม่ต้องการให้นางประสบอุบัติเหตุ ดังนั้นในขณะนี้จึงไม่มีเจตนาฆ่านางเลยสักนิด โดยไม่ปลุกให้นางให้ตื่นก่อนที่จะเอานางยัดลงไปในกล่องนี้

อย่างน้อยในตอนนี้นางยังไม่ตกอยู่ในอันตราย

หลังจากวิเคราะห์และยืนยันเรื่องนี้แล้ว นางรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

กำลังคิดว่าจะลองดูไหม เพื่อดูว่าสามารถใช้กำลังภายระเบิดกล่องนี้ แต่กล่องนี้ก็หยุดนิ่งกะทันหัน นางได้ยินเสียงแขนเสื้อปลิวไสวตามลมและคนบินผ่านมา และเสียงหายใจแผ่วเบาสองคน และเสียงหายใจคนอื่นๆอีกเจ็ดหรือแปดคนที่ชัดเจนมากขึ้น

อย่างแรกโหลชีรู้สึกประหลาดใจ การได้ยินของนางทรงพลังเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

เป็นไปได้ไหมว่าประสิทธิภาพของไขหินพันปีนั้นชัดเจนขนาดนั้น? ชั่วขณะโหลชีก็ประหลาดใจ ทันใดนั้นหัวใจของนางก็ตื่นเต้นดีใจมากขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนว่า นางจะหลอมรวมเข้าด้วยกันได้สำเร็จ! ตอนนี้นางอยากจะรีบลองดู พลังของนางตอนนี้แข็งแกร่งแค่ไหน!

ในเวลานี้ ผู้คนภายนอกพูดแล้ว และโหลชีก็ตัดสินใจฟังสิ่งที่พวกเขาพูดก่อน

"หัวหน้าสาขาฮัว ได้พาคนมาแล้ว ข้าน้อยทำงานสำเร็จแล้ว"

"อืม วิธีการปราบหมาป่าของเจ้าไม่เลว แล้วคนพวกนั้นล่ะ?"

"หลังจากบรรจุสินค้าลงในกล่องแล้วพวกเขาก็แยกย้ายกันไป ถ้ามีใครอยู่ที่นั่น เกรงว่าเฉินซ่าจะสังเกตเห็น ความสามารถในการซ่อนตัวของหมาป่าหิมะนั้นดี"

"ดีมาก พวกเขาคาดไม่ถึงแน่นอน ว่าด้านหลังถ้ำหิมะจะมีคนขุดอุโมงค์ใต้ดิน ซึ่งสะดวกสำหรับพวกเราที่จะใช้กลอุบายหลอกล่อ เฉินซ่าไม่ได้สังเกตเห็นจริงๆใช่ไหม?"

"น่าจะไม่เห็น"

"เอาล่ะ คราวนี้พวกเจ้าทำผลงานได้ดีมาก เจ้าสำนักคงจะมีรางวัลใหญ่! หัวหน้าสาขายังติดตามข้างกายองค์หญิงฝูหรงใช่ไหม?"

"ใช่ หัวหน้าสาขาของพวกเราได้รับคำสั่งจากเจ้าสำนักให้ติดตามองค์หญิงฝูหรง คราวนี้เป็นความช่วยเหลือขององค์หญิงฝูหรง พวกเราถึงรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เหมาะสมกับเจ้าสำนักของพวกเรามาก"

"ดังนั้น องค์หญิงฝูหรงจะร่วมมือกับเราอย่างจริงใจแน่นอนใช่ไหม?"

"หัวหน้าสาขาของพวกเราคิดว่าคงจะเป็นอย่างนั้น"

ยังไงก็ตามนางไม่ออกไปชั่วคราว นางยังเข้าใจในโลกนี้เลย ไม่จำเป็นต้องจำเส้นทาง จำได้นางก็ไม่รู้จัก กล่องนี้ไม่มีปัญหาเรื่องการหายใจ และพื้นก็นุ่มมาก หลายวันก่อนนางหนีเอาชีวิตรอด และฆ่าหมาป่าหิมะจำนวนมาก ยังไม่ได้พักผ่อนดีๆ เลยถือโอกาสนี้นอนหลับสักงีบ

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ยังสามารถนอนหลับอย่างสงบสุข คาดว่าคงมีแต่โหลชีเท่านั้น

ยิ่งกว่านั้นมีคนลากนางเดินทาง ระหว่างทางก็ไม่ได้โยกเยกมากนัก และนางก็หลับสบายทีเดียว

เพียงแต่นางไม่รู้ว่า ครั้งนี้ที่หลับไป นางได้หลับไปทั้งวันทั้งคืน! เมื่อนางตื่นขึ้นมา ก็ตระหนักได้ว่านางกำลังลอยอยู่บนน้ำ

นางได้ยินเสียงน้ำไหล และเสียงพายเรือทำให้คาดเดาได้ นางถูกส่งไปที่เรือเล็กโดยตรง และในเวลานี้ อีกฝ่ายไม่คิดจะเปิดกล่องและพานางออกมา

โหลชีรู้สึกว่านางนอนอยู่ในกล่องตลอดเวลามันก็ไม่ใช่วิธีที่ดี นอกจากนี้ ตอนนี้นางอยู่บนเรือ ถ้ากล่องตกลงไปในน้ำ มันคงไม่ง่ายที่นางจะออกมา

น่าเสียดายที่ครั้งนี้โชคของนางไม่ค่อยดีนัก ขณะที่นางกำลังคิดจะทำลายกล่องเพื่อออกมา หัวเรือก็เอียงอย่างกะทันหัน เหมือนมีคนหล่นลงมาในหัวเรือ และน้ำหนักมากจนกดทับหัวเรือจมลงไป

"โอ้โอ นายท่านจะไปไหนเหรอ?" เสียงที่มีน้ำเสียงแปลกๆดังขึ้น และโหลชีก็ได้ยินเสียงของหัวหน้าสาขาพูดเสียงเบาอย่างระมัดระวัง

"ราชาปลาแม่น้ำชิง?"

ผู้ที่มาดูเหมือนจะตกตะลึงครู่หนึ่ง แล้วจึงหัวเราะอีกครั้ง "โอ้ ยังรู้จักราชาปลาแม่น้ำชิงอย่างข้า ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็คงรู้ว่า คนที่ต้องการผ่านประตูข้านั้น ไม่ทิ้งอะไรไว้หน่อยคงผ่านไม่ได้มั้ง?"

มีคนตะโกนอยู่ข้างกล่องว่า "ทำไมถึงกลายเป็นประตูของเจ้าแล้วล่ะ? เจ้าเฝ้าแม่น้ำชิงไม่ใช่เหรอ? ตรงนี้ไม่ใช่แม่น้ำชิงนี่!"

"เฮ้อ ในเมื่อข้าเป็นถึงราชาปลา ตามธรรมชาติแล้วที่ไหนมีปลาเยอะ ที่นั่นก็จะมีข้า และจะต้องมีการแบ่งแยกแม่น้ำชิงแม่น้ำชังอีกเหรอ!" ชายคนนั้นหัวเราะอีกครั้ง แล้วหยุดชั่วคราว โหลชีก็รู้สึกได้ว่ามีสายตาที่จริงจังมองมาทางด้านนี้ และชายคนนั้นถามว่า"กล่องใหญ่นี้ไม่เลว มันแข็งแรง มีอะไรอยู่ในนั้น ถ้าข้าจะขอดูจะถือสาไหม?"

"ถือสา ถือสามาก" เจ้าสำนักพูดเยาะเย้ย "ราชาปลาแม่น้ำชิง เจ้าอย่าเย่อหยิ่งนัก คิดว่าอยู่ในน้ำเจ้าก็เป็นราชาที่ยิ่งใหญ่เหรอ?"

"โอ้ แล้วท่านพูดซิว่า อยู่ในน้ำ ยังมีใครที่สู้ราชาปลาอย่างข้าได้? เรียกมาทดสอบเลย"

ราชาปลาแม่น้ำชิงคนนั้นยังคงใช้น้ำเสียงที่น่าต่อย ราวกับหยิ่งผยองมาก ฟังเสียงของเขา คงจะเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ตอนนี้โหลชีรู้สึกเสียใจเล็กน้อย เพราะก่อนหน้านี้นางได้คืนพิชิตวันให้เฉินซ่าแล้ว ถ้าตอนนี้อยู่กับนาง นางคงสามารถกีดทุกทิศทางของกล่องออก และออกไปได้ง่ายขึ้น