ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 197

นางตรวจสอบสิ่งของที่ถูกพันไว้ทีละก้อน แต่ไม่เห็นที่มีสีเลือดผสม ในขณะนี้ โหลชีรู้สึกกังวลใจ

เฉิงสิบและโหลวซิ่นสามารถทิ้งตำหนักจิ่วเซียว ไปจากเฉินซ่าเพื่อมาติดตามนาง นั่นเป็นคู่หูของนาง และนางไม่ต้องการให้คนไหนเกิดปัญหาและต้องมาเสียชีวิต!

ดวงตาของนางเหมือนมีไฟ และต้องการเผาเถาวัลย์ทั้งหมดนี้ให้สิ้นซาก!

"คงคิดว่าข้าทำอะไรพวกเจ้าไม่ได้ใช่ไหม?" โหลชีโมโหมาก และใช้พิชิตวันกรีดน่องของตัวเองจนเป็นรอย นี่เป็นวิธีที่อันตรายมาก เถาวัลย์เหล่านี้ดูดเลือด! และเมื่อกี้นางเดินอยู่ในป่านี้ตั้งนานก็ไม่มีอันตราย จึงสามารถวิเคราะห์ได้ว่า ในร่างกายต้องมีบาดแผลและมีเลือดไหล จึงจะสามารถกระตุ้นเถาวัลย์เหล่านี้! เช่นเดียวกับกวางตัวนั้น ถ้างั้น ในตัวโหลวซิ่นก็คงมีบาดแผล นางสามารถลองดู ดูว่าเถาวัลย์เหล่านั้นมีปฏิกิริยาอย่างไร เพื่อจะวิเคราะห์ได้ว่าในขณะนั้นเกิดอะไรขึ้นกับโหลวซิ่น!

แน่นอนว่า เมื่อต้นขาของนางเริ่มมีเลือดไหลออกมา รอบๆก็มีเสียงฟู่ๆซ่าๆ เถาวัลย์เหล่านั้นเริ่มเคลื่อนไหว! หนึ่งในนั้นรีบพันข้อเท้าของนางอย่างรวดเร็ว จากนั้นใช้แรงดึง จนทำให้โหลชีล้มลง โหลชีกำพิชิตวันไว้แน่น แต่ไม่ได้ตัดมันออก เพราะดาบของโหลซิ่นได้แทงกวางตัวนั้นไว้ ดังนั้นเขาจึงไม่มีวิธีที่จะตัดเถาวัลย์นั้นออก! ดังนั้นโหลชีจึงพยายามดึงด้วยมือเดียว ในเวลาเดียวกันก็พยายามใช้แรงดิ้นรน

ซู๊ด!

ราวกับมีใครดึงโหลชีอยู่ที่ปลาย เถาวัลย์นั้นดึงโหลชีไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

"แม่นาง!" เฉิงสิบรีบวิ่งเข้าไป และตกใจเมื่อเห็นสถานการณ์

โหลชีรีบร้องออกมาทันที "ไม่ต้องช่วยข้า แค่ตามไป!"

เฉิงสิบหน้าดำคร่ำเครียด เมื่อเห็นนายท่านของตัวเองถูกเถาวัลย์ลากไปและยังไม่ให้ช่วย? แต่ท้ายที่สุดเขาก็ต้องเชื่อฟังคำพูดของโหลชี ชักดาบออกมาแล้ววิ่งตามไปข้างหลัง

ความเร็วของเถาวัลย์นี้เร็วมากจริงๆ ถ้าไม่ใช้วิชาตัวเบา เฉิงสิบแทบจะตามไม่ทัน

โหลชีทำได้เพียงจับเถาวัลย์สองสามชิ้นที่นางได้ตัดทิ้งเมื่อสักครู่และพันไว้รอบตัวเพื่อเป็นเกราะป้องกัน มิเช่นนั้นร่างกายของนางถูกลากไปตลอดทางเช่นนี้อาจบาดเจ็บได้

เถาวัลย์นี้แข็งแกร่งมาก ถ้าไม่ใช้พิชิตวันมันคงตัดไม่ขาดแน่นอน

ถอยหลังอย่างรวดเร็วโดยติดผนังหินด้านซ้ายและขวา ท้องฟ้าเริ่มมืดสนิท และมองไม่เห็นสภาพแวดล้อมรอบๆ โหลชีไม่รู้ว่าถูกลากไปไกลแค่ไหน แต่จู่ๆก็ได้ยินเสียงของเฉิงสิบตะโกน "แม่นาง มีถ้ำอยู่ข้างหน้า!"

เมื่อกี้เฉิงสิบหยุดและจุดคบเพลิง และตามมาได้ทัน ไฟนั้นส่องสว่างไปรอบๆ และสามารถมองเห็นถ้ำที่อยู่ข้างหน้า โหลชีรู้ว่านี่อาจเป็นที่อยู่ของรากเถาวัลย์ดูดเลือด จากนั้นจึงรีบชูพิชิตวันขึ้นมา และตัดเถาวัลย์ที่พันรอบเท้าของตัวเอง เถาวัลย์เหล่านั้นส่งเสียงฟู่ๆและเลื้อยเข้าไปในถ้ำ

"แม่นาง เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?" เฉิงสิบรีบเข้าไปพยุงนาง

ถูกลากมาจนสุดทาง เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าสบายดี โหลชีรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย นั่งลงครู่หนึ่ง นางดึงผ้าขึ้นมาผืนหนึ่ง หยิบผงยาห้ามเลือดออกมาแล้วโรยลงบนบาดแผล จากนั้นพันแผลให้แน่น จับมือเฉิงสิบเพื่อพยุงตัวลุกขึ้น ขยับตัวเล็กน้อย และพูดด้วยความโกรธ "ไป เข้าไป ข้าต้องการจะดูว่ามันคืออะไร!"

ทั้งสองก้มตัวเข้าไปในถ้ำ ภายใต้แสงไฟ สถานการณ์ในถ้ำมันมีสิ่งที่คาดไม่ถึงจนทำให้พวกเขาตกใจ

ถ้ำขนาดสิบตารางเมตร ล้อมรอบด้วยหินสีดำที่ส่องแสงประกาย ตรงกลางของหินเหล่านั้นมีเถาวัลย์สีดำและเรืองแสง เถาวัลย์นั้นหนาเท่ากับสองนิ้วของโหลชี ยาวประมาณสองเมตร พันรอบหินงอกหินย้อยสีดำที่เรืองแสง มีเถาวัลย์สีเขียวเติบโตใต้พื้น กว้างใหญ่ หนาแน่น มีกระดูกจำนวนมากกระจัดกระจายตามพื้น โหลวซิ่นกำลังนอนอยู่บนกองกระดูกเหล่านั้น ขาของเขาถูกพันด้วยเถาวัลย์ที่หนาแน่น ใบหน้าซีดเซียว เสื้อผ้าถูไถจนขาด เขาหลับตาอยู่ แต่โชคดีที่ โหลชียังคงรู้สึกถึงลมหายใจของเขา แค่หมดสติ

"โหลวซิ่น!" โหลชีรีบเดินเข้าไปตัดเถาวัลย์ออกทันที ดึงมันออกจากขาของเขาทันที แล้วโยนออกไปอย่างแรง

แน่นอนว่า โหลวซิ่นมีบาดแผลที่ขา และแผลนั้นก็ขาวและบวม ราวกับว่าถูกดูดเลือดมากเกินไป นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ใบหน้าซีดเซียว

โหลชีรีบยัดยาบำรุงเลือดเข้าไปในปากของเขาทันที

"เฉิงสิบ ป้อนน้ำให้เขา แล้วปลุกเขา" นางยืนขึ้น และเฉิงสิบก็เข้ามาแทนที่นางทันที โหลชีมองดูเถาวัลย์เหล่านี้ และพูดด้วยความเกลียด "กล้ามาดูดเลือดคนของข้า ข้าจะดึงเจ้าออกมาและเผาให้หมด!" นางดึงเถาวัลย์อย่างแรง และในมือสะบัดพิชิตวัน และตัดเถาวัลย์ออกเป็นหลายส่วน

"แคร่ง!"

มีประกายไฟเล็กๆพ่นออกมา โหลชีง่ามนิ้วชา เกือบจับพิชิตวันไม่อยู่และเกือบหล่นลงพื้น ชั่วขณะโหลชีตกใจ

แม่งมันคืออะไรเนี่ย?

นางฟันถูกอะไร?

ทันทีที่โหลชีหันกลับมาก็เห็นเถาวัลย์สีดำที่ล้อมรอบด้วยหินงอกหินย้อยนั่น

เมื่อกี้ได้ฟันอันนี้หรือ?

โหลวชีไม่ค่อยเชื่อว่าของแบบนี้จะต้านทานพิชิตวันได้ และกำพิชิตวันไว้แน่นแล้วฟันออกไป มีเสียงแคร่งดังขึ้นอีกครั้ง โลหะชนกับสิ่งของแล้วเกิดประกายไฟ และคราวนี้นางได้เห็นของจริง

"โอ้ สวรรค์" โหลชีพึมพำ "ถึงกับมีบางอย่างที่พิชิตวันฟันไม่ขาด!"

"แม่นาง" โหลซิ่นฟื้นขึ้นมา โหลชีหันกลับมา และถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"โหลวซิ่น ไม่ตายก็ดีแล้ว"

"ข้าจะออกแบบแส้ด้วยตัวเอง แต่พวกเจ้ารู้จักช่างฝีมือดีที่หล่ออาวุธไหม?"

"ช่างหล่ออาวุธที่ดีที่สุดคือตระกูลเซียวในเป่ยชาง" เฉิงสิบกับโหลวซิ่นพูดพร้อมกัน

โหลชีตะลึงไปครู่หนึ่งและพูดว่า "ถ้าเช่นนั้น จุดหมายต่อไปของเราคือไปที่เป่ยชาง" มีราชาเถาทองดำแล้ว ต้องไม่ให้สิ้นเปลือง รอนางวาดรูปออกแบบเสร็จ หาผู้มีฝีมือยอดเยี่ยมเพื่อหล่อมันออกมา

ทั้งสามคนออกจากถ้ำ เดินตามเส้นทางเดิม และพบบ้านที่เรียบง่ายที่พวกเขาทำขึ้นโดยใช้ "กิ่งก้านและหิน" โหลชีมองไปทางฝั่งน่าหลานฮั่วซิน เห็นทางโน้นยังมีกองไฟอยู่ มีกลิ่นของเนื้อย่างโชยมาตามลม ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังทานข้าวเย็นอยู่

เฉิงสิบได้เอากวางที่โหลวซิ่นแทงได้มาด้วย คืนดาบให้โหลวซิ่น และจัดการกับกวางตัวนั้น

ทั้งสามคนกินกวางไปครึ่งหนึ่ง ที่เหลือก็ใช้ใบไม้ห่อไว้เพื่อกินในวันพรุ่งนี้

"คืนนี้เฉิงสิบเฝ้ายาม โหลวซิ่นได้รับบาดเจ็บให้เขาได้พักผ่อนมากๆ" โหลชีตบไหล่เฉิงสิบ "หลังเที่ยงคืนเปลี่ยนข้าเฝ้า"

"ขอรับ"

เรื่องการเฝ้ายาม ถ้าทั้งสองคนไม่มีธุระอะไรมักจะผลัดเปลี่ยนกันเฝ้า เพื่อให้โหลชีพักผ่อน โหลชีเคยบอกว่าพวกเขาเข้มแข็งมาก พวกเขาเป็นองครักษ์ของนาง และนี่คือสิ่งที่พวกเขาควรทำ

ในเวลาห้าทุ่มกว่า เฉิงสิบนั่งบนหินก้อนใหญ่ คลุมด้วยเสื้อคลุมสองชิ้น แล้วหาวนอน เดิมทีมันถึงเวลาที่โหลชีจะลุกขึ้นได้แล้ว แต่เขาไม่กล้าส่งเสียงใดๆเลย หวังว่าจะให้โหลชีได้หลับนานๆ นางตื่นตัวมากกว่าทั้งสองคน ถ้ามีเสียงลมพัดต้นหญ้าเคลื่อนไหวก็จะตื่นทันที

ในเวลานี้ ทันใดนั้นจากหางตาของเขาเห็นสิ่งของสีขาวเคลื่อนไหวอยู่ในป่าข้างหน้าซึ่งอยู่ไม่ไกล เมื่อเขาขยี้ตา ของสิ่งนั้นก็หายไป

เฉิงสิบลุกขึ้นยืน และกำลังจะมองให้ชัดเจน ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงร้องแปลกๆแว่วมาจากหุบเขา เสียงร้องแบบนั้นเหมือนเสียงของหญิงสาวผู้เจ็บปวดรวดร้าว เสียงสั่น หวาดกลัว และความขุ่นเคืองใจไม่รู้จบ

ลาลา......อู้วอืมอืม...... มาเลย......

เป็นระยะๆ และฟังไม่ชัดว่ากำลังร้องอะไรอยู่

จู่ๆเฉิงสิบก็รู้สึกว่าลมกำลังพัดมา มันหนาวเย็นมาก จนทำให้ตัวสั่น โดยจิตใต้สำนึกเขาได้ก้มศีรษะและหมุนคอมองลงไปข้างล่าง รู้สึกรำคาญเล็กน้อย เพราะมันปลุกให้โหลชีตื่น เดิมทีเขาหวังว่าจะให้นางพักผ่อนมากกว่านี้

แต่เมื่อเขาเห็นแล้วก็ตกตะลึง