ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 198

ข้างล่างเงียบมาก และเขายังคงได้ยินเสียงการหายใจที่คงที่ของโหลวซิ่น แม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียงของโหลชี แต่เขาก็ไม่ได้ยินเสียงของนางลุกขึ้น

เฉิงสิบรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาเงยหน้าขึ้นมองไปยังทิศทางน่าหลานฮั่วซิน และพบว่าฝั่งนั้นก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

เสียงดังเช่นนี้ มีเพียงเขาคนเดียวที่ได้ยินหรือ?

เฉิงสิบขมวดคิ้ว ถือด้ามดาบไว้แน่น เกร็งไปทั้งตัว ดวงตาราวกับนกอินทรีที่จ้องไปในป่าข้างหน้า โดยจิตใต้สำนึกเขาคิดว่าในป่านั้นมีบางอย่างผิดปกติ และเงาสีขาวที่เขาเห็นเมื่อกี้นี้ต้องไม่ใช่ภาพหลอนอย่างแน่นอน

ลมกระโชกแรงพัดมาอีกครั้ง เฉิงสิบหนาวเย็นจนตัวสั่น

ลมนี้มันผิดปกติ!

เขารู้สึกว่าไม่ควรปล่อยให้โหลชีและโหลวซิ่นหลับต่อไป และกำลังจะเรียกพวกเขา ทันใดนั้นมีความเย็นอยู่บนแผ่นหลัง มีมือข้างหนึ่งวางบนไหล่ของเขา และเคลื่อนไปที่หน้าอกของเขาทีละนิด ในเวลาเดียวกัน เขาได้กลิ่นเหม็นที่น่าขยะแขยง แต่ด้านหลังไม่มีกลิ่นนั้นเลย ไม่มีกลิ่นลมหายใจของคนอยู่ข้างหลัง นี่มันแตกต่างกันกับไม่มีความรู้สึกรับรู้สำหรับพวกคนที่มีวิทยายุทธสูงกว่าเขา

มันเป็นแบบบรรยากาศที่วังเวง

เฉิงสิบรู้สึกว่าร่างกายของเขาเริ่มหนาวเย็น ความหนาวเย็นนี้แผ่ออกมาจากขั้วหัวใจ เขารู้สึกว่ายังไม่ทันลงมือก็สิ้นหวัง เพราะเขาไม่สามารถปลุกจิตวิญญาณการต่อสู้ได้เลย

ในขณะนี้ เหมือนมีเสียงดังมาจากท้องฟ้า มีแส้สีดำและมีแสงฟาดมาที่มือที่อยู่บนไหล่ของเขา มีเสียงดังก๊อก เสียงของกระดูกหัก

เสียงของโหลชีราวแสงสว่างในคืนมืดมิด ขจัดความสิ้นหวังอันเยือกเย็นของเขาออกไปทันที

"โครงกระดูกผู้อื่นกำลังเคลื่อนไหว เจ้าเป็นคนทำไมถึงยืนเหมือนคนตาย"

โหลชีลากโหลวซิ่นไปด้านข้าง แล้วเตะสิ่งของที่อยู่บนหินทิ้ง ในขณะนี้เฉิงสิบหันกลับมาจึงมองเห็นได้ชัดเจน บนพื้นมีกองกระดูก กระดูกมือ กระดูกขา กระโหลกมนุษย์กระจัดกระจายไปทั่ว

นี่คือสิ่งที่เพิ่งพาดบนไหล่ของเขา

"แม่นาง นี่เป็นโครงกระดูกที่ตาเฒ่าเหอพูดหรือไม่" ในที่สุดเสียงของตัวเองก็กลับมา

โหลชีพยักหน้าและพูดว่า "ถูกต้อง สิ่งนี่แหละ ข้าคิดว่าท้ายที่สุดคงพลาดโอกาสที่จะเจอ ไม่ได้คาดคิดว่าสิ่งเหล่านี้จะออกมาจริงๆ"

การฟื้นคืนชีพของโครงกระดูก? นางไม่เข้าใจจริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มาถึงบนโลกนี้ได้พบเจอสิ่งแปลกๆมากมาย? นางน่าจะเคยชินกับมันแล้ว แต่สวรรค์รู้ดีว่านางอยากย้อนเวลากลับไปสู่ยุคใหม่มากแค่ไหนที่ตรงนั้นเวลานางท่องคาถาก็มีคนด่านางว่าบ้าๆบอๆ มีเรื่องอะไรที่แปลกๆทุกคนก็จะกลัว จากมุมมองทางวิทยาศาสตร์บอกผู้คนทั่วโลกว่า ในโลกนี้ไม่มีผี

เมื่อเฉิงสิบกับโหลวซิ่นได้ยินก็เหงื่อแตก ความหมายของนางเป็นไปได้ไหมที่นางกำลังรอเจ้าสิ่งนี้ให้ปรากฏตัวออกมา?

"แม่นาง เมื่อสักครู่ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นร้องไหม?" เฉิงสิบเพิ่งรู้ว่าเสียงนั้นหยุดลงแล้ว แต่ว่าเขาไม่สามารถบอกได้ว่าเสียงนั้นเงียบลงตั้งแต่เมื่อไหร่

โหลชีกับโหลวซิ่นตกตะลึงพร้อมกัน "มีเสียงผู้หญิงร้องเพลงหรือ?"

"ไม่นี่ ข้าไม่ได้ยิน" โหลวซิ่นส่ายหัวและพูด

"เป็นไปได้อย่างไร" จู่ๆเฉิงสิบก็รู้สึกขนลุก เป็นไปได้ไหมที่เขาได้ยินคนเดียวเท่านั้น

ในตอนนี้ เสียงร้องของหญิงสาวดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ชัดเจนยิ่งขึ้น

มาเลย มาเขาหยินเดือนผี มาเลย

โหลชีเห็นเฉิงสิบซึ่งจู่ๆก็เงียบไป ชั่วขณะนางรู้สึกได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ จู่ๆดวงตานั้นดูเหมือนจะเหม่อลอยทันที

"เฉิงสิบ?"

"เขาหยินเดือนผี" เฉิงสิบพึมพำ

โหลชีขมวดคิ้ว ก็เห็นเฉิงสิบกระโดดลงจากก้อนหิน และบินไปทางป่าไม้ที่อยู่ด้านหน้านี้ ด้วยความเร็วที่เร็วมาก

นี่เป็นศักยภาพที่ถูกกระตุ้นขึ้นมา อย่างเช่นคนเราเมื่ออยู่ในวิกฤตจะมีเจตจำนงไม่สิ้นสุด สามารถทำสิ่งต่างๆที่คนปกติไม่สามารถทำได้ แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแต่ศักยภาพของเขาก็ถูกกระตุ้นออกมา!

"ตามไป!"

โหลชีไม่มีเวลาคิดอะไรแล้ว จึงรีบไล่ตามเขาทันที โหลวซิ่นก็รีบตามไป

ในป่าไม้มีร่างสามร่างบินไป บนต้นไม้ใหญ่นอกป่าไม้ ดวงตาของหญิงสาวผู้สวยงามในชุดสีดำเต็มไปด้วยความเย็นชาและความริษยา เมื่อเห็นว่าทั้งสามคนกำลังวิ่งไปที่ใดที่หนึ่ง ขณะนี้นางจึงกระโดดลงจากใต้ต้นไม้เบาๆ และทันใดนั้นก็มีสาวกหญิงสองคนสวมชุดเขาเวิ่นเทียนซึ่งเป็นชุดกระโปรงที่งดงามเดินไปคลุมเสื้อคลุมสีแดงให้นาง

น่าหลานฮั่วซินยกมือขึ้น มองดูชุดสีกรมดำของตัวเอง และพูดอย่างเย็นชา "โหลชีเจ้าไม่คู่ควรสวมชุดเดียวกันกับเขา"

ชายคนนั้นปกติจะสวมชุดสีกรมดำเสมอ และครั้งแรกที่นางเห็นโหลชีก็สังเกตเห็นนางใส่ชุดผู้ชายสีกรมดำ รูปแบบ ฝีมือการตัดเย็บ แม้แต่การปักที่คอเสื้อ ก็เหมือนกับของเฉินซ่าทุกประการ ในขณะนั้นนางก็เกลียดโหลชี ครั้งที่แล้วตอนที่น่าหลานตันเอ๋อร์กลับไปเคยบอกว่า เฉินซ่าอนุญาตให้โหลชีอาศัยอยู่ในตำหนักสาม ตำหนักสามในตอนกลางคืนจะมีเพียงองครักษ์ที่ซ่อนอยู่ ไม่มีสาวใช้สักคน นั่นแสดงว่าชายหญิงอยู่กันสองต่อสองเท่านั้น? นอกจากนี้ เสื้อผ้าแบบนี้ หากเฉินซ่าไม่เห็นด้วย ผู้คนในตำหนักจิ่วเซียวจะกล้าเย็บเสื้อผ้าแบบเดียวกับฝ่าบาทหรือ?

แม้แต่ฮองเอา! ก็ไม่มีสิทธิ์สวมชุดเดียวกันกับฮ่องเต้!

จากจุดนี้ก็จะเห็นตำแหน่งความสำคัญที่เฉินซ่ามีต่อโหลชี!

โหลชีไม่ได้สังเกตเรื่องนี้ นางเคยบอกว่าอยากจะมีเสื้อผ้าผู้ชายสองสามชุด เฉินซ่าจึงสั่งให้คนใช้ไปทำ นางแค่ให้เขาวัดขนาดรูปร่าง และไม่สนใจส่วนอื่น ตอนที่จากมาเอ้อร์หลิงเป็นคนจัดเก็บเสื้อผ้าให้ ขณะที่นางกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก็พบว่ามีชุดที่เหมือนของเฉินซ่าทุกประการ แต่เมื่อใส่แล้วนางรู้สึกหล่อมาก ดังนั้นจึงชอบมาก เลยไม่ได้คิดมาก

"ใคร? ใครอยู่ที่นี่?" โหลชีถามเบาๆ

"นาง เจ้าสำนักเดือนหยิน"

เมื่อได้ยินคำว่าเจ้าสำนักเดือนหยิน สีหน้าของโหลวซิ่นเปลี่ยนไปทันที แต่ดูเหมือนโหลชีจะโล่งอก และอมยิ้มเล็กน้อย

"เจ้าสำนักเดือนหยิน อย่ามาลับๆล่อๆเลย ออกมาได้แล้ว!"

เจ้าสำนักเดือนหยินทำไมมาอยู่ในหุบเทพมาร! โหลวซิ่นมองนางด้วยความสยดสยองขวัญ "แม่นาง! มีข่าวลือว่า เจ้าสำนักเดือนหยินมีเท้าข้างหนึ่งอยู่ในยมโลก และเท้าข้างหนึ่งอยู่ในโลกมนุษย์ เป็นบุคคลที่สามารถควบคุมทหารผี"

"เท้าข้างหนึ่งอยู่ในยมโลก และเท้าข้างหนึ่งอยู่ในโลกมนุษย์ สามารถควบคุมทหารผี?" โหลชีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอีกครั้ง

"เจ้าหัวเราะอะไร" เสียงผู้หญิงที่ดูวังเวงดังขึ้นในทันใด และแว่วมาเบาๆไม่รู้ว่ามันมาจากไหน โหลวซิ่นสั่นไปทั้งตัว เขาอ่อนลงจนเกือบจะคุกเข่า

โหลชีถลึงตาใส่เขา "คุกเข่าให้ฝ่าบาทก็พอแล้ว เจ้ายังกล้าคุกเข่าไปทั่ว ระวังข้าจะหักขาเจ้า"

น้ำเสียงของนางแฝงด้วยความพิฆาต นี่เป็นครั้งแรกที่โหลวซิ่น ได้ยินโหลชีพูดแบบนี้ และเขาก็ยืนตัวตรงทันที อย่างไรก็ตาม ตำนานของเจ้าสำนักเดือนหยินถูกถ่ายทอดมาเป็นเวลาหลายสิบปี และยังคงทำให้เขาตกใจ

เสียงผู้หญิงดังขึ้นอีกครั้ง "ฮึฮึ สาวน้อย เจ้าไม่กลัวเจ้าสำนักหรือ?"

"ยายเฒ่าเจ้าน่ากลัวรึ?"

โหลวซิ่นได้ยินนางเรียกเจ้าสำนักเดือนหยินว่ายายเฒ่าก็ใจสั่น มีข่าวลือว่าเจ้าสำนักเดือนหยินเป็นผู้หญิงที่ยมบาลชอบ ดังนั้นเขาจึงมอบรูปลักษณ์ที่เป็นอมตะแก่นาง แต่จริงๆแล้วนางมีอายุมากกว่าห้าสิบปีแล้ว สิ่งที่นางไม่ชอบที่สุดคือเวลาที่มีคนพูดถึงอายุของนาง และไม่ชอบเวลาที่มีคนบอกว่านางแก่ และตอนนี้แม่นางโหลได้เอ่ยเรียกนางว่ายายเฒ่านี่จงใจให้นางโกรธหรือ?

เจ้าสำนักเดือนหยินโกรธจริงๆ "เดิมทีข้าคิดว่าเจ้ามีพรสวรรค์ที่ดีและอยากรับเจ้าเป็นศิษย์ แต่นิสัยของสาวน้อยทำให้ข้าไม่ประทับใจ! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะยอมรับองครักษ์ทั้งสองคนนี้" น้ำเสียงของนางเปลี่ยนเป็นเย็นชา "พวกเจ้าสองคน ถ้าฆ่านาง ข้าจะรับพวกเจ้าเข้าสู่สำนักเดือนหยิน และถ่ายทอดทักษะทั้งหมดให้กับพวกเจ้า"

ทันทีที่นางพูดจบ เฉิงสิบก็ชักดาบของเขาออก และชี้ปลายดาบไปที่โหลชี

"เฉิงสิบ!" โหลวซิ่นตกใจอีกครั้ง เจ้าสำนักเดือนหยินนั้นร้ายกาจจริงๆ ไม่ต้องปรากฏตัว! ก็สามารถควบคุมตัวเฉิงสิบได้! ทำไมเขาไม่คิดว่าเป็นนาง? ก่อนหน้านี้ที่โครงกระดูกลงมือ ก็น่าจะรู้ว่ามันเป็นทหารผีของเจ้าสำนักเดือนหยิน!

"แม่นาง ข้าน้อยจะขวางเฉิงสิบ เจ้ารีบไป"

"โหลวซิ่น" จู่ๆโหลชีตบไหล่เขา โหลวซิ่นหันกลับมาด้วยความตกใจ

โหลชีกระดิกนิ้วเรียก พูดเสียงเบาๆ "ไปอยู่ข้างหลัง จุดไฟ เผาป่าไผ่ทั้งสองด้านให้ทั่ว"