ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 25

เฉินซ่าเม้มริมฝีปากแน่น หากล่องมาหนึ่งอัน แล้วใส่ชิ้นส่วนเหล่านั้น จากนั้นหยิบกล่องนั้นเดินออกจากห้องประชุม เดินมาถึงข้างกายองครักษ์เสวี่ยที่ยังคงนอนอยู่บนพื้น มองดูนางอย่างดูหมิ่น แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา "พูดมาสิ เจ้าอยากตายแบบไหน?"

ตาย?

เดิมทีใบหน้าที่ซีดเซียวขององครักษ์เสวี่ยยิ่งซีดมากขึ้น

"นายท่าน ท่าน ท่านจะฆ่าข้ารึ" น้ำเสียงของนางสั่นเครือ เป็นไปได้อย่างไร เป็นไปได้อย่างไร นางได้รับบาดเจ็บสาหัสจากเขาและไม่ตำหนิเขาเลยสักนิด ยังไง พวกเขาทุกคนรู้ดีว่า เรือนี้เป็นสิ่งของที่เขาหวงแหนที่สุด และ เขาเห็นว่ามันสำคัญกว่าสิ่งของหลายอย่างของเขา!

นางทำลายเรือนั้นจนแตกสลาย ซึ่งเป็นการทำผิดครั้งใหญ่ นางเข้าใจว่ามันทำให้เขาโมโหมาก แต่นางไม่เคยคิดว่าเพียงเพราะวัตถุชิ้นหนึ่งที่แตกสลายแล้วนั้น เขาถึงกับจะเอาชีวิตนาง!

เมื่อเห็นการแสดงออกที่เย็นชาของเขา องครักษ์เสวี่ยก็ตระหนักได้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง ชั่วขณะก็ตกใจมาก หางตาของนางเพิ่งเห็นโหลชีที่เดินตามอิงและทุกคนออกมา จากนั้นก็ใช้แรงลุกขึ้นมา และหาที่นั่งแล้วใช้มือข้างหนึ่งยันพื้นไว้ และอีกข้างหนึ่งชี้ไปที่โหลชี

" นายท่าน ชีวิตของเสวี่ยเป็นของท่าน ท่านต้องการเมื่อไหร่ก็เอาไปได้ทุกเมื่อ แต่คราวนี้ ทุกอย่างเป็นเพราะนาง ถ้าท่านฆ่าข้าคนเดียวแต่ไม่ฆ่านาง ข้าไม่เต็มใจ ไม่เต็มใจ!"

เมื่ออิงได้ฟังเช่นนี้ก็ขมวดคิ้ว เดิมทีเขาควรจะปกป้ององครักษ์เสวี่ย แต่ได้ยินนางพยายามจะลากโหลชีไปรับเคราะห์ด้วย ต้องการให้นางตายพร้อมกัน เขารู้สึกไม่สบายใจนัก "เสวี่ย เจ้าพูดอะไร เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับโหลชี"

"ทำไมจะไม่เกี่ยวล่ะ? ต้องเป็นเมื่อวานที่นางวางยาพิษให้ข้า เมื่อคืนนี้บนร่างกายของข้ามีรอยเส้นสีเขียวแปลกๆ มันคันมาก เกาทั้งคืนไม่ได้นอนทั้งคืน วันนี้ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น" ข้าควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ไม่ได้!" องครักษ์เสวี่ยจ้องมองโหลชีด้วยความเกลียดชัง สาปแช่ง "เป็นนาง เป็นนางเองที่ทำร้ายข้า! ถ้าไม่ใช่เพราะนาง ข้าจะไม่สูญเสียการควบคุมตัวเอง และจะไม่โจมตีเจิงหลิวหยุน และเรือนั้นพัง ท้ายที่สุดนางคือตัวต้นเหตุ! นายท่านถ้าท่านไม่ฆ่านางข้าไม่เต็มใจ!"

ทุกคนมองไปที่โหลชี

นางสวมชุดสาวใช้ในตำหนักสาม สายมัดเอวพลิ้วไปมา แต่ไม่ได้มัดผมจุกแบบสาวใช้ ผมที่ยาวของนางถูกมัดด้วยริบบิ้นสีล้วน ผมยาวสลวยสีดำบวกกับสีชมพูอ่อน ดูแล้วรู้สึกสดชื่นและมีความงดงามที่พิเศษ

โหลชีรู้สึกจนปัญญากับทรงผมของตัวเอง นางไม่รู้ว่าจะหวีผมแบบหญิงสมัยโบราณอย่างไร เมื่อเช้านี้นางถูกใครบางคนดึงขึ้นมา และไม่มีเวลาไปขอให้คนอื่นช่วย เลยเป็นเช่นนี้

ดวงตาเปล่งประกายสวยงาม ท่าทางสดใสมีชีวิตชีวา และมุมปากมีรอยยิ้มที่น่ารัก ดูแล้ว ไม่ใช่คนที่สามารถวางยาพิษให้คนอื่น และแววตาของนางไม่มีความรู้สึกผิดใดๆ

คนมากมาย รวมถึงอิงด้วย ก็รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้

เฉินซ่าหันกลับมา ดวงตามืดมน มองริมฝีปากบางของนางเปิดขึ้นเล็กน้อย "เจ้าคิดว่าไง?"

โหลชียักไหล่แล้วพูดว่า "เจ้าคิดว่าตอนนี้นางมียังสติสัมปชัญญะอยู่หรือเปล่า"

ตอนนี้องครักษ์เสวี่ยมีสติสัมปชัญญะอยู่ และความคิดเชิงตรรกะของนางชัดเจนมาก นี่หมายความว่าอย่างไร? หมายความว่าไม่มีใครวางยาพิษให้นาง คำพูดคำเดียวของโหลชีทำให้ปลดเปลื้องความผิดของตัวเองอย่างสะอาดหมดจด

"โหลชี! เจ้ากล้าทำไม่กล้ารับ!" องครักษ์เสวี่ยตวาด

"ข้ากลัวมาก ทำไมข้าถึงต้องยอมรับล่ะ?" โหลชีเลิกคิ้วและพูดว่า "ข้าเป็นแค่หญิงตัวเล็กๆ ที่อ่อนแอไม่มีพลังใดๆ และเพิ่งมาถึงตรงนี้ จะเอายาพิษมาจากไหน สองสามวันนี้ข้ากับนายท่านและใต้เท้าองครักษ์อิงของพวกเจ้า เจ้าถามดูได้ ในร่างกายของข้ามียาพิษหรือไม่?"

ใต้เท้าองครักษ์อิงพูดอย่างเคร่งขรึม "เสวี่ย มันไม่เกี่ยวกับนาง"

ดี แม้ว่านางกับองครักษ์อิงเห็นกันทีไรก็จะทะเลาะกันทุกที แต่กับความยุติธรรมขององครักษ์อิง โหลชียังคงต้องยกย่องเขา น่าเสียดายที่คนโง่คนนี้สายตาไม่แหลมคม

"นายท่าน แม้ว่าเสวี่ยจะทำผิดครั้งใหญ่ แต่โทษยังไม่ถึงตาย จากนี้ไปพิธีคัดเลือกสนมครั้งต่อไปก็ต้องการนาง ขอให้นายท่านไว้ชีวิตนางด้วย" องครักษ์เยว่มองไปที่โหลชีอย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็หันมามองเฉินซ่า คุกเข่าด้วยขาข้างหนึ่ง

ทุกคนคุกเข่าตามอีกครั้ง

องครักษ์เสวี่ยมองเฉินซ่า อย่างคาดหวัง น้ำตาไหลลงมาอย่างต่อเนื่อง

เฉินซ่ากำหมัดไว้แน่น ในที่สุดก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "โทษตายละเว้น แต่โทษเป็นนั้นหลีกเลี่ยงไม่ได้ เอานางไปที่ขังที่คุกน้ำขังเป็นเวลาสิบวัน!"

ขังในคุกน้ำสิบวัน แม้ว่าเมื่อเทียบกับโทษตายนั้นมันจะแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน แต่เมื่อคิดว่าในใจเฉินซ่าตัวเองมีความสำคัญและพิเศษมาตลอด มันเป็นความสะเทือนใจครั้งยิ่งใหญ่ ร่างของนางโซเซ กัดริมฝีปากล่าง น้ำตาไหลออกมามาก

องครักษ์ทั้งสองคนออกมาจากความมืด หิ้วไหล่ซ้ายและไหล่ขวาของนางขึ้นมา

เฉินซ่าก็พูดอีกครั้ง "นำโหลชีไปด้วย รับโทษเหมือนกัน!"

อะไรนะ?

ขณะที่โหลชีถูกองครักษ์อีกสองคนหิ้วไหล่ข้างซ้ายและข้างขวาไปนั้นนางยังไม่สามารถตั้งสติได้ แต่เฉินซ่าได้หันกลับไปและเดินจากไป แผ่นหลังของเขาดูเย็นชาและไร้ความปรานี"

"เฉินซ่า แม่งเอ้ย! เจ้าเป็นโรคประสาทหรือเปล่า!"

หลังจากตั้งสติได้โหลชีก็ตะโกนด่า คนอื่นๆ ตกใจมองนางราวกับเห็นผี ไม่เคยคาดคิดว่านางจะกล้าดุด่าสาปแช่งฝ่าบาทขนาดนี้!

"เจ้านางนี่ ปากร้ายอย่างนี้สักวันจะต้องถูกเย็บปากแน่ๆ !" อิงจ้องมองนางด้วยความโกรธ "กล้าด่านายท่าน หาที่ตายหรือเปล่า?"

"ทำไม จับข้าไปขังในคุกน้ำสิบวันโดยไร้เหตุผลเช่นนี้ ข้าจะด่าเขาไม่ได้รึ?" โหลชีพยายามดิ้นรนเพื่อสลัดออกจากองครักษ์ทั้งสองที่จับไหล่ของนางไว้ ในเวลาเดียวกันก็ดุด่าสาปแช่งไปด้วย

มันไร้เหตุผลสิ้นดี เป็นคนที่อารมณ์แปรปรวนจริงๆ ! พูดตรงๆ คือเป็นคนโรคจิต!

"หนึ่งในนั้น? ถ้าเช่นนั้น ตำแหน่งจักรพรรดินียังไม่ได้กำหนด มีคนมาสมัครมากมายเลยหรือ?"

"มันก็ไม่ได้เยอะมากหรอก แค่สามคน"

"หนึ่งในนั้น เกี่ยวข้องกับเรือที่พังเมื่อครู่นี้หรือไม่?"

อิงก้าวเท้าสุดท้าย หันหลังดึงนางกลับมา แต่เห็นนางเฉยเมย เดินไปอย่างเรื่อยเปื่อย ราวกับไม่ตื่นตระหนกตกใจเลย ราวกับว่าค่ายกลดิถีพิฆาตที่เขาพูดเมื่อกี้นี้มันเป็นเรื่องตลก ไม่ได้เอาไปใส่ใจเลย

เมื่อเขากำลังจะถาม โหลชีก็เปลี่ยนเรื่อง

"เรือนั้น…..." อิงขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า "ใช่แล้ว แต่ว่าคนคนนั้นถึงตอนนี้ยังไม่ปรากฏตัว ถ้านางไม่ปรากฏตัว เป็นไปได้ว่าศิษย์พี่หญิงของนายท่านจะได้นั่งตำแหน่งนี้"

เมื่อเห็นว่านางกำลังจะถามอีกครั้ง อิงก็พูดอย่างรำคาญ "เอาล่ะ เอาล่ะ เจ้ามาถามคำถามมากมายขนาดนั้นทำไม? จากนี้ไปต้องถูกขังสิบวันนะ เจ้าห่วงเรื่องของตัวเองให้มากๆ ข้าเดาว่าอยู่ในนั้นเจ้าจะต้องร้องไห้ทุกวันแน่"

"เช้อ"

โหลชีอ้าปาก ท้ายที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไร ร้องไห้รึ? ดูเหมือนหลายปีแล้วที่นางไม่รู้ว่าการร้องไห้มีความรู้สึกอย่างไร ถ้าสถานที่นี้มันสามารถทำให้นางร้องไห้จริงๆ มันจะเป็นประสบการณ์ใหม่อย่างหนึ่ง

"ยามผู้คุมคุกน้ำอยู่ภายใต้คำสั่งของนายท่านโดยตรง ดังนั้นข้าไม่มีสิทธิ์บอกให้พวกเขาให้สิทธิพิเศษแก่เจ้า เจ้าดูแลตัวเองให้ดีๆ !"

อิงทำสีหน้าเคร่งขรึม เมื่อเห็นยามเดินเข้ามา และพูดกับเขาสองสามคำ จากนั้นเหลือบมองโหลชี แล้วหันหลังเดินจากไป

เมื่อมีคนถูกสั่งให้ขังในคุกน้ำขั้นตอนแรกจะมีคนมาแจ้งยามผู้คุมที่นี่ทันที และแจ้งตัวตนของผู้ถูกขัง ถ้ามันพิเศษกว่านั้น เขาจะอธิบายด้วยว่าทำไมเขาถึงถูกขังไว้ ฝ่าบาทออกคำสั่งแบบไหน

องครักษ์เสวี่ย หนึ่งในสี่องครักษ์ที่ใกล้ชิดของจักรพรรดิแห่งพั่วอวี้ ในพั่วอวี้ใครไม่รู้จัก? มีข่าวลือว่าฝ่าบาทปฏิบัติต่อนางอย่างดี และพิธีคัดเลือกพระสนมในครั้งนี้นางเป็นคนจัดการด้วยตัวเอง และก็มีแนวโน้มว่ารายชื่อของนางก็อยู่ในการคัดเลือกสนมครั้งนี้ ทุกคนเห็นนางก็แสดงความเคารพ ครั้งนี้ถูกลงโทษให้ถูกขังอยู่ในคุกน้ำทำให้ทุกคนตกใจมาก แม้แต่ใบหน้าของยามที่สิบปีไม่เคยเปลี่ยนสีก็ยังเปลี่ยนไปเล็กน้อย

นี่ส่งองครักษ์เสวี่ยเข้ามาซึ่งเห็นได้ชัดว่านางได้รับบาดเจ็บภายใน แล้วมาอีกคน คนนี้เป็นคนใหม่ แต่ในชั่วข้ามคืนชื่อเสียงก็กระจายไปทั่วพั่วอวี้ มีข่าวลือว่า นางเป็นคนที่ฝ่าบาทนำกลับมาจากการทำงานในต่างถิ่น และกลายเป็นสาวใช้คนสนิทของฝ่าบาท เป็นคนแรกและเป็นหญิงคนเดียวที่เข้าไปพักอาศัยในตำหนักสามมีข่าวลือว่าฝ่าบาทโปรดปรานนางมาก นางสามารถเรียกชื่อคนอื่นโดยตรง

แต่สาวใช้คนสนิทเพิ่งเป็นได้แค่วันเดียวเท่านั้น ก็ถูกโยนลงไปในคุกน้ำ!

ตำหนักจิ่วเซียวนี้มีเรื่องซุบซิบมากมายให้พูดถึง

โหลชียังไม่ทันได้คิดว่าคนในตำหนักจิ่วเซียวจะพูดถึงนางว่าอย่างไร หลังจากที่นางเข้าไปในคุกน้ำแล้วสถานการณ์ข้างในทำให้นางอดไม่ได้ที่จะพูดคำหยาบออกมา