ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 480

เมื่อเฉินซ่ากับโหลชีกลับถึงเรือนชิงอี้ เฉิงสิบก็กลับมาด้วย โหลชีฟังการรายงานของเขา ตบหัววู๊วูที่ตามเขา ให้พวกเขากลับไปพักผ่อน ส่วนตนก็กลับเข้าห้องกับเฉินซ่า

เมื่อครู่นั่นคือบิดาของน่าหลานฮั่วซิน ผู้อาวุโสใหญ่แห่งเขาเวิ่นเทียน เจ้าของวันเกิดในครั้งนี้

ถ้อยคำนั้นเข้าสู่โสตหูพวกเขาอย่างชัดเจน แต่เจ้าตัวกลับไม่โผล่หน้า เสียงนั้นคล้ายดังมาจากที่ใดสักแห่ง ไม่อาจระบุตำแหน่งชัดเจน

โหลชีรู้อยู่แล้ว เหมือนผู้อาวุโสใหญ่แก้สถานการณ์ให้พวกเขา แต่อันที่จริงเป็นการเบ่งบารมีกับพวกเขา เผยฝีมือในทำนองให้ตะลึงกลัวเล็กน้อย

น่าเสียดายที่ทั้งสองกลับไม่ใช่พวกที่ทำให้ตกใจได้ แต่ภูมิหลังของเขาเวิ่นเทียนก็มองต่ำไม่ได้จริงๆ มิเช่นนั้นคงตระหง่านในโลกหล้านานขนาดนี้ และมีบารมีความน่าเชื่อถือมากขนาดนั้นไม่ได้

นางไม่เคยคิดว่าจะกำจัดน่าหลานฮั่วซินได้ง่ายขนาดนั้น

"ถ้าท่านปะทะกับผู้อาวุโสใหญ่โดยตรง โอกาสชนะมีกี่ส่วน?" ทั้งสองกลับถึงเตียงนอน โหลชีนอนซบอกของเฉินซ่า เท้าคางมองเขา

เฉินซ่าส่ายหน้า โหลชีสะดุ้ง "สู้ไม่ได้?"

"เปล่า ข้าไม่รู้ว่าการบำเพ็ญของเขาในเวลานี้เป็นอย่างไรแล้ว ฉะนั้นจึงคาดคะเนไม่ได้ แต่ชีชีวางใจ ไม่ว่าอย่างไร ข้าต้องปกป้องให้เจ้าปลอดภัยแน่"

"ข้ามิได้อ่อนแอ" โหลชีทำปากจู๋อย่างไม่ยอม เมื่อนั้นเฉินซ่าจึงคล้องข้อมือของนางและตรวจสอบกำลังภายใน

เดิมเขาไม่ได้สังเกต คืนนี้กลับพบว่ากำลังภายในของนางล้ำลึกกว่าแต่ก่อนหลายส่วน "นี่ก็คือสิ่งที่ได้จากการเก็บตัวของเจ้า?"

เขายังนึกว่านางเก็บตัวเพราะต้องการหลบไม่พบหน้าเขา

โหลชีกะพริบตา กล่าวอย่างยิ้มย่องเล็กน้อย "ใช่แล้ว ใช้ของหลายอย่าง แต่เสียดายที่ท่านใช้ไม่ได้" สภาพในกายเขาซับซ้อนเกินไป จะเพิ่มกำลังภายในส่งเดชตอนนี้ไม่ได้

"ข้าไม่ต้อง"

"ข้ายังเอาของหลายอย่างมาด้วยนะ วางใจเถอะ ครั้งนี้ไม่ทำให้เขาเวิ่นเทียนวุ่นวาย ข้าจะไม่กลับ" ให้น่าหลานฮั่วซินรู้สักหน่อยว่าอะไรเรียกว่าเชิญเทพง่าย ส่งเทพกลับยาก

"ยาเม็ดนั้นที่เจ้าให้เมื่อครู่คือสิ่งใด?" เฉินซ่านึกขึ้นได้

"ของเหล่านั้นของน่าหลานฮั่วซินล้วนตั้งใจเตรียมมา ยานี้เป็นการป้องกันไม่ให้เกิดเหตุ ผ้าที่แขวนอยู่ในศาลา กระโปรงบนตัวนาง สายพิณโบราณ กระทั่งวัตถุดิบที่วาดระหว่างคิ้วล้วนแล้วแต่เสริมเครื่องหอมปลุกอารมณ์กำหนัด" ครั้นโหลชีพูดขึ้นมาก็อดยิ้มเย็นไม่ได้ ยังจะ 'เทพธิดา' อีกแน่ะ เทพธิดาที่แทบอยากแช่ตัวอยู่ในยาที่ปลุกเร้าอารมณ์? เทพธิดาที่วางแผนการสารพัดอยากมุดเข้าอ้อมกอดผู้ชาย?

ถึงเฉินซ่ารู้ว่าของบางอย่างผ่านการเล่นตุกติก แต่คิดไม่ถึงว่าแม้แต่สายพิณก็ใช้ของพรรค์นั้นแช่มาก่อน ทันใดนั้นก็รู้สึกสะอิดสะเอียน บังเกิดจิตสังหารพลัน

"ข้ากลับคำได้ไหม?" รับปากให้นางสังหารนางผู้นั้นกับมือ เขากลับคำได้ไหม?

โหลชีหัวเราะขึ้น "ไม่ได้ เพราะข้าก็ใช้ของดีกับนางเหมือนกัน รอดูเรื่องสนุกเถอะ" ทีแรกนางไม่อยากใช้ของชนิดนี้ แต่ใครจะรู้ว่าน่าหลานฮั่วซินกลับใช้เครื่องหอมปลุกอารมณ์กำหนัดหลายชนิดขนาดนั้น! เมื่อคิดว่านางใช้วิธีการเช่นนั้นลวงผู้ชายของนาง จิตใจนางก็แปรเปลี่ยนเป็นชั่วร้าย

และเวลานี้บนยอดเขา ในห้องหนังสือผู้อาวุโสใหญ่ น่าหลานฮั่วซินกำลังกัดฟันมองบิดาที่นั่งอยู่ตรงหน้า เอ่ยถามอย่างเจ็บใจ "ท่านพ่อ ทำไมท่านถึงขัดขวางข้า?"

ผู้อาวุโสใหญ่แห่งเขาเวิ่นเทียนอยู่ในเงาตะเกียงอันมืดสลัว ขมุกขมัวเห็นไม่ชัด ได้ยินดังนั้นก็เงียบไปพักหนึ่ง ถอนหายใจเอ่ย "ฮั่วซิน จิตใจเอาแต่อยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง ไม่คุ้มค่า เจ้าก็รู้ดีว่าข้าต้องการอะไร"

"แต่ แต่เล็กข้าก็ตัดสินใจว่าจะออกเรือนกับเขา!" น่าหลานฮั่วซินเอ่ย "ข้ารู้ว่าท่านพ่อต้องการอะไร แต่นี่ก็ไม่ขัดกัน!"

"จะไม่ขัดอย่างไร? ถึงแผนการเจ้าคืนนี้จะสำเร็จ ก็แต่มอบเรือนร่างตัวเองให้มันเท่านั้น หากมันโมโหลงมือฆ่าเจ้าล่ะ? เจ้ารู้ได้อย่างไรว่ามันจะรับผิดชอบเจ้าเพราะเรื่องนี้? แต่ไหนมามันก็ไม่ใช่คนที่สนใจหลักในแดนมนุษย์"

น่าหลานฮั่วซินกัดฟัน โต้แย้งไม่ได้เสียนี่ ผู้อาวุโสใหญ่เอ่ยสืบต่อ "อีกอย่าง เวลานี้เจ้าฆ่าโหลชี ถ้ายั่วมันโมโหแล้ว แผนข้าก็จะถูกเจ้าทำลายด้วย! ห้ามทำอะไรพลการอีก รอให้คนครบแล้วค่อยทำตามแผนของข้าต่อ อย่างไรก็เป็นเรื่องคืนพรุ่งนี้ ได้ยินไหม?"

"...ข้าทราบแล้ว" น่าหลานฮั่วซินรับคำด้วยความอึดอัด

ครั้นออกจากห้องของผู้อาวุโสใหญ่ น่าหลานฮั่วซินก็รู้สึกเพียงจิตใจอัดแน่นหงุดหงิดถึงที่สุด ทั้งที่สายลมยามราตรีหนาวเย็น แต่นางกลับอดกระชากคอเสื้อเป็นไม่ได้ ผิวขาวหิมะที่เผยออกมาเป็นผืนใหญ่อยู่แล้วจึงปรากฏมากกว่าเดิม

ครั้นกลับถึงห้องนอนตัวเอง ดวงตาก็จับจด "ใคร?"

ถึงกับมีคนอยู่ในห้องนอนนาง!

"ฮั่วซิน ข้าเอง"

ซู่อวิ๋นซิงยกเชิงเทียนส่องสว่าง เงยหน้าขึ้น เผยรอยยิ้มกับนาง

ถึงน่าหลานฮั่วซินจะโล่งอก แต่ก็ยังโกรธมาก "เจ้าไม่ไปจับตาดูซู่หลิวอวิ๋น มาที่ข้าที่นี่ทำไม!" ว่าแล้วนางก็สะบัดแขนเสื้อกว้างบางอย่างหงุดหงิด

ฝุ่นยาที่เห็นไม่ได้ด้วยตาเนื้อกระจายออกไปตามการกระทำ ลอยอยู่กลางอากาศ มุดเข้าโพรงจมูกของพวกนาง แต่ทั้งสองกับไม่รู้ตัว

"นางนอนแล้ว มีอะไรให้จับตาดูกัน อยู่ในถิ่นเจ้า หรือว่านางยังเล่นลูกไม้อะไรได้อีก?" ซู่อวิ๋นซิงหัวเราะเย็นเสียงหนึ่ง "ข้ามาเพื่อจะถามเจ้า เมื่อไรจะจัดการเรื่องที่รับปากข้า?"

ราตรีดึกสงัด แสงเทียนขมุกขมัว วูบไหวเบาๆ ในห้องนอนอันหรูหรานี้เป็นความชดช้อยซึ่งประหลาด กลิ่นหอมจางๆ เป็นกลิ่นดรุณีที่แปลกออกไป

ทั้งที่บนเตียงปลดเปลื้องอาภรณ์จนสิ้นแล้ว เรือนหยกร่ายขวาง สนิทแนบแน่น

...

ฟ่านฉางจื่อผู้อาวุโสสามแห่งเขาเวิ่นเทียนเดิมเป็นพวกที่มีความต้องการแรงกล้าในเรื่องอิสตรี อีกทั้งยังไม่ใช่คนที่เห็นสาวงามแล้วจะลืมทุกสิ่ง ก็อย่างความงามเลิศภพอย่างนั้นของโหลชี ตอนนี้พูดถึงเขาก็แค่แค้นจนคันมือ อยากแต่จะเอาชีวิตนางเท่านั้น

บางที ซู่หลิวอวิ๋นจะเป็นเคราะห์ของเขา

ครั้งนี้เห็นซู่หลิวอวิ๋น เขาก็ไม่รู้ว่าอย่างไรถูกมารครอบงำ ในใจคันยุบยิบอยากได้ตัวนางเสียเดี๋ยวนี้ แต่เขารู้ว่าเป็นไปไม่ได้ เวลานี้ซู่หลิวอวิ๋นเป็นตัวแทนของเขาเฉินอวิ๋น ผู้ครองเขาเฉินอวิ๋นเอาใจนางหัวแก้วหัวแหวนขนาดนั้น ต้องไม่ให้นางออกเรือนกับตนที่วัยกลางคนอายุมากกว่านางเขื่องโขแน่

แต่ยิ่งไม่ได้มาก็ยิ่งอยาก

ยาที่สาวใช้เมื่อครู่ส่งมาทำให้เขาหวั่นไหว

ของที่น่าหลานฮั่วซินทำขึ้นเขาก็เคยได้ยินมาเหมือนกัน เห็นว่าได้ผลดีมาก แม้แต่ผู้มีกำลังภายในสูงยังต้องตกหลุมพราง เพราะไม่ใช่พิษในความหมายทั่วไป

ในที่สุดเขาก็อดรนทนไม่ไหว หยิบยาสองขวดนั้น ขวดหนึ่งโรยจนตัวของตัวเอง ส่วนอีกขวดหนึ่ง ก็แง้มกระเบื้องบนห้องนอนของซู่หลิวอวิ๋น แล้วโรยลงไป

ที่จริงซู่หลิวอวิ๋นเพิ่งเข้านอนไม่นาน แรกเริ่มไม่รู้สึกผิดปกติอะไร แต่ขณะที่ฟ่านฉางจื่อลอบเข้ามานางก็พบแล้ว แต่น่าเสียดายที่ขณะนั้นนางถูกพิษแล้ว เนื้อตัวเร่าร้อนยากทนไหว ถอดเสื้อผ้าตัวเองอย่างไม่มีสติ เผยเรือนร่างอล่างฉ่าง

ขณะที่ฟ่านฉางจื่อเข้ามาก็เห็นภาพนี้ ร่างกายเผาไหม้ขึ้นฉับพลัน พริบตาก็กระโจนเข้าหาซู่หลิวอวิ๋นแล้ว

"เด็กๆ!"

ซู่หลิวอวิ๋นรักษาความแจ่มชัดเสี้ยวสุดท้าย กรีดร้องเรียกองครักษ์ลับของตน แต่วรยุทธ์ของฟ่านฉางจื่ออยู่เหนือองครักษ์ลับของนาง ดังนั้นขณะที่ลอบเข้ามาถึงไม่ถูกพบ และองครักษ์ลับที่นางพามาก็เป็นผู้ชาย ย่อมไม่ให้อยู่ในห้องตนอยู่แล้ว

แต่ที่ซู่หลิวอวิ๋นคิดไม่ถึงก็คือ ของที่น่าหลานฮั่วซินตั้งใจเตรียมนานขนาดนั้น อานุภาพเหนือกว่าที่นางคิดไว้

ครั้นองครักษ์ลับนางเข้ามา ก็ถูกพิษทันที