ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 626

"เจ้าคิดค้นยาถอนพิษออกมา ข้ายังสามารถทนต่อได้หน่อย" เฉินซ่าน้ำเสียงเย็นชาจับใจ ความหมายคือ เขาสามารถอดทนต่อได้ รออีกเดี๋ยวรับรองว่าทนไม่ไหวแล้ว!

วังหลวงที่วิปริตเยี่ยงนี้ ราชวงศ์ที่วิปริต พวกเขาแค่อยากทำลายมัน! ทำลายให้สิ้นซาก!

"ข้าจะพยายามให้เร็วที่สุด"

และเวลานี้ เจ้าขาวกางปีกออก พาซวนหยวนคงและโหลฮ่วนเทียนมายังที่พักแรมนอกเมือง เยว่และอวิ๋นเข้าไปรับทันที

"ไท่จื่อ ท่านอ๋องซวนหยวน จักรพรรดิจักรพรรดินีเชิญทั้งสองท่านให้รับกองทัพไปบุกโจมตีเมืองทันทีที่มาถึง!"

โหลฮ่วนเทียนขมวดคิ้วทันที "พวกเขาสองคนล่ะ?"

"จักรพรรดิจักรพรรดินีและอิง...เข้าไปในวังหลวงเฮ่อเหลียน!"

"เหลวไหล นังหนูนั่น แค่นี้ก็รอไม่ได้รึ!" ซวนหยวนคงตบขาผ่าง ลูบของที่เอวตน และกัดฟันบอก "ฟังพวกเขาละกัน เดินทัพ บุกเมือง!"

หิมะพึ่งหยุดตก เริ่มดึกมากขึ้นเรื่อยๆ

กองทัพทหารเกือบเจ็ดแสนนายมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวงเฮ่อเหลียน สีดำทะมึนเป็นแถบ ยาตราทัพกประชิดเมือง

"ระเบิดมันเลย!" ซวนหยวนคงยืนบนรถม้าศึก มือถือธงคำสั่ง โบกสะบัดอย่างแรง

ระเบิดพันทำลายของโหลชีถูกโยนออกไปเป็นแถบ

บรึ้ม!บรึ้มบรึ้มบรึ้ม!

เสียงระเบิดดังสนั่นก้องไปทั่วกลางดึกเงียบสงัด

ประกายไฟที่ระเบิดออกมาตกลงบนธงและหญ้าแห้ง ไม่นานก็ไฟลุกพรึบขึ้นมา

"เฮ่อเหลียนหมิง!กล้าออกมารับศึกหรือไม่!"

"เฮ่อเหลียนหมิง!กล้าออกมารับศึกหรือไม่!"

โหลฮ่วนเทียนนั่งบนม้าศึก ส่งเสียงสะท้อนไปไกลด้วยกำลังภายใน

ในวังหลวง เฮ่อเหลียนหมิงตบหน้านางกำนัลที่มารับใช้เสียกระเด็น ลากชายหญิงที่นอนอยู่ข้างซ้ายขวาตนขึ้นมา และผลักพวกเขาออกไป

"ใครก็ได้! นำสองคนนี้ไปห้อยไว้เหนือกำแพงเมือง!"

เขาออกคำสั่ง หางตาพลันมีน้ำตาไหลออกมา ยังไงก็อยู่เคียงข้างเขามาหลายปี ที่แท้เขาเองก็เสียดายเหมือนกัน ที่แท้คิดว่าจะสามารถนอนได้อีกหน่อย น่าตายนัก มาบุกเมืองในเวลานี้!

"ฝ่าบาท!" คิดอะไรขึ้นมาได้ เขาพลันวิ่งไปที่ตำหนักใหญ่ ไม่เห็นเลยสักนิดว่า องครักษ์ที่พาสองคนนั้นไปสบตากันด้วยสายตาเย็นเยียบ

มุมหนึ่งของวังหลวง

โหลชีกระชากชุดองครักษ์บนร่างตนออก มองดูทั้งสองคนที่แข็งทื่อ มือล้วงเอาเข็มยาวสิบกว่าเข็มออกมา และแทงเข้าไปในจุดชีพจรใหญ่ทั่วร่างสตรีนางนั้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นมือหนึ่งวาดคาถา ประทับบนหน้าผากนาง

และในตอนที่นางกำลังทำเรื่องพวกนี้ เฉินซ่ามองดูใบหน้าที่คล้ายคลึงโหลชีอยู่หลายส่วน สองนิ้วแปรเป็นกระบี่ ตวัดไปที่ใบหน้าเขา

"ไปตายซะ!"

ชายผู้นั้นไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน รังสีอำมหิตสีดำที่กระบี่นิ้วของเขาตวัดผ่านใบหน้า ใบหน้าหล่อเหลานั้นพลันโดนทำลายลงในพริบตา

เพี๊ยะ

เฉินซ่าซัดอีกฝ่ามือหนึ่งใส่กลางกระหม่อมเขาอีก ทำเอาขาเข้าปักลงพื้นอย่างจัง เปลี่ยนรูปร่างไปเลยทีเดียว

ดันมาเจอตอนเฉินซ่าอารมณ์แย่มาก ใครก็ไม่มีตายอย่างดูดีได้

โหลชีไม่ได้หันไปมองทางเขา นางไม่คิดจะมองใบหน้านั้นอยู่แล้ว เพราะมันคือของปลอม นางไม่คิดลงมือด้วยตัวเองด้วย เฉินซ่าเองก็รู้ถึงจุดนี้ ดังนั้นเลยลงมือจัดการไปคนหนึ่ง

"บรึ้ม!"

ด้านนอกกำแพงเมืองมีเสียงระเบิดดังสนั่นมาอีก

"อีกหนึ่งชั่วยามพวกเขาก็บุกเข้ามาได้แล้ว" โหลชีมือไม่หยุดเลย แต่ก็ฟังเสียงรอบด้าน

"เจ้าทำเรื่องของเจ้า"

โหลชีเทน้ำยาขวดหนึ่งในปากสตรี

"แค่กแค่กแค่ก"

พอยานั้นกรอกลงไป สตรีผู้นั้นก็ไอไม่หยุด จากนั้นดวงตานางพลันกลอกไปมาราวกับคนธรรมดา จากนั้นก็มาหยุดลงที่ใบหน้าโหลชี

"อ๊า!"

นางราวกับตกใจอย่างรุนแรง กรีดร้องออกมาและอยากถอยหลังไป แต่โหลชีคว้าหมับคอเสื้อนางโดยพลัน อีกมือหนึ่งวาดคาถาใส่หน้านาง เสียงฟังดูมีเสน่ห์

"อย่าขัดขืนข้า เจ้าต้องฟังข้า" นางถามเสียงเบาว่า "ข้าถาม เจ้าตอบ"

ดวงตาสตรีผู้นั้นเหม่อลอยขึ้นมาอีกครั้ง นางพยักหน้า

"เจ้าชื่ออะไร?"

"กู่ชิวหลาน..."

"เจ้าลงพิษกู่ใส่ลูกชายของฮ่องเต้เฉินใช่หรือไม่?"

กู่ชิวหลานลังเลเล็กน้อย สายตาพลันมีประกายมาดร้ายขึ้นมา "ใช่! พี่หมิงต้องการให้เขาอยู่อย่างทุกข์ทรมาน เดิมข้าอยากให้เขาตาย สุดท้ายฮ่องเต้เฉินกลับรับยาอีกตัวหนึ่งแทนเขา..."

พอได้ยินคำตอบของนาง บรรยากาศบนตัวเฉินซ่าเริ่มเย็นยะเยือกลงมา มิใช่ผู้นี้รึ? คนผู้นี้เองที่ทำให้เขาเจ็บปวดมาหลายปีขนาดนั้น!

ในที่สุดก็หาคนผู้นี้เจอ ในที่สุดก็หาเจอ!

"ยังมีอีกคำถามหนึ่ง" เขากัดฟันถามว่า "พวกจักรพรรดิซวนหยวนและฮ่องเต้เฉินอยู่ที่ไหน?" สืบหาร่องรอยพวกเขาจากปากสตรีผู้นี้ เป็นคำถามสุดท้ายที่พวกเขาลอบเข้ามาถาม

ธนูแหลมคมมากมายนั้นกลับไม่ได้ยิงมาที่พวกเขา แต่เป็นพัวพันกัน ดอกหนึ่งเฉียดดอกหนึ่ง ทำให้เกิดประกายไฟเล็กน้อย

ไม่นาน กลิ่นเผ็ดร้อนนั่นก็เริ่มมากขึ้น

โหลชีรู้สึกไม่ชอบมาพากล แต่พอพวกเขาลงมาก็โดนธนูมากมายนั้นบีบให้จำต้องอาศัยแรงธนูที่ยิงมาหลบไปด้านบนอีก ทำให้นางไม่อาจคิดให้ละเอียดได้

รังสีอำมหิตซ่อนเร้น แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาไม่รู้ว่าศัตรูหลบซ่อนตัวอยู่ตรงไหน! มีหมดรอบด้าน แต่มองไม่เห็นเงาคน!

"ซ่า หาหนทางถอย!"

แค่ชั่วเวลาไฟติด โหลชีก็คิดถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง

คืนนี้อีกฝ่ายจะใช้พวกกู่ชิวหลานสองคนนี้เป็นเหยื่อล่อ แต่พวกเขาคิดผิดมาตลอดใช่ไหม พวกเขาไม่ใช่จะส่งสองคนนี้ขึ้นกำแพงเมืองเป็นเหยื่อล่อ แต่เป็นไปได้ว่า หญิงวิปลาสคนนั้นได้รู้ว่านางอยู่ที่นี่ผ่านทางวิธีอะไรสักอย่าง! เมื่อครู่ก็ใช้สองคนนั้นเป็นเหยื่อล่อแล้ว!

และพวกเขากลับไม่รู้ตัวเลยสักนิด!

นางกับเฉินซ่าจับคนมา เพราะทิศนี้การเฝ้ายามแผ่วบาง ดังนั้นเลยมาทางนี้ ทางนี้ค่อนข้างลับตาคน ดังนั้นเลยมาจัดการสองคนนั่นที่นี่

แต่เรื่องพวกนี้ อีกฝ่ายล้วนเป็นคนจัดการ! ซึ่งก็หมายความว่า พวกเขาเดินเข้าสู่หลุมพรางของอีกฝ่ายทีละก้าวๆ! สถานที่นี้เป็นไปได้ว่าจะเป็นสถานที่ที่หญิงวิปลาสคนนั้นจัดวางไว้รับมือพวกเขานานแล้ว!

พอคิดตกอย่างนั้น โหลชีแทบโพล่งออกปาก

ก่อนหน้านี้ในท้องพระโรง นางคิดว่าตนเองปิดบังหญิงวิปลาสนั่นได้แล้ว อันที่จริงหญิงวิปลาสนั่นแสดงละครหลอกนาง! ตอนนั้น อีกฝ่ายต้องแน่ใจแล้วแน่ๆว่านางคือโหลชี!

แม่เจ้า

"อย่ารน!"

พอรับรู้ได้ว่าในใจนางรู้สึกร้อนรน เฉินซ่าโอบเอวนางแน่น พูดเสียงขรึมว่า "ใจเย็นไว้ พวกเราไม่กลัว"

ไม่กลัว ไม่กลัว

ธนูแหลมคมยังคงยิงเข้ามาอย่างพัวพันกันไม่หยุด ระหว่างธนูกับธนูเสียดสีกันจนเกิดเสียงเล็กน้อย โหลชีฟังไปฟังมาก็รู้สึกว่าเสียงนั้นดูไม่ชอบมาพากล

และเวลานี้ ในตำหนักที่ลงค่ายกลลอกวิญญาณไว้ ไฟตะเกียงสีแดงไหวเอน แต่ละหยดกลายเป็นน้ำตาเทียน

"หยุนเฟิง" ถอดเสื้อผ้าออกไป เอนกายอยู่บนเตียงสีแดง เหลือบตาขึ้นมองอิงที่ยืนห่างอยู่ไกล กวักนิ้วเบาๆ

"อิง รีบเข้ามา คืนนี้หากเจ้ารับใช้ข้าดีแล้ว ไว้ข้าใช้ร่างโหลชี จะรักใคร่เจ้าเป็นคนแรก มาสิอิง มาสิ ข้าดูออกว่า เจ้าชอบโหลชี มิใช่รึ?"

ตอนแรกอิงยังทำหน้าเหมือนจะอ๊วก แต่ไม่รู้ทำไม ตอนนี้เขาเริ่มมึนหัวมากขึ้นเรื่อยๆ สายตาเริ่มเหม่อลอยมากขึ้น เงาตะเกียงไหวเอนในประกายสีแดง เขาหันไปมองทางเตียง แต่กลับเห็นโหลชีที่เอนกายในสภาพเสื้อผ้าหลุดไปครึ่งตัวอยู่ที่นั่น

โหลชีที่งดงามนัก โหลชีที่งดงาม โหลชีที่เย้ายวน โหลชีที่อ่อนหวานดุจน้ำ รอบร่างนางราวกับมีประกายแสง ฉุดความปรารถนาที่เขาพยายามเก็บกดเอาไว้อย่างสุดกำลังขึ้นมา

"มาสิ มาสิ อิง ผู้ชายที่ข้ารัก ชายผู้แข็งแกร่ง ชายผู้สง่างาม ข้าชอบเจ้ายิ่งนัก รีบมาสิ"

เสียงนั้นราวกับมีเวทมนตร์ ทำให้เขาก้าวเท้าไปหานางอย่างคุมตัวเองไม่อยู่ "ชีชี..." เขาพึมพำเสียงลอย