Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 19

@หลายวันต่อมา

"อุ้ยเธอ ดูนั่นสิผู้หญิงคนนี้ที่เป็นเด็กของท่านประธานไง เห็นว่าผู้จัดการเป็นคนเลื่อนขั้นให้จากพนักงานเป็นเลขาส่วนตัวของท่านประธาน ตอนนี้ทำงานทั้งที่บริษัทแล้วก็บนเตียงด้วยนะ"

"ตายจริง มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้วเหรอเนี่ย"

"ก็นั่นน่ะสิ ฉันว่าผู้จัดการต้องมีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้แน่นอน แบบว่าได้ผลประโยชน์กันทั้งคู่"

"จริง เห็นหน้าตาหงิมๆ แบบนี้แรดใช้ได้เลยนะเนี่ย"

ฉันได้ยินทุกอย่างที่พนักงานกำลังพูดถึง แต่ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินไม่สนใจเพราะไม่อยากมีปัญหา ตอนนี้เรื่องของฉันกับคุณคินมันคงจะกระจายไปทั่วบริษัทแล้ว

มันเป็นอย่างที่ผู้จัดการบอกจริงๆ เรื่องแบบนี้ต่อให้ปิดแทบตายยังไงก็ไม่มีทางปิดมิดได้หรอก

สุดท้ายก็ต้องมีกลิ่นคาวลอยไปเตะจมูกใครสักคนเข้าอยู่ดี

แต่ฉันไม่อยากให้ผู้จัดการต้องมาโดนนินทาไปด้วยเลย เรื่องนี้ฉันเป็นคนผิดเองผิดเองทุกอย่าง ฉันทำผิดตั้งแต่เริ่มปล่อยตัวปล่อยใจไปให้กับคุณคินแล้ว

@ด้านบน

"วันนี้คุณมาช้านะ" คุณคินเอ่ยทักขึ้น เมื่อฉันวางกระเป๋าแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของตัวเอง

"ขอโทษค่ะ พอดีว่าวันนี้แวะไปทำธุระมานิดหน่อย"

"วันนี้ต้องออกไปพบลูกค้าใช่มั้ย"

"ค่ะ มีนัดออกไปพบลูกค้าตอนบ่าย" ฉันตอบ

"เดี๋ยวคุณเตรียมเอกสารให้พร้อมด้วยนะ เพราะคุณต้องออกไปพบลูกค้ากับผมด้วย"

"ค่ะ ได้ค่ะ"

ตอนนี้ฉันพยายามที่จะสนใจงานมากกว่า ฉันเริ่มไม่สบตาไม่มองหน้าของคุณคินเวลาคุยกัน เพราะแววตาของเขามันจะทำให้ฉันรู้สึกใจอ่อน

ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันเปลี่ยนไปมากจริงๆ แต่มันก็สมควรเปลี่ยน เราสมควรอยู่ในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง ไม่ควรอยู่ในฐานะชู้สาวเลย

สักวันคุณคินก็ต้องแต่งงานมีครอบครัว เราสองคนควรจะตัดขาดกันตั้งแต่ตอนนี้

"แผลหายดีแล้วเหรอ?"

"ใกล้หายแล้วค่ะ" ฉันตอบ พร้อมกับหยิบแฟ้มงานของตัวเองออกมาเปิดแล้วนั่งทำไป ฉันไม่อยากสนใจเขา

"....."

"คุณคินต้องการกาแฟเหรอคะ?"

"อืม...ช่วยเอาไปให้ผมที่ห้องทีนะ"

"ได้ค่ะ เดี๋ยวอีกประมาณ 10 นาทีฉันจะเอาเข้าไปให้นะคะ ขอเร่งเคลียร์งานตรงนี้ก่อน"

"ตามใจ"

คุณคินเดินกลับเข้าไปด้านในห้องทำงานของเขา

การบังคับฝืนใจตัวเองมันไม่ได้รู้สึกแย่นะ แต่มันรู้สึกว่าเรากำลังทำอะไรที่มันไม่ใช่ตัวเราอยู่

แต่สำหรับเราสองคนควรจะจบลงตั้งแต่ตรงนี้มันดีที่สุดแล้ว

@เวลาผ่านไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"กาแฟได้แล้วค่ะ"

"ขอบคุณ"

"....."

"เดี๋ยวก่อนสิ"

ฉันหยุดชะงักเมื่อถูกคุณคินเรียกตามหลังขณะที่กำลังจะเดินออกไปจากห้องทำงานของเขา

"คะ? คุณคินมีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"เป็นอะไร?"

"เป็นอะไรคะ ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ"

"....."

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะคะ"

"....."

ฉันเปิดประตูแล้วเดินออกมาทันที ก่อนจะนั่งลงทำงานของตัวเองต่อ แต่เอาจริงๆ ฉันก็ไม่มีสมาธิเลย ฉันใจลอยมากจริงๆ

"เฮ้อ....น่าเหนื่อยเหมือนกันแฮะ" ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆ ตอนนี้ฉันเริ่มคิดแล้วว่าฉันจะลาออกดีหรือเปล่า ฉันไม่อยากให้ผู้จัดการมาเดือดร้อนไปกับฉันด้วย เรื่องมันเกิดจากฉันฉันก็จะเป็นคนจัดการตัวเอง

"ทำไมมาทางประตูหลังล่ะ?"

"เอ่อ...สวัสดีค่ะผู้จัดการ"

"แล้วคุณคินล่ะ"

"คุณคินไม่ได้เข้าบริษัทค่ะ เห็นบอกว่าจะไปทำธุระต่อ มายก็เลยกลับมาก่อน"

"แล้วทำไมถึงมาทางประตูหลังล่ะ?"

"เอ่อ...ไม่มีอะไรค่ะผู้จัดการ"

"เธอจะหลบหน้าคนไปเรื่อยๆ แบบนี้เหรอ?"

"....."

"ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกไม่ดีที่ถูกทุกคนมองแบบนั้น แต่เธอจะหนีปัญหาไปแบบนี้ตลอดไม่ได้นะ"

"แล้วผู้จัดการจะให้มายทำยังไงคะ?"

"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องนี้มันหลุดออกไปถึงหูพนักงานได้ยังไง ฉันรู้แต่ว่าตัวเองไม่เคยพูดเรื่องนี้ แต่มันน่าจะมีวิธีที่ดีกว่านี้สิ"

"มายรู้ค่ะ"

"รู้?"

"มายจะรับผิดชอบโดยการลาออกค่ะ สิ้นเดือนมายจะออกไปหางานทำที่อื่น ผู้จัดการจะได้ไม่ต้องมาเดือดร้อนกับมาย"

"แต่นั่นมัน..."

"มายคิดว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วค่ะ"

"....."

"มายเป็นคนทำผิดเอง เพราะฉะนั้นมายจะให้ผู้จัดการมาเกี่ยวข้องไม่ได้"

"....."

"มายตัดสินใจไว้แล้วค่ะ" ฉันยิ้มให้ผู้จัดการเล็กน้อย ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ทำทีเหมือนกับว่าตัวเองจะทำงานต่อจนกระทั่งผู้จัดการเดินออกไป "มันเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วค่ะผู้จัดการ"