Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 45

@สองเดือนถัดมา

#บริษัทเวคิน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตครับท่านประธาน"

"เชิญ"

"มีเอกสารด่วนต้องเซ็นครับ"

"เอาวางไว้ก่อน"

"ครับ"

สองเดือนที่ผ่านมาเวคินตั้งใจทำงานอย่างเดียว ไม่สนใจเลยรอบตัวจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะเขาไม่อยากคิดถึงเรื่องที่ทำให้ต้องหนักใจ โดยเฉพาะคำร้องขอของมาย ที่ขอร้องให้เขาอยู่ห่างจากลูกๆ ของเธอ เพื่อให้เขาคอยไปดูแลพิณทิพย์มากกว่า ถึงจะไม่เห็นด้วยแต่ก็ขัดเธอไม่ได้อยู่ดี

"เอ่อท่านประธานครับ...คุณพิณมาหาครับ ตอนนี้อยู่ข้างล่าง"

"มาทำไม บอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าให้อยู่บ้าน" เขาบ่นเบาๆ และก็รู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าไรที่เธอชอบออกไปไหนมาไหนทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าตัวเองกำลังท้อง แต่กลับทำเหมือนว่าตัวเองไม่ได้ท้อง

"ให้ผมเชิญคุณพิณเข้ามาเลยไหมครับ"

"อืม"

"ครับ"

เลขาของเวคินเดินออกไปได้ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับพิณทิพย์ เธอเดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มให้เขาเล็กน้อย

"คุณมาทำไม?"

"พอดีว่าพิณออกไปหาเพื่อนมาน่ะค่ะ ก็เลยแวะมาหาคุณ เที่ยงนี้เรา..."

"ผมเคยบอกคุณว่ายังไง ท้องอยู่ก็ควรจะอยู่บ้าน แต่นี่คุณเล่นเที่ยวเตร็ดเตร่ไปเรื่อย ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำยังไง!?"

"คุณเป็นห่วงพิณเหรอคะ? ดีใจจัง"

"ผมเป็นห่วงลูกของผมต่างหาก"

"...." พิณทิพย์ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ไม่รู้ว่าจะโต้ตอบกลับไปยังไงเหมือนกัน

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ หน้าเครียดจัง"

"เปล่า ผมมีงานต้องทำ" เวคินตอบเสียงเรียบ ก่อนจะหยิบเอกสารตรงหน้ามาเปิดดูแล้วนั่งทำต่อ

"เที่ยงนี้เราไปหาอะไรกินกันมั้ยคะ ลูกคงดีใจถ้าเราได้กินข้าวร่วมกัน"

"เที่ยงนี้ผมมีงานด่วนต้องทำ ตอนบ่ายมีประชุม ถ้าคุณหิวก็ไปซื้อเอาเองก็แล้วกัน หรือไม่ก็กลับบ้าน"

"แต่พิณอยาก..."

"...."

พิณทิพย์ไม่พูดอะไรต่อเมื่อเห็นท่าทีที่นิ่งเฉยของเวคิน เขาไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ ไม่ชอบคนที่พูดไม่รู้เรื่อง

ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจเธอ เพราะเขามีงานต้องทำเหมือนกัน

"งั้นพิณกลับไปรอคุณที่บ้านก็ได้ค่ะ อาทิตย์นี้หวังว่าเราจะได้ไปเที่ยวด้วยกันบ้างนะคะ พิณอยากให้คุณพักผ่อนบ้าง"

"....." เวคินไม่ได้ตอบอะไร

"พิณกลับแล้วนะคะ"

"อืม..."

พิณทิพย์เดินออกจากห้องของเวคินไป

ด้วยท่าทีที่เย็นชาของเขาทำให้เธอรู้สึกปวดใจไม่น้อย ในใจก็ได้แต่แอบคิดว่าทำไมเขาไม่สนใจเธอบ้าง ขนาดเธอท้องอยู่เขาก็ยังไม่คิดจะสนใจ เหมือนกับเด็กฝาแฝดสองคนนั้น

ยิ่งนานวันเธอก็สัมผัสได้ถึงความห่างเหินจากเขา ไม่เหมือนกับมายที่เขาแสดงออกต่อเธอ มันแตกต่างกันมาก

@เวลาต่อมา

#บ้านเวคิน

โต๊ะอาหาร...

"เป็นอะไรไปลูก ทำไมสีหน้าดูไม่ค่อยดี"

"ที่บริษัทเกิดปัญหานิดหน่อยครับแม่"

"เกิดอะไรขึ้น?" เสียงของชายสูงวัยเอ่ยถาม

"เรื่องเล็กน้อยครับ พ่อไม่ต้องห่วง"

"ไปพักผ่อนบ้างไหมคะ คุณจะได้รู้สึกดีขึ้น"

"ไปพักผ่อนให้สบายใจ แต่ยังปล่อยงานให้ค้างคา อะไรคือพักผ่อน?"

"คือพิณ..."

"ตาคินเรื่องแค่นี้เอง หนูพิณจะไปรู้เรื่องอะไรล่ะ"

"ครับ เข้ามาเลยครับผมไม่ได้ล็อคประตู" เวคินตอบกลับไป ก่อนจะปิดหน้าจอโทรศัพท์ลงแล้ววางไว้บนโต๊ะ

"เครียดเรื่องบริษัทเหรอลูก ทำไมยังไม่อาบน้ำพักผ่อนอีก"

"เปล่าครับแม่ ผมนั่งเล่นเฉยๆ ครับ"

"ดูเราไม่ดีใจเลยนะที่กำลังจะมีลูก"

"ผมดีใจครับแม่ แต่ผมไม่รู้ว่าจะแสดงความดีใจออกไปแบบไหนดี"

"ทำไมล่ะ เพราะเป็นหนูพิณเหรอ?"

"พ่อกับแม่แต่งงานกัน แล้วรักกันได้ยังไงครับ"

"แม่ไม่รู้ว่ามันเรียกความรักหรือเปล่า แต่แม่กับพ่อก็อยู่ด้วยกันมาจนถึงปัจจุบันนี้"

"เหรอครับ"

"ครอบครัวไม่จำเป็นต้องมีความรักเสมอไปก็ได้นะ ขอแค่เข้าใจกัน เปิดใจรับฟังปัญหาของกันและกันแค่นี้ก็พอแล้ว"

"แต่ผมว่ามันทรมาน" เวคินพูดน้ำเสียงสั่นเครือ จะไม่ยอมแต่งงานก็ไม่ได้เพราะมันเป็นสัญญาของครอบครัวทั้งสองฝ่ายอยู่แล้ว

เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผู้ใหญ่จะต้องหมั้นหมายให้ลูกของตัวเองแต่งงานกับลูกของตระกูลนั้นตระกูลนี้เพราะความเท่าเทียมกัน และผลประโยชน์ทางธุรกิจ

"เราไม่ได้รักหนูพิณใช่ไหม?"

"...." ถึงเวคินจะไม่ได้ตอบอะไรแต่คนเป็นแม่ก็ย่อมรู้ดี

ชีวิตคู่ที่เกิดขึ้นจากการถูกบังคับขืนใจ สำหรับเวคินมันไม่มีความรักตั้งแต่แรกอยู่แล้ว และมันไม่มีวันที่จะเกิดขึ้น

"ถือซะว่าเรากับผู้หญิงคนนั้นทำบุญร่วมกันมาแค่นี้ เขาก็ใช้ชีวิตของเขาเราก็ใช้ชีวิตของเรา"

"ผมเหนื่อยเหลือเกินครับแม่"

"...."

"ผมไม่รู้ว่าที่ผมทำอยู่ทุกวันนี้เพื่อใครเพื่ออะไร"

"เพื่อลูกไงท่องเอาไว้สิ ทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อกับแม่ทำก็เพื่อลูกทั้งนั้น"

"...."

"พักผ่อนเถอะแม่ไม่รบกวนแล้ว"

"ครับ"