Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 46

@บ้านเวคิน

"เธอว่าน่าแปลกไหม คุณพิณเธอท้องได้ตอนนี้ก็น่าจะ 3-4 เดือนแล้วนะ แต่ทำไมท้องถึงไม่ออกเลยล่ะ ยังดูหุ่นเพรียวเหมือนกับตอนที่ยังไม่ท้องเลย ความจริงตอนนี้ท้องน่าจะเริ่มออกบ้างแล้วนะ"

"เออจริง ฉันก็สงสัยอยู่เหมือนกัน แถมเรื่องนี้คุณพิณเธอก็เป็นคนจัดการเองด้วยไม่ได้ให้ใครเข้าไปยุ่ง ขนาดคุณเวคินจะพาไปโรงพยาบาลเธอยังบอกเองเลยว่าจะไปเอง"

"น่าแปลกเหมือนกันนะ อยากให้คุณเวคินดูแลแต่ไม่ยอมให้คุณเวคินพาไปตรวจที่โรงพยาบาล ทำเหมือนกับว่ากลัวอะไรอย่างนั้นแหละ"

แม่บ้านสามคนนั่งซุบซิบคุยกันถึงเรื่องที่พิณทิพย์กำลังท้อง ต่างคนต่างก็มีความสงสัยแคลงใจในเรื่องนี้ไม่แพ้กัน แต่ก็พูดอะไรออกไปไม่ได้

"เงียบปากกันได้แล้ว คุณเขาไม่ได้จ้างพวกเอ็งมาให้นินทาแบบนี้นะ คุณพิณเขาเป็นคนตัวเล็กแถมนี่ก็เป็นท้องแรกด้วย ท้องจะออกอะไรมากมายกันล่ะ" ป้าที่เป็นแม่บ้านเก่าแก่ของที่นี่พูดขึ้นมา

"ท้องแรกก็จริงนะป้า แต่ป้าไม่สังเกตเลยเหรอว่าคุณพิณเขาไม่มีท่าทีผิดปกติอะไรเลย"

"แล้วไปสาระแนอะไรกับเรื่องของเจ้านายเขา ทำตัวเองให้มันดีก่อนเถอะก่อนที่จะไปนินทาคนอื่น!"

"โถ่ป้า ฉันก็แค่สงสัยไม่ได้ใส่ร้ายไม่ได้พูดอะไรให้เขาเสื่อมเสียสักหน่อย"

"พอๆ อย่าให้ข้ารู้อีกว่าพวกเอ็งสามตัวนั่งนินทาเจ้านาย ไม่อย่างนั้นข้าจะไปบอกให้คุณผู้หญิงหักเงินเดือนพวกเอ็ง"

"...." คำพูดของป้าอาวุโสคนนี้ทำให้ทั้งสามคนไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกไปอีกเพราะกลัวว่าจะถูกหักเงินเดือน

เวคินที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็ได้ยินสิ่งที่แม่บ้านกำลังซุบซิบกันทุกอย่าง เขาเองก็มัวแต่ทำงานจนลืมสังเกตไปเลยว่าพิณทิพย์ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรเลยทางร่างกาย และอาการแพ้ท้องของเธอก็ไม่เคยมีตั้งแต่แรก จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่เคยเห็นสมุดฝากครรภ์หรือผลอัลตร้าซาวด์ของเธอเลย

หรือความจริงแล้วเธอไม่ได้ท้องจริงๆ

"คะ คุณคิน!" แม่บ้านคนนึงอุทานขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเวคินยืนอยู่ทางด้านหลัง

"ผมอยากรู้ว่าคนท้องต้องมีอาการยังไงบ้าง"

"คุณคินอย่าไปฟังที่พวกนี้มันพูดเลยค่ะ พวกนี้มันก็ปากพล่อยพูดไปเรื่อยเปื่อย เดี๋ยวป้าจะดุพวกมันให้เองค่ะ"

"ป้าครับ..." เวคินหันไปพูดเสียงเรียบ เหมือนกำลังจะบอกว่าเขาอยากได้ยินเรื่องพวกนี้จากแม่บ้านที่ซุบซิบเรื่องนี้ในตอนแรก

"...."

"บอกมาหน่อยว่าอาการของคนแพ้ท้องมันต้องเป็นยังไงบ้าง แล้วมันต้องมีการเปลี่ยนแปลงยังไงบ้าง"

"ดิฉันขอยกตัวเองเป็นตัวอย่างก็ได้ค่ะ ดิฉันไม่มีอาการแพ้ท้องกินได้ทุกอย่างตามปกติ แต่ร่างกายเริ่มเปลี่ยนแปลง น้ำหนักเริ่มมากขึ้นเริ่มมีน้ำมีนวลมากขึ้นสะโพกเริ่มขยายหน้าท้องเริ่มออก เสื้อผ้าตัวเก่าๆ ที่เคยใส่ได้ก็ใส่ไม่ได้ค่ะ ร่างกายเปลี่ยนแปลงไปตามเดือนและการเจริญเติบโตของเด็กในครรภ์ค่ะ"

"แล้วมันจริงเหรอ ที่คนท้องครั้งแรกจะไม่ท้องใหญ่"

"พะ พิณขอโทษนะคะ พิณก็ไม่ได้อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น พิณเองก็เสียใจเหมือนกัน เราสองคนต่างก็เสียใจกันทั้งคู่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะมีลูกกันอีกไม่ได้นะคะ พิณปรึกษาหมอมาแล้ว ถ้าพิณดูแลรักษาตัวเองให้ดีๆ ไม่ให้ร่างกายของตัวเองอ่อนแอก็สามารถมีลูกได้ค่ะ"

"...." เวคินลุกขึ้นยืนก่อนจะใช้มือกุมขมับของตัวเอง แล้วเงยหน้าขึ้นมองพิมพ์ทิพย์ด้วยสายตาที่แดงก่ำ "ผมเสียความรู้สึกกับคุณมากจริงๆ"

"คะ คุณคิน"

"ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีก คืนนี้ไม่ต้องเข้าไปนอนในห้องของผม ต่อไปนี้คุณก็กลับไปนอนที่ห้องของคุณเหมือนเดิม ถ้าไม่มีเรื่องอะไรสำคัญก็ไม่ต้องมาหาผม หรือไม่ต้องมาเลยดีที่สุด"

"คุณคิน! อย่าโกรธพิณเลยนะคะ พิณขอโทษพิณไม่ได้ตั้งใจจะโกหกคุณ" พิณทิพย์รีบลุกขึ้นยืน พร้อมกับอ้อนวอนคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"สิ่งที่คุณทำมันทำให้ผมรู้ว่าคุณละเลยความสำคัญตรงนี้ แทนที่คุณจะมาบอกเรื่องนี้กับทุกคนแต่คุณไม่พูดอะไรเลย ให้ทุกคนเข้าใจว่าคุณยังท้องอยู่ไม่เกิดอะไรขึ้น"

"พิณขอโทษจริงๆ ค่ะ ได้โปรดยกโทษให้พิณด้วย"

"...." เวคินมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าที่เอือมระอา ไม่ใช่แค่เขาที่รู้สึกผิดหวังกับเธอ พ่อกับแม่ของเขาก็รู้สึกผิดหวังกับพิณทิพย์เหมือนกัน "ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีก ต่อไปนี้คุณอยากจะทำอะไรก็เชิญ เพราะปกติคุณทำอะไรก็ไม่เคยบอกผมอยู่แล้ว เรื่องแบบนี้กับคนใกล้ตัวคนที่ควรพูดด้วยกลับไม่กล้าพูด แต่กับคนที่ไม่ควรพูดด้วยคุณกลับกล้าพูด ผมไม่เข้าใจการกระทำของคุณจริงๆ"

"คุณคิน..."

"ต่อไปนี้ผมเคยปฏิบัติกับคุณแบบไหนผมก็จะกลับไปปฏิบัติกับคุณแบบนั้น อย่ามายุ่งอย่ามาวุ่นวายกับผมอีก!"