Bad Love มาเฟีย นิยาย บท 47

@บ้านมาย

"แม่คะ เมื่อไหร่เราจะได้เจอพ่ออีกล่ะ"

"นั่นสิครับแม่ ทำไมพ่อไปทำงานต่างประเทศนานจัง"

"ไม่รู้สิ เอาไว้ถ้าพ่อกลับมาแล้วแม่จะมาบอกนะ" ฉันบอกกับลูกๆ ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน จะบอกไปตามตรงฉันก็กลัวพวกแกจะเสียความรู้สึก พวกแกก็คงจะคิดถึงคุณเวคินมาก

ทั้งสามคนผูกพันกันไปแล้ว แต่ถูกแยกออกจากกันแบบนี้ ก็ไม่แปลกที่พวกแกจะถามหาเขาอีก

ป่านนี้เขาก็คงจะมีความสุขอยู่กับลูกและภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา ฉันไม่เคยเข้าไปยุ่งไม่เคยย่างกรายเข้าไปยุ่งในชีวิตของเขาอีกเลยตั้งแต่วันที่รู้ว่าเขาจะต้องแต่งงาน

"โทรไปหาพ่อได้ไหมคะ หนูอยากคุยกับพ่อ"

"แม่จะโทรไปได้ยังไงลูก แม่ไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของพ่อที่ต่างประเทศนะ"

"อ้าว แล้วโทรไปเบอร์เดิมของพ่อไม่ได้เหรอคะ?"

"พ่ออยู่ต่างประเทศจะโทรไปได้ยังไงลูก"

"....." สองแฝดพากันนั่งทำหน้าเศร้า ฉันสงสารพวกแกมากเลยนะแต่ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน "เอาเป็นว่าแม่สัญญา ถ้าพ่อกลับมาแล้วเราจะไปหาพ่อกัน"

"จริงๆ นะคะแม่"

"จริงจ้ะ"

"แม่ห้ามโกหกนะครับ"

"ไม่โกหกแน่นอนครับ"

ฉันยอมเป็นแม่ที่โกหกกับลูก เพราะไม่อยากให้ลูกต้องเสียความรู้สึกเสียใจกับเรื่องพวกนี้

โตขึ้นแกก็จะเข้าใจกันเอง แต่พวกแกก็คงจะลืมไม่ได้หรอก

อีกอย่างสองแฝดอยู่ในวัยกำลังจดจำ ถ้าเขามารู้จักกับพวกแกตอนที่ยังเด็กกว่านี้พวกแกก็คงไม่มาถามหาแบบนี้หรอก มันยากที่จะให้เด็กลืมเรื่องพวกนี้ได้

"เดี๋ยวแม่จะออกไปซื้อของนะ อยู่กับลุงหมอกก่อน ทำการบ้านให้เสร็จเรียบร้อยด้วย"

"ครับ//ค่ะแม่"

ทุกวันอาทิตย์ฉันจะต้องออกไปซื้อของ ฉันจะซื้อกับข้าวมาทิ้งไว้ที่บ้านอาทิตย์ละครั้ง และถ้าไม่มีเรื่องจำเป็นอะไรฉันก็จะไม่ออกไปไหน

บางอาทิตย์ฉันก็ต้องไปทำงานพี่หมอกก็ต้องอยู่คอยดูแลสองแฝดคนเดียว

@เวลาต่อมา

#ห้างสรรพสินค้า

"ไม่คิดเลยนะคะว่าจะได้เจอคุณที่นี่"

"...." เสียงของผู้หญิงดังขึ้นทางด้านหลังของฉัน ตอนแรกฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะที่ห้างวันนี้คนเยอะ เขาอาจจะทักผิดคนหรือไม่ก็อาจจะทักคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน

แต่ทว่า...

"คุณมาย..."

"คะ?" ฉันหันหลังกลับไป และก็พบว่าคนที่เรียกฉันคือภรรยาของคุณเวคิน "อ่าว มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"คุณมาซื้อของเหรอคะ?"

"ค่ะ" ฉันพยักหน้ารับก่อนจะมองไปที่หน้าท้องของเธอ น่าแปลกตอนนี้ก็น่าจะ 3-4 เดือนแล้วทำไมท้องถึงไม่ออกมาเลยล่ะ

ตอนที่ฉันท้องได้4เดือนท้องฉันออกมาใหญ่มากเลยนะ อาจจะเป็นเพราะว่าฉันท้องเด็กฝาแฝดด้วย

หรือว่าอยากให้ฉันรับรู้อยากให้ฉันรู้สึกเจ็บ

"เอาเป็นว่าคุณก็ไปปรึกษากันเอาเองนะคะ ตอนนี้ลูกๆ ของฉันก็ไม่ได้ไปยุ่งวุ่นวายอะไรในครอบครัวของคุณแล้ว กรุณาอย่าดึงฉันเข้าไปยุ่งเกี่ยวในครอบครัวของคุณเถอะค่ะ" พูดจบฉันก็ลุกขึ้นกระชับกระเป๋าสะพายของตัวเอง เตรียมที่จะเดินออกไป

ทว่า...คำพูดของเธอทำให้ฉันต้องหยุดชะงัก

"ทำไมคุณต้องพาลูกของคุณเข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตของคุณคินด้วย ถ้าไม่มีคุณกับลูกป่านนี้เขาคงจะรักฉันไปแล้วเราก็คงจะมีความสุขมีลูกด้วยกันไปแล้ว"

"....." ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงดูไม่เข้าใจอะไรเลยเหมือนยิ่งอธิบายเธอก็ยิ่งหลงประเด็นไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันกำลังพูดกำลังอธิบาย ฉันเป็นคนขอร้องให้คุณคินเข้ามายุ่งกับลูกๆ ของฉันเหรอ?

ฉันไม่เคยขอร้องให้เขาเข้ามายุ่งเลย ฉันไม่เคยเอาลูกเข้าไปยุ่งพัวพันให้ครอบครัวของเขาเลย มีแต่เขาที่เข้ามาวุ่นวายกับฉันเข้ามายุ่งวุ่นวายกับลูกของฉัน ทำอะไรไม่เคยปรึกษาฉันโดยเฉพาะแอบเอา DNA ของลูกๆ ไปตรวจเอง มีแต่เขาที่ล้ำเส้นฉันมาก่อน

"ฉันจะให้เงินคุณ ขอแค่คุณบอกตัวเลขมา แต่คุณต้องพาลูกของคุณออกไป หนีไปให้ไกลและอย่ากลับมาให้คุณคินเห็นหน้าอีก เพราะมีพวกคุณคุณคินถึงไม่ยอมรักฉันไม่สนใจฉัน ขนาดฉันแท้งลูกเขาก็ยังไม่เคยคิดจะสนใจอะไรเลย เข้าดูไม่เสียใจด้วยซ้ำ"

"เรื่องของคุณเรื่องของครอบครัวของคุณฉันว่าพวกคุณจัดการกันเองดีกว่านะคะ ปัญหามันต้องแก้ที่ต้นเหตุ ไม่ใช่มาแก้ที่อะไรก็ไม่รู้"

"ก็เพราะพวกคุณไงที่เป็นต้นเหตุ"

"ฉันว่าคุณเริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ"

"สิบล้านฉันจะเซ็นเช็คให้คุณ แต่คุณกับลูกต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นโดยที่ไม่ให้คุณคินรู้ ไปที่ไหนก็ได้ไม่ต้องกลับมาอีก"

"เสียใจด้วยค่ะ เงินของคุณซื้อฉันไม่ได้"

"...."

"ขอตัวนะคะ" พูดจบฉันก็เดินออกมาทันที เธอน่าจะมีเหตุผลที่ดีมากกว่านี้นะ ไม่ใช่มาขอร้องอะไรแบบนี้ เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นจากฉันเหรอ เป็นเพราะฉันเหรอที่คุณคินไม่ยอมรักเธอ ฉันไม่รู้เรื่องด้วยสักหน่อย

ไม่ใช่เพราะว่าเป็นนิสัยของผู้หญิงคนนั้นหรอกเหรอเขาถึงไม่รัก