BAD RELATIONSHIP สัมพันธ์รัก นิยาย บท 30

"เป็นไงบ้างคะ คุณผ้าแพร" มีนาเอ่ยถามหญิงสาวก่อนจะชะโงกหน้ามองลูกสาวที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมแขนของผ้าแพร

"สบายมากค่ะ" ผ้าแพรยิ้มตอบก่อนจะก้มมองเด็กตัวน้อยที่พยายามซุกหน้าเขากับซอกแขนเธอ

"คุณผ้าแพรไม่หนักหรอคะ ช่วงนี้ตัวเล็กกินเยอะมาก อุ้มแทบไม่ไหว"

"ไม่เลยค่ะ เรียกแพรเฉยๆ ก็ได้นะคะ ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้" เธอแอบรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่บรรดาเพื่อนของนาวินเรียกแทนเธอว่าคุณกันหมดทุกคน

"งั้นก็เรียกฉันว่ามีนาเฉยๆ ก็ได้ค่ะ..."

"...ทุกคนตรงนี่เป็นเพื่อนกันหมด ไม่ต้องเกรงใจนะคะ" มีนาเองก็ยินดีที่เห็นผ้าแพรกับนาวินไปด้วยกันได้ดี เพราะนาวินไม่ค่อยพาใครมาให้รู้จัก

"ค่ะ..." หญิงสาวยิ้มอย่างเป็นมิตรแล้วมองหานาวินที่เมื่อกี้ยังยืนอยู่บนเวที

"คิดถึงหรอครับ..." นาวินโผล่มาจากอีกด้านก่อนจะเดินมานั่งยองๆ ข้างเก้าอี้ที่ผ้าแพรนั่งอยู่

"ไปไหนมา เสร็จตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ" หญิงสาวก้มมองใบหน้าหล่อพร้อมกับถามออกมาเสียงเรียบ

"ไปหาหญิงมา..."

"..." ดวงตากลมมองนิ่ง ทำให้นาวินรีบเปลี่ยนคำพูดที่กำลังจะพูดแกล้งคนตัวเล็กออกมาทันที

"...ไปเข้าห้องน้ำมาครับ มองดุเชียวนะ" นาวินเอื้อมมือบีบปลายจมูกโด่งรั้นเบาๆ อย่างมันเขี้ยว

"..." ผ้าแพรยังคงมองใบหน้าหล่อนิ่งอยู่แบบนั้นเมื่อนึกถึงคำพูดของฟรังที่พูดกับเธอเมื่อไม่นานมานี้

"โกรธจริงจังหรอ" มือหนาลูบผมหนาของคนตัวเล็กแล้วมองใบหน้าสวยด้วยสายตาบางอย่าง

"ไม่ได้โกรธ" หญิงสาวส่ายหัวปฏิเสธออกไปตามความจริงเธอแค่เผลอคิดอะไรบางอย่างอยู่เลยทำให้จ้องหน้าเขาไปแบบนั้น

"แน่ใจ? "

"ทำไมต้องคาดคั้น? ทำอะไรผิดมารึไง? "

"เอ้า ก็กลัวที่รักโกรธไง" นาวินซบหน้าลงบนแขนเรียวของผ้าแพรอย่างออดอ้อนโดยไม่สนสายตามีนากับคนอื่นๆ ที่นั่งมองการกระทำของเขา

"หึ" ผ้าแพรหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือดันหน้านาวินออกจากแขนตัวเองเพราะแค่มารียาคนเดียวก็ทำแขนเธอล้าแล้ว

"ไม่อยากมีบ้างหรอวิน..."

"...หาแม่ของลูกเจอแล้วไม่ใช่หรอ" มีนาเอ่ยถามเพื่อนสนิทเมื่อเห็นนาวินมองแฟนตัวเองด้วยสายตาหลงใหล ซึ่งเขาเองก็หลงใหลผ้าแพรจริงๆ เขากำลังมองภาพอนาคตครอบครัวตัวเองที่มีเขา ผ้าแพรและลูกของเขา

"ฉันอยากมีจะตาย แต่มีคนแถวนี้ไม่อยากมี" ใบหน้าหล่อทำหน้ามุ่ยเมื่อนึกถึงคำพูดเมื่อเย็นของผ้าแพร

"ไม่ต้องมามองค้อน"

"เหอะ" นาวินทำเสียงออกมาอย่างไม่พอใจที่ร่างบางก็ยังไม่สนใจเขาอยู่ดี

"ฉันกับยัยริณเพิ่งกล่อมน้องฝุ่นให้กายสำเร็จ..."

"...แต่ดูเหมือนเคสนายน่าจะกล่อมยาก" มีนาพูดพร้อมกับปรายตามองผ้าแพรเล็กน้อยแล้วดึงสายตากลับไปมองใบหน้าของนาวินแล้วส่ายหัวเพราะไม่รู้จะช่วยยังไง

"ขอยืมลูกเธอไปเลี้ยงหน่อยสิ" นาวินออกมาเมื่อเขาคิดอะไรดีๆ ได้

"เอาไปสิ ถ้าลูกฉันไม่งอแงก็เอาไปเลย ฉันจะได้มีเวลาไปสวีทกับสามีฉันบ้าง"

"จะทำคนที่สอง? "

"...!! " ใบหน้าหล่อทำตาโตด้วยความตกใจที่ได้ยินร่างบางพูดแบบนั้น มันเป็นสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุด

"ฉันอยากนอนกอดนายทุกวัน อยากบอกใครต่อใครว่าแฟนฉันหล่อแล้วก็อบอุ่นมาก เขาไม่เคยทำฉันเสียใจเลยสักครั้ง..."

"...เพราะฉะนั้นเป็นแฟนกันไหม" ร่างบางพูดย้ำออกมาครั้งก่อนจะเอื้อมมือโอบรอบลำคอหนาของคนตัวสูงอย่างที่ชอบทำ

"เธอพูดจริงหรอ" นาวินถามออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ไม่เชื่อว่าผ้าแพรจะเป็นคนขอเขาเป็นแฟนเอง

"จริงสิ ยังไม่รู้อีกหรอว่านายน่ะ เข้ามาอยู่ในหัวใจฉันมานานตั้งนานแค่ไหนแล้ว..."

"...ฉันเชื่อมั่นในตัวนายมานานแล้วนะวิน" เธอไม่ได้ปิดกั้นและดันนาวินออกไปแต่เธอกลับพยายามเปิดใจและรับนาวินเข้ามาศึกษามากกว่า ทุกอย่างที่นาวินทำให้เธอ...เธอรับรู้ได้ทุกความรู้สึกและทุกการกระทำที่เขาพยายามสื่อให้เธอรู้ว่าเขาคิดยังไง

"ฉันดีใจที่เธอให้โอกาสฉัน" มือหนาเอื้อมมือโอบเอวบางไว้หลวมๆ ก่อนจะรั้งเข้ามาใกล้ตัวแล้วก้มหน้าจนหน้าผากติดกับเธอ

"ฉันไม่ได้ให้โอกาสนายแต่นายนั่นแหละที่ให้โอกาสฉัน..."

"...ขอบคุณนะที่นายรักฉันและฉันก็รักนายเหมือนกัน" ผ้าแพรพูดก่อนจะเขย่งตัวจุมพิศปากหนาเบาๆ เธอไม่เคยพูดคำนี้ออกมาเลยสักครั้ง

"ฉันรักเธอมากๆ เลยรู้ไหม"

"รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ล่ะ..." ผ้าแพรพยักหน้าตอบคนตัวสูงก่อนซบหน้าลงบนแผงอกแกร่งของนาวินอย่างออดอ้อน

"ฉันดีใจ" นาวินโอบรักร่างเล็กแนบตัวด้วยความรู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ แต่ทว่าร่างบางกลับช้อนสายตามองเขาแล้วถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

"...ยังไม่ตอบเลยนะ สรุปจะเป็นแฟนกับฉันไหม? "

"เป็นครับ ฉันจะเป็นทุกอย่างให้เธอนะผ้าแพร"