BAD RELATIONSHIP สัมพันธ์รัก นิยาย บท 31

หนึ่งเดือนต่อมา...

ก๊อกๆๆๆ! ประตูคอนโดหรูถูกเคาะโดยฝีมือของใครสักคน ทำให้ร่างบางในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อยืดเดินไปเปิดอย่างไม่ได้คิดอะไร

"อ้าวคุณไผ่ สวัสดีค่ะ" เสียงหวานเอ่ยทักทายเจ้าของร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าห้องพร้อมกับถือกล่องขนมไว้ในมือ

"สวัสดีครับ พอดีผมเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศเลยซื้อของฝากมาฝากคุณผ้าแพรครับ" ชายหนุ่มข้างห้องเอ่ยด้วยท่าทีสุภาพพร้อมกับยื่นกล่องขนมให้มือให้กับคนตัวเล็ก

"เกรงใจจังเลยค่ะ แต่ก็ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ" ผ้าแพรยิ้มอย่างเป็นมิตรก้มหัวขอบคุณเล็กน้อย

"ผมขอไลน์คุณผ้าแพรไว้หน่อยได้ไหมครับ..."

"...พอดีผมเพิ่งซื้อน้องแมวมาใหม่ น้องยังเด็กมากแล้วช่วงนี้มีไปถ่ายแบบต่างประเทศบ่อยเผื่อจะฝากคุณผ้าแพรดูน้องจะได้ข้อความมาบอกได้...สะดวกไหมครับ? " นายแบบหนุ่มถามด้วยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นพร้อมกับล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงยื่นให้กับร่างบาง ซึ่งผ้าแพรเองก็ลำบากใจเล็กน้อยเพราะกลัวแฟนหนุ่มจะดุเอาแต่มันจำเป็น เธอเลยจำใจรับโทรศัพท์มากดไอดีไลน์ลงไป

"เรียบร้อยค่ะ"

"ขอบคุณครับ..."

"...แล้วนี่อยู่คนเดียวหรอครับ" นายแบบหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวด้วยความอยากรู้ว่าเธอมีแฟนแล้วรึยัง

"อยู่กับสามี" เสียงเข้มของนาวินทำให้ร่างบางชะโงกหน้าออกจากห้องไปมองทางเสียงนั้น

"วิน..." เสียงแผ่วเบาของผ้าแพรดังขึ้นเมื่อเห็นสายตาคมของแฟนหนุ่มมองอย่างไม่พอใจ นี่และคือสิ่งเธอกังวลที่สุด

"สามีหรอครับ" ไผ่ถามออกมาอย่างไม่เชื่อเมื่อนาวินพูดออกมาแบบนั้นเพราะเขาเองก็ไม่เห็นแหวนที่นิ้วนางของผ้าแพรเลยสักครั้ง

"ครับผมเป็นสามีและนี่ก็ลูกของเรา" นาวินพูดเสียงเรียบนิ่งกว่าปกติพร้อมกับมองที่มารียาในอ้อมแขนที่เขาเพิ่งไปรับมาจากพ่อแม่ของเธอ

"..." ไผ่มองนาวินที่เดินเข้าไปในห้องของเขาโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

"ต้องขอโทษแล้วก็ขอตัวก่อนนะคะคุณไผ่" ผ้าแพรพูดออกมาด้วยความลำบากใจที่จะบอกออกไปตามตรงเพราะจริงๆ เธอก็รู้ว่าไผ่มาหาเธอบ่อยๆ เพราะอะไร

"ครับ" สิ้นเสียงของชายหนุ่มผ้าแพรก็ปิดประตูลงแล้วเดินเข้ามาหาแฟนหนุ่มที่นั่งอยู่ที่โซฟาด้วยใบหน้าไม่พอใจแถมรังสีความมาคุมันยังคงแผ่ซ่านอยู่รอบตัว

"ที่รัก..." ยังไม่ทันที่ผ้าแพรจะพูดอ้อนคนตัวสูงจบเสียงเข้มก็แทรกขึ้นอย่างไม่พอใจ

"ทำไมต้องคุยกับมันนักหนาก็รู้ว่าไม่ชอบ! " เขาไม่ชอบที่ผ้าแพรมักจะคุยกับผู้ชายคนอื่นและรับของมาโดยที่ไม่ยอมปฏิเสธ เขารู้ตลอดเพียงแต่เขารอว่าผ้าแพรจะปฏิเสธตอนไหนจนวันนี้ที่เขาเห็นกับตาและทนไม่ไหว

"ก็ไม่ได้อยากคุยแต่มันเป็นมารยาท" ร่างบางนั่งลงข้างแฟนหนุ่มก่อนจะซบหน้าลงแขนหน้าของคนตัวสูงอย่างออดอ้อน

"มีมารยาทกับผู้ชายที่ผัวไม่ชอบเนี่ยนะ! "

"นายก็ไม่ชอบทุกคนอะ ขนาดพนักงานที่บริษัทนายยังไม่ชอบเลย" เวลามีฝ่ายอื่นมาติดต่อเธอนาวินก็หึงอย่างไม่มีเหตุผลทั้งๆ ที่มันเป็นงานแท้ๆ

"แล้วมันผิดตรงไหน หึงเมียมันผิดหรอ! " นาวินเริ่มขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ

"มันไม่ได้ผิดแต่นายต้องแยกแยะว่านายเป็นเจ้านายฉันนะ..."

"...คนที่ออฟฟิศไม่ได้รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน" คนตัวเล็กถอนหายใจอย่างอ่อนใจ เธอรู้ว่านาวินรักเธอมากแต่หึงในที่ทำงานมันก็เกินไปหน่อย

"แปลว่าถ้าท้องก็ไม่เป็นไรใช่ไหม? "

"อือฮึ ขี้เกียจทำงานแล้ว..."

"...อยากใช้เงินผัว" ร่างบางพูดด้วยท่าทีทะเล้นก่อนจะก้มซบแขนแกร่งอย่างออดอ้อน ความเป็นจริงเธออยากปรับตัวให้เข้ากับนาวินมากกว่า เธอรู้ว่านาวินมีความต้องการอะไร เธอเองก็อยากซัพพอร์ตเขาให้ได้มากที่สุด

"ฉันอยากให้เธอใช้มาตั้งนานแล้วแต่เธอไม่เอาเอง" นาวินโน้มหอมศีรษะของแฟนสาวฟอดใหญ่

"ฉันไม่อยากเกาะนายกินนี่ ถามจริงเหอะ เปย์ผู้หญิงคนอื่นขนาดนี้รึเปล่า? " หญิงสาวเลิกคิ้วถามแฟนหนุ่มด้วยความสงสัย

"ก็มีบ้างเวลาไปเดตแต่ไม่เคยซื้อของราคาแพงให้หรอก ส่วนมากเดตแรกก็แยกย้ายแล้ว" มันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชายอย่างน้อยเวลากินข้าวหรือดูหนัง เขาก็จะเป็นคนออกทั้งหมด

"นึกว่าเปย์ไปทั่ว" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงกระแนะกระแหนพลางเอื้อมมือเล่นกับมารียาที่ยังคงนั่งนิ่งฟังเธอกับนาวินคุยกัน

"สงสัยมีลางสังหรณ์ว่าจะมีเมีย เลยเก็บเงินไว้เปย์เมียดีกว่า"

"ก็ดี ถ้าหลังจากนี้เปย์ใคร เงินทุกบาทจะต้องเป็นของฉันแล้วนายก็เอาเงินไปทำงานวันละสามร้อย" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"น้อยกว่าค่าแรงขั้นต่ำอีกนะ"

"ทำไมหรือคิดจะเปย์ใครอีก? " หญิงสาวเงยหน้ามองใบหน้าหล่อด้วยสายตานิ่งเรียบ เธอค่อยหรี่ตามองอย่างจับผิด

"ถ้าฉันจะเปย์ใครอีก...ก็คงเป็นลูกของเรานั่นแหละ"