BAD RELATIONSHIP สัมพันธ์รัก นิยาย บท 32

"อ้วนนน~" เสียงนุ่มทุ้มของนาวินเรียกหลานสาวตัวเองที่กำลังเล่นนอนเล่นอยู่บนเตียงกับผ้าแพร

"แอ๊ะ! " เรียกขานรับใสของมารียาดังขึ้นพร้อมกับชูไม้ชู้มือใส่ทำให้นาวินอุ้มเธอขึ้นมาแนบอกพร้อมกับหอมพวงแก้มป่องฟอดใหญ่

"อยากพาหลานไปเที่ยวไหนไหม? " นาวินเอ่ยถามแฟนสาวที่นอนคว่ำอยู่กับเตียง เธอค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งพลางบิดขี้เกลียดไปด้วย

"ไม่รู้เหมือนกัน ไม่อยากเอาลูกคนอื่นไปตะลอน"

"งั้นก็อยู่คอนโดเนี่ยแหละ" นาวินพยักหน้ารับรู้ก่อนจะวางหลานสาวลงบนพื้นพรมให้มารียาคลานเล่นได้สะดวก

"ถ้าเรามีลูกคงจะน่ารักแบบนี้เนอะ" คนตัวสูงเดินมานี่งบนเตียงพลางก้มมองหลานสาวที่กำลังคลานไปมาอย่างรวดเร็ว

"ก็คงงั้น" ร่างบางพูดด้วยรอยยิ้มเมื่อมองดูความน่ารักของเด็กวัยแบเบาะอย่างมารียา ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมด

"มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว เธอสวยขนาดนี้..."

"...ถ้าลูกเหมือนเธอคงจะดีไม่น้อย" นาวินล้มตัวนอนลงบนตักคนตัวเล็กก่อนจะหันหน้าแนบหน้าท้องแบนราบ

"ทำเป็นชมฉัน ทั้งๆ ที่นายก็หล่อเนี่ยนะ" มือเล็กบีบแก้มสากอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะดึงสายตามองหลานสาวที่นอนเล่นอย่างสบายใจบนพรมนุ่มราคาแพง

"ก็ชมเธอดีกว่าไงเผื่อจะได้ลูกสองคน" เพระะถ้าหากว่าเขาจะมี เขาไม่หวังจะมีแค่คนเดียวอยู่แล้ว

"หึ เจ้าเล่ห์นักนะเดี๋ยวนี้..."

"...ถ้าวันนั้นฉันไม่เดินไปดึงเสื้อนาย ไม่ขอนายมีเซ็กส์ วันนี้เราจะเป็นยังไงบ้างนะ" มือเล็กลูบผมแฟนหนุ่มอย่างแผ่วเบาพลางครุ่นคิด

"เธอก็อาจจะมาสมัครเป็นเลขาฉัน..."

"...และฉันก็อาจจะเริ่มจีบเธอในตอนนั้นก็ได้มั้ง" คำพูดนาวินมันบอกอะไรได้หลายอย่าง แต่มันกำลังจะบอกหญิงสาวว่าสุดท้ายแล้วยังไงทั้งสองคนก็ต้องมาเจอกันอยู่ดี

"โชคดีที่ผู้ชายคนแรกฉันเป็นนาย" ตอนแรกที่รู้สึกผิดหวังที่ปล่อยตัวไปกับผู้ชายอย่างนาวิน แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกภูมิใจในตัวเองเธอเลือกไม่ผิด

"ทำไมอะ เพราะฉันเป็นคนดีใช่ปะ? "

"เปล่า เพราะใหญ่" หญิงสาวตอบออกมาอย่างกวนประสาทเมื่อเห็นใบหน้าของนาวินกำลังยิ้มอย่างพอใจ

"ไม่ปฏิเสธเพราะมันใหญ่จริง" แต่กลายเป็นว่านาวินกลับยิ้มภูมิใจในไซซ์ของตัวตนของตัวเองเป็นอย่างมาก ทำให้ผ้าแพรถึงกับส่ายหัวน้อยๆ

"แต่เอาจริงๆ นะ ฉันภูมิใจมากเลยที่ฉันเลือกนาย..."

"...นายเป็นทั้งเพื่อน คนรักและครอบครัวฉันได้อย่างสมบูรณ์แบบเลยนะ" แค่มีนาวินเพียงคนเดียวเธอก็ไม่ต้องการใครอีกแล้ว แค่เขาเธอก็แทบจะมีทุกอย่างอยู่ในชีวิตแล้ว

"เธอเองก็มาเติมเต็มฉันได้มากเลย"

"แน่สิ มีเซ็กส์เช้า กลางวัน เย็นขนาดนี้..."

"...ก็มีแค่ฉันคนเดียวที่เต็มเติมความหื่นของนายได้" คนตัวเล็กยังคนพูดขัดความโรแมนติกของนาวินไม่หยุด

เปาะ! นิ้วหนาดีดที่หน้าผากมนอย่างแรงก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนเตียง

"อุตส่าห์จะสร้างความโรแมนติก ชอบพูดกวนประสาทนะ" นาวินพูดประชดก่อนจะเดินไปอุ้มมารียาที่คลานเกือบจะออกไปด้านนอกขึ้นมาแนบอก

"ฮ่าๆๆ " ร่างเล็กหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะหยัดตัวลุกเดินไปหยิบกระเป๋าของหลานสาวจากด้านนอกเข้ามาด้านใน

"มาตั้งหลายชั่วโมงแล้วทำไมเจ้าก้อนยังไม่ร้องกินนมอีกนะ" เธอหยิบขวดนมที่มีนาชงไว้ให้ขึ้นมาเขย่าสองสามที่ก่อนจะยื่นไปให้กับหลานสาวตัวน้อย

"แพร..." ชายหนุ่มเอ่ยเรียกหญิงสาวเสียงแผ่วเบาเมื่อเธอหยุดร้องเพลงกล่อมหลานสาว แล้วหยิบหมอนข้างสองอันมาวางไว้ขนาบข้างไม่ให้มารียากลิ้งตกเตียง

"มาตั้งแต่เมื่อไหร่" ผ้าแพรเอ่ยถามเพราะเธอไม่ได้ยินเสียงนาวินเปิดประตูห้องหรือกดรหัสเข้าห้องเลยแม้แต่นิดเดียว

"ก็สักพักแล้ว มากินข้าวสิ" นาวินกวักมือเรียก ส่วนผ้าแพรก็พยักหน้ารับรู้แต่ก่อนออกไป เธอเอื้อมมือจับผ้าห่มคลุมตัวหลานสาวไว้เพื่อไม่มารียารู้สึกหนาว

"เธอเก่งมากเลย" มือหนาลูบหัวแฟนสาวอย่างอ่อนโยน

"เก่งตรงไหน? "

"เธอดูเหมาะกับการเป็นแม่มากจริงๆ นะ..."

"...เสียงเธอตอนกล่อมมารียา มันเหมือนเสียงของแม่ฉันเวลากล่อมฉันตอนเด็กเลยล่ะ" ใช่ เสียงหวานของผ้าแพรทำให้เขานึกถึงเสียงของแม่ตัวเองด้วย มันเป็นเสียงของความอบอุ่นที่กล่อมเกลาเขาทั้งในตอนที่รู้เรื่องและไม่รู้เรื่องก็ตาม

"กลับกันเลยเนอะ..."

"...เพราะตอนเด็กๆ เสียงที่กล่อมให้ฉันนอนหลับฝันดี มักจะเป็นเสียงของพ่อ" ผ้าแพรพูดด้วยรอยยิ้มเมื่อนึกถึงพ่อตัวเอง

"พ่อเธอร้องเพลงแบบนี้ด้วยหรอ"

"อืม พ่อฉันร้องแบบเมื่อกี้ที่ฉันร้องเลย..."

"...แล้วรู้อะไรไหมนายน่ะ นิสัยเหมือนพ่อฉันเลยทั้งอบอุ่น ทั้งใจดีจนฉันยังอิจฉาแม่ตัวเองเลยที่มีผู้ชายแบบพ่อเป็นสามี" ร่างบางพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

"ไม่ต้องอิจฉาแล้วเพราะฉันจะเป็นแบบนั้น..."

"...แบบที่เธอต้องการโดยที่ฉันเต็มใจและตั้งใจจะทำมันอยู่แล้ว"