บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 174

โจวเหม้ยพูดให้ชื่อเสียงของหอไป๋เป่าและเย่จายซิงแปดเปื้อดไปยกใหญ่ จนทุกคนที่ได้ฟังคิดว่าเย่จายซิงนั้นชั่วร้ายอย่างลึกซึ้งจริงๆ เชี่ยวชาญด้านการวางแผนชั่วทำร้ายผู้คน

สีหน้าขององค์หญิงหลิวอิ๋งเรียบเฉย พยักหน้าเป็นครั้งคราว เหมือนกับว่ากำลังครุ่นคิดอันใดอยู่

ผู้คนที่อยู่ที่ตรงนั้นต่างก็สังเกตสีหน้าและคำพูด เมื่อเห็นว่าองค์หญิงเองก็เหมือนกับมีความคิดเห็นที่ไม่พอใจต่อหอไป๋เป่า แต่ละคนต่างก็เริ่มพูดคล้อยตามคำพูดของโจวเหม้ย

เมื่อได้ยินหญิงผู้สูงศักดิ์ตระกูลขุนนางที่ฐานะสูงกว่าตนเองพูดคล้อยตามตนเอง ภายในใจของโจวเหม้ยรู้สึกภาคภูมิใจ

เมื่อโจวเหม้ยพูดจบ องค์หญิงหลิวอิ๋งขมวดคิ้วแล้วเอ่ยกล่าว:

“เช่นนี้ดูเหมือน ปัญหาของหอไป๋เป่านี้จะร้ายแรงมาก ในเมื่อโอสถที่เลื่องชื่อที่สุดของมันคือโอสถไขกระดูกเยือก เช่นนั้นข้าก็จะหานางกำนัลสักคนมาทดลองยา ถ้าหากมีปัญหา หอไป๋เป่าก็ไม่มีประโยชน์ที่จะเปิดต่อไป ข้าจะไม่ยินยอมให้ผู้ใดหลอกลวงประชาชนเฉินตูแห่งแคว้นเทพมังกร”

ในขณะที่พูด นางเลือกนางกำนัลที่อยู่ใกล้: “เจ้ามาทดลองยา”

เมื่อได้ยินคำว่า“ทดลองยา”สองคำ ใบหน้าของนางกำนัลก็ขาวซีด

นางมีความไม่สบายใจอยู่เล็กน้อย เนื่องจากแท้ที่จริงแล้วองค์หญิงหลิวอิ๋งเองก็เป็นนักกลั่นยาคนหนึ่งอยู่แล้ว มีนักกลั่นยาระดับเจ็ดคอยสอนโดยเฉพาะ

เพียงแต่ว่ามีน้อยคนมากที่รู้ องค์หญิงหลิวอิ๋งจะหลอมรวมพิษกู่เข้าไปภายในโอสถ ทุกเดือน ในพระราชวังจะมีนางกำนัลขันทีจำนวนมากมายตายในระหว่างการทดลองยาขององค์หญิง

แต่ทว่าไม่มีใครกล้าเอ่ยออกไป การพูดออกไปก็คือเส้นทางแห่งความตาย ไม่เพียงแค่ตนเองตายเท่านั้น ยังจะพัวพันไปถึงเก้าชั่วโคตรด้วย

นางกำนัลหวาดกลัวมาก หลบสายตา

“องค์หญิง อย่างไรเสียก็อย่าทดลองยาเลยเพคะ โอสถนี้ไม่ดี มีผลร้ายต่อร่างกายคน นางกำนัลของท่านจะต้องต่างก็ได้รับความโปรดปรานของท่าน ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นแล้ว องค์หญิงอาจจะไม่สามารถหานางกำนัลที่โปรดปรานได้ในเร็ววัน”

โจวเหม้ยรีบกล่าวโน้มน้าว

นางเคยเห็นการเปลี่ยนแปลงของหนานกงเหยาที่กินโอสถ ถ้าหากองค์หญิงให้คนทดลองยา เช่นนั้นเมื่อครู่ที่ตนเองพูดไปมากมายเพียงนั้นก็ไม่มีประโยชน์อันใดแล้ว? อีกทั้งถ้าหากองค์หญิงรู้ว่านางกำลังพูดปด จะต้องไม่ยอมปล่อยนางไปง่ายๆแน่

“ไม่ทดลองยา จะรู้ได้อย่างไรว่าโอสถมีหรือไม่มีปัญหา ข้าในฐานะที่เป็นองค์หญิงแห่งแคว้นเทพมังกร จะไม่ทำให้ประชาชนของข้าได้รับอันตราย”

องค์หญิงหลิวอิ๋งกล่าวด้วยสีหน้าจริงใจ ราวกับใส่ใจประชาชนของเฉินตูเช่นนั้นจริงๆ

มีเพียงแค่นางกำนัลเหล่านั้นที่ทราบ แท้ที่จริงแล้วองค์หญิงที่อยู่ตรงหน้าเป็นปีศาจร้ายที่น่าหวาดกลัว พระราชวังที่ทุกคนใฝ่หา ก็คือถ้ำผีขนาดมหึมาแห่งหนึ่ง ฝ่าบาทให้ท้ายนางที่นำเอาชีวิตมาเป็นความสนุก

แต่ทว่าจากเปลือกนอก ทุกคนคิดว่าองค์หญิงหลิวอิ๋งเป็นองค์หญิงที่ดีที่รักและปกป้องประชาชน ฐานะสูงส่ง ได้รับการสนับสนุนอย่างมากมาย

“ไม่ต้องกลัว ถ้าหากว่าโอสถมีปัญหาอะไร ข้าจะช่วยชีวิตเจ้าเอง เจ้าปรนนิบัติข้ามาตั้งนานเพียงนี้ น่าจะสามปีได้แล้วกระมัง ข้าจะตัดใจให้เจ้าเกิดเรื่องขึ้นได้อย่างไรกัน”

องค์หญิงหลิวอิ๋งยิ้มจางๆมองไปทางนางกำนัลคนนั้น

แต่รอยยิ้มนี้ในสายตาของนางกำนัล น่าสะพรึงกลัวอย่างหาที่เปรียบมิได้ ราวกับพญายมที่แย่งชีวิตกำลังหันหน้ามาทางนางแล้วกวักมือเรียก

นางกำนัลไม่กล้าตอบรับ องค์หญิงหลิวอิ๋งขมวดคิ้วเล็กน้อย:

“แม้กระทั่งเจ้าก็รู้สึกว่าโอสถของหอไป๋เป่ากินไม่ได้งั้นหรือ ข้าใช้จ่ายไปในราคาสูงเพื่อให้ได้มา ถึงอย่างไรก็ตามต้องมีคนช่วยข้าทดลองยา เจ้าไม่ทดลอง ข้าก็จะให้คนอื่นลอง”

นางกำนัลขวัญหนีดีฝ่อ เกรงกลัวว่าจะพัวพันไปถึงเก้าชั่วโคตร แม้กระทั่งยื่นมือออกไปรับโอสถจากองครักษ์ผู้นั้น กลืนลงไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอาจหาญและเข้มแข็ง

ทันทีที่กลืนลงไป นางกำนัลก็เริ่มตัวสั่นเทา แต่ว่าเป็นเพราะความกลัว

องค์หญิงหลิวอิ๋งกล่าว: “มองดูนางหวาดกลัว ผู้คนที่ไม่รู้คงจะคิดว่าให้นางกินยาพิษ”

นางกำนัลคุกเข่าลงที่พื้นดังตึง ไม่กล้าพูดจา

ในตอนนี้เอง ผิวพรรณของนางกำนัลเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นแล้ว ความรวดเร็วสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า กำลังเปลี่ยนเป็นสีขาว!

ทุกคนล้วนตกตะลึง เดิมทีคิดว่านางกำนัลที่กินโอสถไปแล้วจะเกิดเรื่อง คิดไม่ถึงว่าจะได้ผลจริงๆอย่างคาดไม่ถึง นางกำนัลที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ เผยให้เห็นลำคอท่อนหนึ่ง บริเวณท่อนนี้เปลี่ยนขาวสะอาดหมดจดเกลี้ยงเกลา ราวกับหยกชั้นดี!

“นึกไม่ถึงว่าโอสถไขกระดูกเยือกมีประโยชน์จริงๆ!”

“โอสถไขกระดูกเยือก ช่างสมชื่อของมัน!”

ใบหน้าของโจวเหม้ยเต็มไปด้วยความซีดขาว จิตใจวุ่นวายสับสน

ทำอย่างไรดี ผลของโอสถดีถึงเพียงนี้ จะต้องมีคนจำนวนมากมายไปซื้อโอสถของเย่จายซิงเป็นแน่!

และตนเอง จะถูกทุกคนมองว่าเป็นคนพูดปด ถึงเวลานั้นวงหญิงสูงศักดิ์ทั้งหมดบีบคั้นตนเองจะทำอย่างไร?

องค์หญิงหลิวอิ๋งที่สีหน้าเรียบเฉยมาโดยตลอดก็ลุกขึ้นยืนทันที

นางกำนัลพยักหน้า เดินลงไปอย่างมีความสุข

โจวเหม้ยใบหน้าหดหู่ สามารถคาดการณ์ได้ล่วงหน้า อีกประเดี๋ยวหัวหอก(ทิศทางในการโจมตี)ของทุกคนจะต้องชี้มาทางตนเองเป็นแน่

หนานกงหลีที่อยู่ภายในฝูงชนกลับขมวดหว่างคิ้วเข้าหากันแน่น ในหัวใจมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างผุดขึ้นมา

ไม่ว่าอย่างไรก็ตามนางรู้สึกว่า สีหน้าท่าทางขององค์หญิงมีปัญหาอยู่นิดหน่อย และมีเจตนาอันเป็นปฏิปักษ์ต่อเย่จายซิงท่านนั้นมาโดยตลอด หรือว่า เป็นนางที่เดาผิดงั้นหรือ?

ในตอนนี้เอง นางกำนัลที่เดินลงไปอย่างมีความอยู่ๆก็ล้มลงไปบนพื้นดังตึง

“อ๊ะ!”

หญิงสาวจำนวนไม่น้อยถูกเหตุการณ์ไม่คาดคิดที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้ตกใจจนใบหน้าซีดขาวกันไปหมด ต่างพากันทยอยลุกขึ้นยืน

พวกนางกำลังมองดูนางกำนัลที่อยู่บนพื้น เห็นเพียงแค่นางชักเกร็งอย่างเจ็บปวดอยู่สองสามครั้ง เลือดออกทวารทั้งเจ็ด จากนั้นก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ

คาดไม่ถึงว่าจะตายแล้ว!

“คุณพระ! โอสถนี่มีปัญหา! นึกไม่ถึงว่ากินแล้วจะทำให้คนตาย!”

“ช่างน่ากลัวยิ่งนัก!”

“โอสถนี้มีพิษ!”

“หอไป๋เป่าก็คือหลอกลวง! โอสถทำให้คนที่กินตาย!”

“โชคดีที่ข้ายังไม่ได้ไปซื้อโอสถ!”

ทุกคนต่างคนต่างแยกกันพูด แม้เหตุการณ์นั้นจะผ่านไปแล้วแต่ในใจยังคงหวาดผวาอยู่

แน่นอนว่าไม่มีผู้ใดเสียใจและเจ็บปวดใจจากการตายของนางกำนัลนางหนึ่ง พวกนางสนใจแค่ว่านางกำนัลตายเพราะโอสถไขกระดูกเยือก ประสิทธิผลของโอสถนี่รุนแรงยิ่งนัก ผลข้างเคียงทำให้ถึงแก่ชีวิตเช่นนี้

หนานกงหลีบีบผ้าเช็ดหน้าแน่น มองไปทางองค์หญิงหลิวอิ๋วอย่างสงบเยือกเย็นมาก เห็นเพียงแค่องค์หญิงนางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ในดวงตาปรากฏความเย็นชาออกมาแวบหนึ่ง

องค์หญิง เพราะเหตุใดนางจึงพุ่งเป้ามายังคนธรรมดาสามัญชนคนหนึ่ง?