บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 175

ภายในใจของหนานกงหลีปรากฏการคาดเดาที่กล้าหาญข้อหนึ่ง

องค์หญิงรู้ว่านางกำนัลจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย ยิ่งไปกว่านั้น......การตายของนางกำนัลมีความเกี่ยวข้องกับองค์หญิง!

เพื่ออันใดกัน?

ที่นางสังหรณ์ว่าองค์หญิงทำเช่นนี้ เป็นเพราะว่ามีเจตนาอันเป็นปฏิปักษ์ต่อเย่จายซิงท่านนั้น

แต่ทว่านางเป็นถึงองค์หญิงที่สง่าผ่าเผยแห่งแคว้นเทพมังกร เป็นสตรีที่สูงศักดิ์ที่สุดในแผ่นดินเทียนเหย้านอกเหนือจากฮองเฮาแล้ว เพราะเหตุใดนางถึงมีเจตนาอันเป็นปฏิปักษ์ต่อสตรีที่เพิ่งโผล่หน้ามามากถึงเพียงนี้ ร้ายแรงถึงขนาดที่จะทำลายอย่างสิ้นซากเลยหรือ?

นางไม่เชื่อว่าเหตุผลที่องค์หญิงกระทำการเช่นนี้เป็นเพราะริษยาความงดงามของเย่จายซิง แน่นอนว่ายังต้องมีเหตุผลอื่นๆอีก

แต่ทว่า ตามหนานกงหลีรู้มาทั้งหมด องค์หญิงและเย่จายซิงไม่เคยมีการคบค้าสมาคมใดๆต่อกันมาก่อน

ทันใดนั้นหนานกงหลีก็นึกออกมาได้ในทันที นึกถึงคำพูดที่องค์หญิงเคยตรัสตอนที่ดูงิ้วเมื่อตอนเช้าวันนี้ นางกล่าวว่าความงดงามของเย่จายซิงทำให้คนตกตะลึง แม้แต่เสด็จพี่ของนางต่างก็มองจนตาค้าง

ตอนนั้นน้ำเสียงขององค์หญิงมีความแปลกประหลาดอยู่บ้างเล็กน้อย เมื่อค่อยๆหวนคิดกลับไปอย่างละเอียด เจตนาอันเป็นปฏิปักษ์ขององค์หญิงน่าจะมาจากตรงนี้

แต่ทว่าหนานกงหลีคิดไม่ออกมานี่มีอันใดที่จะทำให้มีเจตนาเป็นปฏิปักษ์กัน เซ่าตี้เป็นเสด็จพี่ขององค์หญิง ถ้าหากเขาชอบพอเย่จายซิง ก็ไม่ถึงกับทำให้องค์หญิงไม่พอพระทัย

เมื่อครุ่นคิดไปมา หว่างคิ้วของหนานกงหลียิ่งขมวดแน่นขึ้น ข้างหูล้วนเป็นเสียงของบรรดาผู้คนที่ประณามหอไป๋เป่าและเย่จายซิง

เพียงแค่ทันทีที่เรื่องราวที่นางกำนัลขององค์หญิงกินโอสถจนทำให้ตายแพร่กระจายออกไป หอไป๋เป่าไม่เพียงแต่เลิกกิจการ เย่จายซิงก็จะถูกคนรังเกียจเดียดฉันท์

อีกทั้งดูท่าทางขององค์หญิง จะต้องฉวยโอกาสทวงถามความรับผิดชอบจากเย่จายซิงเป็นแน่ ต่อให้นางไม่ตายก็ต้องถูกทรมานอย่างรุนแรง

แท้ที่จริงแล้วหนานกงหลีเคารพเลื่อมใสเย่จายซิงที่ไม่เคยพบหน้าผู้นั้นเป็นอย่างยิ่ง อายุยังน้อยก็เป็นนักกลั่นยาระดับหก ผลบำเพ็ญตนก็สูง ถ้าหากว่าเกิดเรื่อง ก็ช่างน่าเสียดายจริงๆ

น้ำของเฉินตู ช่างลึกยิ่งนัก

โชคดีที่ก่อนหน้าที่นางจะมาหอชวนรื่อ เนื่องจากสังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่อง ตั้งใจมอบหมายให้น้องสาวไปหอไป๋เป่าโดยเฉพาะ หวังแค่เพียงว่าเย่จายซิงนางเตรียมการป้องกันเอาไว้ได้ทั้งหมด

ถึงแม้ว่า แม้แต่นางต่างก็รู้สึกว่านี่เป็นทางตันจริงๆแล้ว

อีกด้านหนึ่ง

ภายในหอไป๋เป่า เย่จายซิงได้พบหนานกงเหยาแล้ว

เป็นครั้งแรกที่หนานกงเหยาได้พบนาง แต่ว่าเย่จายซิงได้พบหน้านางแล้วครั้งหนึ่งเมื่อคืนวันก่อนตอนที่ไปเดินเที่ยวที่ถนนโอสถทิพย์ ครั้งนี้ได้พบหน้าอีกครั้ง ไขมันวัยเยาว์หายไปแล้ว เครื่องหน้ายิ่งงดงามละเอียดอ่อนมากขึ้น

“พี่สาวข้าบอกว่า......”

หลังจากที่หนานกงเหยามาที่นี่ จำเป็นต้องพูดคุยกับนางตามลำพัง นำเรื่องราวที่พี่สาวมอบหมายเล่าออกมาทั้งหมด

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณเจ้าที่ตั้งใจมาเพื่อเตือนข้าโดยเฉพาะ ข้าจะระมัดระวัง”

เย่จายซิงมองนางแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

นึกไม่ถึงว่าจะเห็นนางไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย หนานกงเหยากล่าวด้วยความกระวนกระวายใจ:

“เหตุใดดูเหมือนกับว่าเจ้าไม่ร้อนใจและตึงเครียดเลยสักนิดละ? ข้าจะบอกเจ้า ลางสังหรณ์ของพี่สาวข้าแม่นยำมาตลอด ตระกูลของพวกเราเป็นนักทำนาย พี่สาวข้าพรสวรรค์สูงสุด เป็นเพราะช่วงเวลาก่อนหน้านี้นางเคยทำนายแล้วอวัยวะภายในได้รับบาดเจ็บฉะนั้นจึงไม่ได้ทำนายอีก มิเช่นนั้นจะต้องทำนายดวงชะตาว่าโชคดีหรือโชคร้ายให้เจ้าเสียหน่อยอย่างแน่นอน แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ตอนที่พี่สาวข้าไม่ทำนาย ก็สามารถสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง พี่สาวข้ารู้สึกว่าองค์หญิงมีเจตนาอันเป็นปฏิปักษ์ต่อเจ้า จะต้องทำอะไรบางอย่างต่อเจ้าเป็นแน่”

นางพูดติดกันยาวเหยียดภายในรวดเดียว เห็นได้ว่าภายในใจเป็นกังวลแทนเย่จายซิง

เย่จายซิงยิ้มแล้วยิ้มอีก รู้สึกว่าคิดไม่ผิดที่ตอนนั้นที่ตนเองได้ช่วยเหลือนาง หนานกงเหยาผู้นี้ อุปนิสัยมีเสน่ห์ยิ่งนัก

“ไม่ใช่ว่าข้าไม่ร้อนใจ เพียงแต่ข้ารู้ว่าร้อนใจไปก็ไม่มีประโยชน์ องค์หญิงผู้สูงศักดิ์ต้องการพุ่งเป้ามาที่ข้าประชาชนคนธรรมดาตัวเล็กๆเพียงคนหนึ่ง ข้าจะสามารถทำอันใดได้ สามารถทำได้แค่เพียงเฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบๆ”

นางกล่าวกับหนานกงเหยา

หนานกงเหยาถูกสีหน้าที่ในความสงบเงียบแต่แฝงไปด้วยรอยยิ้มของนางสั่นไหววิงเวียนไปชั่วขณะ เมื่อครู่ทันทีที่นางมองเห็นเย่จายซิงก็ถูกความงดงามของนางกระแทกเข้าอย่างจัง ในตอนนั้นนางพูดกับนางด้วยความร้อนใจ อารมณ์ตื่นเต้นมากเกินไป

หนานกงเหยากล่าวด้วยความขวยอายเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด นางรู้สึกว่าเย่จายซิงช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน เป็นเสน่ห์ที่บุรุษสตรีต่างก็ยากที่จะต้านทานได้ประเภทนั้น ทุกการเคลื่อนไหวทุกการกระทำต่างก็ทำให้จิตใจผู้คนสับสน

ในภายภาคหน้าจะต้องเป็นบุรุษแบบใด ถึงจะคู่ควรกับนางกัน

เย่จายซิงพูดคุยกับนางสองสามประโยค ก็เดินออกไปแล้ว เมื่อถึงชั้นบนสุดของหอ ก็คือชั้นที่เป็นส่วนตัวของนาง โดยปกติสามารถมาพักผ่อนที่นี่ได้ และก็มีส่วนสำหรับต้อนรับแขกอีกด้วย

เหยียนเฟิงได้รออยู่ที่ด้านในห้องน้ำชาอยู่แล้ว ทันทีที่เห็นนางมาถึง ก็กล่าวรายงาน:

“พระชายา หลังจากที่องค์หญิงหลิวอิ๋วส่งคนมาซื้อโอสถของท่านก็ให้นางกำนัลนางหนึ่งทดลองยา ก็คือเมื่อสักครู่นี้ นางกำนัลนางนั้นล้มลงกับพื้น ตายลงอย่างกะทันหัน”

“ท่านเล่าให้ละเอียดหน่อย”

เย่จายซิงกล่าว

เหยียนเฟิงจึงนำเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบเล่าหนึ่งรอบ เขาสะกดรอยตามองครักษ์ผู้นั้น พบว่าองครักษ์ผู้นั้นได้ใส่กลอุบายลงในโอสถ ด้วยเหตุนี้เขาและองครักษ์ลับอีกคนจึงร่วมมือกันแอบสับเปลี่ยนโอสถเม็ดนั้น เปลี่ยนเป็นโอสถที่ไม่มีปัญหา

หลังจากที่นางกำนัลกินโอสถแล้วไม่มีผลข้างเคียง ผิวพรรณยังเปลี่ยนเป็นขาวสะอาดหมดจด องค์หญิงรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เรียกนางกำนัลเข้าไปดูอย่างละเอียด ลูบคลำใบหน้าของนางกำนัล แล้วก็ให้นางกำนัลลงไป ในเวลานี้นางกำนัลเดินไปสองสามก้าวสำลักฟองสีขาวออกมาชักเกร็งเลือดออกทวารทั้งเจ็ดแล้วก็ตาย

เรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในหอชวนรื่อ เป็นข่าวคราวที่องครักษ์ลับคนอื่นๆส่งมา

“เจ้าหมายความว่า องค์หญิงสัมผัสใบหน้าของนางกำนัลนางนั้น”

สีหน้าของเย่จายซิงเคร่งขรึมเล็กน้อย

“ขอรับ ข้าน้อยเองก็สงสัยว่าเป็นเพราะองค์หญิงสัมผัสนางกำนัล จึงทำให้นางกำนัลถึงแก่ชีวิต องค์หญิงเจตนานำเรื่องนี้โยนความผิดมาที่โอสถของท่าน เหยียนหลินบอกว่า เพื่อประชาชนของเฉินตู องค์หญิงจะมาหอไป๋เป่าเพื่อคิดบัญชีกับท่านด้วยพระองค์เอง ข้าน้อยนำเรื่องนี้กราบทูลแก่นายท่านเรียบร้อยแล้ว แต่ทว่านายท่านถูกฝ่าบาทเรียกตัว ขณะนี้ไม่สามารถปลีกตัวได้”

มุมปากของนางวาดด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันแวบหนึ่ง:

“เจ้าไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนก เสด็จอาไม่อยู่ข้าก็สามารถแก้ไขได้ด้วยตนเอง แต่ทว่าตอนนี้ที่ข้ายิ่งอยากรู้ก็คือ เพราะเหตุใดองค์หญิงหลิวอิ๋งผู้นี้ถึงมีเจตนาอันเป็นปฏิปักษ์ต่อข้ามากถึงเพียงนี้ ถึงต้องการทำลายข้าอย่างสิ้นซาก?”