บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 295

คำพูดของฮองเฮาทำให้ฮ่องเต้ตกตะลึง

“โม่เสิ่นยวน เจ้ารู้แผนการฮองเฮาตั้งแต่แรก แล้วทำไมไม่บอกข้า หรือว่าเจ้าก็ต้องการบัลลังก์ของข้าหรือ”

เดิมฮ่องเต้ก็ไม่เชื่อมั่นโม่เสิ่นยวนอยู่แล้ว เมื่อฮองเฮาพูดยั่วยุ ก็เชื่อว่าเขาคิดไม่ซื่อ

เย่จายซิงอดไม่ได้ที่จะตำหนิฮ่องเต้อยู่ในใจ

สมน้ำหน้าที่เขาไม่รู้จักมองคน ถูกยาผงยมราชทรมาน

โม่เสิ่นยวนพูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉยว่า

“ข้าเคยบอกแล้วว่าฮองเฮาทานยาพิษเองแล้วใส่ร้ายข้า ท่านไม่เชื่อเอง”

ฮ่องเต้อึ้งกับคำพูดประโยคนี้ ไม่สามารถเถียงอะไรได้

ใช่ เขาเคยบอกแล้ว แต่ตนเองไม่เชื่อเขา

“คือ เป็นเพราะพิษกู่เสน่หา....” ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อเขา ฮ่องเต้พูดอธิบายอย่างอับอาย

แต่โม่เสิ่นยวนไม่สนใจความรู้สึกนึกคิดของเขา

“ข้าไม่มีทางให้ยาถอนพิษ ต่อให้ตาย ข้าก็จะลากฮ่องเต้ไปด้วย”

พูดเสร็จ ฮองเฮาบีบยาถอนพิษที่เหลือสองเม็ดสุดท้ายเป็นผงละเอียด แล้วเหยียบย่ำกับพื้น

เรื่องราวถูกเปิดเผยแล้ว นางรู้ว่าตนเองไม่มีทางมีชีวิตรอด

“เจ้า”

ฮ่องเต้โกรธแค้นอย่างมาก ก่นด่าฮองเฮาว่า

“เจ้านังสาระเลว หลายปีมานี้ข้าถูกเจ้าหลอกลวง เจ้ายังจะเอาชีวิตข้า ข้าจะกำจัดพวกเจ้าทั้งเผ่าพันธุ์”

มือของฮองเฮาสั่นเทา ดวงตาแดงก่ำ

“ตายก็ตาย ข้าตายไปแล้ว จะยังสนใจชีวิตพวกเขาทำไม”

“หลิวอิ๋งล่ะ เจ้าจะให้นางตายไปพร้อมกับเจ้าหรือ?”

โม่เสิ่นยวนพูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉย

ฮองเฮากัดฟัน พร้อมพูดขึ้นว่า “โม่เสิ่นยวน หลิวอิ๋งเป็นน้องสาวของเจ้า นางไม่รู้เรื่องอะไร เจ้าจะฆ่านาง ราชวงศ์ไม่มีทางยินยอม”

“ข้ายินยอม ข้าจะให้นางตายไปพร้อมกับเจ้าเดี๋ยวนี้ ทหาร ไปจับตัวหลิวอิ๋งมา”

ฮ่องเต้กระอักเลือดไปด้วย พร้อมพูดไปด้วย

“เสือแม้จะร้ายแต่ไม่กินลูกตัวเอง ฮ่องเต้ ท่านจะฆ่าหลิวอิ๋งหรือ”

ฮองเฮาแทบเป็นบ้า นางนึกว่าเสียสละคนทั้งเผ่าพันธุ์ อย่างน้อยก็สามารถช่วยให้หลิวอิ๋งมีชีวิตรอด แต่ฮ่องเต้กลับไม่คิดที่จะปล่อยหลิวอิ๋ง นั่นเป็นลูกสาวของเขานะ

“นางมีแม่ที่โหดเหี้ยมอย่างเจ้า สมควรตาย”

สายตาฮ่องเต้เหี้ยมโหด เขาจะต้องตายอยู่แล้ว ยังจะเห็นแก่ความสัมพันธ์พ่อลูกอะไร ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อรู้ว่าความรู้สึกที่เขามีต่อหลิวอิ๋งนั้นล้วนเป็นเพราะหนอนพิษกู่ เขาก็ยิ่งรู้สึกขยะแขยง

สักพัก หลิวอิ๋งก็ถูกพาตัวมา

งานถูกบีบบังคับให้ออกมาจากการเก็บตัวฝึกอย่างลึกซึ้ง ร่างกายได้รับผลกระทบ สูญเสียพลังทั้งหมด ทั้งร่างกายตกอยู่ในสภาพอ่อนแอและโกรธเคืองอย่างมาก

“เสด็จพ่อ ท่านเป็นอะไร?”

เมื่อนางเข้ามา ก็เห็นเสด็จพ่อที่อาเจียนออกมาเป็นเลือดไม่หยุด ก็ตกใจจนสีหน้าขาวซีด

เสด็จพ่อเหมือนแก่ลงแล้วเป็นสิบปี เส้นผมก็เผยให้เห็นผมหงอกสีขาว และยิ่งน่ากลัวที่สุดก็คือสายตาของเขา สายตาที่มองดูนางราวกับกำลังมองคนชั่วร้ายอะไรอย่างนี้

แล้วนางก็คิดถึงชาติกำเนิดของตน หรือว่าเสด็จพ่อรู้แล้วว่าตนไม่ใช่ลูกของเขา?

“หุบปาก ห้ามเรียกข้าว่าเสด็จพ่อ ฮองเฮา เจ้าต้องการให้ข้าตายไม่ใช่หรือ? ตอนนี้ข้าจะส่งเจ้ากับหลิวอิ๋งไปลงนรกก่อน”

“ไม่ เดี๋ยวก่อน ข้ายังมียาถอนพิษ ข้าเอายาถอนพิษให้ท่าน ท่านอย่าฆ่าหลิวอิ๋ง”

ฮองเฮาตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก ก้าวไปข้างหน้าแล้วเดินไปที่ดอกบัวสีชาดบนโต๊ะ

เย่จายซิงขมวดคิ้ว นางรู้ว่าตรงดอกบัวสีชาดไม่มียาถอนพิษ ยาพิษสุดท้ายที่ฮองเฮามี เมื่อกี้นางทำลายหมดแล้ว แล้วนางคิดจะทำอะไรกันแน่?

นางเดินตามไป คว้าจับมือฮองเฮาไว้

แต่ก็ยังช้าไปหนึ่งวิ ฮองเฮากรีดข้อมือหยดเลือดลงไปบนดอกดอกบัวสีชาด

โม่เสิ่นยวนก้าวเดินไป ดาบฟันไปจนดอกบัวสีชาดขาด

ตูม โต๊ะไม้แตกหัก จากนั้นดอกบัวสีชาดก็ลอยขึ้นไปในอากาศ อย่างไม่เสียหาย กำลังดูดเลือดของฮองเฮาอย่างตะกละตะกลาม

“เทพแม่มดเบื้องบน ด้วยเลือดของข้า แลกกับการพาลูกของข้าหนีไป”

คิดอยากที่จะให้หลิวอิ๋งหลบหนีไป

ดังนั้น ให้ฮ่องเต้เป็นฮ่องเต้ไปคนเดียวเถอะ อยากเป็นนานเท่าไหร่ก็เป็นไปเลย

“ฮ่องเต้ ท่านกล้ากินไหม?”

“ข้ากล้า”

ฮ่องเต้เอื้อมมือไปหาโม่เสิ่นยวน

โม่เสิ่นยวนเอาโอสถให้เขา แล้วคว้าจับมือเย่จายซิงไว้

ฮ่องเต้ทานยาถอนพิษทั้งห้าเม็ดลงไปจนหมด หลังจากทานยาถอนพิษไปแล้ว ร่างกายกำลังฟื้นคืนเป็นปกติอย่างรวดเร็ว ไม่หลงเหลือพิษแม้เพียงนิดเดียว

ฮองเฮามองดูฮ่องเต้ถอนพิษได้ต่อหน้าต่อตา สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างยิ่งอยู่ยิ่งแย่

อะไรคือสูญเปล่า คว้าน้ำเหลว ไม่ได้รับผลสำเร็จหรือสิ่งตอบแทนอะไรเลย? ก็แบบนี้แหละ

ไม่ แม้แต่ชีวิตของคนทั้งเผ่าพันธุ์นางก็สูญเสียไปแล้ว

ฮองเฮาดึงตัวหลิวอิ๋งแล้วถอยหลังไป ข้างหลังเป็นเตียง ซึ่งไม่มีทางถอยแล้ว

“เสด็จแม่....”

หลิวอิ๋งไม่เข้าใจว่าตกลงเกิดอะไรขึ้น แต่นางเดารู้ว่า เสด็จแม่วางยาพิษเสด็จพ่อ

นางคาดเดาว่า เสด็จแม่กลัวว่าเสด็จพ่อจะรู้เรื่องที่ตนไม่ใช่ลูกของเสด็จพ่อ ดังนั้นจึงชิงลงมือก่อน แต่คิดไม่ถึงว่า เย่จายซิงจะปลอมตัวเป็นแม่นมหลัน แทงข้างหลังเสด็จแม่ ยังสามารถปรุงยาถอนพิษยาผงยมราช

นางเกลียดเย่จายซิง ในใจก็หวาดกลัว

เรื่องราวมาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่ง่ายที่จะแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว สายตาอันโหดเหี้ยมของเสด็จพ่อ ราวกับอยากที่จะกลืนกินตนเองกับเสด็จแม่

“หยิงเอ๋อร์ร์ไม่ต้องกลัว เสด็จแม่อยู่กับเจ้า”

ฮองเฮาคว้าจับมือหลิวอิ๋งไว้แน่น หันไปมองฮ่องเต้ พร้อมถามเป็นครั้งสุดท้ายว่า

“ฮ่องเต้ หยิงเอ๋อร์ร์เป็นลูกแท้ๆของท่าน เป็นสายเลือดของท่าน ท่านจะให้นางตายจริงๆหรือ?”

หลิวอิ๋งมองดูเสด็จแม่อย่างประหลาดใจ หรือเสด็จพ่อยังไม่รู้ว่าตนไม่ใช่ลูกแท้ๆของเขา?

ในเมื่อแม่นมหลันเป็นเย่จายซิงปลอมตัวมา งั้นนางก็ต้องบอกเสด็จพี่ ทำไมเสด็จพ่อถึงไม่รู้?

เดี๋ยวก่อน จู่ๆนางก็คิดขึ้นมาได้ เย่จายซิงปลอมเป็นแม่นมหลันตั้งแต่เมื่อไหร่?

ตอนที่นางถูกคุมขัง คนที่เจอคือแม่นมหลันตัวจริงหรือตัวปลอม?