บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 318

“รนหาที่ตาย!”

เจ้าสำนักจงตะโกนด้วยความโกรธ บีบบังคับมากขึ้น เขากดดันจนผู้คนสำนักเฉียนคุน หายใจไม่ออกกันเลยทีเดียว

เขาเป็นผู้บำเพ็ญตนของแดนมหาจักรพรรดิทิพย์ และทั้งสำนักเฉียนคุน ไม่มีใครคนไหนบรรลุถึงขั้นแดนมหาจักรพรรดิทิพย์เลยสักคน เลยไม่สามารถที่จะต้านทานแรงกดดันของเจ้าสำนักจงได้เลย

“ขอยืมดาบของเจ้าหน่อยนะ”

เย่จายซิงเดินเข้ามาสองก้าว หยิบเอาดาบในมือของศิษย์สำนักเฉียนคุน ไปถือและก้าวขึ้นไปยืนข้างหน้าของฝูงชนนั้น

ศิษย์ผู้นั้นหน้าแดง “เออ ใช้ได้ตามสบายเลยขอครับ”

เจ้าสำนักจงเห็นเย่จายซิงที่จู่ๆ ก็บุกขึ้นมาอยู่แนวหน้าแบบนั้นแล้ว ก็ยิ้มเยาะแล้วผายมือขึ้น สร้างภาพหลินขนาดใหญ่มหึมาขึ้นมากลางอากาศ

แสงสีทองอร่ามตา มีลมแรงขึ้นมากลางอากาศ ทำให้คนอื่นๆ รู้สึกสยดสยองราวกับว่าภูเขาขนาดใหญ่กำลังจะพังลงมา

สายตาเห็นว่าฝ่ามือยักษ์ขนาดใหญ่นั้นกำลังจะหล่นลงมาทับคนให้จมเป็นกองดินนั้น ดาบในมือของเย่จายซิงก็เรื่มเคลื่อนไหว แค่ดาบธรรมดาด้ามหนึ่ง ในมือของนางปรากฏว่าดึงออกมาก็กลายเป็นตาข่ายดาบนับพันเล่ม

นั้นคือตาข่ายดาบที่ดุเดือด มันสามารถกันบังมือยักษ์ที่กำลังจะหล่นลงมาเอาไว้ได้

ผู้คนต่างรู้สึกว่าตัวเบาขึ้น ความกดดันอันแข็งแกร่งนั้นได้สูญหายไปแล้ว

ไม่สิ มันไม่ได้หายไป แต่เป็นเพราะเย่จายซิงใช้ดาบทำเป็นที่ตาข่ายกันบังเอาไว้ต่างหาก

“อะไรหน่ะ!”

ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน ใบหน้าของเจ้าสำนักจงยังคงประหลาดใจและตะลึงไม่หยุด เขาออกแรงอย่างหนัก เขาใช้พลังทิพย์ทั้งหมดปะทุออกมา ต่อเนื่องอย่างไม่หยุด!

ตาข่ายดาบโดนกดลงไปด้านล่าง แต่ก็ลงไปได้ไม่กี่เมตร ก็มีดาบขนาดใหญ่พุ่งออกมาจากตัวของเย่จายซิง

ผมของนางปลิวไสว แววตาอันเฉียบแหลม ดาบของนางเฉือนลงหนึ่งรอบ พลังดาบอันน่าสะพรึงกลัวปะทะกับฝ่ามือยักษ์ราวกับพายุเฮอริเคน!

โครม!

ฝ่ามือยักษ์ถูกพลังดาบทำร้าย เจ้าสำนักจงถอยไปหนึ่งก้าว และมีเลือดไหลออกจากปาก

สายตาของเขาแสดงอาการตะลึงงัน แม้แต่เลือดก็ลืมเช็ดออก

เขา หัวหน้าพรรคเทียนฉานผู้สง่างาม สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้แก่หญิงสาวคนหนึ่ง!

เป็นเช่นนี้ได้เช่นไร!

แต่เมื่อครู่เขาได้สัมผัสถึงดาบอันน่าสยองและพลังดาบอันน่าสะพรึงกลัวเข้าให้แล้ว

สาวน้อยผู้นี้ ในที่สุดก็เข้าใจเพลงดาบนี้แล้ว!

ไม่ใช่แค่เจ้าสำนักจงเท่านั้นที่ตกใจ แต่ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ล้วนแต่ตะลึงงันจนตาค้าง ไม่มีใครเชื่อในสายตาตัวเองเลย

ผู้คนส่วนใหญ่ของพวกเขาล้วนแต่คิดว่าที่เมื่อวานท่านอาวุโสตายนั้นเป็นเพราะโดนเย่จายซิงลอบสังหาร คิดว่าพลังของนางไม่ได้แข็งแกร่งอะไรมากนัก แต่ใครจะคิดว่า สุดท้ายนางก็ชนะเจ้าสำนักจงผู้ที่ฝีมือดีอันดับหนึ่งของ เมืองยวี่หลัว!

“แปะแปะ!”

จู่ๆก็มีชายวัยกลางวันเดินปรบมือออกมา

“ไม่เลว ช่างเป็นต้นกล้าที่ดีจริงๆ อายุยังน้อยๆ อยู่ ก็มีเพลงดาบเป็นของตัวเองแล้ว”

“ต้นกล้าที่ดีขนาดนี้ ไม่ควรอยู่ในที่กันดารเล็กแบบนี้เลย ถ้าเจ้าฝากตนเป็นศิษย์ข้า ข้าจะพาเจ้าไปสำนักเสวียนปิง!”

จุดประสงค์จริงๆ ที่รับศิษย์ ก็คือแค่อยากครอบครองนางเท่านั้นเอง

ในสำนักนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างศิษย์กับอาจารย์มีอยู่มากมายซึ่งล้วนแต่เป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง

จงรุ่ยฉีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

“ผู้อาวุโสจู ข้าเจอนางก่อนนะ!”

เพี๊ยะ!

มือข้างหนึ่งตบลงไปที่ใบหน้าของจงรุ่ยฉี

เขาไม่เชื่อตัวเองว่าเป็นพ่อของเขาเอง และไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อต้องตีเขาด้วย

“เจ้าลูกชั่ว เจ้าโง่!ผู้หญิงที่ผู้อาวุโสจูสนใจเจ้ายังคิดจะแย่งมาอีกหรือ?ตัวเจ้าเทียบไม่ได้แม้แต่เส้นขนของผู้อาวุโสจู ยังไม่ลืมหูลืมตาอยู่อีกหรือ!”

เจ้าสำนักจงพูดกับเขาเป็นการส่วนตัว

“เจ้าโง่ ผู้อาวุโสจูเขาเป็นถึงท่านอาวุโสฝ่ายนอกของสำนักเสวียนปิง เขาทำลายสำนักของพวกเราได้ง่ายราวกับกระดิกนิ้ว เจ้ายังกล้าแย่งผู้หญิงของเขา อยากตายหรือไง?”

จงรุ่ยฉีรู้สึกกลัวจนหน้าซีดเป็นไข่ต้ม

พอเจ้าสำนักจงสั่งสอนจงรุ่ยฉีเสร็จ ก็รีบกล่าวขอโทษขอโพยกับผู้อาวุโสจู

ดาบคู่ใจถูกทำลาย ก็จะส่งผลต่อร่างกายของเจ้าของด้วย ศิษย์ผู้นั้นกระอักออกมาเป็นเลือด แต่เขาก็รีบเช็ดมันออก

แต่นางกลับมองเห็นเสียแล้ว

“แม่สาวน้อย นี้ท่านอาวุโสกำลังไว้หน้าเจ้าอยู่นะ เจ้าอย่าทำเป็นเมินไม่สนใจ!มีคนมากมายที่คุกเข่าขอร้องให้ท่านอาวุโสเป็นศิษย์นะ!”

ผู้อาวุโสจู ขมวดคิ้วและพูด

แม้แต่ในที่ที่ใหญ่โตอย่าง เซียนเหอ นั้น ท่านอาวุโสฝ่ายนอกสำนักเสวียนปิงเองก็เป็นผู้ชายเนื้อหอมมากซะด้วย ไปไหนก็มีแต่คนโอบอุ้ม คิดไม่ถึงว่าหญิงสาวคนนี้จะไม่ไว้หน้าเขาเลยแม้แต่น้อย

จะว่าไป คงต้องทำให้สาวน้อยคนนี้รู้ถึงความร้ายกาจของเขาบ้างแล้วล่ะ!

พอเขาพูดจบ ก็สูดหายใจหนึ่งครั้ง มือใหญ่ๆ ของเขาก็ปรากฏกระถางทองเล็กๆ ขึ้นใบหนึ่ง ทันทีที่เขาเอาออกมา อุณหภูมิรอบๆ พื้นที่นั้นก็เย็นลงทันที อากาศเย็นลงจนแทบจะกลายเป็นน้ำแข็งอยู่แล้ว!

ผู้อาวุโสจูแสยะยิ้ม กระถางทองใบน้อยใบนั้นเคลื่อนไหว อากาศอันหนาวเย็นไปถึงกระดูกก็พัดไปทางเย่จายซิง ในเวลานั้นเองที่นางเย็นจนตัวแข็ง จู่ๆ กระถางน้อยใบนั้นก็ใหญ่ขึ้นมา แล้วครอบนางให้อยู่ในนั้น

เจ้าสำนักเหยียนรเย่เส้าและคนอื่นๆ ต่างพากันตกใจกันไปหมด

ใบหน้าของผู้อาวุโสจูเต็มไปด้วยความภูมิใจ และพูดอย่างเสียงดังว่า

“ตอนนี้ยังไม่สายนะถ้าเจ้าจะขอความเมตตา แต่ถ้าช้ากว่านี้อีกนิด แล้วพิษเยือกแข็งที่อยู่ข้างในมันซึมเข้าไปถึงกระดูกแล้วละก็ แม้แต่เทวดาก็ช่วยเจ้าไม่ได้แล้วนะ!ขอแค่ตอนนี้เจ้าสาบานว่าจะจงรักภักดีต่อข้า ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป”

“ไอ้คนสารเลว!”

เย่เส้าด่าด้วยความโกรธ

พวกเขาอยากจะไปช่วยเย่จายซิง แต่แค่ผู้อาวุโสจูสะบัดแขนเสื้อ พวกเขาก็ล้มไปอยู่ที่พื้นกันหมดวะแล้ว

ผู้อาวุโสจูไม่มีเวลาจัดการพวกเขา ตอนนี้เขาอยากเห็นสาวน้อยคนสวยคนนั้นร้องขอชีวิตด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

ในเสวียนปิงนั้น มันน่าจะทรมานมาก

กระนั้นก็ตาม เสียงอ้อนวอนร้องขอชีวิตตามที่คิดไว้ก็ไม่ปรากฏออกมาให้เห็น

คนอื่นๆ ต่างคิดว่าเย่จายซิงโดนเสวียนปิงแช่แข็งจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว

ทันใดนั้น จู่ๆ กระถางที่แข็งแรงอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ก็ระบิดขึ้น ภายในเป็นเปลวไฟร้อนแรงกลุ่มหนึ่ง จู่ๆ เปลวไฟนั้นก็แยกตัวออก และก็มีหญิงสาวร่างเพรียวบางเดินออกมาจากเปลวไฟนั้นอย่างปลอดภัย

ราวกับเป็นหงส์ที่คืนชีพจากเถ้าถ่าน!