บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 364

“พวกเจ้าห้ามไร้มารยาทกับแม่นางเย่ นางเป็นแขกผู้มีเกียรติของข้า”

หนานกงจิ่นขวางอยู่ด้านหน้าของเย่จายซิง ขับไล่สหายรักสองสามคนที่ไม่มีสมบัติผู้ดี

“แขกผู้มีเกียรติของเจ้า ก็คือแขกผู้มีเกียรติของพวกข้า วางใจ พวกข้าจะทำตัวเป็นมิตรที่ดีเป็นอย่างยิ่งต่อแม่นางเย่อย่างแน่นอน!”

หนุ่มน้อยผมดำที่เส้นผมหยักศกเล็กน้อยเอ่ยกล่าว

“โอ๊ย! ข้าตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ ข้าจะตายแล้ว!”

หนุ่มน้อยหน้าตาหล่อเหลาท่าทางค่อนข้างมีอำนาจอีกคนหนึ่งกุมหน้าอกไว้แล้วเอ่ยกล่าว

“อย่าได้ฟังพวกเขาพูดพล่าม ล้วนแต่ปากไม่ค่อยมีหูรูดทั้งนั้น แต่ว่าพวกเขาไม่ได้มีความมุ่งร้าย”

หนานกงจิ่นกล่าวอธิบายแก่เย่จายซิง

เย่จายซิงยิ้มเล็กน้อยแล้วพยักหน้าเป็นสัญญาณ นางมองดูบริเวณหว่างคิ้วของพวกเขาไม่มีเจตนาร้าย ดั่งที่หนานกงจิ่นกล่าวมา พวกเขาต่างก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร

โดยเฉพาะคนที่กล่าวว่าตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบผู้นั้น บริเวณหว่างคิ้วมีหมอกสีชมพูจางๆ

“ข้าแนะนำให้เจ้ารู้จักเสียหน่อย นี่คือลูกผู้น้องของข้า หนานกงหยวน หยวนของแม่น้ำหยวน แก่กว่าข้าสองปี”

หนานกงจิ่นเอ่ยกล่าวกำลังชี้ไปที่หนุ่มน้อยอีกคนที่ไม่ได้พูดอะไร

แต่ว่าถึงแม้ทั้งสองคนจะเป็นลูกผู้พี่ผู้น้องกัน แต่หน้าตาไม่ค่อยเหมือนกันสักเท่าใด หนานกงหยวนค่อนข้างเงียบขรึมขี้อายมากกว่า

หนานกงหยวนหันไปทางเย่จายซิงพยักหน้าด้วยแก้มที่แดงเล็กน้อย

“ท่านนี้คือ......”

หนานกงจิ่นกำลังชี้ไปที่หนุ่มน้อยหน้าตาหล่อเหลาที่กล่าวว่าตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ ยังไม่ทันกล่าวจบ เขาก็เอ่ยกล่าว:

“ข้าไม่จำเป็นต้องให้เจ้ามาแนะนำ ข้าแนะนำตนเองกับแม่นางเย่ก็พอแล้ว! แม่นางเย่ ข้าชื่อว่าเสวียนหยวนป๋าย เจ้าเรียกข้าว่าพี่เสวียนหยวนก็ได้”

สกุลเสวียนหยวน?

คงจะไม่ใช่บุตรชายของเจ้านครเสวียนหยวนกระมัง?

ดูเหมือนว่าหน้าตามีความละม้ายคล้ายกันอยู่เล็กน้อย

เย่จายซิงคิดในใจ

“อย่าเรียกเขาว่าพี่ชาย พวกข้าต่างก็เรียกเขาว่าต้าป๋าย! เจ้าเรียกว่าต้าป๋ายตามก็ได้”

หนุ่มน้อยที่เส้นผมหยักศกเอ่ยกล่าว พูดจบก็รีบหันไปแนะนำตัวเขาเองกับเย่จายซิง:

“ข้าน่ะ ชื่อว่าเฮ่อจี้ จี้ที่แปลว่าท้องฟ้าที่สว่างสดใส เจ้าสามารถเรียกข้าว่าพี่จี้ได้!”

“เจ้าไสหัวไปเถอะ!”

หนานกงจิ่นกล่าวอย่างหมดคำจะพูด

เขามองไปทางเย่จายซิงแล้วกล่าว: “เจ้าเรียกชื่อของพวกเขาโดยตรงเลยก็ได้”

เย่จายซิงยิ้มแล้วพยักหน้า จากนั้นก็เอ่ยกล่าว: “ยินดีที่ได้รู้จักพวกท่าน ข้าชื่อว่าเย่จายซิง จายซิงที่แปลว่าเก็บดวงดาวโอบกอดดวงจันทร์”

“ว้าว! ช่างเป็นชื่อที่ดีจริงๆเลย! ไพเราะยิ่งนัก! ชื่อนี้มีเพียงแค่บนสวรรค์ที่มี โลกมนุษย์จะได้ยินสักกี่ครั้งกันเชียว!”

เสวียนหยวนป๋ายประจบสอพลอเกินจริง

หนานกงจิ่นเตะเข้าไปที่ก้นของเขาทีหนึ่ง “เลิกเล่นมุกนี้ แม่นางเย่ไม่ตกหลุมพรางมุกนี้ของเจ้า เลี่ยนจะตายชัก”

“ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะเตะข้า อยู่ต่อหน้าของแม่นางคนสวยก็จะไม่ไว้หน้าพี่น้องมากเกินไปหน่อยแล้วกระมัง!”

คนทั้งหลายหัวเราะอย่างคึกคักขึ้นมา ดูเหมือนว่ามิตรภาพนั้นดียิ่งนักจริงๆ

เรือทิพย์ที่เสวียนหยวนป๋ายกับอีกสองคนนั่งมาเกิดความขัดข้องรุนแรง ไม่สามารถเดินหน้าต่อไปได้ พวกเขาก็เจอเข้ากับเรือทิพย์ของหนานกงจิ่นเข้าพอดี คิดอยากจะขอติดรถไปด้วย

เรือทิพย์ขนาดใหญ่โต ก็กลายเป็นคึกคักขึ้นมาทันที

เย่จายซิงพึงพอใจยิ่งนัก อย่างไรเสียการนั่งเรือทิพย์หนึ่งลำกับหนานกงจิ่นสองคน บางครั้งยังคงมีความเขินอายอยู่บ้างเล็กน้อย

อีกทั้งตอนนี้นางชื่นชอบความคึกคักประเภทนี้มาก ไม่ได้รู้สึกว่าวุ่นวาย กลับกันยังค่อนข้างที่จะอิจฉาหนานกงจิ่นที่มีสหายที่ดีที่สุดสองสามคนนี้

ทุกคนนั่งอยู่ที่โต๊ะดื่มน้ำชา เสวียนหยวนป๋ายมองเย่จายซิงทันใดนั้นก็ถอนหายใจออกมา:

แน่นอนว่า ก็มีคนกล่าวว่าตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบก็คือเป็นเพราะเห็นว่าหน้าตาดูดี เขายอมรับว่าเขาชื่นชอบใบหน้ารูปไข่ที่สวยงามที่เหมือนไม่มีอยู่บนโลกมนุษย์นี้ของเย่จายซิง

ผู้ใดใช้ให้พ่อของเขามักจะเลือกหญิงสาวที่หน้าตาดูไม่ได้เหล่านั้นอยากให้มาเป็นภรรยาของเขากันล่ะ!

มนุษย์เป็นสัตว์ที่ใช้จักษุสัมผัส มีผู้ใดไม่ชื่นชอบให้คู่ชีวิตของตนเองมีหน้าตาที่งดงามดั่งได้ชมทิวทัศน์บ้างละ?

คำถามข้อนี้ทำให้เย่จายซิงรู้สึกลำบากใจจริงๆ นางไม่รู้ว่าท่านพ่อของเด็กในท้องหน้าตาเป็นอย่างไร ไม่รู้ว่าเขาน่าหรือไม่น่าสนใจ นางรู้เพียง นางแน่ใจว่ายินดีและเต็มใจที่อยากจะคลอดลูกให้เขา นางเฝ้ารอคอยการมาถึงของเด็กน้อยเป็นอย่างมาก

นางวาดริมฝีปากกล่าว: “ถูกต้อง ข้าชื่นชอบเขามาก ในใจใส่คนอื่นไม่ได้อีกแล้ว”

นางไม่ได้บอกเรื่องที่นางตั้งครรภ์ แม้แต่กับหนานกงจิ่นก็ไม่ได้บอก เนื่องจากชีวิตในท้องเป็นสิ่งที่อ่อนแอที่สุด นางไม่ต้องการนำการมีอยู่ของพวกเขาบอกแก่คนอื่น ทั้งนี้จะได้ไม่เกิดเหตุสุดวิสัยอะไรขึ้น

เมื่อได้ยินประโยคนี้ เสวียนหยวนป๋ายราวกับมะเขือที่โดนน้ำค้างทันที แห้งเหี่ยวเฉา

“ข้าอกหักแล้ว ข้าจะไปที่ดาดฟ้าเรือตากลมเสียหน่อย!”

พูดจบก็วิ่งออกไป

“ไม่ต้องสนใจเขา เขาจะหายดีในไม่ช้า”

หนานกงจิ่นเอ่ยกล่าวกับเย่จายซิง

ได้ยินดังนั้น นางก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก นางไม่อยากให้เขาทำเรื่องโง่ๆอะไร

เป็นไปตามนั้นวันต่อมา เสวียนหยวนป๋ายก็ฟื้นคืนชีพ เรียกน้องจายซิงอย่างเต็มปากเต็มคำ ไม่เอ่ยถึงเรื่องรักใคร่ของนางอีก ไม่เห็นหมอกสีชมพูบริเวณหว่างคิ้วด้วยเช่นกัน

เย่จายซิงคิดว่าเขาเป็นคนที่กล้ารักกล้าแค้นคนหนึ่ง น่าสนใจมากเลยทีเดียว

คนเหล่านี้ล้วนเหมาะสมกับการคบเป็นเพื่อน

พรุ่งนี้ก็สามารถเดินทางถึงภายในแดนราชวงศ์จิงหงของอาณาจักรทางเหนือ ไม่รู้ว่าภายในใจของเย่จายซิงเกิดอะไรขึ้น มีความตื่นเต้นเล็กน้อย ความรู้สึกคล้ายกับว่าจิตใจไม่สงบเมื่อได้เข้าใกล้บ้านเก่า

นางยังหวังเป็นอย่างยิ่งว่าท่านอาเย่เย่เจ๋อหยวนที่หนานกงจิ่นเรียก ก็คือท่านพ่อของนาง

ในตอนเย็นวันนั้น แผ่นหยกที่บริเวณเอวหนานกงจิ่นสว่างขึ้นไม่นาน ทันใดนั้นเผชิญหน้ากับทุกคนแล้วเอ่ยกล่าว:

“เกิดเรื่องขึ้นเล็กน้อย ข้าอาจจะต้องเปลี่ยนเส้นทางไปที่ทะเลทรายยู่ซีสักรอบ พวกเจ้าจะไปด้วยกันกับข้าหรือไม่? หรือว่าจะพักหยุดที่นี่ เปลี่ยนเป็นเรือทิพย์อีกลำ?”