บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 372

ในเซียนเหอถึงขั้นกล้าสังหารนายน้อยสายแยกตระกูลป๋ายหลี่และอาจารย์กลั่นยา เรื่องนี้ทำให้ตระกูลป๋ายหลี่ไม่ใจอย่างมาก

ผู้คนในตระกูลป๋ายหลี่ สามารถกล่าวได้ว่าเดินไปที่ไหนก็ไม่มีปัญหา แต่อยู่ดีๆ วิญญาณกลับถูกบีบแตก เช่นนี้ไม่เพียงแต่ขัดใจเท่านั้น แต่ยังจงใจยั่วยุอีก

ผู้อาวุโสป๋ายหลี่ออกมาก็เพื่อทรมานคนที่ลงมือ ให้ทุกคนในเซียนเหอได้รู้ ว่าตระกูลป๋ายหลี่ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่สามารถมาถอนขนบนหัวเสือได้

“ตายซะเถอะ ไอ้เด็กไม่รู้ความ”

ผู้อาวุโสห้าป๋ายหลี่ตะโกนออกมาอย่างเดือดดาล และทหารอีกสิบคนที่อยู่ข้างหลังเขาก็โจมตีทันที

เมื่อดูจากสถานการณ์แล้ว คู่ต่อสู้จะต้องตายอย่างอนาถแน่นอน

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้โม่เสิ่นยวนก็เอาป้ายคำสั่งออกมาอย่างใจเย็น

“ป้ายคำสั่งประมุขตระกูลวิหคอยู่ที่นี่แล้ว ใครฝ่าฝืน?”

ทันใดนั้น ทุกคนก็หยุดราวกับรถเบรก จ้องมองไปที่ป้ายคำสั่งของโม่เสิ่นยวนอย่างเหลือเชื่อ ป้ายคำสั่งของประมุขตระกูลวิหคเหมือนมีชีวิต ไม่นานนักมันก็เปล่งแสงออกมาและลอยขึ้น

ผู้อาวุโสป๋ายหลี่เบิกตากว้าง กล่าวด้วยความเหลือเชื่อ

“เจ้าไปเอาป้ายคำสั่งของประมุขเผ่าวิหคมาจากไหน! ไม่สิ มันต้องเป็นของปลอมแน่ๆ ประมุขตระกูลวิหคจะมอบป้ายประจำตัวแบบนี้ให้กับเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าได้อย่างไร!”

เขาสงสัยว่าโม่เสิ่นยวนจงใจเสแสร้งต้องการขัดขวางตระกูลป๋ายหลี่ของพวกเขา

เขาคิดว่าตระกูลป๋ายหลี่หลอกง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?

ทุกคนคิดมีเหตุมีผล ประมุขเผ่าวิหคจะเทียบเท่าคนที่มีอำนาจมากที่สุดในเซียนเหอ เขาไม่ค่อยปรากฏตัวแล้วเขาจะให้ป้ายคำสั่งของตัวเองกับคนอื่นได้อย่างไร?

“ของปลอม?”

โม่เสิ่นยวนหัวเราะเบาๆ แววตาเย็นชา น้ำเสียงต่ำลงแลดูขี้เล่น

“เมื่อสามวันก่อน ที่งานประมูล มีคนนับไม่ถ้วนที่เห็นประมุขเผ่าวิหคมอบป้ายคำสั่งให้ข้ากับมือของเขาเอง ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็หมายความว่าประมุขเผ่าวิหคที่ปรากฏตัวในวันนั้นก็เป็นของปลอมเช่นกันหรือ”

“เมื่อกี้เจ้าพูดว่าอะไรนะ! เจ้าเป็นคนไปร่วมงานประมูลในวันนั้นเองหรือ!”

ผู้อาวุโสห้าป๋ายหลี่ตกตะลึง

งานประมูลเมื่อสามวันก่อน เป็นการประมูลที่ยิ่งใหญ่และสำคัญมาก ดังนั้น ไม่เพียงแต่ประมุขตระกูลวิหคเท่านั้นที่ไป แต่ยังมีประมุขตระกูลป๋ายหลี่ด้วย

สิ่งที่น่าตกใจที่สุดในวันนั้นคือการปรากฏตัวของภัณฑ์เทพชิ้นใหม่ที่น่าทึ่งในการประมูล

อาวุธเทพนี้ถูกประมุขเผ่าวิหคจับตามอง เขาไม่อาจปล่อยวางได้ และยังบอกว่าภัณฑ์เทพอยู่ในหมวดหมู่อาวุธกึ่งเทพ คนที่สร้างภัณฑ์เทพชิ้นนี้ต้องเป็นนักหลอมอาวุธที่เก่งกาจที่สุดในแผ่นดิน

หลังจากนั้นผู้คนที่ห้องประมูลได้เชิญนักหลอมอาวุธออกมา แม้ว่าเขาจะสวมหน้ากากเงิน จนไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน แต่ก็มองออกว่าเขาดูไม่แก่และไม่ธรรมดา

ในเวลานั้นทุกคนประหลาดใจมาก ไม่มีใครคิดถึงว่านักหลอมอาวุธที่สร้างภัณฑ์เทพที่น่าทึ่งเช่นนี้ ไม่ใช่ชายชราผมขาวเหมือนที่พวกเขาจินตนาการ แต่เป็นชายหนุ่มเช่นนี้

ในเวลานั้นประมุขเผ่าวิหคก็ได้เชิญเขาไปเป็นการส่วนตัว แต่เขากลับปฏิเสธ ทว่าประมุขเผ่าวิหคกลับไม่โกรธ แถมยังชื่นชมเขา และปลดป้ายประจำตัวที่เขาแขวนไว้บนเอวมาเป็นเวลาหลายปี มอบให้ชายคนนั้น

ทุกคนเข้าใจดีว่าป้ายคำสั่งนั้นหมายถึงอะไร มันแสดงให้เห็นว่าประมุขเผ่าวิหคซาบซึ้งในตัวเขามากขนาดไหน และมันแสดงถึงความตั้งใจของประมุขเผ่าวิหคที่ต้องการจะสนับสนุนเขา

ตอนนั้นไม่รู้ว่ามีคนอิจฉาตาร้อนมากแค่ไหน

ประมุขตระกูลป๋ายหลี่ยังแอบสั่งผู้ผู้อาวุโสห้าให้ติดตามชายหนุ่มคนนั้นเพื่อดูว่าเขาเป็นใคร พอที่จะให้ตระกูลป๋ายหลี่ดึงเข้าพวกได้หรือไม่

น่าเสียดายที่บุคคลนั้นหายไปหลังจากออกจากที่ประมูลได้ไม่นาน

เดิมทีเขาคิดว่าชายหนุ่มคนนั้นอาจจะเป็นนายน้อยตระกูลใหญ่สักตระกูล หลังจากโผล่หน้าออกมาที่เซียนเหอ แล้วกลับไปที่ตระกูล

ดังนั้นเมื่อเขาเห็นโม่เสิ่นยวนนำป้ายคำสั่งออกมา เขากลับไม่คิดถึงด้านนี้ แต่ยังคิดว่าป้ายคำสั่งนั้นเป็นของปลอม

แต่เมื่อมองไปที่วิหคทองที่ลอยอยู่บนป้ายนั้น ผู้อาวุโสห้าป๋ายหลี่ก็เข้าใจดีว่านี่ไม่ใช่ของปลอม มันไม่มีสิ่งใดที่จริงได้เท่าสิ่งนี้แล้ว

เขากัดฟันอย่างแรง ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม ทำได้เพียงแอบส่งเสียงให้ประมุขของตน เพื่อถามหาวิธีจัดการ

“เจ้าผิดแล้ว ข้าไม่ได้ฆ่าป๋ายหลี่ปินและหลัวเฟิง โดยไร้เหตุผล แต่เป็นเพราะพวกเขาดูถูกภรรยาของข้า สมควรตายเป็นหมื่นครั้ง ถ้าจะให้ข้าชดใช้ พวกเจ้าก็เข้ามาได้”

เย่จายซิงชักดาบออกมา แล้วเดินถอยหลังไปพร้อมกับเขา

ก็แค่สู้กันเท่านั้น นางไม่มีอะไรต้องกลัว กลับกันนางกลับรอคอย อยากเห็นว่าทักษะและการเคลื่อนไหวของคนในตระกูลป๋ายหลี่นี้อยู่ระดับใด

“พวกเจ้า”

เดิมทีผู้อาวุโสห้าคิดว่าคำพูดของเขาจะทำให้พวกนี้กลัวจนคุกเข่าแล้วขอโทษ ใครจะรู้ว่าอีกฝ่ายกลับดื้อรั้น ไม่กลัวแม้แต่ตระกูลป๋ายหลี่

“เอาล่ะ พวกเจ้าพอแล้ว คอยดูเถอะ สักวันพวกเจ้าจะตกมาอยู่ในกำมือของข้า”

เขาพูดอย่างโหดเหี้ยม แล้วหมุนตัวจากไป

แต่แผ่นหลังของเขากลับดูจนตรอก มาครั้งนี้ไม่เพียงแต่แก้แค้นไม่ได้ แต่ยังไม่กล้าลงมือทำอะไร

ไม่รู้ว่าด้านหลังเขามีกี่คนที่หัวเราะเยาะ

“พวกเรากลับ”

โจวหยวนจื่อกล่าว

ทันใดนั้น เขาก็หยิบขวานขนาดใหญ่ออกมาจามไปที่หอเจินเหว้ย ทำให้ภัตตาคารเปลี่ยนไปจนจำไม่ได้ถึงได้จากไปอย่างภาคภูมิใจ

ในเมื่อกล้าคิดบัญชีกับพวกเขา เช่นนั้นหอเจินเหว้ยแห่งนี้ก็ไม่สมควรเปิดอีกต่อไป

เถ้าแก่ทังมองไปที่ภัตตาคารซึ่งโอนเอนไปมา ก็นั่งลงที่พื้นด้วยสีหน้าน่าสงสาร

โจวหยวนจื่อพาเย่จายซิงและโม่เสิ่นยวนไปที่ที่เขาอยู่ ก็คือจวนขนาดใหญ่ที่ใกล้กับตระกูลวิหค

เย่จายซิงมองดูจวนที่ใหญ่มากหลังนี้ มันหรูหราในความเรียบง่าย ช่างน่าประหลาดใจ นางยังคิดว่าอาจารย์ของนางเป็นคนจนที่มีแต่ตัวเสียอีก คิดไม่ถึงว่าเขาจะรวยขนาดนี้