บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 73

เย่จายซิงสัมผัสได้เพียงแค่ความเหน็บหนาวในความมืดทึบ ราวกับถูกงูพิษตัวหนึ่งจับตาอย่างหยอกล้อ พ่นพิษที่เป็นอันตรายมายังนาง นางค่อย ๆ หันหลังกลับมา เห็นชายหนุ่มสูงใหญ่คนหนึ่งอยู่ในสายตา เหนือกว่าที่นางคาดหมายคือ เขาไม่ใช่อสุรกายน่าเกลียดอย่างที่นางคิด แต่กลับมีหน้าตาที่หล่อเหลา ใบหน้าไร้ที่ติ คมคายชัดเจน ผิวพรรณขาวจนขาวซีด

ทั้งที่สีหน้ามีอาการป่วย แต่ร่างกายไม่แสดงถึงความอ่อนแอแม้แต่น้อย แค่รู้สึกประหลาดเยือกเย็น

ดวงตาดอกท้อยาวเรียวเชิดขึ้น แสงแดงก่ำภายในท่วมท้นออกมา มีกลิ่นอายมืดมนและอันตรายอยู่ทั่วตัว

นางคิดว่าเขาเหมือนจอมวายร้าย ความคิดมืดมน เป็นพวกประเภทดับฟ้าทำลายแผ่นดินแบบนั้น

นางถอยหลังด้วยสัญชาตญาณ

“แมวป่าน้อย รู้จักกลัวแล้วเหรอ?”

มุมปากของเขาฉีกขึ้น ยิ้มด้วยความเสน่ห์เจ้าเล่ห์ แต่กลับไม่เห็นความอบอุ่น

ท่าทางของเขาในเวลานี้เหมือนแมวป่าที่กำลังเล่นกับหนูตัวน้อย ส่วนตัวนาง ก็คือหนูน้อยที่น่าสงสารตัวนั้นนั่นเอง

“เจ้าถูกพิษ ข้าช่วยถอนพิษเจ้าได้ !”

เมื่อเห็นเขาค่อย ๆ เข้ามาใกล้ เย่จายซิงจึงพูดขึ้นมาในทันใด

เสียงฝีเท้าของหลงเฟยหลีหยุดลง ใบหน้าหล่อเหลาก็ปรากฏรอยยิ้มเยือกเย็นตามมา

เดิมทีโลหิตหงส์แท้ในตัวเจ้าก็ถอนพิษในตัวข้าได้ ทำไมข้าต้องต่อรองกับเจ้าด้วย?”

เย่จายซิงตกใจ เขาพูดว่าอะไร? นึกไม่ถึงว่าจะมีโลหิตหงส์แท้อยู่ในตัวนาง?

เดี๋ยวก่อน โลหิตหงส์แท้คืออะไร?

หรือมารดาของนางคือหงส์โบราณ?

หลงเฟยหลีเห็นความฉงนในสายตานาง เย้ยหยันใส่ “ที่แท้แมวป่าน้อยไม่รู้แม้แต่ชาติกำเนิดของตัวเอง ท่าทางเจ้าก็ไม่รู้ว่าเจ้าถูกใครดูดรากทิพย์ไป จึ๊จึ๊ เป็นหนอนที่น่าสงสารจริง ๆ ”

“เจ้าหมายความว่าอะไร? เจ้ารู้จักข้า?”

เย่จายซิงขมวดคิ้วเป็นปม นางกล้ารับรองว่านางกับชายผู้นี้ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ แต่พอฟังความหมายจากคำพูดของเขา เหมือนจะรู้ว่านางถูกใครเอารากทิพย์ไป !

เช่นนั้นเขาจะรู้ไหมว่ามารดาของนางเป็นใครกันแน่? ถ้าเป็นเช่นนี้ บางทีอาจจะตามเบาะแสจนพบบิดาได้ !

มุมปากของหลงเฟยหลีเมินเฉย ดวงตาแดงก่ำมองนางสักพัก แล้วก็เปลี่ยนความคิดในทันที :

“ข้ากำลังขาดสาวใช้พอดี เจ้าก็อยู่คอยยกน้ำชาให้ข้า แล้วก็ให้ข้าดูดเลือดทุกวัน ข้าจะไตร่ตรองเรื่องบอกความจริงกับเจ้า”

เย่จายซิงหรี่ตาพูดว่า :

“ในเมื่อดูดเลือดข้าเพื่อถอนพิษเจ้า ข้าสามารถกลั่นโอสถให้เจ้าได้ ให้เจ้าถอนพิษครั้งเดียวได้ตลอดไปไม่ยิ่งดีกว่าเหรอ? หรือว่า โลหิตหงส์แท้ของข้ามีประโยชน์อย่างอื่นต่อเจ้า?”

“เจ้านี่ช่างฉลาดจริง ๆ ”

หลิงเฟยหลีไม่ปฏิเสธ แถมยังเย้ยหยันว่า ：

“ถูกต้อง โลหิตหงส์แท้ของเจ้ายังสกัดชีพจรที่ว้าวุ่นภายในของข้าได้ ทำให้ข้าไม่กลายเป็นครึ่งคนครึ่งผีครึ่งอสูร ดังนั้น แมวป่าน้อย เจ้าก็อย่าคิดหนีอีกเลย ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าจากไปแน่”

นึกไม่ถึงว่าเขาจะไม่ปิดบังตัวตนของเขา !

จิตใจของเย่จายซิงหนักอึ้ง รู้ว่าชายผู้นี้รับมือไม่ง่าย

เมื่อเทียบกันแล้ว จวินหยวนดีกว่าเขามาก อย่างน้อยจวินหยวนก็ยังว่าด้วยเหตุผล รับฟังสิ่งที่นางพูด

ชายผู้นี้เอาตัวเองเป็นหลักเกินไป นิสัยแปลกประหลาด ไม่มีสามัญสำนึก

พอนึกถึงจวินหยวน จิตใจของนางก็ว้าวุ่น เกรงว่าเขาจะเกิดเรื่องเพราะมาช่วยนาง ถ้าเป็นเช่นนี้ นางคงอยู่ไม่สุข

“เจ้าปฏิเสธข้าก็ไม่เป็นไร ข้าจะขังเจ้าไว้ เลี้ยงเจ้าไว้ให้เลือดข้า ใช้ไม่มีวันหมด……”

“ข้าตกลง ! เป็นสาวใช้ให้เจ้า แล้วก็ถอนพิษให้เจ้า ขอแค่เจ้าสกัดชีพจรไม่อยู่ ข้าก็จะให้เลือดเจ้า !”

นางลองต่อรองดู

เย่จายซิงไม่ค่อยเข้าใจ

“อาณาจักรก็คือพื้นที่ของคนผู้หนึ่ง ในอาณาจักรของเขา ไม่ว่าการกระทำของผู้ใดล้วนอยู่ในสายตาของเขา หากเขาคิดจะฆ่าท่าน ท่านก็ไม่สามารถขัดขืนได้ ดังนั้น นายหญิง ท่านอย่าทำให้เขาโกรธเป็นอันขาด เขาฆ่าท่านได้ง่ายดายกว่าบี้มดหนึ่งตัวเสียอีก”

นางคิดไม่ถึงว่าสถานการณ์ตอนนี้แย่กว่าที่คิดเอาไว้มาก มิน่าพอนางเปิดประตูห้องมืดออกมาเขาก็ปรากฏตัวแล้ว ที่แท้ความเคลื่อนไหวของนางอยู่ในสายตาของเขาตลอด

“แล้วต้องทำยังไงจึงจะไปจากอาณาจักรของเขาได้?”

นางถาม

“เว้นแต่การฝึกฌานของท่านจะสูงกว่าเขา หรือไม่ก็เขาให้ท่านไปเอง”

เย่จายซิง：……

นางถอนใจในใจ “หวังว่าจวินหยวนจะไม่เกิดเรื่อง และอย่าเข้ามาในอาณาจักรของเขา”

“แมวป่าน้อย ในสถานการณ์อย่างนี้เจ้ายังใจลอย เจ้าจะให้ข้าว่าเจ้าอย่างไรดี?”

อยู่ ๆ หลงเฟยหลีก็หยุดลง เหมือนผีที่แว่บมาข้างกายนาง นิ้วมืออันเย็นเฉียบเสยคางนางขึ้น รสสัมผัสเย็นเยือกราวกับงูพิษ

“ต่อหน้าข้าจงเก็บแผนการของเจ้าไว้ แล้วสู้มาคิดว่าทำอย่างไรให้ข้าชอบใจจะดีกว่า ไม่แน่พอข้าอารมณ์ดี ก็จะบอกเกี่ยวกับชาติกำเนิดของเจ้า”

เย่จายซิงอยู่ ๆ ก็พลิกมือมากุมนิ้วมือของเขาไว้ มืออีกข้างวางบนข้อมือของเขาอย่างรวดเร็ว

จิตสังหารของหลงเฟยหลีแว่บเข้ามา เห็นนางที่แท้จะจับชีพจรให้เขา จิตสังหารจึงจางหาย มองดูหน้าด้านข้างที่ไร้ปานของนางอย่างเหนื่อยหน่าย

“เป็นยังไงบ้าง? เจ้าถอนพิษได้ไหม?”

เขาพูดติดตลก เขาไม่คิดว่าสาวน้อยที่อ่อนแอเกินกว่าจะมัดไก่จะสามารถถอนพิษให้เขาได้

เย่จายซิงแหงนหน้ามองดูเขา พูดด้วยดวงตาแน่วแน่ว่า :

“ข้าทำได้”