บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 85

เย่จายซิงเก็บสิ่งของที่ท่านเหลือไว้เรียบร้อย นั่งอยู่ข้างค่ายวาร์ป วาดภาพนั้นอย่างละเอียดออกมา

นางวาดอย่างพิถีพิถัน ไม่คลาดเคลื่อนเลยแม้แต่เส้นเดียว

“เสด็จอา อสูรปีศาจยังล้อมอยู่ข้างนอกมั๊ย?”

นางปัดกระโปรงยืนขึ้นมองไปยังจวินหยวน

“ไม่ต้องรีบ ข้าจะพาเจ้าไปยังที่แห่งหนึ่ง”

จวินหยวนยื่นมือไปยังนาง

เย่นายซิงมองดูมือใหญ่ที่เห็นกระดูกชัดเจนของเขา ถอนใจในใจ เขาช่างชอบจูงมือของนางเสียเหลือเกิน ในเรื่องนี้ เขาจะดึงดันเป็นพิเศษ ถ้านางปฏิเสธเขา เขาก็จะดึงมือนางไปกุมไว้ในอุ้งมือ หากนางชักมือออก เขาก็ไม่ยอมคลายมือ แต่กลับจะกุมให้แน่นขึ้น

สรุปคือไม่ว่านางจะยอมหรือไม่ยอม ผลสุดท้ายก็ต้องถูกเขาจูงอยู่ดี

ในเมื่อต้องเป็นเช่นนี้ ใยจึงต้องเสียเวลาดิ้นรน

นางจึงปล่อยมือตามไปให้เขากุมเอาไว้ ชโลมไปด้วยอุณหภูมิและกลิ่นอายของเขา

มือของเขาช่างใหญ่เหลือเกิน สามารถกุมมือของนางไว้ในอุ้งมือได้ และให้ความรู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาด

จวินหยวนพานางกลับไปทางเข้า เริ่มเลือกทางเดินใหม่ต่อไป

เวลาผ่านไปประมาณธูปหมดหนึ่งดอก มีห้องนอนปรากฏขึ้นตรงหน้าอย่างคาดไม่ถึง ที่เรียกว่าห้องนอนเพราะมีเตียงหยกขนาดใหญ่เตียงหนึ่งวางอยู่ตรงกลาง มีข้าวของวางระเกะระกะอยู่รอบ ๆ น่าจะมีคนมายกข้าวของบางอย่างไป เหลือเพียงเตียงหยกที่ยังอยู่ดีในนี้

“เอะ นี่คือหยกอะไร ใสแวววาว เย็นยะเยือก เปี่ยมด้วยพลังทิพย์”

นางยื่นมือไปลูบคลำ พอสัมผัสก็รู้สึกถึงความสบาย แล้วยังทำให้จิตใจแจ่มใส การฝึกฌานบนนี้ช่วยให้สัมฤทธิผลเร็วขึ้น

“ที่น้องซิงเห็นคือเตียงหยกหรือ？”

จวินหยวนถามนาง

นางจึงถามด้วยความแปลกใจว่า： “หรือสิ่งที่เสด็จอาเห็นต่างจากที่ข้าเห็น？”

“ในสายตาของข้า เป็นเตียงศิลาธรรมดา เรียบ ๆ ไม่น่าอัศจรรย์ และไม่มีฌานทิพย์” เขากระตุกริมฝีปากเบา ๆ ： “ท่าทางวาสนาของน้องซิงจะไม่เลว”

เย่จายซิงนึกไม่ถึงว่าจะมีความแตกต่างเช่นนี้ อดแปลกใจไม่ได้ว่าเป็นแค่เตียงตัวหนึ่งเท่านั้นเองหรือ

“หึ ยกเตียงของคนอื่นไปท่าทางจะไม่ดีกระมัง”

จวินหยวนหัวเราะเบา ๆ พูดด้วยสายตาอบอุ่น：

“มีเพียงน้องซิงคนเดียวที่เห็นต่างออกไป นี่คือวาสนาของเจ้า ดูจากที่เจ้าบรรยาย นี่คงจะเป็นหยกฝนเยือก นำมาทำเตียงช่างหรูหราจริง ๆ แต่ได้ฌานเพิ่มขึ้นไม่น้อย อีกทั้งเจ้าของแดนลึกลับแห่งนี้ได้จมปรักไปแล้วหลายหมื่นปี ที่แดนลึกลับเหลือเอาไว้ ก็เพื่อเก็บไว้ให้ผู้มีวาสนารุ่นหลัง”

ขนาดเขาก็ยังบอกว่าหรูหรา อย่างนั้นหยกฝนเยือกต้องดีที่สุดแน่นอน หากดีต่อการฝึกฌาน นางเอาไปก็คงไม่เป็นไรกระมัง

หากคนอื่นเห็นว่ามันแตกต่าง ไม่แน่อาจจะโดนยกไปนานแล้ว

“เช่นนั้น ข้าก็เอาไปนะ？”

ต้องทำการกราบไหว้ขอลาอะไรมั๊ย？

อภัยที่นางเข้าถ้ำเทพแดนลึกลับแบบนี้เป็นครั้งแรก ไม่รู้จักอะไรเลย รู้สึกตลอดว่าการเอาของผู้อื่นไปเช่นนี้ไม่ค่อยดี

จวินหยวนหลุดหัวเราะอีกครั้ง ลูบเส้นผมของนาง สายตาเต็มไปด้วยความหลงใหล

“น้องซิงช่างน่ารักจริง ๆ ”

เขาชื่นชม

“พรืด! เสด็จอา ท่านเป็นคนแรกที่ชมข้าว่าน่ารักเลยนะ！”

ต้องรู้ว่าหล่อนเป็นหญิงแกร่ง ชอบดูแลคนอื่นในสายตาทุกคนเชียวนะ

“ว่าแต่ท่านอย่ามาลูบเส้นผมของข้า ผมยาวอย่างนี้หวียากมากนะ！”

เขารับปาก： “ได้ ๆๆ คราวจะจับแต่หัวของเจ้าไม่ลูบเส้นผมของน้องซิง”

นางไร้ซึ่งคำพูด เพราะมันไม่ต่างอะไรกันเลย！

“น้องซิงไม่ต้องรู้สึกหนักใจ  ผู้บำเพ็ญตกลงมา  อดีตตามลอยควัน  ของล้ำค่าเป็นของผู้มีความสามารถ  หากน้องซิงถือว่าว่ามีคนเคยนอนอ  ข้าจะช่วยเจ้าปาดผิวออกหนึ่งชั้น”

จวินหยวนใช้ญาณเทพหยั่งไปมา กำหนดทิศทางเสร็จอย่างรวดเร็วก็พานางสวนกระแสน้ำขึ้นไป

เขาใช้การเหินลมไป ไม่นึกว่าจะเหินมากว่าหนึ่งชั่วยามแล้ว ตลอดทางมีแต่หินผาที่เงาวับและราวกั้น และธารน้ำใต้ดินที่ไหลรินอย่างช้า ๆ

ในเวลานี้เอง ก็มีแสงสีขาวพร่างพราวแยงตาปรากฏขึ้นตรงหน้า

เป็นแสงพระอาทิตย์！

ต้นไม้สูงเทียมฟ้าในป่าอสูรปีศาจ ซึ่งแสงอาทิตย์ไม่น่าจะส่องเข้ามาได้ โดยเฉพาะในเขตเทือกเขา ไอปีศาจและไอหมอกที่ปกคลุมอยู่หลายปี แสงที่เห็นล้วนเป็นแสงที่มืดสลัว

หรือว่าพวกเขาจะออกจากเทือกเขาแล้ว？

เย่จายซิงคิดด้วยความฉงนเอ่ยขึ้น

ธารน้ำใต้ดินมืดมาก แสงอาทิตย์จึงแยงตานิดหน่อย

“หลับตา”

เสียงอันอ่อนโยนของจวินหยวนดังขึ้นที่ข้างหูของนาง นางหลับตาลงด้วยจิตสำนึก แล้วเขายังใช้มือของเขาวางลงที่ดวงตาของนาง บังแสงอาทิตย์ให้นาง

เมื่อเหินลมออกจากธารน้ำแล้ว ก็ได้ยินเสียงวิหคกลิ่นบุปผาลอยมาข้างหู

จวินหยวนเอามือออก นางค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ในดวงตาคือทะเลสาบสีคราม ผิวน้ำด้านบนเป็นระลอก ใบหญ้ารอบ ๆ เขียวขจี มีผีเสื้อจำนวนหนึ่งกระพือปีกระบำ

ท้องฟ้าสีครามหมื่นลี้ไร้ซึ่งเมฆ

ฝูงยูนิคอร์นน้อยดื่มน้ำอยู่ริมทะเลสาบอย่างสบาย ๆ พอเห็นมนุษย์ ในดวงตาบริสุทธิ์ของสัตว์ร้ายตัวน้อยมองดูด้วยความประหลาดใจ ไม่กลัวมนุษย์เลยแม้แต่นิดเดียว

“นี่……ที่นี่ที่ไหนกัน？เสด็จอา”

เย่จายซิงไม่เคยเห็นภาพชวนฝันเช่นนี้มาก่อน หากจะบอกว่าเคยเห็น ก็คงเคยเห็นแต่ในการ์ตูน ทว่าภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ทำให้จิตใจของคนเราสงบได้จริง ๆ

จวินหยวนทอดสายตายาวไกล พูดด้วยเสียงต่ำมีพลังดึงดูดว่า：

“ที่นี่ น่าจะเป็นจุลสุเมรุที่พลังมหาศาลโบราณสร้างเอาไว้ เป็นเพราะน้องซิง วันนี้ข้าจึงโชคดีที่ได้เห็น”