บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 97

เสี่ยวไป๋ไม่แนะนำให้เย่จายซิงฝึกวิชาลิขิตสวรรค์

ถึงอย่างไรก็เป็นซากตำรา ไม่มีใครรู้ว่าส่วนครึ่งหลังอยู่ที่ไหน ถึงขั้นว่าดับสูญไปในแม่น้ำแห่งกาลเวลานานแล้ว หายสาบสูญไปแล้ว

“เสี่ยวไป๋ เจ้ายังจำคำที่ข้าพูดหลังจากพบวิชานี้ในมิติได้หรือไม่?”

เย่จายซิงถือกระดาษตำราเหลืองคร่ำเอาไว้ นึกถึงตอนที่เข้าไปในภาพมิติหลังจากหลั่งเลือดผูกนายโดยไม่ระวัง

มิติในเวลานั้น มีขนาดเท่าห้องไม่กี่ห้อง บ่อน้ำแห้งเหือด ไร้ชี่ทิพย์  ดินแปรเปลี่ยนเป็นทราย มองไม่เห็นความเขียวขจีเลยแม้แต่น้อย

แต่นางดีใจยิ่งยวด เพราะมีเสี่ยวไป๋ มีตำรายาหลายเล่ม ตำราฮู้ ตำรากลั่นภัณฑ์ ยังมีตำราวิชายุทธโบราณอื่นๆ อีก นางกระหายซึมซับความรู้ที่มาจากต่างโลก อย่างท่วมท้นหาใดเปรียบ

ต่อมานางได้พบวิชาที่ฉีกขาดเล่มนี้ อยากฝึกจนใจจะขาด แต่พลังวิญญาณใต้หล้ามีข้อจำกัด นางเรียนวิชาจิตได้ แต่กลับบำเพ็ญตบะไม่สำเร็จ สิ่งใดที่โค่นบรรพตคว่ำสมุทรถล่มฟ้าทลายดิน ล้วนไม่อาจเอื้อมถึง

นางโหยหาพลังอันแข็งแกร่ง ตอนนั้นพูดกับเสี่ยวไป๋ว่า รอให้นางบำเพ็ญเพียรได้ก่อน จะฝึกวิชาเล่มนี้ไปจนถึงจุดสูงสุดให้ได้

เสี่ยวไป๋ผงกศีรษะ แน่นอนว่าเขาจำเรื่องก่อนหน้านั้นได้

วิชาเล่มนี้คือความฝันที่ไม่อาจเอื้อมของนายหญิงในตอนนั้น ดังนั้นต่อให้ตอนนี้จะมีตัวเลือกที่ดีกว่า นางก็อยากฝึกวิชานี้อยู่ดี

“นายหญิง ท่านต้องไตร่ตรองให้ดี วิชายกระดับหลักสามารถเรียนได้เพียงชนิดเดียวเท่านั้น เนื่องจากลมปราณทุกเส้นในวิชาแต่ละแบบล้วนแตกต่างกัน หากท่านเปลี่ยนไปเรียนวิชายกระดับชนิดอื่นในภายหน้า จะต้องเสียวรยุทธแล้วเริ่มฝึกใหม่ไปโดยปริยาย”

อย่างอื่นในวิชานี้ไม่ใช่ว่าไม่ดี ในทางกลับกัน นี้เป็นวิชาระดับเทพ เป็นวิชาบำเพ็ญที่ดีที่สุดในโลกแห่งนี้ และแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปในแดนขั้นเดียวกันมาก ทว่าเสียดายที่มีเศษตำราเพียงครึ่งเดียว

เย่จายซิงเอ่ย: “แทนที่จะเลือกวิชาแย่ๆ สู้เลือกที่ดีที่สุดไม่ดีกว่าหรือ แม้วิชาลิขิตสวรรค์จะเป็นเพียงเศษซากตำรา แต่สามารถเรียนรู้ไปจนถึงแดนเทวทิพย์ได้ตลอดทาง ส่วนแดนต่อไป ค่อยมาคิดวิชาอีกทีก็ได้”

พอคิดๆ ดูแล้ว เสี่ยวไป๋เองก็รู้สึกว่ามีเหตุผล:

“ก็จริง ยามนี้นายหญิงมีรากทิพย์กลียุค ท้ายที่สุดจะต้องแปรเปลี่ยนเป็นร่างกายจอมยุทธแน่ ผนวกกับโลหิตแท้วิหคเพลิงกำลังตื่นตัว ต่อไปไม่แน่ว่าอาจฝึกจนได้เศษตำราครึ่งหลังมา เรือจะแล่นไปที่ปลายสะพานด้วยตัวมันเอง”

ความจริงเขาเองก็ไม่อยากให้นายหญิงฝึกวิชาระดับสูงทั่วไปเช่นกัน  นี่เป็นสิ่งที่ต้องเลือกไม่ใช่หรือ?

“อืม ข้าจะเริ่มฝึกแล้ว ง้าวของข้ากระหายจนแทบทนไม่ไหวแล้ว”

สุดท้ายก็ได้ฝึกเสียที นางอยากมีวรยุทธและพลังอันแข็งแกร่งโดยเร็ว

มิติในเวลานี้ ชี่ทิพย์อัดแน่นกว่าโลกภายนอกหลายเท่า นางยังไม่ทันฝึก ชี่ทิพย์ก็พรั่งพรูเข้ามาในกายของนางเองแล้ว 

นางนั่งขัดสมาธิ เคลื่อนวิชาจิตอยู่ในใจ เป็นฝ่ายรุกนำชี่ทิพย์หลอมรวมเข้ามาในร่าง ชี่ทิพย์รอบกายจึงพุ่งเข้าหานางทันที ก่อตัวเป็นกระแสชี่ทิพย์วนรอบตัวนาง 

เสี่ยวไป๋อ้าปากเหวอ หากคนนอกเห็นฉากนี้เข้า เกรงว่าลูกตาคงได้ถลนออกมานอกเบ้า มีใครที่ที่ไหนเพิ่งฝึกบำเพ็ญตบะก็สามารถดูดซับชี่ทิพย์ได้มากมายถึงเพียงนี้ จะไม่สิ้นชีพเพราะร่างระเบิดใช่หรือไม่?

เย่จายซิงรู้สึกได้ถึงชี่ทิพย์อันไร้ขีดจำกัด มันหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกาย หมุนติ้วอยู่ในเส้นลมปราณอย่างรวดเร็ว  หลังจากโคจรรอบจุลจักรวาลไปหลายรอบก็ไหลเข้าสู่จุดตันเถียน กลายเป็นพลังวิญญาณ

ในที่สุดนางก็มีพลังวิญญาณแล้ว!

นางตั้งสมาธิบำเพ็ญต่อเนื่อง หลังจากครึ่งวัน ในร่างก็เกิดเสียงแตกโป๊ะป๊ะติดต่อกันขึ้น ทะลวงผ่านแล้ว!

“นายหญิงทะลวงเข้าสู่แดนศิษย์ทิพย์ขั้นสามในรวดเดียว!”

ใบหน้าของเสี่ยวไป๋เปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น

เพิ่งฝึกบำเพ็ญก็ก้าวเข้าสู่ขั้นสามแล้ว เรียกได้ว่าไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน!

เย่จายซิงหลับสองตาแน่น พลังวิญญาณที่ไหลเวียนไม่ขาดสายในมิติถูกนางดูดกลืน ยามนี้ผ่านไปหลายวันแล้ว นางเพิ่งจะลืมตาขึ้น แล้วถอนหายใจหนักๆ หนึ่งเฮือก

มันถูกสร้างมาจากเส้นบุญหนึ่งเส้น คนทั่วไปไม่มีเส้นบุญนี้ มีเพียงหลังจากฝึกวิชาลิขิตสวรรค์แล้วเท่านั้น เส้นบุญที่บางเฉียบกว่าเส้นผมจึงจะค่อยๆ เกิดขึ้นมาจากจุดตันเถียนหนึ่งเส้น 

แต่นางไม่รู้ว่าเส้นบุญเส้นนี้เกิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไร

“อีกอย่างนะเสี่ยวไป๋ เจ้าดูนี่สิ ตรงนี้มีสีทองนิดๆ ด้วย”

ลูกลิขิตสวรรค์หมุนวนกลางอากาศหนึ่งรอบ จุดที่มีสีทองนิดๆ เคลื่อนตัวเข้าหาเสี่ยวไป๋

“นี่…นี่ไม่ใช่ว่าย้อมสีด้วยพลังบุญแล้วหรอกนะ?”

น้ำเสียงเสี่ยวไป๋สั่นเครือเล็กน้อย ด้วยความตื่นเต้น

เขาเอ่ยว่า: “เส้นบุญเป็นสีขาว คล้ายเส้นไหมที่เปล่งประกายเล็กน้อย นายหญิงต้องได้รับพลังบุญเท่านั้น มันถึงจะย้อมติดอยู่บนเส้นบุญได้ เหมือนกับสีทองเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ พลังบุญสามารถเพิ่มโชคชี่ได้ นายหญิง ยิ่งพลังบุญของท่านสูงเท่าไร โชคชี่ก็จะยิ่งดีมากเท่านั้น”

โชคชี่คือสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับผู้ฝึกตน หากโชคชี่ดี เมื่อไปยังแดนลับกับผู้อื่น ยังไม่ต้องพูดถึงว่าจะได้สมบัติมาเท่าไร อย่างน้อยโอกาสตายก็น้อยกว่าคนขึ้นมาหน่อย หากโชคชี่ดีขึ้นอีกนิด ยังสามารถพบสมบัติที่ผู้อื่นหาไม่พบอีกด้วย

“แล้วพลังบุญพวกนี้มาได้อย่างไร?” นางรำพึงรำพัน ก่อนจะคิดขึ้นมาได้: “เป็นไปได้ไหมว่าเพราะข้าใช้ยาช่วยคนในเมืองเมืองหลินฟงเหล่านั้น เนื่องจากทำความดี จึงสะสมเป็นพลังบุญ?”

“เป็นไปได้สูง ท่านทำความดี คนเหล่านั้นซาบซึ้งด้วยใจจริง เป็นไปได้ว่าอาจกลายเป็นพลังบุญกลับมาตอบแทนตัวนายหญิง”

เย่จายซิงพยักหน้า ลูบคางพร้อมกล่าวว่า: “ดูเหมือนว่าการทำความดีจะเท่ากับโชคดี เพื่อให้มีโชคชี่ที่ดีขึ้นในอนาคต ข้าจะต้องทำความดีสั่งสมบุญ” 

การเป็นคนใจบุญ นี่ไม่ใช่นิสัยของนางเลย

แต่ว่า คนข้างๆ ไม่มีลูกลิขิตสวรรค์ ไม่สามารถดูดกลืนบุญกลับมาได้ ต่อให้ทำเรื่องดีๆ ก็ไม่แน่ว่าจะครอบครองพลังบุญได้ แต่นางต่างออกไป นางมีลูกลิขิตสวรรค์นี่นา

นางยกมุมปากขึ้นโค้ง ในที่สุด หลังอดเปรี้ยวก็ได้กินหวานแล้ว