บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2024

ตอนค่ำพวกลูกๆ ก็กลับมาถึงบ้านแล้ว ลูกสองคนเรียนที่เมืองกิง อีกคนหนึ่งเรียนที่เมืองกวาง

ที่อยู่เมืองกวางมาถึงตอนค่ำไม่มีปัญหา แต่สองคนที่อยู่เมืองกิงก็มาถึงคืนนี้....

แต่ก็ไม่มีใครว่าอะไร ลูกๆ อยากเจอแม่ ใช้พลังวิเศษบ้าง ก็ไม่เป็นไร

กอดลูกชายตัวโตสามคน แต่ละคนร้องเรียกแม่อย่างออดอ้อน ในใจหยวนชิงหลิงมีความสุขอย่างมาก

และไม่ว่าจะโตแค่ไหน ขอเพียงอยู่ข้างกายแม่ ยังไงก็ยังเป็นเด็ก

หยวนชิงหลิงกล่อมลูกเสร็จ ตนเองก็ไปออดอ้อนแม่

แม่หยวนชิงหลินกอดนางไว้ แล้วก็พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เด็กโตขนาดไหนแล้ว? ยังออดอ้อนอยู่? ไม่อายหรือ?”

“ต่อให้อายุเก้าสิบแล้ว ลูกก็ยังจะออดอ้อนท่าน”

“ลูกอายุเก้าสิบ กระดูกแม่คงจะตีกลองได้แล้ว”

“ห้ามพูดไปเรื่อย” หยวนชิงหลิงเริ่มจริงจังขึ้นมา คำพูดแบบนี้ไม่ควรพูดเล่น

“ได้ ไม่พูด แม่มีอายุยืนยาวหน่อย อยู่ถึงสองร้อยปีไปเลย เป็นปีศาจเฒ่าตนหนึ่ง” แม่หยวนชิงหลินยิ้มแย้มอย่างเบิกบาน

ข้าวเหนียวมุ่ยปาก พร้อมพูดกับท่านยายว่า “ต่อให้ถึงสองร้ายปี ก็ไม่ใช่ปีศาจเฒ่า เป็นปีศาจสาว”

“ใช่ สำหรับปีศาจ สองร้อยปีถือว่าเป็นปีศาจสาว” หยู่เหวินหวงก็มามีส่วนร่วมด้วย

แม่หยวนชิงหลินยิ้มหัวเราะจนท้องแข็ง พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่แม่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งหนุ่มแล้วจริงๆ อยู่จนได้เป็นปีศาจสาว ได้ๆ เดี๋ยวปีศาจสาวคนนี้จะไปทำกับข้าวให้คุณตาคนนี้ทานสักมื้อ อยากทานปีกไก่ย่างไหม?”

“อยาก” พวกลูกๆ ต่างพูดออกมาพร้อมกัน

ศาสตราจารย์หยวนเอื้อมมือโอบกอดไหล่ภรรยา พร้อมพูดเล่นขึ้นว่า “ปีศาจสาว ข้าไปเป็นผู้ช่วยเจ้า”

“เจ้าเฒ่านี่ แม่ก็อยู่ด้วยนะ” แม่หยวนชิงหลินยิ้มหัวเราะพร้อมหันไปมองท่านย่าหยวน

ท่านย่าหยวนมองดูพวกลูกๆ อย่างยิ้มแย้มปลื้มปริ่ม ได้ยินลูกสะใภ้พูดขึ้น นางก็รีบพูดขึ้นว่า “ข้าไม่ดูหน้าเฒ่าๆ ของพวกเจ้าทั้งสองหรอก ข้าจะดูพวกหลานๆ ของข้า ไม่เจอตั้งนาน คิดถึงอย่างมาก เฮ้อ ข้าวเหนียวกับซาลาเปาทังหยวนหน้าเหมือนกัน แต่ทำไมช่างแตกต่างกัน มองก็เห็นถึงความแตกต่างขนาดนี้? มองก็รู้เลยว่าไม่ใช่คนคนเดียวกัน”

ดีที่เป็นศาสตราจารย์ที่เกษียณออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว ค่ายาค่ารักษาพยาบาลล้วนไม่ต้องจ่ายตัง ไม่อย่างนั้นคงต้องมีชีวิตอยู่อย่างลำบาก

หยวนชิงหลิงคิดปลอบใจตนเองว่า ถึงแม้ตนเองจะกลับมาน้อยครั้ง แต่ดีที่ไม่ต้องใช้เงินพ่อแม่ ยังมีลูกอยู่ดูแลข้างกาย ให้พวกเขามีความสุขในวัยชรา

ศาสตราจารย์หยวนพูดว่า “ที่จริงอย่าว่าแต่แต่งงานไปไกลพวกนั้นเลย บางคนแต่งงานอยู่ในเมืองเดียวกัน ก็ไม่เห็นมาหาพ่อแม่ พ่อแม่ไม่สบายก็ไม่เห็นมา อกตัญญูอย่างมาก ลูกสาวเราถือว่าดีแล้ว อย่างน้อยก็กลับมาปีละสามครั้ง ทุกครั้งที่มาก็อยู่ด้วยตั้งหลายวัน จะว่าไปแล้วเรามีความสุขที่สุด”

“ใช่ ยังมีพวกเราอยู่กับท่านตาท่านยายด้วย” ข้าวเหนียวรีบพูดปลอบแม่ ไม่ให้เสียใจกับเรื่องนี้ แล้วอยู่ที่นี่ไปตลอด พ่ออยู่ตัวคนเดียวนานๆ ไม่ได้

หยวนชิงหลิงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “รู้ว่าพวกเจ้าว่าง่าย ใช่ วันหยุดกลับไปไหม?”

หยู่เหวินหวงพูดขึ้นว่า “แม่ ข้าเขียนบทละครขึ้นมา ยื่นเสนอบริษัทโทรทัศน์ผ่านแล้ว ดังนั้นวันหยุดข้ากลับไป เพื่อปรับแต่งบทให้สอดคล้องกับการถ่ายทำ”

“จริงหรือ? บริษัทโทรทัศน์อะไร?” หยวนชิงหลิงถามขึ้นอย่างดีใจ

หยู่เหวินหวงพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “บริษัทวัฒนธรรมภาพยนตร์และโทรทัศน์โพ่ตี้อวี้” โอ้โห ช่างถ่อมตนจริงๆ ถือเป็นการเดินทางอ้อมอย่างแท้จริง แต่เดินทางอ้อมก็ต้องทำออกมาให้ดีที่สุด

หยวนชิงหลิงแปลกใจ คิดไม่ถึงเลยจริงๆ น่าประหลาดใจยิ่งนัก ท่านผู้เฒ่าโพ่ช่างพัฒนาอาชีพไปสู่อุตสาหกรรมวัฒนธรรมภาพยนตร์และโทรทัศน์แล้วหรือ?