บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2026

ช่วงเวลาในยุคปัจจุบันหยวนชิงหลิงไม่ค่อยคิดถึงเจ้าห้าสักเท่าไร วันจันทร์คุณย่าเข้าโรงพยาบาลตรวจร่างกาย ต้องนอนที่นั่นประมาณสามวัน เด็กๆ ก็ไปโรงเรียนแล้ว ส่วนนางก็พาพ่อแม่ออกไปท่องเที่ยว

ก็ไม่ได้ไปไกลมากนัก ขับรถท่องเที่ยวอยู่บริเวณนี้กับพวกเขา ฉวยโอกาสที่พวกเขายังเดินเหินสะดวกท่องเที่ยวให้มาก

มีคำพูดประโยคหนึ่งที่ศาสตราจารย์หยวนกล่าวอยู่เป็นประจำ นั่นก็คือถ้าตอนนี้ไม่ออกไป ต่อไปอยากไปก็ไปไม่ได้แล้ว เพราะมนุษย์ย่อมแก่ชราไปทุกวัน มักมีหลายๆ เรื่องที่เหลือบ่ากว่าแรง

อีกไม่กี่ปีถึงอยากออกไปก็ขยับเขยื้อนไม่ไหวแล้ว

หยวนชิงหลิงยังต้องหาเวลาว่างหนึ่งวันไปจับจ่ายซื้อของ หลักๆ ก็ซื้อของให้อะซี่นั่นแหละ ถ้าไม่ได้ซื้อสวีอีต้องสติแตกเป็นแน่

แน่นอน ยังต้องเตรียมกลับไปอยู่ที่สถาบันวิจัยสองวัน ฉะนั้นกลับมาคราวนี้นางจึงรั้งอยู่ที่นี่นานมาก

ที่แห่งนี้คือบ้านของนางตลอดมา มีครอบครัวและงานวิจัยของนาง

บัดนี้เป่ยถังสงบสุข ถึงเจ้าห้าจะยุ่งเป็นบางครั้ง แต่ก็ไม่ได้ตรากตรำเหมือนเมื่อก่อนขนาดนั้นแล้ว ดังนั้นถึงนางจะอยู่ที่นี่นานหน่อยก็ยังวางใจได้

การท่องเที่ยวในวันที่สาม พี่ชายกับฟางหวูก็มาแล้ว

หยวนชิงหลิงมองไม่ออกสักทีว่าระหว่างพี่ชายกับฟางหวูเป็นอย่างไรกันแน่

พวกเขาคล้ายคบหากันแล้ว แต่ก็เหมือนไม่อีก ไม่เคยกล่าวถึงเรื่องแต่งงาน แถมตอนนี้พ่อแม่ก็ไม่สนใจแล้วด้วย ไม่รบเร้าเรื่องเป็นฝั่งเป็นฝา ขอเพียงมีสุขภาพร่างกายแข็งแรงอายุยืนยาวก็พอ

อีกอย่าง ครอบครัวพวกเขาก็ไม่มีราชบัลลังก์ให้สืบทอด เขาจะมีทายาทหรือไม่ก็ไม่เป็นไร อย่างไรตอนนี้ก็มีหลานชายสามคนอยู่ข้างกาย อีกสามคนนั้นก็มาเป็นบางครั้ง ชีวิตช่างสมบูรณ์เสียจริงๆ

ขณะขึ้นเขา หยวนชิงหลิงกับพี่ชายเดินอยู่ข้างหน้า นางอดถามเขาไม่ได้ “พวกพี่ไม่มีแผนการอะไรเหรอคะ?”

หยวนชิงโจวล้วงขวดน้ำออกมาจากกระเป๋าให้นาง ยิ้มตอบ “แบบนี้ตอนนี้ไม่ดีเหรอ? ต้องวางแผนอะไรอีก?”

“ไม่คิดแต่งงานเหรอคะ?”

“อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่” หยวนชิงโจวก็ดื่มน้ำไปครึ่งขวดเหมือนกัน เขายืนอยู่ตรงบันไดหินหันกลับไปมองฟางหวูและพ่อแม่ที่กำลังเดินทอดน่องอย่างผ่อนคลาย มุมปากเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“งั้นคุณฟางหวูเธอคิดยังไงคะ?”

“เธอก็ถามเองสิ”

“พี่ไม่เคยถามเหรอ?”

ความคิดของฟางหวูเหมือนกับความคิดของพี่ชายดังคาด คิดว่าปัจจุบันก็ดีที่สุดแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไร

ปลายทางของความรักไม่ใช่การแต่งงาน แต่ปลายทางของความรักก็คือไม่รักแล้ว ในเมื่อปราศจากความรักแต่กลับถูกการแต่งงานเป็นเครื่องผูกมัด นี่สิถึงจะน่ากลัวที่สุด

อย่างไรเธอก็ไม่คิดจะมีลูก และตระกูลหยวนก็ไม่ขาดเด็ก เธอจะมาลักไปสักคนก็ได้

หยวนชิงหลิงหัวเราะด่าเธอ “พูดไปพูดมาก็คือไม่อยากคลอดเอง แต่จะมาแย่งลูกของฉันไป? ลูกบ้านฉันแย่งง่ายเสียที่ไหน มีคนจ้องอยู่ตั้งเยอะ”

“ดีที่บ้านคุณมีลูกหลายคน” ฟางหวูหน้านิ่ง “ตอนนี้หกคน แต่ต่อไปพอพวกเขาแต่งงานแล้ว คนหนึ่งก็มีสักสอง นี่ก็เพิ่งเป็นเท่าตัวแล้ว แล้วถ้าคลื่นลูกใหม่แรงกว่าคลื่นลูกเก่า มีสักเจ็ดแปดคน งั้นฉันก็แย่งมาได้สักคนสองคนแหละน่า”

หยวนชิงหลิงขำพรืด

ฟางหวูพูดต่อ “แล้วในอนาคต เด็กน้อยเดินต้วมเตี้ยมล้มลุกคลุกคลานวิ่งมาหาคุณ ปากก็เรียกคุณย่าๆ ภาพแบบนี้ถึงจะฝันก็ต้องยิ้มปริ่มจนตื่นละสิ? วันนั้นอีกไม่ไกลแล้วล่ะ”

หยวนชิงหลิงมองฟ้าครามเมฆขาว ชีวิตเชือนแช สั้นดั่งม้าขาวแวบผ่านช่อง วันนั้นอีกไม่ไกลแล้วจริงๆ แต่นางกลับไม่เคยคิดถึงภาพนั้น นางเห็นหลายสิ่งหลายอย่าง เห็นอนาคตอีกยาวไกล แต่นางจะไม่ลอบดูอนาคตของลูกๆ เพราะบางเรื่องหากรู้แล้วก็จะสูญเสียความประหลาดใจ

ชีวิตต้องค้นหาอนาคตที่สุดจะรู้ไปทีละก้าว ความรื่นเริงโศกศัลย์บนเส้นทางนี้ไม่แน่นอน แต่นั่นก็คือส่วนหนึ่งที่น่าสนใจในชีวิตเช่นกัน