บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1373

บทที่ 1373 หยั่งรู้ปราชญ์เต๋า

บทที่ 1373 หยั่งรู้ปราชญ์เต๋า

เฉินซีประหม่า

นั่นเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ หลังจากที่เขาได้รับผลวิญญาณเต๋ามาแล้ว อาจารย์ใหญ่ฝ่ายในฉือฉางเซิงซึ่งเป็นที่รู้กันดีว่าเป็นคนอารมณ์ร้ายและไร้เหตุผลก็ดูเหมือนจะกลายเป็นคนละคนที่ต่างออกไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง เขาปฏิบัติต่อเฉินซีอย่างอบอุ่นอย่างไม่เคยเป็นก่อน ทำเอาชายหนุ่มถึงกับรู้สึกแปลกใจระคนทำตัวไม่ถูกถึงขั้นทนไม่ไหวอีกต่อไป

ด้วยเหตุนี้ ชายหนุ่มจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขอตัวลา

แน่นอน เฉินซีได้นำไข่มุกปราชญ์เต๋าแสงอัคคี อาสนะคุนอู่ และคัมภีร์ร้อยปราชญ์เต๋าไปด้วย ไม่เพียงเท่านั้น ฉือฉางเซิงยังตกปากรับคำว่าสามารถมาขอความช่วยเหลือจากตนได้ทุกเมื่อ และรับประกันได้เลยว่าจะไม่มีทางปฏิเสธคำขอจากชายหนุ่มเป็นอันขาด

เป็นที่แน่ชัดว่าเฉินซีพอใจกับผลลัพธ์นี้อย่างมาก ชายหนุ่มรู้สึกว่าการเดินทางในครั้งนี้คุ้มค่ายิ่งนัก

เขาใช้ผลวิญญาณเต๋าเพื่อแลกกับสมบัติล้ำค่าถึงสามชิ้นซึ่งเป็นประโยชน์อย่างมากต่อการหลอมรวมเต๋า อีกทั้งยังได้รับคำมั่นสัญญาจากฉือฉางเซิง สิ่งเหล่านี้นับว่าคุ้มค่าอย่างยิ่ง ถึงขนาดที่ว่ากำไรที่เกิดขึ้นนี้เกินความคาดหมายด้วยซ้ำ

อย่างไรเสีย แม้ว่าเขาจะมีผลวิญญาณเต๋ามากถึงสิบเอ็ดผล ทว่าตอนนี้พวกมันก็หาได้มีประโยชน์อันใด ต่อให้ในอนาคตจะบรรลุขอบเขตราชันเซียน หรือบรรลุเต๋า และกลายเป็นเทพก็ตาม สิ่งที่เขาต้องการก็คือผลวิญญาณเต๋าเพียงผลเดียวเท่านั้น

สำหรับส่วนที่เหลือ แน่นอนว่าเขาต้องใช้มันให้เกิดประโยชน์สูงสุด

ตามแผนปัจจุบัน เขาตั้งใจที่จะใช้ผลวิญญาณเต๋าเหล่านี้เพื่อแลกกับคำมั่นสัญญา และการสนับสนุนของผู้อาวุโสบางคนในสำนักศึกษา

ด้วยวิธีนี้ เมื่อใดก็ตามที่เขาต้องการแก้แค้นตระกูลจั่วชิวในอนาคต ย่อมได้รับความช่วยเหลือจากราชันเซียนมากมาย!

อันที่จริงแล้ว เฉินซีตั้งใจที่จะไม่ปล่อยให้เรื่องที่ตนครอบครองสมบัติวิเศษเหล่านี้แพร่งพรายไปเกินการควบคุม ดังนั้นเพื่อความปลอดภัย เขาจึงขอให้ฉือฉางเซิงเก็บเรื่องนี้ไว้ อย่างน้อยก็เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น

…

หลังจากที่เฉินซีออกจากที่พักของฉือฉางเซิงแล้ว ชายหนุ่มก็ตรงกลับมาที่ห้องกระบี่ทันที

สิ่งที่เขาทำเป็นอย่างแรกก็คือการนำแผ่นหยกที่บันทึกข้อมูลเกี่ยวกับแดนโบราณจักรพรรดิเต๋าออกมาเพื่อตรวจสอบมันอย่างถี่ถ้วน เมื่อเทียบกับการหลอมรวมเต๋าแล้ว เขากังวลมากกว่าว่าตนจะได้รับการยอมรับจากมรดกของจักรพรรดิเต๋าหรือไม่ เพื่อให้ตนเองมีคุณสมบัติที่จะแลกชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลาก

เหตุผลนั้นง่ายมาก หลังจากที่เขาผ่านประสบการณ์ภายในภูมิภาคบรรลุเทพมาอย่างโชกโชน ชายหนุ่มก็เข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลากนั้นพิเศษเพียงใด

สมบัติชิ้นนี้สามารถต้านทานพลังจากเนตรทัณฑ์สวรรค์และพลังจากเทียบอันดับเทวาได้ ยิ่งไปกว่านั้น มันยังช่วยให้เขาผ่านพ้นจากเภทภัยต่าง ๆ มากมาย แล้วเช่นนี้จะให้มองว่ามันเป็นเพียงสมบัติธรรมดาได้อย่างไร?

ไม่เพียงเท่านั้น เมื่อชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลากรวมตัวกัน มันก็ทำให้เขาสามารถผสานกฎแห่งมหาเต๋าทั้งหลายซึ่งตนครอบครองไว้ภายในตราศักดิ์สิทธิ์แห่งมวลสวรรค์ และบรรลุขอบเขตเซียนปราชญ์ได้อย่างราบรื่น ทั้งยังได้ครอบครองผลวิญญาณเต๋าจำนวนมาก…

ตอนนี้เฉินซีมีชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลากหกชิ้นแล้ว ขาดอีกเพียงสามชิ้นก็จะสามารถประกอบมันเป็นแผนภาพที่สมบูรณ์ ด้วยเหตุนี้ชายหนุ่มจึงไม่อาจนิ่งนอนใจได้ เนื่องจากว่าชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลากอีกชิ้นที่มีอยู่ในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋านั้นตกอยู่ใต้ความครอบครองของคนผู้หนึ่ง

“สุสานแห่งราชันนิรันดร์!”

“โลงศพเซียนยมโลก!”

“สระโลหิตอดีตชาติ!”

…

ขณะที่เฉินซีกำลังสำรวจแผ่นหยกอย่างละเอียด สายตาที่เลื่อนไล่ไปตามตัวอักษรก็ยิ่งฉายแววประหลาดใจมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าแดนโบราณจักรพรรดิเต๋าไม่ได้เป็นเพียงสถานที่ฝังมรดกแห่งจักรพรรดิเต๋าเท่านั้น หากยังเต็มไปด้วยพื้นที่อันตรายและการแสวงโชคมากมาย

พวกมันเป็นทั้งบททดสอบและการฝึกตนในคราวเดียวกัน

จากบันทึกที่อยู่บนแผ่นหยก แม้หลังจากที่เข้าไปในแดนโบราณจักรพรรดิเต๋าแล้ว จะไม่มีใครได้ครอบครองมรดกเหล่านั้น ทว่าหลังจากที่เผชิญกับบททดสอบต่าง ๆ ความแข็งแกร่งย่อมได้รับการพัฒนาขึ้นมาก

ยิ่งไปกว่านั้น ที่นั่นไม่ได้มีเพียงแต่มีมรดกของจักรพรรดิเต๋าเท่านั้น หากยังมีโชคลาภอื่น ๆ ให้ได้เสาะหาอีกมากมาย

จากบันทึกของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า แดนโบราณจักรพรรดิเต๋านั้น จะเปิดขึ้นทุก ๆ หมื่นปีเท่านั้น และจะอนุญาตให้ศิษย์ในสำนักเข้าไปได้ครั้งละไม่เกินสิบคน

ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นเรื่องยากมากสำหรับศิษย์ทั้งหลายที่จะได้รับการยอมรับจากมรดกของจักรพรรดิเต๋า แน่นอนว่าโดยส่วนใหญ่ไม่มีใครได้ครอบครองมัน

ด้วยเหตุผลเหล่านี้ เขามีเพียงแต่ต้องเข้าไปในแดนโบราณจักรพรรดิเต๋าเท่านั้น จึงจะเข้าใจได้อย่างถ่องแท้

อย่างไรก็ตาม แผ่นหยกได้บันทึกว่าเจ้าสำนักคนปัจจุบันของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า ครั้งหนึ่งเคยได้รับมรดกแห่งจักรพรรดิเต๋าเมื่อหลายปีก่อน!

โดนโบราณจักรพรรดิเต๋านี้จะเปิดขึ้นในอีกสามเดือนข้างหน้า เพื่อการนี้ ข้าจะต้องเตรียมการอย่างให้รอบคอบและทุ่มเทอย่างสุดกำลัง! ผ่านไปครู่ใหญ่ เฉินซีก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เป็นขณะเดียวกันกับที่ร่องรอยแห่งความมุ่งมั่นปรากฏขึ้นบนหว่างคิ้ว

…

ณ โลกแห่งดวงดาว เฉินซีนั่งขัดสมาธิบนอาสนะคุนอู่ มือพาดวางไว้บนขา ในขณะที่ไข่มุกปราชญ์เต๋าแสงอัคคีถูกวางไว้บนฝ่ามือ ส่วนคัมภีร์ร้อยปราชญ์เต๋านั้นกางออกและตั้งไว้เบื้องหน้า มันปลดปล่อยคลื่นเสียงภาวนาออกมาเป็นทำนองอันสงบ

วิ้ง~

ครั้นเฉินซีดำดิ่งลึกลงไปในภวังค์แห่งฌาน อาสนะคุนอู่ก็เปล่งแสงเรืองรองสีทองประกาย เส้นแสงแต่ละเส้นล้วนเต็มไปด้วยอักขระลึกลับซึ่งเข้าปกคลุมไปทั้งเรือนกายของชายหนุ่ม

ในอีกด้านหนึ่ง ไข่มุกปราชญ์เต๋าแสงอัคคีซึ่งวางอยู่บนฝ่ามือก็ห้อมล้อมด้วยแสงมัวสลัวราวเมฆหมอก มันผสานกับพลังชีวิตของเฉินซี ก่อนจะปลดปล่อยรัศมีเทวะอันไพศาลออกมาเลือนราง

เฉินซีเริ่มหยั่งฌานและหลอมรวมกับตราศักดิ์สิทธิ์เบญจธาตุภายใต้สภาวะดังกล่าว ทั้งหัวใจ ห้วงคิด และทะเลแห่งมโนสำนึก รวมไปถึงจิตวิญญาณตกอยู่ในสภาวะสงบนิ่ง

ฟึ่บ!

ตราศักดิ์สิทธิ์เบญจธาตุกลายเป็นมหาสมุทรหลากสีที่ปะทะเข้ามาและปรากฏตัวขึ้นในหัวใจของเฉินซี กฎแห่งมหาเต๋าของธาตุทั้งห้าอันประกอบไปด้วยสีแดงเข้ม สีเหลือง สีเขียว สีดำ และสีทองไหลเวียนมาบรรจบและหลอมรวมกันเป็นผืนสมุทรเบญจธาตุที่กว้างใหญ่

ขณะที่เฉินซีเริ่มหลอมรวมกับเต๋า รัศมีของมหาสมุทรเบญจธาตุก็เกิดการเปลี่ยนแปลงในทันที ละอองน้ำเล็ก ๆ เหนือผืนสมุทรสร้างระลอกคลื่นวงกลมที่กระจายออกไปช้า ๆ… พวกมันค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นเป็นอักขระยันต์ลึกลับ

“เจ้าช่วยไปบอกเขาว่าพวกข้ามาด้วยเรื่องด่วนได้หรือไม่? มันจำเป็นที่จะต้องพบเขาเดี๋ยวนี้” จั่วชิวฮงพูดอย่างตรงไปตรงมา

บริวารเต๋าลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ จากนั้นเขาก็หายเข้าไปในห้องโถง

“เฉินซี ไอ้เด็กนั่นมันกลับมาแล้ว จากนี้จะเป็นอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของไท่อู่” หลังจากแผ่นหลังของบริวารเต๋าหายลับไป จั่วชิวฮงก็ถอนใจเฮือกใหญ่ทั้งคิ้วที่ขมวดปม สีหน้ามืดมนอย่างยิ่ง

เนื่องจากทั่วทั้งภพเซียนกำลังพูดถึงความตายของจั่วชิงคงและจั่วชิวหลิงหงกันอย่างออกรส ไม่เว้นแม้แต่ในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าเอง นั่นทำให้จั่วชิงฮงและสมาชิกในตระกูลจั่วชิวคล้ายเผชิญกับแรงกดดันครั้งใหญ่ สายตาของผู้คนทั้งหลายต่างชี้มายังพวกเขาเป็นตาเดียว ช่างเป็นความรู้สึกที่น่าอดสูและเจ็บปวดเหลือแสน

และด้วยเหตุนี้เอง คนในตระกูลจั่วชิวจึงยิ่งเกลียดชังเฉินซีมากขึ้น พวกเขาไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าการฉีกกระชากอีกฝ่ายเป็นชิ้น ๆ และเอาเลือดเนื้อของมันมาดื่มกิน!

“ข้าก็หวังให้เป็นเช่นนั้น” จั่วชิวเซิงหน้าเครียดถมึงทึง “ตอนนี้ ท่านประมุขได้มุ่งหน้าไปยังคุกเนตรเซียนเพื่อพบกับอาเสวี่ยแล้ว ข้าเองก็อยากรู้ว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นเช่นไร สำหรับข้านั้น ข้าไม่ต้องการให้ไอ้เด็กสารเลวนั่นได้รับการยอมรับให้เข้ามาในตระกูลจั่วชิวของเราแม้แต่น้อย” น้ำเสียงของเขาเนิบช้า

จั่วชิวฮงชะงัก ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้ว ข้าเองก็ไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น น่าเสียดายที่บรรพจารย์อาวุโสหวงหลินได้จัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง พวกเราได้แต่เพียงทำตามคำสั่งก็เท่านั้น ถึงอย่างนั้นในความคิดของข้า ข้าว่าอาเสวี่ยไม่มีทางยอมรับเงื่อนไขเช่นนี้อย่างแน่นอน”

ตอนนั้นเอง บริวารเต๋าได้กลับมาจากห้องโถงก่อนจะพูดขึ้น “ผู้อาวุโส อาจารย์ของข้ายินดีให้พวกท่านทั้งสองเข้าพบขอรับ”

บัดนี้จิตใจของจั่วชิงฮงและจั่วชิวเซิงกลับมาชุ่มชื่นอีกครั้ง พวกเขาติดตามบริวารเต๋าเข้าไปในห้องโถงทันที

ห้องโถงนั้นกว้างใหญ่ทว่าว่างเปล่า

จั่วชิวไท่อู่ในรูปลักษณ์แก่ชรานั่งอยู่เพียงลำพังบนอาสนะซึ่งตั้งอยู่ตรงกลางห้องโถง ดวงตาของเขาขุ่นมัวคล้ายคนง่วงเหงา หากร่างกายนั้นยังคงเปล่งรัศมีเงียบสงบ

“คารวะบรรพจารย์อาวุโสไท่อู่” จั่วชิงฮงและจั่วชิวเซิงคำนับอย่างนบนอบ ในขณะเดียวกัน บริวารเต๋าเองก็มีไหวพริบมากพอที่จากไปโดยที่ไม่ต้องรอให้ใครสั่ง ส่งผลให้บัดนี้ทั้งห้องโถงเหลือคนอยู่เพียงสามคนเท่านั้น

จั่วชิวไท่อู่โบกมือ “หากมีอะไรจะพูดก็พูดมาตรง ๆ เถอะ”

จั่วชิวฮงนำแผ่นหยกออกมาและส่งต่อให้อีกฝ่ายทั้งค้อมตัว “ท่านบรรพจารย์อาวุโสไท่อู่ บรรพจารย์อาวุโสหวงหลินสั่งให้ข้ามอบสิ่งนี้ให้แก่ท่าน และยังได้กล่าวเสริมไว้อีกว่าหลังจากที่ท่านอ่านจบแล้ว ท่านจะสามารถตัดสินใจได้อย่างถูกต้องแน่นอนขอรับ”

จั่วชิวไท่อู่ขมวดคิ้ว แต่กระนั้นชายชราก็ยอมรับแผ่นหยกนั้นมาแต่โดยดี ชายชรามองสิ่งที่บันทึกไว้บนนั้นอย่างถี่ถ้วน หลังจากนั้นไม่นานเขาก็วางมันลง และปล่อยให้ความเงียบงันเข้าย่ำกรายไปทั่วบริเวณเนิ่นนาน

บรรยากาศในห้องโถงมีเพียงความเงียบสงัด

จั่วชิงฮงและจั่วชิวเซิงเฝ้ารออย่างเงียบ ๆ ด้วยไม่กล้ารบกวนอีกฝ่าย

“เพื่อประโยชน์ของตระกูลจั่วชิวอย่างนั้นหรือ?” ทันใดนั้น จั่วชิวไท่อู่พูดขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง น้ำเสียงนั้นไม่อาจแยกแยะอารมณ์ได้แม้แต่น้อย

ผู้มาเยือนทั้งสอบรีบพยักหน้าในทันที

ตอนนั้นเองที่ใบหน้าเหี่ยวย่นของจั่วชิวไท่อู่ผันแปรเป็นความหยามหยันลึกซึ้ง “ข้าคงต้องกล่าวว่าหวงหลิงนั้นยังเป็นคนเดียวในตระกูลจั่วชิวที่รู้จักข้าดีที่สุด เขารู้ดีว่าข้าสามารถสละทุกสิ่งเพื่อประโยชน์ของตระกูลจั่วชิวได้…”