บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1423

บทที่ 1423 สายฝนสีทองของปราณเซียน

บทที่ 1423 สายฝนสีทองของปราณเซียน

ดวงอาทิตย์ยามเช้าลอยสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า พร้อมกับเปล่งแสงสีทองอันเจิดจ้า

จัตุรัสที่กว้างใหญ่และกว้างขวางภายในจวนตระกูลเฉินเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย

วันนี้ ศิษย์ทุกคนของตระกูลเฉินมารวมตัวกันที่นี่ เพื่อเป็นประจักษ์พยานต่อท่าทางสง่างามของบุคคลในตำนานที่อยู่ในใจของพวกเขา เฉินซี!

ฝูงชนหนาแน่นบนจัตุรัสต่างลุกโชนด้วยความตื่นเต้น แม้จะมีผู้คนอยู่มากมาย แต่มันก็เงียบมาก เงียบจนไร้สุ้มเสียง และทุกคนต่างรอคอยด้วยความคาดหวัง

ศิษย์ของตระกูลเฉินเหล่านี้ ส่วนใหญ่ได้เปลี่ยนเป็นแซ่เฉิน แต่มีคนเพียงหยิบมือที่ถือได้ว่าเป็นศิษย์สายตรง

อย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งหมดก็เป็นแซ่เฉินแล้ว ดังนั้นการปฏิบัติที่ได้รับในตระกูลจึงแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นจึงมีความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเฉิน

เมื่อดวงอาทิตย์ลอยสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า ร่างของเฉินซีก็โผล่ออกมาจากอากาศ และปรากฏตัวบนเวทีด้านหน้าจัตุรัสอย่างรวดเร็ว รูปร่างของเขาสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลา ทั้งยังมีลักษณะที่ไม่ธรรมดา การปรากฏตัวนี้ ดึงดูดสายตาของทุกคนทันที

ทันใดนั้น ความตื่นเต้น ความยินดี ความชื่นชม และความเคารพก็พลุ่งพล่านออกมาจากใจของบรรดาศิษย์ตระกูลเฉินทุกคน ราวกับได้เห็นการมาถึงของทวยเทพ

ในทางกลับกัน เฉินซียืนอยู่บนเวที พลางจ้องมองไปยังฝูงชนนับพันบนจัตุรัสตรงหน้า และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจ ทั้งหมดนี้คือความหวังของตระกูลเฉิน!

เขาไม่ได้กล่าววาจาใด ๆ และเพียงจ้องไปที่ศิษย์ตระกูลเฉินเงียบ ๆ แววตาชัดเจนและสงบ ประหนึ่งตั้งใจที่จะจดจำรูปลักษณ์ของศิษย์ทุกคนไว้ในใจ

บรรดาศิษย์ตระกูลเฉินที่ถูกกวาดตามองก็เชิดอกขึ้น ราวกับทหารที่ได้รับการตรวจวินัยจากแม่ทัพ ทั้งมีท่าทางที่กระตือรือร้นและเคารพ

“บอกนามของเจ้ามา เมื่อเราพบกันครั้งต่อไป ข้าจะไม่ลืมพวกเจ้าคนใดคนหนึ่งอย่างแน่นอน” หลังจากนั้นไม่นาน เฉินซีก็กล่าวอย่างสบาย ๆ

ทุกคนพลันตกตะลึง เพราะไม่มีใครคาดคิดว่าสิ่งแรกที่ผู้ยิ่งใหญ่กล่าว จะเป็นคำขอเช่นนี้

หัวใจของศิษย์หลายคนต่างรู้สึกอบอุ่น

สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร?

นั่นหมายความว่าบรรพบุรุษเฉินซี จะไม่ละเลยพวกเขาแม้แต่คนเดียว!

“ท่านบรรพบุรุษ ข้าน้อยมีนามว่า เฉินอวินฉง!”

“ข้าน้อยเฉินมู่หลิน!”!”

“เฉินเยว่ฮวา!”

“เฉินเป่ยโตว!”

ไม่รู้ว่าใครเป็นผู้ริเริ่ม แต่ทั้งจัตุรัสก็ดังก้องไปด้วยคลื่นเสียงทันที ซึ่งใช้เวลาพักใหญ่กว่าที่ทั้งหมดจะสงบลง

ในระหว่างนี้ เฉินซีได้จดจำชื่อและรูปลักษณ์ของพวกเขาไว้ในความทรงจำ ด้วยระดับการบ่มเพาะในปัจจุบัน การจดจำบางสิ่งก็ง่ายพอ ๆ กับพลิกฝ่ามือ หรือง่ายกว่าการดื่มน้ำ

“เยี่ยมมาก ข้าจำพวกเจ้าทุกคนได้แล้ว เจ้าคือเฉินอวินฉง เป็นคนแรกที่บอกนามออกมา ความกล้าหาญเจ้าสมควรได้รับคำชื่นชม ส่วนเจ้าคือเฉินเซวี่ยถิง เสียงของเจ้าดังที่สุด เจ้าคือ…” เฉินซียิ้มและเริ่มขานนามของศิษย์เหล่านั้น ราวกับเป็นการพิสูจน์คำพูดของตัวเอง

หลังจากผ่านไปสักระยะ เฉินซีก็หายใจเข้าลึก ๆ และกล่าวว่า “เหตุผลที่ข้าทำสิ่งนี้ ก็เพราะข้าอยากจะบอกทุกคน ในฐานะสมาชิกตระกูลเฉิน พวกเจ้าถือเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเฉิน และแบกรับภาระหน้าที่อันยิ่งใหญ่ของตระกูลไว้ ดังนั้นตระกูลเฉินของเราจะไม่ละเลยผู้ใดอย่างแน่นอน!”

“ข้าเฉินซีจะไม่มองข้ามพวกเจ้าคนใดคนหนึ่ง เพราะพวกเจ้าทุกคนคือความหวังของตระกูลเฉิน!”

เสียงของเขาชัดเจนและดังกึกก้องราวกับระฆังยามเช้า มันสั่นสะเทือนอยู่ในใจของศิษย์ตระกูลเฉินทุกคน ทำให้พวกเขารู้สึกตื่นเต้น มีความสุข ทั้งยังรู้สึกได้รับการยอมรับ

“เราจะจดจำคำสอนของท่านบรรพบุรุษเฉินซี!” ศิษย์คนหนึ่งของตระกูลเฉินที่มีใบหน้าแดงก่ำตะโกนเสียงดัง

“เราจะจดจำคำสอนของบรรพบุรุษเฉินซี!” ศิษย์คนอื่น ๆ ของตระกูลเฉินกล่าวพร้อมกัน เสียงของพวกเขาสั่นสะเทือนไปถึงสวรรค์ชั้นเก้า

ในระยะไกล เฉินฮ่าวและเฟยเหลิ่งชุ่ยต่างรู้สึกพึงพอใจอย่างยิ่ง “ความแข็งแกร่งของตระกูลไม่สามารถพึ่งพาพี่ใหญ่เพียงอย่างเดียวได้ และมันต้องอาศัยศิษย์ของตระกูลเฉินทุกคนที่ต้องทุ่มเทเพื่อปกป้องมัน!”

ฟิ่ว! ฟิ่ว!

บนเวที เฉินซีพลันสะบัดแขนเสื้อ จากนั้นกระแสปราณเซียนอันน่าสะพรึงกลัวก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นสายฝนสีทองของปราณเซียนที่โปรยปรายลงมา

สายฝนนั้นละเอียดและต่อเนื่อง ทั้งยังโปรยปรายไปทั้งฟ้าดิน ซึ่งปกคลุมทั่วทั้งจัตุรัส

นั่นคือปราณเซียนที่บริสุทธิ์ที่สุด ซึ่งมาจากภายในร่างกายของเฉินซีและต้นอ่อนเงาทมิฬ เสมือนกับเป็นของขวัญที่มอบให้กับศิษย์ทุกคนของตระกูล

“สวรรค์! นี่คือพลังอะไรกัน? ถึงได้สูงส่งปานนี้?”

“ปราณเซียน! มันต้องเป็นปราณเซียนอย่างแน่นอน!”

ฝนสีทองของปราณเซียนโปรยปรายลงมา และปกคลุมศิษย์ตระกูลเฉินทุกคน ทำให้พวกเขาสัมผัสได้ถึงพลังงานที่อ่อนโยนและบริสุทธิ์ ซึ่งหลั่งไหลไปทั่วทั้งร่างกายทันที ดังนั้นจึงตกใจจนร้องออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“รีบนั่งสมาธิแล้วซึมซับมันซะ!” เฉินฮ่าวพลันตะโกนเรียกสติ

ศิษย์ตระกูลเฉินทุกคนดูเหมือนกับตื่นขึ้นจากความฝัน ทุกคนรีบนั่งสมาธิ และเริ่มควบคุมลมหายใจ

ในขณะนี้ เฉินซีได้ออกจากเวทีไปแล้ว

“ข้า… นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้พบกับท่านพ่อ และข้าก็เลย… กังวล” สตรีผู้นั้นก้มศีรษะลงด้วยความเขินอาย พลางกล่าวเสียงเบาเหมือนสายลมพัดผ่าน

บุรุษและสตรีคู่นี้ ย่อมคือเฉินอันและภรรยาของเขา เว่ยจื่อถง

เว่ยจื่อถงเป็นศิษย์ของนิกายกระบี่เก้าเรืองรองของแดนภวังค์ทมิฬ ดังนั้นความเข้าใจของนางเกี่ยวกับเฉินซีจึงชัดเจนยิ่งกว่าใคร ทั้งยังทราบดีว่าชื่อเสียงของเฉินซีนั้นน่าสะพรึงเพียงใด

ในหัวใจของศิษย์นิกายกระบี่เก้าเรืองรอง เฉินซีเป็นเหมือนตำนานที่เดินได้ และชื่อเสียงของเขาก็ยิ่งใหญ่จนเหนือกว่า เวินหัวถิง ประมุขนิกายคนปัจจุบัน และผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ของนิกาย

ในฐานะศิษย์ของนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง เว่ยจื่อถงกำลังจะพบกับ ‘ท่านพ่อ’ ในตำนานของนาง นางจึงรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างอดไม่ได้

เฉินอันพลันครุ่นคิดในใจ ถ้าเจ้าได้พบกับท่านแม่ เจ้าจะไม่เป็นลมล้มพับไปเลยหรือ

“อันเอ๋อร์!” ทันใดนั้นเสียงที่ชัดเจนดังก้องขึ้น เฉินซีมาถึงอย่างรวดเร็ว ส่งยิ้มให้เฉินอันและเว่ยจื่อถง

“ท่านพ่อ!!” ลึก ๆ เฉินอันค่อนข้างตื่นเต้น แต่ยังสามารถรักษาท่าทีไว้ได้ แต่ในทันทีที่เห็นบิดาปรากฏตัวต่อหน้า เขาก็ไม่สามารถยับยั้งความรู้สึกได้อีกต่อไป และร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น

เฉินซีสวมกอดเฉินอัน พลันครุ่นคิดในใจ… ในที่สุดเด็กคนนี้ก็เติบใหญ่แล้ว

หลังจากนั้น สายตาของเขาก็จดจ้องไปที่เว่ยจื่อถงที่ยืนอยู่ด้านข้าง แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าคงเป็นจื่อถง”

จิตใจของเว่ยจื่อถงมึนงงตั้งแต่แวบแรกที่ได้สบตากับเฉินซี ความกังวลพุ่งทะลุเพดาน ยืนตะลึงงัน ถึงขั้นไร้การตอบสนองเมื่ออีกฝ่ายหันมาคุยกับนาง

เฉินอันกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางทำอะไรไม่ถูกของเว่ยจื่อถง “จื่อถง รีบคารวะท่านพ่อสิ!”

“จื่อถงคารวะท่านพ่อ ข้าหวังว่าท่านพ่อจะอภัยให้กับความหยาบคายของข้าเมื่อครู่นี้” เว่ยจื่อถงฟื้นคืนสติ และรีบโค้งคำนับคนตรงหน้า

เฉินซีรู้สึกว่า หญิงสาวคนนี้เพียงกังวล ไม่ทำกิริยาหยาบคายแม้แต่น้อย เขาจึงโบกมือแล้วกล่าว “เจ้าเป็นภรรยาของอันเอ๋อร์ และเป็นลูกสะใภ้ของข้า ไม่จำเป็นต้องกังวลเลย”

ขณะที่กล่าว เขาก็พาเฉินอันและเว่ยจื่อถงไปที่บ้านบนเกาะ

เมื่อบิดาและบุตรพบหน้ากัน ย่อมไม่มีสิ่งใดขวางกั้นระหว่างพวกเขา ทั้งสามจิบชาและพูดคุยกันในบ้าน ซึ่งความสุขก็ล้นหลามออกมา ขณะที่กล่าวถึงทุกสิ่งที่ได้ประสบในช่วยหลายปีที่ผ่านมา

ที่ด้านข้าง เว่ยจื่อถงค่อย ๆ สงบจิตใจลง ขจัดความกังวลออกไปจนหมดสิ้น

ใกล้ค่ำ เฉินซีก็เรียกหาเฉินฮ่าว เฟยเหลิ่งชุ่ย เฉินอวี่ เยว่เหวินถิง เฉินอวิ๋นอวิ๋นและเฉินเป่าเปามาที่บ้าน และทั้งครอบครัวก็ร่วมทานอาหารค่ำกับจี้อวี๋

ในห้องคึกคักอย่างเป็นธรรมชาติ แต่เมื่องานเลี้ยงใกล้จะจบลง เฉินซีก็นึกถึงมารดาของตน และชิงซิ่วอี้ ความเสียใจพลันฉายวาบผ่านหัวใจ

บางทีเมื่อเราพบกันอีกครั้ง ทั้งครอบครัวจะได้กลับมารวมตัวพร้อมหน้ากันอีกหรือไม่? เฉินซีพึมพำในใจ ก่อนจะดื่มสุราในจอกจนหมดในรวดเดียว