บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1597

บทที่ 1597 เมืองจรดบูรพา

…………….

บทที่ 1597 เมืองจรดบูรพา

ฟ่าว!

หนึ่งร่างวูบไหวต่อเนื่อง เคลื่อนย้ายผ่านจักรวาลระยับดาว

ดาวทุคตินีลโลหิต ที่ตั้งของนิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิต… เฉินซีครุ่นคิดอย่างเงียบเชียบถึงทุกข้อมูลเกี่ยวกับนิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิตที่ตนทราบ

ชั่วครู่ต่อมา เขาก็อดยิ้มขำไม่ได้ หนนี้ ข้ามุ่งหน้าสู่นิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิตเพื่อทำธุระที่ถูกฝากฝังมา ไม่ได้จะไปออกศึก เหตุใดต้องคิดมากด้วย?

แต่พริบตาต่อมา คิ้วของเฉินซีก็ขมวดแน่น แล้วหลังทำธุระที่เถี่ยคุนฝากฝังเสร็จสิ้น ข้าจะไปที่ใดดี?

ก่อนเฉินซีมายังแดนเทพโบราณ เฉินซีมีจุดประสงค์อันกระจ่างยิ่งอยู่ในใจ คือการหาพ่อแม่ของตนให้พบ ก่อนจะรวมตัวกับศิษย์พี่ชายหญิงจากนิกายตน

นอกจากนั้น ตอนที่เฉินหลิงจวินและจั่วชิวเสวี่ยจากไป พวกเขายังเคยบอกเฉินซีว่า ขอเพียงดูแลชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลากให้ดี เขาก็จะอาศัยเบาะแสจากชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลากมาพบพวกตนได้ที่แดนเทพโบราณ

ทว่าเฉินซีกลับรู้สึกจนใจ เพราะนอกจากอักษรโบราณเก้าตัวอันคลุมเครือ เขาก็ไม่สามารถทำความเข้าใจเบาะแสใด ๆ ได้จากชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลากเลย

อักษรโบราณเก้าตัว? เฉินซีพลันบังเกิดความคิด เบาะแสคงไม่ได้ซ่อนในหมู่พวกมันหรอกกระมัง?

ยามเขาผนวกชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลากที่เจ็ดและแปด หนึ่งแผนภาพลึกลับปรากฏขึ้นจากพื้นผิวชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลาก อักษรลึกลับเรืองประกายวูบไหวเบื้องบน เฉินซีพยายามเต็มที่ ทว่าสุดท้ายก็พออ่านเก้าอักษรโบราณออก ซึ่งก็คือ ‘荒’ ‘墟’ ‘神’ ‘古’ ‘帝’ ‘域’ ‘纪’ ‘主’ ‘极’ ตามลำดับ

เฉินซีพยายามคะเนความหมายของอักษรเหล่านี้ แต่ไม่ว่าจะเรียงเช่นไร เก้าอักษรนี้ก็ดูไม่เหมือนประโยคใดเลย ดังนั้นยามกาลเวลาผ่านไป เขาจึงลืมเรื่องนี้เสียสนิท

เมื่อย้อนนึกได้ เขาก็พบเงื่อนงำอำพราง บางทีอักษรโบราณทั้งเก้าอาจสื่อถึงชื่อสถานที่บางแห่งในแดนเทพโบราณ!

แต่อึดใจต่อมา เขาก็ส่ายหน้า เนื่องจากมีเบาะแสน้อยเกินไป จึงไม่อาจทำความเข้าใจมากกว่านี้ได้เลย

แดนเทพโบราณมีเอกภพเกินพันแห่ง และเอกภพมสิหิมก็เป็นเพียงหนึ่งในนั้น บางทีข้าอาจต้องไปสืบ ณ สถานที่อันรุ่งเรืองพลุกพล่านที่สุดในแดนเทพโบราณ ต่อให้ไม่อาจหาเบาะแสใด แต่ระหว่างนั้น ข้าก็น่าจะไถ่ถามที่อยู่ของศิษย์พี่ชายหญิงของข้าได้… เฉินซีครุ่นคิดลึกล้ำ เท่าที่เขาสนใจ หากหาศิษย์พี่ชายหญิงของพบ พวกเขาก็อาจจะพอชี้แนะได้บ้าง

ในเมื่อนิกายอำนาจเทวะโด่งดังในแดนเทพโบราณอยู่แล้ว เช่นนั้น ข้าก็คิดว่าเขาเทพพยากรณ์และตำหนักเต๋าหนี่หวาคงไม่น้อยหน้ากว่ากัน ขอเพียงข้ามีข้อมูลเพียงพอ ก็อาจได้พบศิษย์พี่ชายหญิงจริง ๆ ความคิดของเฉินซียิ่งใสกระจ่างขึ้นยามไตร่ตรองเรื่องทั้งหมดนี้ ถูกต้อง แดนเทพโบราณสุดแสนกว้างใหญ่ หากพึ่งเพียงตนเองค้นหาก็มีประสิทธิภาพจำกัด แต่หากได้ความช่วยเหลือจากเขาเทพพยากรณ์และตำหนักเต๋าหนี่หวา เช่นนั้นข้าก็แน่ใจในความสำเร็จได้มากขึ้น….

เฉินซีตัดสินใจทันที ว่าเมื่อเขาบรรลุภารกิจที่เถี่ยคุนฝากฝังเมื่อใด เขาจะเริ่มหาเบาะแสของเขาเทพพยากรณ์และตำหนักเต๋าหนี่หวา เพราะหากทำเช่นนี้ ก็จะสามารถเลี่ยงอันตรายมหาศาลจากนิกายอำนาจเทวะได้

เพราะถึงอย่างไร เฉินซีก็ยังไม่ลืมคำพูดของเยี่ยเหยียนที่ทิ้งไว้ก่อนหนีไปในครานั้น

แดนเทพโบราณมีทวยเทพมากมาย ยิ่งเอกภพเรืองโรจน์ จำนวนยอดฝีมือที่ประจำอยู่ยิ่งมหาศาล ด้วยการบ่มเพาะปัจจุบันของข้า แม้จะสามารถติดอันดับเก้าสิบเก้าในเทียบอันดับรู้แจ้งวิญญาณ ข้าก็ยังต่ำชั้นกว่าขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลอยู่หนึ่งขอบเขต… หลังยืนยันจุดประสงค์ของตนได้ เฉินซีก็เริ่มพินิจตนเอง เมื่อมีจุดหมาย ย่อมต้องมีความสามารถกระทำให้สัมฤทธิ์ และความแข็งแกร่งของเขาก็เป็นข้อกำหนดเริ่มแรกในการตัดสินทุกสิ่ง

ในด้านเต๋าแห่งกระบี่ ข้าเหยียบย่างขึ้นสู่ขอบเขตจักรพรรดิกระบี่แล้ว หากคิดพัฒนาต่อไป ก็ได้แต่ต้องค่อย ๆ สั่งสมขัดเกลา คงไม่อาจบรรลุสำเร็จได้ในเวลาอันสั้น

ในด้านการบ่มเพาะ ข้าก็เพิ่งบรรลุขอบเขตเทวารู้แจ้งวิญญาณ นี่เป็นขอบเขตบ่มเพาะใหม่เอี่ยม จึงน่าจะต้องใช้เวลาและความพยายามมหาศาลกว่าจะขัดเกลาได้สมบูรณ์

ในด้านเต๋าศักดิ์สิทธิ์ของข้า เหยียบย่างสู่ขั้นต้นแล้ว ยังคงห่างไกลขั้นสูงอยู่ไม่น้อย นอกจากนั้น การบ่มเพาะเต๋าศักดิ์สิทธิ์ยังสั่งสมตามกาลเวลาไม่ได้เลย ขึ้นกับความเข้าใจและโอกาสทั้งสิ้น มันไม่แน่นอนเกินไป เช่นนั้น ข้าก็ไม่อาจทุ่มความพยายามกับมัน ณ ขณะนี้เช่นกัน

…

เฉินซีค่อย ๆ วิเคราะห์ตนเอง ด้วยท่าทีเยือกเย็น หากเทวารู้แจ้งวิญญาณคนอื่นมาอยู่ที่นี่ และทราบว่าความแข็งแกร่งทั้งหมดของเฉินซีเป็นเช่นไร เทวารู้แจ้งวิญญาณคนนั้นคงอิจฉาจนคลั่งตายเป็นแน่

เหตุผลมิใช่ใดอื่น นอกจากเขาโดดเด่นเกินไป!

ในขอบเขตเทวารู้แจ้งวิญญาณ ด้วยความแข็งแกร่งที่เฉินซีมีในยามนี้ เขาก็ถือเป็นอัจฉริยะไร้เทียมทานได้แล้ว สิ่งสำคัญที่สุดคือ เขาเพิ่งบรรลุถึงขอบเขตเทวารู้แจ้งวิญญาณ แต่กลับติดอันดับเก้าสิบเก้าบนเทียบอันดับรู้แจ้งวิญญาณแล้ว หากข่าวนี้ถูกแพร่งพราย ทั่วแดนเทพโบราณคงสั่นสะท้านแน่แท้

ทว่าเห็นได้ชัดว่าเฉินซีไม่ได้พอใจกับเรื่องทั้งหมดนี้เลย

บางทีอาจเป็นเพราะความคาดหวังต่อตนเองเข้มงวดเกินไป จนความสำเร็จทุกสิ่งที่เขามีในปัจจุบันหามีเรื่องของโชคมาเกี่ยวข้องไม่

หลังครุ่นคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ท้ายที่สุด เฉินซีก็มุ่งสายตามาเพ่งเล็งการขัดเกลาของยันต์ศัสตรา และพัฒนาวิธีการต่อสู้ของตน

อำนาจปัจจุบันของยันต์ศัสตราพอเรียกได้ว่าสูงกว่าสมบัติวิญญาณประดิษฐ์ทั่วไปนิดหน่อย และในขอบเขตเทวารู้แจ้งโลกา มันเพียงพอให้เฉินซีได้เปรียบอย่างเด่นชัดในการต่อสู้ ทว่าหลังจากที่เขาพัฒนามาสู่ขอบเขตเทวารู้แจ้งวิญญาณ อำนาจของยันต์ศัสตราก็เผยเค้าไม่อาจตามความแข็งแกร่งของเฉินซีทันอย่างเบาบาง

ขณะนี้ เฉินซีตระหนักชัดเจนแล้วว่าคุณภาพของสมบัติวิญญาณประดิษฐ์ก็ถูกจำแนกอย่างรัดกุมยิ่ง โดยคร่าว ๆ แล้ว พวกมันถูกแบ่งออกเป็นเก้าระดับสามขั้น

สรุปโดยรวมได้ว่าสมบัติวิญญาณประดิษฐ์ระดับหนึ่ง สอง และสามเรียกรวมกันเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ขั้นต้น สมบัติวิญญาณประดิษฐ์ระดับสี่ ห้า และหกเรียกรวมกันเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ขั้นกลาง ขณะที่สมบัติวิญญาณประดิษฐ์ระดับเจ็ด แปด และเก้าเรียกรวมกันเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูง

เหตุที่เฉินซีอยากทำการทดสอบเช่นนี้ก็เพราะว่า เขาบรรลุเงื่อนไขขั้นต้น มีกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์อันแตกต่างกันอยู่สิบข้อ กระทั่งมียันต์เทวะอนันต์และเต๋าแห่งยันต์อักขระที่ใช้ควบคุมพวกมัน เขาจึงสามารถใช้กฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ได้ตามต้องการ

ขณะเดียวกัน ทวยเทพคนอื่น ๆ ส่วนใหญ่แล้วบรรลุกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์เพียงหนึ่ง ยิ่งกว่านั้น ต่อให้พวกเขาบรรลุกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์มากกว่านั้นได้ ก็ไม่มียันต์เทวะอนันต์ไว้สั่งการกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ ดังนั้น พวกเขาจึงแตกต่างจากเฉินซี ไม่มีทางเปลี่ยนวิธีการต่อสู้ได้ตามใจชอบเลย

…

ขณะเหินผ่านจักรวาลพร่างดาวตลอดทาง เฉินซีได้พยายามอนุมานเรื่องเกี่ยวกับการขัดเกลายันต์ศัสตราและการเปลี่ยนวิธีต่อสู้เสมอมา จึงไม่ได้สังเกตการเปลี่ยนผ่านแห่งกาล

หกชั่วยามให้หลัง หนึ่งดวงดาวที่แผ่ปราณสีม่วงปรากฏขึ้นไกล ๆ ทำให้เฉินซีฟื้นจากภวังค์ความคิดอันลึกล้ำทันที

ดาวทุคตินีลโลหิต!

เฉินซีเทียบกับแผนที่ดวงดาว ท้ายที่สุดก็ยืนยันได้ว่านี่คือดาวที่ตั้งของนิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิตจริง ๆ

ไร้ความลังเลใด ๆ ร่างของเฉินซีวูบไหว แปรเปลี่ยนลักษณ์เป็นชายหนุ่มหน้าตาดาษดื่นผู้หนึ่ง ก่อนจะเข้าสู่ดาวทุคตินีลโลหิตอย่างรวดเร็ว

ดาวทุคตินีลโลหิตกว้างขวางอย่างยิ่ง ดูเหมือนโลกกว้างใบหนึ่ง อย่างน้อยที่สุดก็ใหญ่กว่าแดนภวังค์ทมิฬในสามภพมากนัก บนดาวทุคตินีลโลหิตมีบ้านเมืองหนาแน่นเช่นไม้ในป่า ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปกคลุมหนาแน่น และยังมีทวยเทพให้เห็นทั่วไปหมด ดูจะรุ่งเรืองพลุกพล่านยิ่งนัก

หนึ่งก้านธูปถัดมา

เมืองจรดบูรพา

เฉินซีมือไพล่หลัง พลางเดินช้า ๆ บนถนนในเมืองอันพลุกพล่าน สายตาของเขากวาดมองไปไกล และสังเกตหนึ่งภูเขาศักดิ์สิทธิ์อันตั้งตระหง่านสู่ชั้นเมฆา ปกคลุมด้วยรัศมีสีม่วงเรืองรองอยู่แสนไกลได้ชัดเจน

ภูเขาลูกนั้นมีชื่อว่าทุคตินีลโลหิต

เห็นได้ชัดว่ามันคือที่ตั้งนิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิต

ผ่านมาหลายปี ไม่รู้ว่าขณะนี้ เถี่ยอวิ๋นผิงจะยังอยู่ในนิกายศักดิ์สิทธิ์ทุคตินีลโลหิตหรือไม่… เฉินซีเหมือนจมในภวังค์

…………….