บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 498

ด้วยความกังวลจนนั่งไม่ติดที่ ทำให้คาเลนเรียกเจเรมี่มาพบ

ไม่นานหลังจากที่เขามาถึงคฤหาสน์ เฟลิเป้ก็ตามมาถึงด้วยเช่นกัน

ในชุดสูทสีดำนั่น เฟลิเป้ที่ปกติแล้วมีออร่าที่สง่างามและดูเป็นสุภาพบุรุษอยู่แล้ว ก็ถูกทำให้โดดเด่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อตระหนักได้ว่าผู้อาวุโสวิทแมน เจเรมี่ และคนอื่น ๆ ในครอบครัววิทแมนมารวมตัวอยู่ด้วยกันในตอนนี้ เฟลิเป้จึงให้ผู้ช่วยยื่นเอกสารฉบับนั้นก่อนจะเริ่มพูดถึงประเด็น

“บ้านหลังนี้เป็นของผมแล้ว เมื่อพิจารณาถึงความสัมพันธ์ของเรา ผมจะให้เวลาพวกคุณหนึ่งวันเพื่อเก็บทุกอย่าง และย้ายออกไป”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นคาเลนถึงกับเด้งตัวขึ้นยืน และชี้นิ้วด้วยความโกรธไปที่เฟลิเป้ “เฟลิเป้ นายมัน ขี้โกง! นายวางแผนขโมยทรัพย์สินภายใต้ชื่อวิทแมนได้ยังไงกัน? นายยึดเอาบริษัทวิทแมนไปแล้ว แต่ตอนนี้นายกำลังคิดที่จะยึดบ้านที่ผู้อาวุโสจะใช้ในช่วงบั้นปลายชีวิตไปด้วยเหรอ? นายมันไม่มีจิตสำนึก!”

เฟลิเป้ยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “จิตสำนึก?”

นัยน์ตาสีเข้มของเขาแสดงแววตาที่ประชดประชัน

“เราคงจะไม่อยู่ที่นี่ถ้าพวกคุณมีจิตสำนึก”

“อะไรนะ… นายกำลังพยายามจะพูดอะไร?”

เฟลิเป้เย้ยหยัน และจ้องเขม็งไปยังเจเรมี่โดยไม่ปรายสายตาไปยังคาเลนแม้แต่นิด

“เมเดลีนจะไม่ถูกมัดไว้กับปากเหวแห่งความตาย หากนายจะมีจิตสำนึกสักเสี้ยวหนึ่ง”

จากนั้น เขาก็หันไปมองอาวุโสวิทแมนที่ยังคงเงียบอยู่ ความเยือกเย็นในดวงตาของเขากรีดร้องออกมาด้วยความเกลียดชัง

“พ่อแม่ของผม คงจะไม่ตายอย่างเจ็บปวดขนาดนี้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะความขาดจิตสำนึกของคุณ!”

“แกเป็นใคร ไอ้คนไม่มีหัวสมองอย่างแกถึงได้มาอวดดีกล่าวอ้างว่า ฉันไม่มีจิตสำนึกแบบนี้?”

“...” คาเลนรู้สึกโกรธจัด เธออยากขึ้นเสียงออกมามาก แต่สายตาที่แข็งกร้าวในดวงตาของเฟลิเป้ก็ได้ไล่ความกล้าของเธอออกไปจนหมด

สายตาของเจเรมี่แข็งกระด้าง ขณะที่สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นดุร้ายในทันที “อย่าแตะต้องแจ็ค เฟลิเป้ ผมขอเตือนคุณว่าอย่าพยายามเข้าใกล้เมเดลีนด้วย เราไม่เคยหย่ากัน ซึ่งหมายความว่าเธอยังเป็นภรรยาของผมอยู่ อย่าพยายามทำแบบนั้นกับเธอ!”

“อะไรกัน? นายไม่ได้หย่ากับเมเดลีนอีกเหรอ?” คาเลนอุทานด้วยความตกใจ “นายกำลังพูดถึงอะไร เจเรมี่? นายไม่ได้หย่าเหรอ แต่... แล้วที่หย่ากับเธอเมื่อสามปีก่อนล่ะ? ยังไง...”

จู่ ๆ โทรศัพท์ของเฟลิเป้ก็ดังขึ้นขัดจังหวะการพูดของคาเลน

เมื่อมองดูหมายเลขผู้โทรเข้า เฟลิเป้ยิ้มเยาะและมองไปยังเจเรมี่ขณะที่เขารับสาย “ครับ วีล่า”

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน ตรงกันข้ามกับน้ำเสียงเย็นชาของเขาเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน

พายุก่อตัวขึ้นหลังดวงตาของเจเรมี่ขณะที่เขาจ้องมองไปที่เฟลิเป้ซึ่งกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับเมเดลีน

หลังจากนั้น เขาได้ยินคำพูดปลอบโยนที่อ่อนโยนของเฟลิเป้ “ใจเย็นครับ ผมจะไปที่นั่น รอผมนะ”