บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 499

เจเรมี่รู้สึกว่าหัวใจของเขาถูกบีบคั้น

เขาพยายามโทรหาเมเดลีนทันทีที่เฟลิเป้วางสาย แต่อย่างไม่ต้องสงสัยเลยเมเดลีนได้บล็อคชื่อของเขาไปแล้ว

เฟลิเป้หัวเราะเยาะช้า ๆ

“อย่าเสียแรงเลย ตอนนี้เมเดลีนรักฉันแล้ว ทั้งหมดที่เธอรู้สึกกับนายคือความเกลียดชังเท่านั้น”

การแสดงออกของเจเรมี่มืดมนลงทันที “เกิดอะไรขึ้นกับเมเดลีน เฟลิเป้? เมื่อกี้เธอบอกอะไรกับคุณบ้าง?!”

“มันไม่ใช่เรื่องอะไรของนาย” เฟลิเป้ตอบอย่างเย็นชา “นายไม่มีสิทธิ์ถามถึงเมเดลีนอีกแล้ว”

“ใครจะสนว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนั้นกันล่ะ?!” คาเลนรีบตอบเฟลิเป้อย่างมั่นใจจากด้านหลังของเขา เธอรีบพูดก่อนเจเรมี่และห้ามลูกชายของเธอเอาไว้

“เมเดลีนนั่นแหละที่ช่วยเฟลิเป้ มันเป็นความผิดของพวกเขาที่ทำให้ครอบครัวของเราต้องกลายมาเป็นแบบนี้ เจเรมี่ ทำไมนายถึงยังคิดถึงเธออยู่? นายเป็นอะไรไป? ลืมไปแล้วเหรอว่าตอนแรกนายเกลียดเธอมากแค่ไหน?”

เจเรมี่สะบัดแขนของเขากลับด้วยความรำคาญ “อย่าเข้ามายุ่งกับเมเดลีน และธุรกิจของอีก”

“เจเรมี่ เจเรมี่!”

“หยุดตะโกนใส่กันได้แล้ว” ท่านอาวุโสวิทแมนพูดออกมาในที่สุดหลังจากเงียบไปนาน “กลับไปที่ห้องของเธอและเก็บของซะ เราจะออกเดินทางไปจากที่นี่ในวันพรุ่งนี้”

“อะไรนะคะ?” คาเลนเบิกตากว้าง เธอไม่สามารถยอมรับข้อตกลงดังกล่าวได้ “เราจะยกบ้านหลังนี้ให้เฟลิเป้จริง ๆ เหรอ ผู้อาวุโส? เขาบอกว่าคุณเป็นคนฆ่าพ่อแม่ของเขา แล้วมันเกิดอะไรขึ้น? ฉันคิดว่าพ่อแม่ของเขาเสียชีวิตในอุบัติเหตุรถชนไม่ใช่เหรอ? อะไรกัน...”

“พอเถอะ! เก็บของแล้วออกไป”

“...” คาเลนเม้มปากด้วยความขุ่นเคือง “เราจะย้ายไปอยู่ที่ไหนได้คะ? เราต้องย้ายออก แล้วไปอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ขนาด 200 ตารางฟุตเหล่านั้นจริง ๆ เหรอคะ? ฉันไม่มีทางไป!”

คาเลนฟึดฟัดขณะที่เธอเดินขึ้นบันไดไปชั้นบนเพื่อเก็บของ เธอรีบเก็บเครื่องประดับและของมีค่าทั้งหมดของเธอทันที แม้ว่าพูดด้วยความกลัวแล้ว พวกมันคงจะต้องถูกขายเพื่อนำไปชำระหนี้ก็ตาม

…

อีกด้านหนึ่ง เจเรมี่ได้ขับรถตามเฟลิเป้ออกไป เมื่อพวกเขามาถึงถนนสายหนึ่งในเมือง

มองจากระยะทางไกล สายตาของเจเรมี่จับจ้องไปที่เมเดลีนซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ รถ

หัวใจของเขารู้สึกแห้งแล้ง รู้สึกราวกับว่าเขาได้พลาดช่วงเวลาสำคัญของชีวิตเมเดลีน

เจเรมี่เดินก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับข้อมือบาง ๆ ของเมเดลีน ขณะที่เธอกำลังจะเดินจากไปพร้อมกับเฟลิเป้ “อย่าไปกับเขาเลยนะ เอวลีน”

เมเดลีนหยุดและเงยหน้าขึ้นมอง “ปล่อยฉัน”

สองคำนั้นคือ ทั้งหมดที่เธอให้กลับคืนมา

มือของเจเรมี่จับเธอแน่นขึ้นโดยอัตโนมัติ “ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอไปกับเขา เธอเป็นภรรยาของฉัน”

“ภรรยาเหรอ?” เมเดลีนเย้ยหยันก่อนที่จะเหวี่ยงมือของเจเรมี่ออก และคล้องแขนของเธอรอบแขนของเฟลิเป้ “เราไปกันเถอะ เฟลิเป้”

“ได้สิ” เฟลิเป้พยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน ก่อนจะเหลือบมองเจเรมี่ด้วยหางตาที่เย็นชาและเยาะเย้ยของเขา

ลมหนาวพัดมาท่ามกลางถนนที่มีการจราจรคับคั่ง ในขณะที่ความเหงาก็ได้เข้ามาเติมในหัวใจของเจเรมี่จนเต็ม