บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 517

เมเดลีนเงยหน้าขึ้นด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย แต่เธอไม่คิดว่าเจเรมี่จะอยู่ใกล้เธอขนาดนี้ ลมหายใจอุ่นรดโรยรินบนใบหน้าของเธอ ใบหน้าที่สง่างามและได้รูปของเขาสะท้อนออกมาจากนัยน์ตาของเธอ

หัวใจของเธอเต้นแรงเมื่อเห็นใบหน้าซีดของเจเรมี่ เธอจึงหันหน้าไปมองด้านอื่น แต่ไม่ได้ผลักเขาออกไป

เธอจับมือแจ็คสันและพูดเบา ๆ “แจ็ค กลับบ้านกับแม่นะ”

“ครับ กลับบ้านกันเถอะ แจ็คจะกลับบ้านพร้อมพ่อกับแม่!” แจ็คสันกะพริบตาโต และพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ถัดจากเมเดลีน เจเรมี่รู้สึกถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเธอ มุมปากซีดยกยิ้มขึ้นอย่างพึงพอใจ

เมื่อพวกเขากลับมาที่วิลล่า เมเดลีนก็ช่วยเจเรมี่ให้เข้าไปในห้อง

หลังจากส่งเขาถึงเตียง เธอก็หันกลับไปอย่างแน่วแน่

“ลินนี่” เสียงแผ่วเบาของเจเรมี่เล็ดลอดเข้ามาในหูของเธอราวกับสายลมเย็นสบายยามค่ำคืนที่พัดอยู่นอกหน้าต่าง “เธอไม่ไปได้ไหม?”

เมเดลีนหันกลับไปมองดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เธอหันไปเผชิญหน้ากับเขาด้วยท่าทางที่สงบ

“เจเรมี่ ฉันพาคุณไปโรงพยาบาล และพาคุณกลับมาบ้านไม่ใช่เพราะฉันยังรู้สึกอะไรกับคุณ แต่เพราะฉันไม่อยากมีปัญหากับคุณอีกต่อไป ฉันเลยไม่อยากติดหนี้อะไรคุณอีก”

ดวงตาของเจเรมี่หม่นลงด้วยความผิดหวัง เขาตระหนักได้ว่าเมเดลีนรู้สึกอย่างไรเมื่อเธอถูกเขาละเลยอย่างเย็นชาในตอนนั้น

เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขากำลังถูกกัดกินโดยมดนับพันตัว มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะทานทนสุดจะบรรยายได้

เขาหลับตาลงและหัวเราะเยาะตัวเอง

เมเดลีนไม่ได้พูดอะไร เธอหันกลับไป ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็สั่นขึ้น เป็นเฟลิเป้ที่โทรมา

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา น้ำเสียงของเธอไม่เย็นชาเหมือนตอนที่เธอเผชิญหน้ากับเจเรมี่ แม้กระทั่งใบหน้าของเธอยังมีรอยยิ้ม “เฟลิเป้ ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันสบายดี ฉันจะกลับทันทีที่แจ็คหลับค่ะ”

เจเรมี่ได้ยินการสนทนาของเมเดลีนกับเฟลิเป้ ความอยากครอบครองก็ผุดขึ้นในดวงตาที่อ้างว้างของเขา

“ลินนี่ ฉันรู้ว่าเธอไม่เชื่อ แต่มันคือความจริง ฉันรักเธอจริง ๆ”

เขาไม่สามารถควบคุมสิ่งที่ตัวเองคิดได้ ดวงตาของเขาดูผ่อนคลายขึ้นราวกับสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ

“ตั้งแต่ตอนที่ฉันคิดว่าเธอจากโลกนี้ไปจริง ๆ ฉันก็รู้สึกว่าโลกมันมืดมนมาก ฉันเสียใจที่ไม่ได้ดูแลเธอให้ดีตั้งแต่แรก และปล่อยให้เธอ คนที่รักฉันต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดและความเศร้าโศก...”

เขาหลับตาลงด้วยความเสียใจ

“ลินนี่ ให้โอกาสฉันได้รักเธออย่างดีสักครั้งเถอะนะ”

เมเดลีนยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย หลังจากได้ยินคำพูดของเจเรมี่

“พูดเสร็จหรือยัง?” เธอพูดอย่างเฉยเมย “ฉันไปได้แล้วใช่ไหม?”

ราวกับหิมะตกลงมาปกคลุมหัวใจของเขา มันเยือกเย็นจนเขารู้สึกหายใจไม่ออก