บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 548

เมื่อถึงจุดนั้น น้ำตาที่ก่อตัวขึ้นในดวงตาของเจเรมี่ก็ทำให้การมองเห็นของเขาพร่ามัวไปหมด

เขาเห็นว่าดวงตาของเมเดลีนเองก็เริ่มเป็นสีแดงพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา

“ยัยสารเลวที่แกล้งทำเป็นฉันคือเมเรดิธใช่ไหม?” เมเดลีนถามออกมาดัง ๆ กับสิ่งที่เธอเดา

เจเรมี่พยักหน้าเล็กน้อยด้วยความเสียใจ “ฉันขอโทษนะ ลินนี่ ฉันทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมาน”

เขาโอบกอดเธอด้วยความจริงใจ ความรัก และคำขอโทษ

เมเดลีนเอนตัวไปพิงที่หน้าอกของเจเรมี่ และน้ำตาของเธอก็ไหลอาบแก้มออกมา “เหตุผลที่นายปฏิบัติต่อเมเรดิธเป็นอย่างดี ก็เพราะนายคิดว่าเธอเป็นฉัน…”

เธอเม้มริมฝีปากในขณะที่น้ำตายังคงไหลออกมา “ถึงแม้จะเป็นคำพูดที่ไร้เดียงสา ที่ฉันเคยพูดไว้ แต่นายก็จริงจังและรักษาคำสัญญาพวกนั้นไว้ ฉันมีความสุขมากจริง ๆ”

เมเดลีนไม่ได้โทษเขาสำหรับสิ่งที่เขาทำและนั่นทำให้เจเรมี่รู้สึกแย่ลงไปอีก

เธอควรจะโทษเขาด้วยซ้ำ แม้ว่าเขาได้เลือกผิดคน เขาก็ไม่ควรใจร้ายกับเธอมากนัก และไม่ควรหลอกตัวเอง ที่ตกหลุมรักเธอหลังจากพบเธออีกครั้ง

ถ้าเขาย้อนเวลากลับไปได้ เขาจะเลือกย้อนเวลากลับไปในวันที่พวกเขาพบกันอีกครั้งในมหาวิทยาลัย

เขาจะไม่ปิดบังความจริงที่ว่าเขาชอบเธอ

เขาจะไม่มีวันทำให้ผู้หญิงที่เขาสัญญาไว้ผิดหวังเป็นอันขาด

ถึงกระนั้น เขาก็รู้สึกขอบคุณจริง ๆ ไม่ว่าคนที่เขาพบจะเป็นเด็กสาวหรือผู้หญิงที่ตามหา เธอกลับเป็นคน ๆ เดียวกัน ผู้หญิงคนเดียวกันที่ทำให้หัวใจของเขาสั่นไหว

อย่างไรก็ตาม เขาได้สูญเสียเวลาทั้งหมดที่มีกับเธอไป

เรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้น ทั้งเมเดลีนและเขาถูกเมเรดิธบงการ

เจเรมี่ไม่รู้เลยว่าเมเดลีนจะสูญเสียความทรงจำไปนานแค่ไหน แต่เขาดีใจจริง ๆ ที่พบว่าเธอยังคงรักและห่วงใยเขาอยู่

เธอไม่เคยสัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่และความอ่อนโยนจากเขามาก่อน

ในขณะนั้น เมเดลีน ซึ่งความทรงจำยังคงติดอยู่ในช่วงเวลาที่เธอป่วยหนัก เธอเลยคิดกับตัวเองว่าตราบใดที่เธอมีความทรงจำเหล่านี้กับเจเรมี่ ชีวิตของเธอก็สมบูรณ์แล้ว

ตราบใดที่เธอรู้ว่าคนที่เขารักคือเธอ เธอก็ไม่มีอะไรจะต้องเสียใจอีก

กระนั้น ขณะที่เมเดลีนกำลังเพลิดเพลินกับความทรงจำใหม่ของเธอกับเจเรมี่ ดอกไม้ไฟขนาดใหญ่ก็ถูกยิงพุ่งขึ้นท้องฟ้าต่อหน้าพวกเขาในทันใด

เสียงดอกไม้ไฟดังขึ้นในท้องฟ้าอย่างดัง ฟิ้ว! ฟู่! บูม! ดอกไม้ไฟสว่างไสวเหมือนดอกไม้ในท้องฟ้ายามค่ำคืน

เจเรมี่จับมือเมเดลีนและเดินไปข้างหน้า แต่ทันใดนั้นเธอก็หยุดลง

เขาไม่แน่ใจในสิ่งที่เกิดขึ้นและหันหน้าไปมองเธอ เมื่อดอกไม้ไฟกระจายออกเป็นหลาย ๆ สีบนท้องฟ้า เขาก็เห็นการเปลี่ยนแปลงที่ละเอียดอ่อนและค่อยเป็นค่อยไปในดวงตาของเมเดลีน

เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี “ลินนี่?”