บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 549

เมื่อเขาเรียกชื่อเธอ ความอ่อนโยนในดวงตาที่สวยงามของเมเดลีนก็หายไปทันทีและถูกแทนที่ด้วยสายตาของหนามแหลม

“เป็นนายเองเหรอ?” เธอมองเจเรมี่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและไม่แน่ใจในสายตาของเธอ “ที่นี่ที่ไหน? ทำไมนายถึงพาฉันมาที่นี่?”

เมื่อเจเรมี่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาเข้าใจทันทีว่าเมเดลีนได้เปลี่ยนตัวตนของเธอไปเป็นอีกคนหนึ่งแล้ว ตัวตนที่ไม่อยากมีเขาอยู่ในความทรงจำของเธอ

เห็นได้ชัดว่าตัวตนของเธอคนนี้ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับตัวตนเดิมของเธอแล้ว ไม่อย่างนั้น เธอคงจะไม่มองเขาอย่างเย็นชาแบบนี้

ถ้าเธอมีความทรงจำที่ดีนั้น เธอจะจำได้ว่าพวกเขาเข้ากันได้ดีมากในช่วงสองวันที่ผ่านมา

ความสุขสั้น ๆ ของเจเรมี่เหมือนกับดอกไม้ไฟที่เบ่งบานบนท้องฟ้า หลังจากเสียงปะทุนั้น ก็หลงเหลือเพียงความเย็นยะเยือก

ในความงุนงง เมเดลีนปล่อยมือออกจากเขา เธอเดินหันหลังและจากไป

เจเรมี่กลับมามีสติอีกครั้งและรีบเดินตามเธอไป “ลินนี่ จะไปไหน?”

“อย่าเรียกฉันอย่างนั้น เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น” เมเดลีนตอบอย่างเฉยเมยโดยไม่หันกลับมามอง

สถานที่นั้นแออัดมากและเจเรมี่กลัวว่าเขาจะสูญเสียเมเดลีนไปอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงดึงเธอกลับมาทันที “ลินนี่ อย่าไปเลยนะ”

เมเดลีนซึ่งถูกเขารั้งไว้ เธอหันกลับไปจ้องที่เจเรมี่ด้วยความไม่พอใจ “ถ้าเฟลิเป้ยังเป็นลุงของนายอยู่ล่ะก็ นายควรจะเคารพฉันในฐานะป้าของนายน่ะ”

เมื่อเธอพูดถึงเรื่องนี้ ความอ่อนโยนในดวงตาของเจเรมี่ก็กลายเป็นความต้องการแสดงความเป็นเจ้าของเธอ “เธอไม่ใช่ป้าของฉัน เธอคือภรรยาของฉัน เธอคือผู้หญิงของฉัน”

“ฮะ” เมเดลีนหัวเราะคิกคัก “นายนี่มันตลกจริง ๆ ฉันไม่เห็นรู้ตัวเลย”

เธอปัดมือเขาออกอีกครั้งด้วยความรำคาญ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเมเดลีนมองไปรอบ ๆ เธอก็ดูเป็นกังวล

‘ที่นี่ที่ไหน?’

เธอดูราวกับว่า เธอไม่เคยมาที่นี่มาก่อน

ด้วยความรู้สึกเหมือนกับว่าเฟลิเป้เป็นผู้ช่วยชีวิตเธอ เป็นคนที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

เจเรมี่มองไปที่เขา สายตาของเขาสบกับเฟลิเป้ที่ดูอ่อนโยนและยิ้มแย้มออกมาตลอด “คุณคงจะรู้ดีว่าสิ่งที่ผมพูดไปเป็นความจริงหรือเปล่า ลินนี่จะฟื้นความทรงจำและค้นพบความจริงในวันหนึ่ง”

“ความจริง?” เฟลิเป้หัวเราะคิกคัก “ความจริงก็คือนายได้ทำร้ายเธอด้วยความโหดร้าย ความจริงก็คือเธอเกลียดนายน่ะสิ”

สองอย่างที่เฟลิเป้พูดเป็นความจริงอย่างเห็นได้ชัด และเจเรมี่ไม่ได้ปฏิเสธมัน

แต่ทว่า เมื่อเขาเห็นที่คั่นหนังสือในตอนนี้ เขาก็มั่นใจได้ว่าเมเดลีนยังคงห่วงใยเขาอยู่ลึก ๆ

ไม่อย่างนั้น เธอคงจะทิ้งที่คั่นหนังสือไปนานแล้ว เพื่อที่เธอจะได้ตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับเขาไป

“วีล่า เราไปกันเถอะ” เฟลิเป้หันกลับมาจับมือเมเดลีน “คุณหายไปสองวันและพ่อแม่ของคุณก็เป็นห่วงคุณมากด้วย”

‘สองวันเลยเหรอ?’