บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 553

ค่ำคืนที่ไร้แสงจันทร์ช่างมืดมิดเหมือนกับก้นหม้อที่ไหม้ดำ

ในบาร์ แสงไฟหลากสีสันส่องประกาย ราวกับว่าบรรยากาศโรแมนติกนี้ดูเหมือนจะโอบล้อมและปกคลุมผู้คนที่เข้ามา ในขณะนั้น มีผู้ชายสองคนนั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์กำลังชนแก้วกัน โดยไม่สนใจผู้หญิงเซ็กซี่ที่เดินเข้ามาคุยกับพวกเขาเลย

หลังจากที่แดเนียลรู้เรื่องอาการของเมเดลีนจากอดัม เขารีบขับรถด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวมาเพื่อหยุดเจเรมี่ให้ได้ เขาคิดว่าจะต้องมีสงครามระหว่างพวกเขา แต่ทั้งสองคนกลับมาเจอกันแล้วจบลงที่บาร์ จากนั้นก็เริ่มพูดประชดประชันกัน

“สมน้ำหน้านายวะ เจเรมี่” แดเนียลหัวเราะเยาะ เขาแทบจะไม่แตะแอลกอฮอล์เลย แต่วันนี้ เขาดื่มไปหลายแก้วอย่างเงียบ ๆ

“ในที่สุดเมเดลีนน้อยก็เป็นของคนอื่นไปแล้ว เธอไม่เคยเป็นของฉันเลย” แดเนียลหัวเราะอย่างขมขื่นและกระดกแก้วขึ้น แฮลกอออล์เย็น ๆ ผ่านเข้าไปในลำคอของเขา และไหลลงไปที่หน้าอกของเขา มันมีกลิ่นฉุนมาก

หัวใจของเขาแตกสลายอีกครั้ง

ใบหน้าที่อ่อนโยนและสง่างามตามปกติของเขาได้พังทลายลง ในขณะที่ความหวังทั้งหมดของเขาสำหรับความรักที่ซ่อนเร้นของเขา ในตอนนี้ก็ได้พังทลายและตายไปหมดแล้ว

ในขณะนั้น เขาแค่อยากจะเมา

“เจเรมี่ มันเป็นความผิดของนายทั้งหมด นายทำให้เมเดลีนเลือกเส้นทางนี้เอง หากนายยังมีสติรู้ผิดชอบ อย่าไปตอแยเธออีก เฟลิเป้จะให้ความสุขที่เธอสมควรได้รับ”

ปัง!

เจเรมี่วางแก้วลงอย่างแรง จนแก้วแตกเป็นเสี่ยง ๆ

“ลินนี่จะไม่มีความสุข เธอไม่ได้รักเฟลิเป้เลย ตอนนี้เธอแค่หลงลืมไป วันหนึ่งเธอจะจำได้ว่าผู้ชายที่เธอรักมากที่สุดคือฉัน”

“เหอะ” แดเนียลเยาะเย้ย “แล้วจะเป็นอย่างไรถ้าเธอจำได้ล่ะ? ยังไงเมเดลีนน้อยก็ไม่ได้รักนายอีกแล้ว เธอเกลียดนายไปแล้ว ลองนึกถึงสิ่งที่นายทำสิ ทำไมนายถึงคิดว่านายคู่ควรกับเธอ?”

เจเรมี่ยู่ริมฝีปากบนน้อย ๆ อย่างนึกเหยียดหยามตนเอง รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นในดวงตากลมโตชวนฝันของเขา ขณะที่หยดน้ำในดวงตาของเขาเริ่มสะท้อนแสงสีอันสดใสจากเหนือหัวของเขา

“มันเป็นความจริงที่ลินนี่เกลียดฉัน แต่เธอรักฉันมากกว่า ฉันอยู่ในใจเธอมาโดยตลอด และเธอยังไม่ลืมฉัน ลิลลี่คือเครื่องพิสูจน์ความรักที่เธอมีต่อฉันที่ดีที่สุด”

“ลิลลี่?” แดเนียลที่กำลังเมาเหล้าและเขาก็จำชื่อนี้ไม่ได้

หลังจากที่เขาดื่มแก้วสุดท้ายแล้ว แดเนียลก็นอนคว่ำฟุบลงหน้าบาร์แล้วพูดอย่างเมามายว่า “เมเดลีนน้อย ขอให้เธอมีความสุขในโลกใบนี้ พรุ่งนี้ฉันคงจะไม่ไปงานแต่งงานของเธอ ฉันหวังว่าหลังจากเลิกรากับไอ้ขี้เก๊ก เจเรมี่แล้ว ในที่สุดเธอจะมีความสุขจากนี้ไป…”

นัยน์ตาพร่ามัวของเจเรมี่รู้สึกถึงความชัดเจนในทันที “เดี๋ยวก่อน แดเนียล นายพูดว่าอะไรนะ พรุ่งนี้ อีกสองวันข้างหน้าไม่ใช่เหรอ? จะเป็นพรุ่งนี้ไปได้ยังไง?”

เจเรมี่กลับมามีสติและหยุดนิ่งอยู่สองวินาทีก่อนจะพูดว่า “ลินนี่จะแต่งงานกับเฟลิเป้พรุ่งนี้เหรอครับ?”

เอโลอิสรู้สึกประหลาดใจ “รู้ได้ยังไง?”

“เฟลิเป้ไม่อยากให้ผมรู้เรื่องนี้ เขาเลยเลื่อนวันแต่งงานมาเร็วขึ้น ใช่ไหม?”

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เอโลอิสก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ใช่ เฟลิเป้ไม่ต้องการให้คุณมารบกวนเมเดลีนอีก และขอบอกอย่างไม่อ้อมค้อมเลยนะ ตอนนี้เมเดลีนเกลียดคุณไปแล้ว มากกว่าที่เคยด้วย ดังนั้น…”

“ผมอยากเจอลินนี่ เธออยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

เอโลอิสส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “เมเดลีนไม่อยากเจอคุณแล้ว นอกจากนี้ ฉันกังวลว่าคุณจะจุดชนวนเมเดลีน หากเธอเจอคุณอีก”

“ผมเข้าใจล่ะ” เจเรมี่พยักหน้า “อย่าบอกเฟลิเป้นะ ว่าผมมาที่นี่” เขาพูดอย่างเคร่งขรึมก่อนจะหันหลังกลับอย่างเด็ดขาด แล้วเดินออกจากประตูเหล็กออกไป

มันเป็นช่วงดึกของต้นฤดูใบไม้ผลิ ลมยามเย็นจึงเย็นยะเยือก

ทันใดนั้นฝนก็เริ่มตกปรอย ๆ เจเรมี่นั่งอยู่ในรถอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เขามองไปทางห้องของเมเดลีน