จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 113

หยุนถิงยื่นชานมและสลัดผลไม้ให้เสี่ยวลิ่วจื่อด้วย ถึงได้นึกขึ้นมาได้ว่า “เจ้าก็ชื่อเสี่ยวลิ่วจื่อ น้องชายข้าชื่อว่าหยุนเสี่ยวลิ่ว อายุก็ใกล้เคียงกัน พวกเจ้าสองมีวาสนาต่อกันนะ แต่ว่าเรียกเสี่ยวลิ่วจื่อทั้งคู่ก็จะงง ข้าเปลี่ยนชื่อให้เจ้าดีหรือไม่”

“ฟังคำคุณหนูหยุนขอรับ” เสี่ยวลิ่วจื่อพูดอย่างตื่นเต้น

เขาไม่มีชื่อแต่เล็ก และเป็นเพราะตอนเกิดมีน้ำหนักหกชั่งพอดี ทุกคนเลยเรียกเขาว่าเสี่ยวลิ่วจื่อ เรียกไปเรียกมาก็กลายเป็นชื่อของตนไปเลย

“เจ้าแซ่อะไรรึ?” หยุนถิงถาม

“ข้าแซ่อัน”

หยุนถิงครุ่นคิดชั่วครู่ ก็บอก “อันหยุนเซียว เป็นไง?”

เสี่ยวลิ่วจื่อตื่นเต้นนัก “ไพเราะ ดีกว่าเสี่ยวลิ่วจื่อของข้ามากเลย ต่อไปชื่อข้าคืออันหยุนเซียว”

หยุนถิงพอใจมาก “อีกครู่เจ้ากินอิ่มแล้ว ก็ให้ท่านอาท่านนี้พาเจ้าไปอาบน้ำ เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสะอาด รอข้าเสร็จธุระแล้วค่อยไปหาเจ้า”

“ขอบคุณ คุณหนูหยุน” อันหยุนเซียวตื่นเต้นยิ่งนัก

“เจ้าหนูเจ้าเก่งนี่ ทำให้ฮูหยินมอบชื่อให้เจ้าได้ ไม่เลวเลยนะเสี่ยวอันจื่อ” หลิงเฟิงกระเซ้า

เพราะเด็กคนหนึ่งจะเรียกชื่อเต็มดูจะห่างเหินไปหน่อย ดังนั้นหลิงเฟิงเลยเรียกเขาว่าเสี่ยวอันจื่อ

เสี่ยวอันจื่อก็ตื่นตันยิ่ง “ฮูหยินเป็นผู้มีพระคุณของข้า ต่อไปข้าจะตอบแทนฮูหยินให้ดี”

หยุนเสี่ยวลิ่วที่อยู่ข้างๆสีหน้าไม่พอใจมาก “แค่ชื่อเท่านั้นเอง มีอะไรต้องตอบแทนกัน”

เขาชื่อหยุนรั่วถิง นี่เป็นชื่อที่ท่านพ่อตั้งให้เขา ไพเราะกว่าอันหยุนเซียวนี่มากนัก

“เจ้าไม่เข้าใจ นี่ไม่ใช่แค่ชื่อเดียว แต่เป็นศรัทธาและความเชื่อของข้า” เสี่ยวอันจื่อโต้กลับ

“เชอะ ข้าไม่ต้องการเข้าใจหรอก” หยุนเสี่ยวลิ่วหน้าดำคร่ำเครียด

เสี่ยวอันจื่อกินเสร็จก็ตามหลิงเฟิงไป หยุนเสี่ยวลิ่วมองดูหยุนถิงที่ยุ่งท่ามกลางฝูงคน อดบ่นพร่ำอย่างไม่พอใจว่า “เจ้าตั้งชื่อให้กับคนนอกคนหนึ่ง น้องชายแท้ๆอย่างข้ากลับไม่สนใจ ช่างใจไม้ไส้ระกำจริงๆ”

จวินหย่วนโยวมองอย่างสงบนิ่งมาตลอด ไม่พูดอะไร ความข้องใจระหว่างพี่สาวน้องชายนั้นต้องให้พวกเขาแก้ไขเอง หากใช้กำลังเข้าหักหาญมันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ดีหรอก

พลันได้ยินหยุนเสี่ยวลิ่วบ่นพร่ำเช่นนี้ จวินหย่วนโยวมองมาทางเขา “อีกครู่ข้าจะบอกหยุนถิงว่า ให้นางตั้งชื่อเจ้าสักชื่อ”

“ข้าไม่ต้องการหรอก ชื่อที่ท่านพ่อตั้งให้ข้าก็ดีมากแล้ว” หยุนเสี่ยวลิ่วกระอักกระอ่วน

จวินหย่วนโยวเห็นดังนั้น ก็ไม่พูดอะไรมากอีก หมุนตัวหันมองหยุนถิง

โม่ฉือชิงถอนหายใจยาว “ทำไมข้ารู้สึกว่าชื่อของข้าก็ไม่ไพเราะเล่า ข้าให้หยุนถิงตั้งให้ข้าสักชื่อดีหรือไม่”

พอพูดจบ ก็มีเสียงร้องไอ้หยาด้วยความเจ็บปวดขึ้น “จวินหย่วนโยวเจ้าคนใจดำอำมหิต ลอบทำร้ายข้าอีกแล้ว?”

“ชื่อของเจ้าถูกบันทึกไว้ในบันทึกราชวงศ์ ให้หยุนถิงตั้งชื่อให้เจ้า อย่าบอกว่าเจ้าไม่คิดทำร้ายนาง” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงหึ

โม่ฉือชิงถึงคิดได้ ชื่อของเขาฮ่องเต้องค์ก่อนเป็นผู้ตั้งให้ยามแรกเกิด ชื่อนี้ถูกบันทึกไว้ในบันทึกราชวงศ์ ย่อมไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้โดยง่าย เมื่อครู่เขาแค่พูดไปอย่างนั้น ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย

“ข้าตั้งชื่อขึ้นมาเล่นๆสักชื่อมิได้รึ”

จวินหย่วนโยวทำท่าราวกับว่าเห็นคนปัญญาอ่อน มองเขาแต่ไม่ได้พูดอะไร

“รู้แล้วเจ้าค่ะ” หยุนหลีถึงเดินออกไป

หยุนหลิงกับหยุนหลีเดินอยู่บนถนน แต่ทั้งคู่ก็ไม่รู้ว่าจะไปตามหาที่ไหนดี

“น้องสี่เจ้าไปทางนั้น ข้าไปทางนี้ ถ้าหาเจอก็พาเสี่ยวลิ่วกลับมา จำไว้อย่าก่อเรื่องเด็ดขาด” หยุนหลิงกำชับ

“รู้แล้วน่า ข้าไม่ใช่เด็กเสียหน่อย” หยุนหลีหมุนตัวเดินจากไปอย่างรำคาญ

หยุนหลิงพาสาวใช้เดินไปอีกทางของถนน เจอใครก็ถาม บนถนนที่กว้างขวางมีแต่คนตระกูลหยุนกำลังตามหาหยุนเสี่ยวลิ่ว

เดินไปหลายถนน หยุนหลิงเดินไม่ไหวแล้ว มองเห็นข้างหน้ามีโรงน้ำชา

“คุณหนู พวกเราเข้าไปพักผ่อนหน่อยดีหรือไม่ และจะได้ถามคนข้างในด้วยว่าเห็นคุณชายน้อยหรือไม่?” สาวใช้เสนอ

“ก็ดี” บางทีหยุนหลิงอาจจะเหนื่อยเกินไป หรืออาจเพราะเดินเร็วเกินไป พึ่งก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ไม่ทันระวังเหยียบขั้นบันไดพลาด และทำท่าจะล้มลงพื้น

“อ๊า!” เสียงหวีดร้องดังขึ้น

มือใหญ่มือหนึ่งคว้าตัวหยุนหลิงไว้ และออกแรงดึง พริบตาเดียวก็รวบร่างนางเข้าอ้อมกอดตน

“เจ้าไม่เป็นไรกระมัง?” น้ำเสียงเย็น เนิบช้าออกแหบพร่าเล็กน้อยของโม่ฉือหาน ถามขึ้นเสียงเรียบ

พอหยุนหลิงเงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของโม่ฉือหาน โครงหน้าเย็นชา คิ้วเข้มเลิกขึ้น ฉายแววเข้มงวดเกรงขาม คิ้วงามดั่งคันศร จมูกโด่ง ริมฝีปากบางเม้มเล็กน้อย ยืนย้อนแสงอยู่ แสงตะวันเบื้องหลังเขายิ่งทำให้เขาดูสง่างามหรูหรามากขึ้น ทำเอาหยุนหลิงมองตาค้างเลย

นางรู้มาตลอดว่าหลีอ๋องหล่อเหลามาก ได้รับการขนานนามว่าเป็นบุรุษรูปงามอันดับหนึ่งแห่งแคว้นต้าเยียน เมื่อก่อนได้เพียงแค่มองอยู่ไกลๆ บัดนี้พลันได้มาดูในระยะชิดใกล้เพียงนี้ แก้มของหยุนหลิงพลันแดงเรื่อขึ้น