จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 136

“เซียนพนันเลือกอะไร ข้าก็เลือกอย่างนั้นแหละ จะรอดก็รอดด้วยกัน จะตายก็ตายด้วยกัน ถ้าหากอับโชคไปเลือกสุราพิษเข้าจริงๆ ลากเซียนพนันตายไปพร้อมกับข้าด้วยก็ไม่ขาดทุน” หยุนถิงกล่าวอธิบาย

โม่เหลิ่งเหยียนเลิกคิ้ว รูม่านตาดำลึกล้ำที่มองไปทางหยุนถิงมีความชื่นชมและสำรวจมากขึ้นเล็กน้อย มิน่าจวินหย่วนโยวถึงได้ใส่ใจนางขนาดนี้ แตกต่างจากคนทั่วไปจริงๆด้วย

“ในเมื่อเจ้าเลือกเสร็จแล้ว เช่นนั้นก็ดื่มเถอะ”

หยุนถิงหยิบถ้วยสุราขึ้นมาแล้วเงยหน้าขึ้นดื่ม หัวใจทั้งดวงของจวินหย่วนโยวกระดอนขึ้นมาถึงลำคอ มือที่ห้อยอยู่ในแขนเสื้อก็กำหมัดแน่น

เซียนพนันเห็นดังนั้น ก็ดื่มหมดเช่นกัน

ทุกคนล้วนมองดูอย่างหายใจติดขัด นี่เป็นช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายที่แขวนอยู่บนเส้นด้าย พวกเขาประมาทยิ่งกว่าผู้ที่เกี่ยวข้องเสียอีก

อย่างไรเสีย คนพวกนี้ก็ไม่เคยเห็นใครท้าประลองจนถึงโต๊ะที่เก้ามาก่อน ยิ่งไม่เคยเห็นว่ามีคนเดิมพันชีวิต วิธีเล่นการพนันที่แหวกแนวและน่าตกใจเช่นนี้พวกเขาก็เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกเหมือนกัน

ทันใดนั้นสีหน้าของเซียนพนันก็ซีดขาว ท่าทางเจ็บปวดไร้ที่เปรียบ คนทั้งคนกระอักเลือดออกมา ทรุดตัวอ่อนระทวยอยู่บนเก้าอี้ หายใจรวยริน

จวินหย่วนโยวสีหน้าตึงเครียด พุ่งตัวเข้ามาโดยไม่แม้แต่จะคิดทันที“หยุนถิง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ข้าไม่เป็นไร ซื่อจื่อไม่ต้องเป็นห่วงข้า” หยุนถิงกล่าวตอบ

คนอื่นๆล้วนตะลึงงันไปหมดแล้ว“คุณหนูหยุนดื่มสุราพิษเหมือนกับเซียนพนันไม่ใช่หรือ ทำไมนางกลับไม่เป็นอะไร เซียนพนันใกล้จะสิ้นลมแล้ว หรือว่าสุรานี้มีความผิดปกติ?”

“ใช่ ข้าก็เห็นเหมือนกัน นั่นเป็นสุราที่ซวนอ๋องรินเองกับมือเลยนะ?”

“หรือว่าซื่อจื่อจะลงมือ แต่ว่าซื่อจื่อและคนของเขานั่งอยู่ตรงนั้นตลอด ไม่ได้ขยับเขยื้อนเลยนี่นา” ทุกคนก็ไม่สนใจต่อความกลัวแล้ว พากันวิพากษ์วิจารณ์ทันที

ในขณะที่ทุกคนกำลังพูดกันอยู่ จู่ๆสีหน้าของหยุนถิงก็ตึงเครียดขึ้นมา คิ้วขมวดกันเป็นก้อน กระอักเลือดออกมาหนึ่งคำ

“โม่เหลิ่งเหยียนรีบส่งยาถอนพิษออกมาเลย มิเช่นนั้นข้าจะพังบ่อนพนันของเจ้าซะ!” จวินหย่วนโยวปกป้องภรรยาอย่างแสดงอำนาจ

“จวินหย่วนโยวเจ้าพูดคำนี้เป็นการตบหน้าตัวเองแล้ว ผู้หญิงของเจ้าจะเดิมพันให้ได้ หนังสือยินยอมความเป็นความตายก็ลงนามแล้ว เวลานี้มาขอยาแก้พิษไม่คิดว่ามันสายไปหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้น พิษกร่อนวิญญาณนี่ก็ไม่มียาถอนพิษด้วย ในเมื่อเป็นการเดิมพันชีวิต ความเป็นความตายย่อมขึ้นอยู่กับชะตากรรมของแต่ละคนอยู่แล้ว ถึงแม้เจ้าจะพังทั่วทั้งบ่อนพนันแห่งนี้ ข้าก็ไม่มียาถอนพิษ” โม่เหลิ่งเหยียนกล่าวอย่างเย็นชา

จวินหย่วนโยวย่อมรู้อยู่แล้ว ว่าทุกสิ่งทุกอย่างนี้ล้วนเป็นการตัดสินใจของหยุนถิง แต่ตอนนี้ให้มองดูหยุนถิงเกิดเรื่อง เขาทำไม่ได้เด็ดขาด

“แม้จะเป็นการตบหน้าแล้วอย่างไร วันนี้หากฮูหยินของข้าเสียชีวิตที่นี่ ข้าจะให้เจ้าตายไปพร้อมกับนาง!” จวินหย่วนโยวคำรามด้วยความโกรธ

เซียนพนันกระอักเลือดออกมาอีกหนึ่งคำ คนทั้งคนหมดลมไปโดยตรง

หยุนถิงอิงแอบอยู่ในอ้อมแขนนของจวินหย่วนโยว คนทั้งคนอ่อนแออย่างยิ่ง“ซื่อจื่อ ข้าไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วงข้า วางใจเถอะ”

“เป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ควรปล่อยให้เจ้าทำตามอำเภอใจ ข้าจะพาเจ้าไปหาหมอเดี๋ยวนี้เลย” จวินหย่วนโยวสีหน้าเคร่งขรึม ก็จะพานางจากไปเลย

“ท่านลืมไปแล้วหรือว่าข้าก็มีทักษะทางการแพทย์ ประคองข้านั่งลง” หยุนถิงเอ่ยปาก

จวินหย่วนโยวทำตามทันที ประคองหยุนถิงเอาไว้อย่างระมัดระวัง หยุนถิงหยิบเข็มเงินออกมาจากเส้นผมอย่างรวดเร็ว แล้วก็ฝังเข็มลงไปบนจุดฝังเข็มของตัวเองหลายจุด

จวินหย่วนโยวมองอย่างเป็นกังวล เป็นห่วงอย่างยิ่ง หลงเอ้อเองก็หายใจติดขัดเช่นกัน อธิษฐานในใจขออย่าให้ฮูหยินเป็นอะไรไปเด็ดขาด

หลิงเฟิงออกไปหาหมอแล้ว ถือโอกาสเรียกคนมาด้วย

รูม่านตาดำของโม่เหลิ่งเหยียนหรี่ลงเล็กน้อย มองดูหยุนถิงฝังเข็มให้ตัวเอง คิ้วอันหล่อเหลาขมวดขึ้นมาเล็กน้อย

ได้ยินมาว่าหยุนถิงผู้นี้รักษาใบหน้าของซูชิงโยวจนหายดี ยังนึกว่านางมีความรู้แค่เพียงผิวเผินเท่านั้น แต่ตอนนี้ดูแล้วกลับมีความสามารถมากกว่าที่ตัวเองคิดเอาไว้เสียอีก

หลังจากที่หยุนถิงฝังเข็มลงไปหลายเข็ม และกระอักเลือดออกมาอีกหนึ่งคำแล้ว ร่างกายก็สบายขึ้นอย่างมาก คนทั้งคนก็ถอนหายใจโล่งอกเฮือกหนึ่ง

ใบหน้าของโม่เหลิ่งเหยียนเต็มไปด้วยความเย็นชา ไม่เต็มใจ แต่ยินดีพนันก็ต้องยอมรับความพ่ายแพ้ เขาได้แต่ขอโอษ“จวินหย่วนโยว ขอโทษด้วย”

“ซวนอ๋องเสียงท่านเบาขนาดนี้ ใครจะไปได้ยิน แม้แต่ชีวิตข้าก็ละทิ้งได้ ท่านยังจะรักษาหน้าอีกหรือ?” หยุนถิงถามกลับ

โม่เหลิ่งเหยียนโกรธจนเส้นเลือดบนหน้าผากกระตุกขึ้นมารางๆ จ้องมองไปทางหยุนถิงด้วยสายตาดุร้าย แหกปากออกมา“ขอโทษ!”

เสียงที่โกรธเคือง ดังไปทั่วทั้งบ่อนพนัน

หยุนถิงพอใจอย่างยิ่ง“ซื่อจื่อ เรากลับไปนอนกันเถอะ”

“ตกลง” จวินหย่วนโยวอุ้มหยุนถิงขึ้นมาในแนวนอน หันหลังก็จากไปเลย

คนอื่นๆรีบหลีกทางให้ทันที มองดูซื่อจื่ออุ้มหยุนถิงออกไป ทุกคนล้วนตามออกไปกันหมด พากันวิพากษ์วิจารณ์ ฮือฮากันขึ้นมาในทันที

บ่อนพนันเป็นถิ่นของซวนอ๋อง พวกเขาไม่กล้าพูดไปเรื่อย แต่เมื่อออกมาจากบ่อนไหนเลยที่พวกชาวบ้านจะยังทนกันได้อยู่อีก เกมพนันที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้เกรงว่าชาตินี้คงมีโอกาสได้เห็นแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแล้ว ทุกคนลือกันไปจากหนึ่งเป็นสิบ จากสิบเป็นร้อยทันที

หยุนถิงที่อยู่ในรถม้าย่อมไม่รู้อยู่แล้ว นางสร้างความฮือฮาไปทั่วทั้งเมืองอีกครั้งแล้ว

หลังจากขึ้นรถม้าแล้วจวินหย่วนโยวก็กอดหยุนถิงเอาไว้ตลอด เป็นห่วงอย่างมาก“รู้สึกอย่างไรบ้าง หลังจากกลับไปแล้วต้องให้ท่านลั่วตรวจรักษาเจ้าให้ได้ ครั้งหน้าจะไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามเช่นนี้อีกแล้ว หากเกิดเรื่องขึ้นกับเจ้าแล้วข้าจะทำอย่างไร?”

น้ำเสียงทุ้มต่ำ แหบแห้ง เต็มไปด้วยความเอ็นดูสงสาร

ฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่าในนาทีที่เห็นหยุนถิงกระอักเลือก จวินหย่วนโยวรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองใกล้จะหยุดเต้นแล้ว เป็นห่วงแทบตาย วิตกกังวลจนไม่เป็นตัวเอง

ในนาทีนั้น จวินหย่วนโยวไม่เคยรู้สึกเสียใจภายหลังมากขนาดนี้มาก่อน

และก็เป็นนาทีนั้น จวินหย่วนโยวถึงได้รู้ว่าหยุนถิงมีความสำคัญกับตัวเองมากแค่ไหน ห่วงใยนางมากเพียงใด ถึงขั้นมากยิ่งกว่าชีวิตของตัวเองเสียอีก