จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 138

บ่าวรับใช้จะเข้าไปรายงาน แต่กลับถูกโม่เหลิ่งเหยียนขวางเอาไว้“อย่าเพิ่งไปรบกวนพวกเขา”

“ขอรับ” บ่าวรับใช้ถอยไปอยู่ด้านหนึ่งอย่างเคารพนบนอบ ไม่กล้าพูดอะไรมาก

โม่เหลิ่งเหยียนมองดูทั้งสองคนที่อยู่ในลานเงียบๆเช่นนี้ รูม่านดำหรี่ลงเล็กน้อย ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนที่เย็นชากระหายเลือดอย่างจวินหย่วนโยว จะมีคนเต็มใจอยู่กับเขา

บางทีอาจเป็นเพราะไม่เคยมีใครท้าประลองเก้าโต๊ะมาก่อน หรือไม่ก็เป็นเพราะแม้แต่เซียนพนันก็ตายแล้ว แต่หยุนถิงกลับไม่เป็นอะไรเลย นี่ทำให้โม่เหลิ่งเหยียนไม่กล้าประมาทหยุนถิง ผู้หญิงคนนี้สามารถทำให้จวินหย่วนโยวปฏิบัติต่อนางเช่นนี้ได้ จะต้องมีความสามารถเหนือกว่าคนทั่วไปแน่นอน

ได้เห็นภาพตอนที่นางอยู่ในบ่อนพนัน ในสายตาของโม่เหลิ่งเหยียนมีการสำรวจเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

หยุนถิง เป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่

ไม่ไกลออกไป หยุนถิงที่กำลังนอนอยู่ จู่ๆก็เอ่ยปากขึ้นมา“ซื่อจื่อ ข้าอยากดื่มน้ำ กินเค็มไปหน่อย”

“ได้” จวินหย่วนโยวลุกขึ้นแล้วกลับเข้าไปในเรือน ในตอนที่ออกมาในมือก็ถือกาน้ำชากับถ้วยชาเอาไว้ รินน้ำชาให้ด้วยตัวเอง จากนั้นก็วางกาน้ำลง ประคองหยุนถิงขึ้นมานั่ง แล้วป้อนให้นางดื่ม

หยุนถิงก็ไม่ได้แสร้งทำกิริยาเกินงาม อ้าปากดื่มเลย“ขอบคุณซื่อจื่อมาก ขออีกหนึ่งถ้วย”

“ได้” จวินหย่วนโยวรินให้นางอีกหนึ่งถ้วย

หยุนถิงหยิบเนื้อตากแห้งออกมาจากกระเป๋าชิ้นหนึ่ง นี่คือสิ่งที่ซูชิงโยวให้นางก่อนหน้านี้ เวลานี้นอนอยู่ที่นี่รู้สึกเหมือนปากไร้รสชาติ หยุนถิงกำลังจะกินมัน

“ไม่ให้ข้าชิ้นหนึ่งหรือ?” จวินหย่วนโยวถาม

หยุนถิงยิ้มอย่างกระดากอาย ยื่นมือเข้าไปในกระเป๋า“ซื่อจื่อขอโทษด้วย เหลือแค่ชิ้นนี้แล้ว ถ้าหากท่านอยากกินข้าเข้าไปหยิบในเรือนมาให้”

“ไม่ต้อง กินชิ้นนี้ก็พอ” จู่ๆจวินหย่วนโยวก็เข้ามาใกล้

“แต่ว่าชิ้นเดียวจะกินอย่างไร ถ้าอย่างไรข้าแบ่งเป็นสองชิ้นดีกว่า?” หยุนถิงกำลังจะลงมือแบ่งเป็นสองชิ้น แต่กลับถูกจวินหย่วนโยวคว้าเอาไว้

“ข้าสอนเจ้าเอง” จวินหย่วนโยวเอาเนื้อแห้งชิ้นนั้นใส่เข้าไปในปากเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าไปใกล้ปากของหยุนถิง ไม่มีอะไรชัดเจนไปกว่านี้แล้ว

สีหน้าของหยุนถิงแดงก่ำขึ้นมาในทันใด คิดไม่ถึงว่าซื่อจื่อจีบเก่งขนาดนี้ ถึงกับจะกินเนื้อแตกแห้งชิ้นนี้แบบปากต่อปากกับตัวเอง อุบายนี้ช่างลึกล้ำจริงๆ

แต่หยุนถิงกลับชอบอย่างอธิบายไม่ถูก ถึงแม้จะรู้สึกอาย แต่กลับยิ่งคาดหวัง เหมือนว่านางกับซื่อจื่อยังไม่เคยลองเช่นนี้มาก่อน

ดังนั้นหยุนถิงหน้าแดงเข้ามาใกล้ กัดอีกด้านหนึ่งของเนื้อแห้งเอาไว้

ใบหน้าของทั้งสองคนแทบจะแตะกันแล้ว กินเนื้อแห้งชิ้นนั้นพร้อมกัน ใกล้กันจนสามารถรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน ได้ยินเสียงหัวใจเต้นของอีกฝ่าย

มองดูใบหน้าที่หล่อเหลาประณีตของซื่อจื่อ ราวกับเซียนในภาพวาดหมึก ผิวขาวราวกับหิมะ โครงหน้าลึกล้ำมีมิติ ขอบและมุมเด่นชัด จมูกที่สูงโด่งของเขากับปลายจมูกของตัวเองสัมผัสกัน รู้สึกถึงลมหายใจและอุณหภูมิของอีกฝ่าย หัวใจของหยุนถิงเหมือนถูกละลายไปทั้งดวง

โดยเฉพาะดวงตาหินออกซีเดียนที่ลึกล้ำราวกับท้องทะเลของจวินหย่วนโยว เปี่ยมไปด้วยความรักใคร่ ช่างอ่อนโยน และตามใจขนาดนั้น ราวกับจะใช้ความอ่อนโยนตลอดชีวิตมารักนางอย่างสุดซึ้ง

จวินหย่วนโยวที่เป็นเช่นนี้ หยุนถิงมองอย่างหวั่นไหว และชอบ นางกัดเนื้อแห้งเอาไว้โดยสัญชาตญาณ

จวินหย่วนโยวที่อยู่อีกฝั่งย่อมรู้สึกได้เช่นกัน รอยยิ้มตรงหว่างคิ้วลึกมากยิ่งขึ้น กัดเนื้อแห้งเอาไว้เช่นกัน ทั้งสองคนมองดูกันและกันด้วยความเสน่หา

กินกันไป มองดูกันไป ชอบใจกันไป

โม่เหลิ่งเหยียนที่อยู่ไม่ไกลออกไปทนมองต่อไปไม่ไหวแล้ว“อะแฮ่ม-------”

ได้ยินเสียงนี้ หยุนถิงรู้สึกกระดากอายอย่างมาก รีบปล่อยเนื้อแห้งทันที

จวินหย่วนโยวสีหน้าเคร่งขรึมทันที หันหน้ามองไปทางโม่เหลิ่งเหยียนที่เดินเข้ามา เจ้าหมอนี่ถึงกับมาทำลายเรื่องดีๆของตัวเอง น่าชิงชังจริงๆ

สีหน้าของจวินหย่วนโยวตามใจและอ่อนโยน“เข้าใจแล้ว ข้าก็รักเจ้าเหมือนกัน”

โม่เหลิ่งเหยียนโกรธจนแทบจะกระอักเลือดออกมา สองผัวเมียคู่นี้จะหวานเลี่ยนเกินไปแล้ว รับไม่ได้จริงๆ

ถึงแม้เขาจะรู้จักจวินหย่วนโยวมาตั้งแต่เด็ก ไม่ลงรอยกับเขา ทั้งสองคนจัดการกับอีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ไม่เคยเห็นจวินหย่วนโยวโปรดปรานผู้หญิงขนาดนี้มาก่อน หากไม่ได้เห็นมากับตา โม่เหลิ่งเหยียนคงสงสัยแล้วว่าจวินหย่วนโยวที่อยู่ตรงหน้าคนนี้คือตัวปลอม

“ซื่อจื่อ ท่านว่าข้าจะจัดการทองหยวนเป่าพวกนี้อย่างไรดี ถ้าอย่างไรนำพวกมันหลอมใหม่จากนั้นก็หานายช่างมาทำเป็นสร้อยคอ สร้อยข้อมือ แหวน และปิ่นปักผมทองคำบริสุทธิ์------เป็นเครื่องประดับทุกอย่างของสตรีทำให้ครบชุด จากนั้นให้เป็นสินเดิมสำหรับผู้หญิงทุกคนในจวน ท่านคิดว่าอย่างไร?” หยุนถิงเสนอแนะ

“ตกลง เจ้าตัดสินใจได้เลย” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างเห็นด้วย

“ฮูหยิน เหตุใดต้องใช้ทองหยวนเป่าไปหล่อด้วย มีแบบสำเร็จรูปขายอยู่ไม่ใช่หรือ?” หลงเอ้อถามด้วยความไม่เข้าใจ

“ของสำเร็จรูปล้วนมีวัสดุอื่นๆผสมอยู่ทั้งนั้น ไม่ได้เป็นทองคำบริสุทธิ์ ไหนเลยจะสู้ที่เราทำขึ้นมาเอง นี่เป็นถึงทองคำบริสุทธิ์เชียวนะ” หยุนถิงอธิบาย

หลงเอ้อมองดูทองหยวนเป่าสีเหลืองอร่ามนั่น รู้สึกน้อยใจอย่างมาก“ฮูหยิน ท่านจะเห็นข้าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งได้ไหม?”

คำพูดประโยคเดียว หยอกจนทุกคนหัวเราะออกมา

“เจ้าหมอนี่ คำพูดแบบนี้ก็ยังพูดออกมาได้ ปกติข้าปฏิบัติต่อเจ้าแย่มากหรือ?” หยุนถิงกลอกตามองเขาครู่หนึ่ง

“ไม่ใช่แน่นอนอยู่แล้ว ฮูหยินคือผู้มีพระคุณของข้า ดีต่อข้าอย่างมาก ดีกว่าซื่อจื่อเสียอีก” หลงเอ้อตอบกลับมาอย่างไม่กลัวตาย ยังมองไปทางซื่อจื่อของตัวเองโดยสัญชาตญาณ เห็นสีหน้าของซื่อจื่อเป็นปกติ เขาถึงได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

“วางใจ ไม่ปฏิบัติต่อพวกเจ้าแย่ๆ หรอก ผู้หญิงทุกคนในจวนมอบเครื่องประดับทองคำบริสุทธิ์เป็นสินเดิมหนึ่งชุด ผู้ชายก็มอบแม่กุญแจทองคำบริสุทธิ์หนึ่งอัน เก็บเอาไว้สำหรับแต่งงานมีบุตรในวันหน้า

ใช่แล้วซื่อจื่อ ลูกของเราก็ต้องหล่อแม่กุญแจทองคำอันหนึ่งเช่นกัน ว่ากันว่าแม่กุญแจเงินอายุมั่นขวัญยืน แต่ข้าชอบทองคำมากกว่า ท่านว่าเราหล่อแม่กุญแจทองคำหลายๆอันเหมาะสมไหม?” หยุนถิงถาม