จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 159

“เมื่อก่อนคุณหนูใหญ่เคยกลั่นแกล้งลบหลู่ทรมานพวกเราไว้อย่างไร พวกเจ้าลืมไปแล้วรึ หากมิใช่เห็นแก่บุญคุณของฮูหยินในตอนนั้น ข้าไปนานแล้ว”

“ต่อให้คุณหนูใหญ่จะพาคนกลับไปที่จวนซือจื่อ น่ากลัวคงจะเป็นวิธีใหม่มารังแกซูหลินกระมัง เรื่องเช่นนี้คุณหนูใหญ่ทำมามิใช่น้อยเลย”

ทุกคนพอพูดถึงหยุนถิง ต่างผิดหวังกันถ้วนหน้า ต่อให้ครั้งนี้นางสำนึกผิดปรับตัวเสียใหม่แล้วจริงๆ ก็ไม่มีใครเชื่อ เพราะเมื่อก่อนนางทำกับทุกคนเกินไปจริงๆ

ระหว่างที่ทุกคนถกเถียงกัน ก็มีรถม้าหลายคันมาหยุดที่หน้าประตูเรือน

ซูหลินอุ้มซีหลิ่วลงจากรถม้ามา จวินหย่วนโยวเดินตามพวกเขามาข้างหลัง ทั้งสามคนเดินเข้าในเรือน

“ซื่อจื่อเชิญเถอะ ที่นี่แหละ” ซูหลินเอ่ยปากอย่างนอบน้อม

“ได้” จวินหย่วนโยวพยักหน้า

คนในเรือนเห็นคนที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้น พากันตกใจมาก

“ซูหลิน ลูกสาวเจ้าหายดีแล้วรึ เมื่อครู่พวกเรายังพูดกันอยู่เลยว่า ซีหลิ่วป่วยหนัก แต่ก็ไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง?” สตรีผู้หนึ่งถามขึ้น

“จริงด้วยซูหลิน ได้ยินว่าคุณหนูใหญ่พาพวกเจ้าไปที่จวนซือจื่อรึ?”

“พวกเจ้าตาบอดหรือเปล่า ซีหลิ่วยืนอยู่นี่ดีๆไง ไม่เห็นรึ?”

“เอาล่ะ พูดให้น้อยๆหน่อยเถอะ “กัวอวิ๋นโหรวพูด พลางคารวะจวินหย่วนโยวที่อยู่ด้านหลังซูหลิน “คารวะซื่อจื่อ”

สตรีคนอื่นล้วนสีหน้าซีดเผือด เมื่อครู่พวกนางพึ่งพูดจาว่าร้ายคุณหนูใหญ่ที่นี่ จวินซื่อจื่อคงไม่ใช่มาคิดบัญชีกับพวกนางกระมัง เพราะโลกภายนอกเล่าลือกันว่า จวินซื่อจื่อรักใคร่โปรดปรานคุณหนูใหญ่ยิ่งนัก โดยเฉพาะพวกที่พึ่งวิจารณ์หยุนถิงเมื่อครู่ แต่ละคนตกใจจนเนื้อตัวสั่นเทา

จวินหย่วนโยวขึ้นชื่อเรื่องอำมหิต โหดเหี้ยม กระหายเลือด ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหน คราวนี้พวกนางคงต้องตายจริงๆแน่

“พี่ใหญ่มิต้องเกรงใจดอก วันนี้ข้ามาเยี่ยมเยือนทุกคนแทนฮูหยิน ฮูหยินเตรียมของไว้ให้ทุกคน ยกเข้ามา” จวินหย่วนโยวออกคำสั่งบอก

เหล่าองครักษ์ยกลังใหญ่ลังแล้วลังเล่าเข้ามาจากข้างนอก วางเปิดออกในเรือน มีเสื้อผ้า มีอาหาร และยังอาวุธ และก็ชุดเกราะเครื่องป้องกัน สรุปแล้ว หลายสิบลังล้วนเป็นสิ่งที่พวกนางต้องการทั้งนั้น

ทุกคนล้วนเบิกตากว้างมองอย่างตะลึง สีหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

จวินซื่อจื่อไม่ได้มาสั่งสอนพวกนาง แต่ส่งของมาให้ และยังเป็นของที่คุณหนูใหญ่ส่งมาให้ด้วย โลกนี้กลับตาลปัตรแล้วรึ หรือว่าพวกนางเกิดภาพหลอนกัน

“คุณหนูใหญ่ส่งของเหล่านี้มาจริงรึ?” สตรีผู้หนึ่งถามอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

“ใช่ ของเหล่านี้คุณหนูใหญ่ให้คนตระเตรียมไว้ วันนี้คุณหนูใหญ่กับหลิ่วเฟยไปค่ายทหาร ดังนั้นเลยไม่ได้มา และให้ซื่อจื่อนำของมามอบให้แทน

อันที่จริงการที่ครั้งนี้ซีหลิ่วหายดีได้ ก็เป็นเพราะคุณหนูใหญ่ให้ความช่วยเหลือ นางไม่รังเกียจข้ากับซีหลิ่วและรับพวกเราไว้ อีกทั้งยังป้อนยาป้อนข้าวต้มเช็ดตัวให้ซีหลิ่วเองกับมือ ดูแลนางจนถึงดึกดื่นค่อนคืน

คุณหนูใหญ่ไม่เหมือนก่อนแล้วจริงๆ นางเสียใจยิ่งนักที่เคยทำกับพวกเราอย่างนั้น นางขอโทษข้าครั้งแล้วครั้งเล่า คุณหนูใหญ่ไม่เพียงช่วยซีหลิ่วไว้ ยังช่วยข้าหย่าร้างกับหลิวชิง สั่งสอนเขาและแม่สามีที่ใจร้ายของข้าคนนั้นด้วย

สรุปแล้ว คุณหนูใหญ่ในวันนี้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ นางท่องกลอนวาดภาพเอาชนะฟู่ซื่อจื่อได้ ยังทำอาหารร่วมเปิดร้านกับองค์ชายสี่ รู้วิชาแพทย์เข้าวังไปรักษาหลิ่วเฟย และยังไปส่งชานมที่ค่ายทหาร---

นางในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับฮูหยินในตอนนั้นเลย และเป็นแบบที่พวกเราคาดหวังมาในใจตลอดมา” ซูหลินตื่นเต้นยิ่งนัก พูดคำพูดในใจออกมาจนหมด

ทุกคนพากันมองมา อันที่จริงนี่คือสิ่งที่พวกนางสนใจมากที่สุด

จวินหย่วนโยวพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดนัก “ข้าได้ยินนางพูดเองกับหู ไม่เพียงแค่พูด นางกำลังเตรียมการด้วย”

จวินซื่อจื่อที่สูงส่งมาตลอด ตอนนี้กลับมาขอร้องกองทัพขนหงส์ที่ถูกผู้คนลืมเลือนไปนานแล้วเพื่อหยุนถิง หากมิใช่ใส่ใจจริงๆ จวินซื่อจื่อจะทำเช่นนี้

คนที่มีฐานะอย่างจวินซื่อจื่อ น่ากลัวจะไม่ปรายตามองผู้เฒ่าอ่อนแอเป็นโรคเช่นพวกนางแน่ หากจวินซื่อจื่ออยากจะบีบบังคับพวกนาง ใช้กำลังบังคับเลยก็ย่อมได้ ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้

“คุณหนูใหญ่ไม่เหมือนก่อนแล้วจริงๆ รอพวกเจ้าได้เจอนางก็จะรู้ว่าที่ข้ากับซื่อจื่อพูดนั้นมิใช่คำปดเลย” ซูหลินพูดด้วย

“ขอท่านน้าทุกท่านเชื่อเถิด พี่สาวเขาดีมากเลย นางป้อนยาป้อนข้าวต้มให้ซีหลิ่วเองกับมือ และยังเชิญอาจารย์มาสอนซีหลิ่วอ่านออกเขียนได้ ยังให้ซีหลิ่วเรียนวรยุทธ์ บอกว่า ขอเพียงซีหลิ่วแข็งแกร่งแล้ว ถึงจะปกป้องท่านแม่ไม่ให้ถูกรังแกได้” เสียงอ่อนเสียงหวานของซีหลิ่วดังขึ้น

เหล่ากองทัพขนหงส์ที่เดิมเริ่มหวั่นไหวแล้ว พอได้ยินซีหลิ่วพูดเช่นนี้ ก็พากันเชื่อทั้งหมด

เด็กไม่โกหก หากมิใช่เช่นนี้จริง ซีหลิ่วคงไม่พูดเช่นนี้ออกมาดอก

“วันนี้รบกวนแล้ว ข้าเองก็ควรกลับได้แล้ว หวังว่าทุกคนจะคิดให้ดีๆ” จวินหย่วนโยวหมุนตัวจากไป

ซูหลินกับซีหลิ่วพูดกับทุกคนอีกหลายคำ ถึงจากไป เพราะร่างกายของซีหลิ่วยังไม่หายดีเต็มที่ ซูหลินจึงพานางกลับไป

จวบจนพวกเขาจากไปไกลแล้ว คนอื่นในเรือนยังคงยืนนิ่งไม่ขยับ

“พวกเจ้าว่า คุณหนูใหญ่เปลี่ยนไปแล้วจริงรึ นางจะจัดตั้งกองทัพขนหงส์จริงรึ?” คนหนึ่งถามออกมา