จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 201

ถึงแม้ในเวลาปกติเวลาอยู่ต่อหน้าคนนอกจวินหย่วนโยวจะแทนตัวเองด้วยข้าที่เป็นซื่อจื่อ แต่เวลาอยู่บ้าน อยู่ต่อหน้าหยุนถิงแต่ไหนแต่ไรก็ล้วนแทนตัวเองว่าข้าเท่านั้น

แต่องครักษ์เงามังกรที่คุ้นเคยกับจวินหย่วนโยวต่างก็รู้ว่า ทันทีที่ซื่อจื่อออกคำสั่ง ใช้ฐานะของซื่อจื่อ เช่นนั้นก็หมายความว่าเขาไม่ใช่จวินหย่วนโยวผู้อ่อนแอขี้โรคอีกต่อไป แต่เป็นนายขององครักษ์เงามังกร และต้องรับคำสั่งของเขาต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด

มองดูฮูหยินที่หมดสติ เลือดท่วมตัว หลงยีรับคำสั่งทันที “ขอรับ”

“รั่วจิ่งกลับไปเชิญหมอยมบาลมา” จวินหย่วนโยวออกคำสั่ง

“ขอรับ”

หลงยีหันหลังพากำลังคนจากไป รั่วจิ่งก็จากไปเช่นกัน จวินหย่วนโยวก็อุ้มหยุนถิงกลับเข้าไปในศาลาพักม้า

ระหว่างทางมีคนไม่น้อยมองเห็น ทุกคนต่างตะลึงงันกันหมด จนกระทั่งจวินซื่อจื่อเดินไปไกลแล้ว ทุกคนถึงได้ตอบสนองกลับมา

“เมื่อครู่นี้คนที่จวินซื่อจื่ออุ้มคือหยุนถิงหรือ?” คนผู้หนึ่งกล่าวถามด้วยความตกตะลึง

“ข้าก็เห็นแล้วเช่นกัน หยุนถิงเต็มไปด้วยเลือด เกรงว่าคงไม่ไหวแล้วใช่ไหม”

“หยุนถิงเก่งกาจมากไม่ใช่หรือ ทำไมถึงได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้”

ทุกคนต่างก็พากันวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆนานา บวกกับเมื่อครู่นี้ฟู่อี้เฉินตะโกนสุดชีวิตไปตลอดทาง ทุกคนล้วนคาดเดาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

กลับไปถึงในลาน จวินหย่วนโยวก็เห็นฟู่อี้เฉินที่ทรุดตัวนั่งฟุบอยู่ตรงหน้าประตู ก็ตรงเข้าไปในเรือน โดยไม่สนใจเขาเลย

ฟู่อี้เฉินมองดูคนที่อยู่ในอ้อมแขนจวินหย่วนโยว ก็ตกใจจนชะงักงันไป เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นว่ามีคนเลือดออกมากมายขนาดนี้ รู้สึกตกใจแทบแย่ในทันที

จวินหย่วนโยวให้หลิงเฟิงไปเชิญหมอหลวงทันที และวางหยุนถิงลงบนเตียงด้วยความระมัดระวัง

มองดูผิวหนังที่เป็นแผลฉกรรจ์เลือดโชกของนาง แล้วก็รอยเลือดที่อยู่บนแขน จวินหย่วนโยวรู้สึกปวดใจอย่างมาก อยากจะช่วยทำแผลให้นาง แต่ก็กลัวจะทำให้นางเจ็บ มือของเขาสั่นเทาไปหมด

นางต้องเจอกับอะไรมาบ้าง ถึงกับทำให้ตัวเองบาดเจ็บสาหัสได้ขนาดนี้ ตอนนั้นนางจะเจ็บปวดขนาดไหน ในใจรู้สึกคาดหวังกับการมาถึงของตัวเองมากแค่ไหน

ต้องโทษที่ตัวเองโง่เขลาเกินไป ถึงกับถูกศพคนตายนั่นทำให้ล่าช้าไป คิดถึงตรงนี้ จวินหย่วนโยวก็ยิ่งรู้สึกผิด และเกลียดตัวเองจะตายอยู่แล้ว

ไม่นานเท่าไหร่ หมอหลวงหลิวก็ติดตามหลิงเฟิงมา คนที่มาพร้อมกันยังมีโม่เหลิ่งเหยียนอีกด้วย

ทันทีที่เขาออกมาก็เห็นหลิงเฟิงพาหมอหลวงหลิวเดินมา หลังจากที่ถามแล้วถึงได้รู้ว่าหยุนถิงได้รับบาดเจ็บ โม่เหลิ่งเหยียนผู้ซึ่งไม่เคยยุ่งเรื่องชาวบ้านมาตลอดก็ไม่รู้ว่าทำไม ตนเองถึงได้ตามมาด้วย

“ตรวจรักษาทันที ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องช่วยชีวิตนางเอาไว้ให้ได้!” จวินหย่วนโยวออกคำสั่ง

“ขอรับ!” หมอหลวงหลิวเห็นหยุนถิงก็สะดุ้งตกใจเช่นกัน รีบจับชีพจร ตรวจบาดแผลให้นางทันที

โม่เหลิ่งเหยียนมองดูหยุนถิงที่เต็มไปด้วยเลือด นัยน์ตาสีดำหรี่ลงเล็กน้อย มือที่อยู่ในแขนเสื้อก็กำเอาไว้แน่น

ฟู่อี้เฉินฝืนยืนขึ้นมาด้วยการจับกรอบประตู มองดูคนที่นอนแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อนบนพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ตำหนิตัวเอง และเสียใจในสิ่งที่ทำลงไป

ถ้าหากไม่ใช่เพราะช่วยตัวเอง บางทีหยุนถิงอาจจะไม่ต้องบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ฟู่อี้เฉินในเวลานี้รู้สึกเสียใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ชีพจรของคุณหนูหยุนแปลกมาก น่าจะได้รับบาดเจ็บภายในสาหัสมาก แต่ก็ดูเหมือนกินยารักษาอาการบาดเจ็บภายในแล้ว ดังนั้นตอนนี้ลมหายใจและชีพจรล้วนคงที่มาก บาดแผลที่อยู่บนร่างกายค่อนข้างสาหัสเล็กน้อย จำเป็นต้องรีบจัดการทันที” หมอหลวงหลิวรีบกล่าวตอบ

“เจ้าอยู่ต่อ คนอื่นๆออกไปให้หมด หลิงเฟิงไปตักน้ำร้อนมา” จวินหย่วนโยวออกคำสั่ง

“ขอรับ”

คนอื่นๆออกไปทันที ประตูห้องถูกปิดลง

หมอหลวงหลิวรีบร้อนจัดการกับบาดแผลในทันที แน่นอนว่ามีแต่บาดแผลบนแขนและขาของหยุนถิงเท่านั้น บาดแผลบนร่างกายของนางจวินหย่วนโยวเป็นคนจัดการด้วยตัวเอง หมอหลวงหลิวหันหลังออกไป อธิบายขั้นตอนการทำแผลอย่างละเอียด

หลังจากผ่านไปนานพักใหญ่ จวินหย่วนโยวก็ช่วยทำแผลให้หยุนถิงจนเสร็จสิ้น และเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงที่สะอาด เสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดชุดนั้นทำให้มือจวินหย่วนโยวถูกย้อมไปด้วยสีแดง ยิ่งย้อมดวงตาทั้งคู่ของเขาให้แดงก่ำมากขึ้น

องครักษ์วิ่งเข้ามารายงาน “นายท่าน หน่วยกล้าตายคนนั้นกัดลิ้นฆ่าตัวตายไปแล้ว”

รูม่านตาดำของโม่เหลิ่งเหยียนแผ่ซ่านแสงเย็นที่ดุร้ายโหดเหี้ยม ให้ตายเถอะ ถึงกับมาแกล้งทำให้เขาดูเหมือนเป็นคนโง่ นึกถึงลักษณะของหยุนถิงที่เต็มไปด้วยเลือด กระดูกนิ้วของโม่เหลิ่งเหยียนที่อยู่ในแขนเสื้อซีดขาด โครงกระดูกเต้นตุ้บๆขึ้นมา

“แจ้งคนของดวงจันทร์ คืนนี้ลอบสังหารสำนักราตรี!” โม่เหลิ่งเหยียนออกคำสั่งอย่างแสดงอำนาจ

องครักษ์ชะงักงันทันที นึกถึงหน่วยกล้าตายคนนั้น คิดว่าคงจะทำให้นายท่านโกรธมาก รับคำสั่งทันที “ขอรับ”

......

คืนมืดมิดลมกระโชก เป็นช่วงเวลาแห่งการสังหารพอดีเลย

หนานเทียนหลินอดทนต่อความเจ็บปวด วิ่งหนีกลับไปตลอดทาง เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ผู้หญิงของจวินหย่วนโยวจะสู้เก่ง และยังสามารถยืนหยัดได้ถึงขนาดนี้ หากไม่ใช่เพราะเขาถูกพิษ จะต้องสับผู้หญิงคนนั้นเป็นหมื่นๆชิ้นให้ได้

เป็นเพราะหนานเทียนหลินถูกพิษ แล้วเสียเลือดมากเกินไป เพิ่งจะถึงหน้าประตูสำนักราตรีก็หมดสติไป

ผู้ใต้บังคับบัญชาที่เฝ้ายามอยู่หน้าประตู รีบวิ่งเข้ามาทันที “แย่แล้ว เจ้าสำนักหมดสติไปแล้ว รีบมากันเร็ว”

บรรดาผู้ใต้บังคับบัญชารีบวิ่งเข้ามาทันที ประคองหนานเทียนหลินที่หมดสติเข้าไป หมอของสำนักราตรีรีบเข้ามาตรวจรักษาทันที ทั่วทั้งสำนักราตรีล้วนตึงเครียดกันขึ้นมา

พวกเขาคิดไม่ถึงว่า องครักษ์เงามังกรได้แฝงตัวเข้ามาอย่างเงียบเชียบแล้ว สังหารหน่วยกล้าตายของสำนักราตรี และเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าของพวกเขา สังหารผู้ใต้บังคับบัญชาของสำนักราตรีอย่างไร้ความปรานี

ก่อนหน้านั้นหยุนถิงได้มอบถุงยาให้กับองครักษ์เงามังกรทุกคน มียาพิษ มียาสำหรับรักษาอาการบาดเจ็บ เวลานี้ย่อมมีโอกาสได้ใช้ประโยชน์แล้ว

เมื่อคนของสำนักราตรีสังเกตเห็น หลงยีและคนอื่นๆก็สังหารคนส่วนมากไปแล้ว

“แย่แล้ว มีคนลอบโจมตี ปกป้องเจ้าสำนัก!” คนผู้นั้นตะโกนขึ้นมา เป่าเขาสัญญาณทันที