จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 295

สีหน้าของหยุนถิงเคร่งขรึมลงทันที: “หากคุณหนูว่านไม่อยากดื่มสุรานี่ก็พูดมาตามตรง เจตนาทำสุราหกเช่นนี้ ต้องการจะทำให้ข้าอับอายใช่หรือไม่ หรือเจ้าเห็นว่าข้าหยุนถิงรังแกง่ายจริงๆ”

“เปล่านะ สุราถ้วยนี้มีบางอย่างผิดปกติ อินทรีทอง คืออินทรีทอง” มู่ว่านว่านตื่นตระหนกขึ้นมา

สีหน้าของมู่เซียวเซียวเคร่งขรึมทันที เดินตรงเข้ามา คว้าถ้วยสุราที่อยู่ในมือของมู่ว่านว่าน แล้วก้มหน้ามองดู: “น้องสาว ในนี้ไม่มีอะไรทั้งนั้น เจ้าก็อย่าหวาดระแวงไปเลย”

“พี่ใหญ่ มันมีจริงๆนะ ต้องเป็นอินทรีทองแน่------”

“หุบปาก หากยังพูดจาเหลวไหลอีกก็กลับไปเลย อย่ามาทำให้หอเทพเซียนเสียหน้า ในเมื่อคุณหนูหยุนใจกว้างเช่นนี้แล้ว สุราถ้วยนี้ข้าขอดื่มแทนน้องสาวแล้วกัน” ขณะที่มู่เซียวเซียวกล่าวไป ก็กำลังจะดื่ม

“คำพูดของคุณหนูเซียวข้าไม่ชอบฟังแล้ว เป็นครั้งแรกที่ข้าหยุนถิงดื่มสุราคารวะคนอื่น แม้แต่ฝ่าบาทข้าก็ไม่เคยดื่มคารวะมาก่อน หากคุณหนูว่านไม่ดื่มสุราถ้วยนี้ เช่นนั้นก็คือไม่ให้เกียรติข้า ข้าเป็นคนที่เจ้าคิดเจ้าแค้นมาก คุณหนูว่านตัดสินใจเอาเองแล้วกัน” น้ำเสียงที่เย็นชาดุร้ายของหยุนถิงเต็มเปี่ยมความกดดัน

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเคร่งขรึมลงทันที: “หรือว่าคุณหนูว่านต้องการจะให้จวนซื่อจื่อเปิดศึกกับหอเทพเซียน?”

คำพูดประโยคเดียว เย็นชาเผด็จการ ทำให้คนรู้สึกตัวสั่นแม้จะไม่หนาว

ผู้อาวุโสทั้งสามท่านก็ตกใจแทบแย่เช่นกัน: “ก็แค่สุราถ้วยเดียว ว่านว่านเจ้ารีบดื่มเถอะ อย่าทำให้งานเลี้ยงกร่อยเลย” ผู้อาวุโสสามเอ่ยปาก

“ใช่แล้วว่านว่าน ก็แค่สุราถ้วยเดียวเท่านั้น เจ้ารีบดื่มเถอะ”

ฟังคำโน้มน้าวของทุกคน และสายตาเย็นชาแข็งกร้าวของจวินหย่วนโยวที่อยู่ตรงหน้า บวกกับความกดดันจากหยุนถิง ถึงแม้มู่ว่านว่านจะไม่อยาก แต่อยู่ต่อหน้าฝ่าบาท หากนางไม่ดื่ม ก็เท่ากับยอมรับว่าอยากจะให้หอเทพเซียนกับจวนซื่อจื่อเปิดศึกกัน พี่ใหญ่เคยบอกแล้วว่า หอเทพเซียนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจวนซื่อจื่อเลย

ดังนั้นมู่ว่านว่านจึงไม่มีทางเลือก ได้แต่อดทนต่อความหวาดกลัวในใจ หลับตาและดื่มสุราถ้วยนั้น

“แค่กๆ------” มู่ว่านว่านไออย่างรุนแรง

หยุนถิงเห็นว่าบรรลุเป้าหมายแล้ว มุมปากยกขึ้นมาเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย: “ในเมื่อคุณหนูรองดื่มแล้ว ต่อไปเราก็จะได้อยู่กันอย่างสันติ”

กล่าวจบ หยุนถิงก็กลับไปยังที่นั่งของตนเอง

นัยน์ตาสีดำของโม่เหลิ่งเหยียนหรี่ลงเล็กน้อย แค่นี้ก็จบแล้วหรือ หยุนถิงมีแผนการอะไรกันแน่ ปล่อยมู่ว่านว่านไปง่ายๆเช่นนี้เลยหรือ ดูไม่เหมือนนางเลย

“พี่ใหญ่ ข้ารู้สึกไม่สบายเล็กน้อย ข้ากลับไปพักผ่อนก่อนได้ไหม?” มู่ว่านว่านกระซิบถาม

มู่เซียวเซียวเห็นนางดื่มสุราถ้วยนั้นแล้ว จึงรับปาก: “ให้ผู้อาวุโสสี่ไปกับเจ้า กลับไปพักผ่อนให้ดีๆ”

“เจ้าค่ะ” มู่ว่านว่านกราบทูลต่อฝ่าบาท ก็จากไปพร้อมกับผู้อาวุโสสี่

หยุนถิงอารมณ์ดีอย่างยิ่ง กินและดื่มอย่างไม่สนใจภาพลักษณ์ ยกถ้วยสุราขึ้นดื่มกับซวนอ๋อง องค์ชายสี่เป็นระยะๆ อย่าให้พูดเลยว่าสบายอารมณ์แค่ไหน

จวินหย่วนโยวมองดูนางที่เป็นเช่นนี้ ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก รอกลับไปแล้วจะต้องจัดการนางจนลงจากเตียงไม่ได้สามวันให้ได้

ระหว่างงานเลี้ยง มู่เซียวเซียวเคารพนบนอบมีมารยาทตลอด และยังดีดพิณขึ้นมาหนึ่งเพลง เพื่อแสดงความจริงใจโดยเฉพาะ

“ถ้าอย่างไรคุณหนูหยุนก็มาทำการแสดงดีไหม เพื่อที่จะได้เพิ่มอรรถรสให้กับงานเลี้ยงในคืนนี้!” มู่เซียวเซียวกล่าวด้วยรอยยิ้มราบเรียบไม่แยแส

หยุนถิงดื่มไปมากแล้ว คนทั้งคนโซเซไปพิงอยู่บนแขนของจวินหย่วนโยว สะอึกและยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย มองไปตรงข้าม

“คุณหนูเซียวอยากเห็นข้าทำการแสดง?”

“ได้ยินมาว่าคุณหนูหยุนมีพรสวรรค์หลากหลาย แต่งกลอนวาดภาพชนไก่ล้วนเก่งกาจมาก ไม่ทราบว่าคุณหนูหยุนมีความสามารถทางด้านพิณและหมากรุกหรือไม่?” มู่เซียวเซียวถาม

มู่เซียวเซียวสอบถามมาอย่างชัดเจนแล้ว รู้ว่าทักษะทางการแพทย์ของนางไม่เลว แต่ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่านางมีความสามารถทางด้านดีดพิณร้องเพลงและเล่นหมากรุก อาศัยโอกาสนี้แก้แค้นให้น้องสาวได้พอดี

เฉลียวฉลาดอย่างหยุนถิง จะไม่รู้ความคิดของมู่เซียวเซียวได้อย่างไร

“การดีดพิณกับเล่นหมากรุกข้าไม่เป็นจริงๆ หากคุณหนูมู่อยากฟังจริงๆ ข้าก็ไม่สนใจที่จะต้องอับอายขายหน้าเช่นกัน” หยุนถิงกล่าวพร้อมกับเบะปาก

“ไม่เลวจริงๆ นังหนูอย่างหยุนถิงมีความคิดที่สุดแล้ว” ฮ่องเต้ตรัสชื่นชม

สีหน้าของมู่เซียวเซียวไม่น่าดูอย่างยิ่ง หยุนถิงถึงกับแสดงเพลงเดียวกับตัวเอง แถมยังใช้จานชามที่เรียบง่ายโกโรโกโสเช่นนี้ นางจงใจแน่ๆ จงใจตบหน้าตัวเอง

ทันใดนั้นเสียงประหลาดเล็กน้อยก็ดังมาจากกลางอากาศ ทุกคนพากันมองไปทางบริเวณโดยรอบของอุทยาน เห็นเพียงภายใต้แสงไฟจากโคมไฟสีแดง ผีเสื้อนับไม่ถ้วนบินเข้ามาจากบริเวณโดยรอบ สุดท้ายรายล้อมอยู่รอบๆตัวของหยุนถิง

“ฝ่าบาท ผีเสื้อเหล่านี้ดูแล้วเหมือนกำลังฟังเพลงของคุณหนูหยุนอยู่เลย นี่มันพบเห็นได้น้อยมากจริงๆ” เหมยเฟยกล่าว

นัยน์ตาของฮ่องเต้ก็มีความยินดีแว๊บผ่านไปเล็กน้อยเช่นกัน หยุนถิงดูแล้วเหมือนจะดื่มมากเกินไป คนทั้งคนโซเซเคาะทำนองเพลงไปตามอารมณ์ ถึงกับสามารถดึงดูดผีเสื้อได้ ช่างเป็นสิ่งที่หาได้ยากจริงๆ

คนอื่นๆก็ยินดีอย่างยิ่ง แม้แต่บ่าวรับใช้ในพระราชวังก็พากันชื่นชม ความเก่งกาจของคุณหนูหยุน รู้สึกเคารพและเลื่อมใสนางไม่สิ้นสุด

ระหว่างงานเลี้ยง หยุนถิงกลายเป็นจุดเด่นอีกครั้ง มู่เซียวเซียวโกรธจนหน้าดำคร่ำเครียด ทันทีที่ออกจากพระราชวังก็โยนพิณเจ็ดสายตัวนั้นลงไปบนพื้น และจากไปโดยตรง

และจวินหย่วนโยวก็อุ้มหยุนถิงกลับไปที่จวนซื่อจื่อ ย่อมบ้าระห่ำทั้งคืน จนกระทั่งรุ่งเช้าอยู่แล้ว

หลงเอ้อก็ทำตามคำสั่งของฮูหยินก่อนหน้านี้ นำพญาอินทรีลงมาจากเสาและนำกลับไป

และหลังจากที่มู่ว่านว่านกลับไปก็ล้มป่วยลง และยังป่วยร้ายแรงเป็นพิเศษ คนทั้งคนพูดจาเลอะเทอะ พูดว่าอินทรีทองล้างแค้นอะไรทำนองนั้น ราวกับสติวิปลาสไป

ผู้อาวุโสของหอเทพเซียนทั้งหลายพากันรักษาให้นาง แต่กลับรักษาไม่หาย แม้แต่มู่เซียวเซียวก็ยังจนหนทาง นี่ทำให้ทั่วทั้งหอเทพเซียนตกอยู่ในความตื่นตระหนก

มู่เซียวเซียวเขียนจดหมายกลับไปที่หอเทพเซียนโดยเฉพาะ แจ้งเรื่องนี้ต่อท่านพ่อ จู่ๆนางก็นึกถึงเรื่องที่มู่ว่านว่านบอกว่ามีอินทรีทองอยู่ในถ้วยสุรา

ด้วยเหตุนี้ มู่เซียวเซียวจึงกลับไปที่อุทยานของพระราชวังอีกครั้ง แต่ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็มองไม่เห็นความผิดปกติ คิดเพียงว่าอินทรีทองมีผลกระทบทางจิตใจต่อมู่ว่านว่านมากเกินไป

แต่สถานการณ์ของมู่ว่านว่านกลับยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ เวลาแค่ไม่กี่วันก็กินข้าวไม่ลง ดื่มน้ำไม่ได้ สัญญาณชีวิตอ่อนแอมาก